Γεννήθηκε πριν από το Λουτράκι. Λίγα μέτρα ποιο
πάνω από την θάλασσα. Μεγάλωσε και ψήλωσε.
Έγινε ένα μεγάλο δέντρο. Φύλακας άγγελος των ψυχών.
Ένα σύμβολο που μέρα με τη μέρα αποκτούσε όλο και περισσότερους
θαυμαστές που το κοίταζαν με δέος και απορία συγχρόνως.
Ήταν ένα επιβλητικό δέντρο που σε κέρδιζε με την πρώτη ματιά.
Από δίπλα του πέρασαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Όλοι
είχαν ένα καλό λόγο να πουν. Μιλούσε με όλους . Άκουγε τα μυστικά τους και τους παρηγορούσε. Είχε πλέον αποκτήσει φιλίες με τους ανθρώπους . Ήταν ανάμεσά τους,
ήταν ανάμεσά μας. Ζούσε τις πίκρες και τις χαρές τους, κάθε στιγμή και
κάθε λεπτό. Αντιστεκόταν αγέρωχη στο άνεμο και στον πόνο .
Δεν την τρόμαζε τίποτα. Τα είχε δει όλα. Ήταν περήφανη που ήταν εκεί , χρόνια τώρα και δεν το έβαζε κάτω. Παρότι η κακουχίες είχαν πληγώσει πολύ το κορμί της, εκείνη δεν ένοιωθε τίποτα. Συνέχιζε να ζει με όλα αυτά που έβλεπε και συνέβαιναν γύρω της, έως ότου κάποια στιγμή....κάποιοι άνθρωποι...... Ακακία τ΄ όνομά της. Γ.Α
