Ὁριστικὸ Τέλος !!!

- Τί εἶναι τὰ DOM (departements d’outre-mer);

- Γιατί δὲν θέλουν οἱ Γερμανοί, οἱ Ὀλλανδοί, οἱ Βέλγοι, οἱ Αὐστριακοί, κτλ, νὰ ὑπάρξει μόνιμη λύση στὸ Ἑλληνικὸ Ζήτημα;; 

- Σὲ τί συνίσταται ἡ ἄρνησή τους καὶ γιατί;;;

- Τί κερδίζουν ἢ τί χάνουν ἀπὸ τὴν μὴ “ἐπιλυση” τοῦ Ἑλληνικοῦ προβλήματος ;;;

Ὕστερα ἀπὸ τὸ χθεσινὸ Eurogroup, ἡ τελικὴ “γεύση” ἡ ὁποία μένει, εἶναι ὅτι, οἱ Γερμανοὶ καὶ οἱ περὶ αὐτῶν, δὲν θέλουν νὰ ὑπάρξει μόνιμη λύση στὸ Ἑλληνικὸ “προβλημα”, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ΔΝΤ, τὸ ὁποῖο, ἐπιζητεῖ ἕνα “βιώσιμο” χρέος, καὶ βέβαια ἐκ τῶν προτέρων ἕναν σαφῶς προσδιορισμένο μηχανισμὸ ἀποπληρωμῆς του, ἢ ἀλλιῶς ἕναν μηχανισμὸ ἐξυπηρέτησης τοῦ δανείου πρὸς τὴν Ἑλλάδα.

Γιατί ὅμως δὲν θέλουν οἱ Γερμανοί, οἱ Ὀλλανδοί, οἱ Βέλγοι, οἱ Αὐστριακοί, κτλ, νὰ ὑπάρξει μόνιμη λύση ;;;

Σὲ τί συνίσταται ἡ ἄρνησή τους καὶ γιατί ;;;

Τί κερδίζουν ἢ τί χάνουν ἀπὸ τὴν μὴ “ἐπιλυση” τοῦ Ἑλληνικοῦ προβλήματος ;;;

Εἶναι ἄραγε “μόνιμη” λύση αὐτὸ τὸ ὁποῖο προτείνει τὸ ΔΝΤ καὶ ὅλες οἱ κεντρικὲς Τράπεζες τῶν χωρῶν τῆς ΕΕ ;;;

Ποιὰ εἶναι ἡ ἐνδεικνυόμενη λύση γιὰ τοὺς πιστωτές μας καὶ ποιὰ γιὰ τὴν Ἑλλάδα ;;;

Οἱ ἀπαντήσεις εἶναι ἀνάλογές της “θέσης” ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἀντιμετωπίζεις τὸ πρόβλημα καὶ βέβαια δὲν εἶναι ἁπλές, εἶναι πολυσύνθετες, ὅπως καὶ οἱ ἐρωτήσεις.

Ἡ ὑπεραπλούστευση ἑνὸς σύνθετου πολιτικοῦ, κατὰ κύριον λόγο, “προβλήματος” εἶναι τὶς περισσότερες φορές, ἐπικίνδυνη προσέγγιση ἑνὸς προβλήματος ἡ ὁποία ἀπομακρύνει ὁριστικὰ τὴν πιθανότητα “ὀρθής” λύσης.

Ἑπομένως ἡ προσεκτικὴ καὶ ἐμπεριστατωμένη παρακολούθηση τῶν παραμέτρων οἱ ὁποῖες συνθέτουν τὸ “προβλημα”, ἔχει πολὺ καλὲς πιθανότητες νὰ δώσει καὶ τὴν ἀντίστοιχη βέλτιστη “λύση” τοῦ πολιτικοῦ προβλήματος τὸ ὁποῖο σήμερα ἀποκαλοῦμε ἐξυπηρέτηση τῶν δανείων ἢ τοῦ “Δημόσιου χρέους” τῆς Ἑλλάδος.

Γιατί ἐπιμένω πλέον, καὶ ἐπαναλαμβάνω, ὅτι ἡ ἐξυπηρέτηση τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημόσιου χρέους, ἡ ἐξυπηρέτηση τῶν Δανείων πρὸς τὴν Ἑλλάδα, εἶναι στὸν πυρῆνα της, πολιτικὸ πρόβλημα κατὰ κύριο λόγο καὶ ὄχι οἰκονομικό, ὅπως οἱ περισσότεροι ἀναλυτὲς καὶ οἰκονομολόγοι χαρακτηρίζουν.

Οἱ λόγοι εἶναι πολλοὶ καὶ διάφοροι, θὰ προσπαθήσω νὰ προσεγγίσω τοὺς κυριότερους κατὰ τὴν γνώμη μου.

Ἡ σύναψη μίας δανειακῆς σύμβασης μεταξὺ δύο ἢ περισσοτέρων μερῶν στὴν ἐλεύθερη ἀγορά, διέπεται ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἐλεύθερης οἰκονομίας, οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦν τὸ ἕνα μέρος νὰ χορηγεῖ τὸ κεφάλαιο καὶ τὸ ἄλλο μέρος νὰ ἀναλαμβάνει τὴν ὑποχρέωση ἐπιστροφῆς τοῦ κεφαλαίου σὲ προσδιορισμένο χρόνο ἐκ τῶν προτέρων, μὲ ἀνάλογο σταθερὸ ἢ μεταβαλλόμενο τοκοχρεολύσιο (ἰσόποσες δόσεις κεφαλαίου+τοκους).

Ὁ στόχος τοῦ πιστωτοῦ εἶναι ἡ ἀποκομιδὴ τοῦ ἀνάλογου “κέρδους” ἀπὸ τὴν χορήγηση τοῦ κεφαλαίου, ὁ δὲ στόχος τοῦ χρεώστου, ἡ πλήρης ἀξιοποίηση τοῦ δανειζομένου κεφαλαίου τηρώντας τοὺς ὅρους τῆς σύμβασης.

Αὐτὴ εἶναι μία “καθαρὴ” οἰκονομικὴ σχέση δύο μερῶν, χωρὶς νὰ λαμβάνονται ὑπ’ὄψιν ἄλλοι παράμετροι καὶ παράγοντες οἱ ὁποῖοι ὅμως δύνανται νὰ ἐπηρεάζουν σημαντικὰ τὴν δανειακὴ σύμβαση.

Ἐὰν ἀκολουθήσουμε τὴν “καθαρὴ” οἰκονομικὴ συλλογιστική, ἡ προσέγγισή του ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι μία μικρὴ “ἀγορὰ” ἑπομένως ἔχει μικρὴ “κατανάλωση”, ἑπομένως μικρὸ “ἐνδιαφέρον” γιὰ τὰ οἰκονομικά της μεγέθη ἀπὸ τοὺς οἰκονομικὰ ἰσχυρούς της Εὐρώπης καὶ τοῦ πλανήτη γενικά, μᾶς ὁδηγεῖ σὲ συμπεράσματα τὰ ὁποῖα ὀφθαλμοφανῶς εἶναι ἔξω ἀπὸ τὴν πραγματικότητα.

Οἱ οἰκονομικὰ ἰσχυροὶ ἀνὰ τὸν πλανήτη, εἴτε κράτη, εἴτε συνασπισμοὶ κρατῶν, εἴτε διεθνεῖς οἰκονομικοὶ ὀργανισμοὶ , ἐκδηλώνουν “ἐνδιαφέρον” ἀναντίστοιχα μεγαλύτερο τῶν φαινομένων οἰκονομικῶν δυνατοτήτων τῆς χώρας μας.

Γιατί ὑπάρχει αὐτὴ ἡ φαινομενικὴ ἀναντιστοιχία ἐνδιαφέροντος καὶ δυνατοτήτων, σὲ τί συνίσταται καὶ ποὺ ὀφείλεται αὐτὸ τὸ ἐνδιαφέρον, τὸ ὁποῖο ὅμως ὑπεισέρχεται ὡς καθοριστικὸς παράγων στὴν σύναψη δανειακῶν συμβάσεων στὴν χώρα μας. Εἶναι προφανὲς καὶ ἱστορικὰ ἀποδεδειγμένο, ὅτι, οἱ δανειακὲς συμβάσεις μεταξὺ κρατῶν, χρησιμοποιοῦνται στὴν καλύτερη τῶν περιπτώσεων ὡς “περιοριστικοὶ ὄροι” χειραγώγησης μίας χώρας, ἢ στὴν χειρότερη ὡς στυγνὴ κατοχὴ μίας χώρας, ἐξυπηρετώντας τὰ εὐρύτερα γεωπολιτικὰ συμφέροντα τῶν οἰκονομικὰ ἰσχυρῶν κρατῶν τοῦ πλανήτη.

Αὐτὴ ἡ πρακτικὴ τῶν ἰσχυρῶν, ἀποτυπώθηκε ἱστορικὰ καὶ μετὰ τὴν ἵδρυση τῶν ἀποικιῶν ἕως καὶ σήμερα, ὄχι βέβαια ἐξ αἰτίας δημογραφικῶν ἐκρήξεων στὶς μητροπόλεις ἀλλὰ ἐξ αἰτίας ἐξυπηρέτησης οἰκονομικῶν συμφερόντων.

Ἕνα παράδειγμα εἶναι τὰ ὑπερπόντια διαμερίσματα (γαλλικά: departements d’outre-mer ἢ DOM). Τὸ ὑπερπόντιο διαμέρισμα, εἶναι ἕνα διαμέρισμα τῆς Γαλλίας τὸ ὁποῖο βρίσκεται ἐκτός της μητροπολιτικῆς Γαλλίας.

Μὲ βάση τὸ Σύνταγμα τοῦ 1946 ὡς ὑπερπόντια διαμερίσματα ὁρίστηκαν ἡ Ἀλγερία, (ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὸ 1962), ἡ Γουαδελούπη , ἡ Μαρτινίκα, ἡ Γαλλικὴ Γουιάνα καὶ ἡ Ρεϊνιόν. Ὡς ἐνσωματωμένα μέρη τῆς Γαλλίας ἀποτελοῦν μέρος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καὶ ἐκπροσωποῦνται στὴ γαλλικὴ Ἐθνοσυνέλευση, στὴ Γερουσία καὶ στὸ Οἰκονομικὸ καὶ Σοσιαλιστικὸ Συμβούλιο, ἐκλέγουν ἕναν εὐρωβουλευτὴ καὶ χρησιμοποιοῦν ὡς νόμισμα τὸ εὐρώ.

Ἀπὸ τὸ 1982, στὰ πλαίσια τῆς πολιτικῆς της τότε γαλλικῆς κυβέρνησης γιὰ ἀποκέντρωση, τὰ ὑπερπόντια διαμερίσματα ἐκλέγουν περιφερειακὰ συμβούλια μὲ ἐξουσίες παρόμοιες μὲ τοὺς γαλλικοὺς νομοὺς (regions) τῆς μητροπολιτικῆς Γαλλίας. Ὡς ἀποτέλεσμα τῆς συνταγματικῆς ἀναθεώρησης τοῦ 2003, οἱ νομοὶ αὐτοὶ καλοῦνται ὑπερπόντιοι νομοί.

Ἡ ὑπερπόντια ἐδαφικὴ ἐπικράτεια Ἅγιος Πέτρος καὶ Μικελὸν ἦταν ἕνα ὑπερπόντιο διαμέρισμα ἀπὸ τὸ 1976 ὡς τὸ 1985.

Σὲ δημοψήφισμα τὸ ὁποῖο διενεργήθηκε στὶς 29 Μαρτίου τοῦ 2009, ἡ ὑπερπόντια ἐδαφικὴ ἐπικράτεια τῆς Μαγιὸτ θὰ γίνει ὑπερπόντιο διαμέρισμα ἀπὸ τὸ ἔτος 2011.

Ἡ ἐξέλιξη τῆς ἀποικιακῆς πολιτικῆς τῶν ἀποικιοκρατῶν τῆς Εὐρώπης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα, ἡ στρατιωτικὴ κατοχὴ τῆς ἀποικίας, ἡ ὁποία δημιουργοῦσε καὶ θύματα καὶ ἀντιδράσεις στὸ ἐσωτερικὸ τῶν ἀποικιοκρατῶν, νὰ "μεταμορφωθεῖ" σὲ οἰκονομικὴ κατοχὴ τῆς ἀποικίας ἀντικαθιστώντας τὴν στρατιωτικὴ κατοχή.

Ἡ μορφὴ ἐν κατακλεῖδι τῆς δανειακῆς σύμβασης καθορίζει ἐν πολλοῖς καὶ τὴν πολιτικὴ σχέση τοῦ πιστωτοῦ μὲ τὸν δανειζόμενο, τὴν πολιτικὴ σχέση τῆς μητρόπολις καὶ τῆς ἀποικίας.

Μέχρι σήμερα ὑπάρχουν ἀρκετὰ καὶ ἐνδιαφέροντα “ἀπομεινάρια” τῆς ἀποικιοκρατίας, στοὺς «leaders» τῆς Εὐρώπης.

Αὐτὴ ἡ πολιτικὴ λογικὴ ἐφαρμόζεται καὶ στὴν περίπτωση τῆς Ἑλλάδος, μόνο ποὺ δὲν ξεκαθαρίστηκε στὸν Ἑλληνικὸ λαὸ ἀπὸ τὸν τότε “Ἐθνάρχη” Κωνσταντῖνο Καραμανλὴ ὡς τί ἐνταχθήκαμε στὴν ΕΟΚ, ὡς ὑπερπόντιο διαμέρισμα τῶν Γάλλων, ὡς προτεκτοράτο τῶν Γερμανῶν, ἢ ὡς ἀμιγῶς καθαρὴ ἀποικία τῶν Εὐρωπαίων.

Ἡ πλήρης ἔνταξη τῆς χώρας στὴν ΕΟΚ μὲ τὴν ἀπαραίτητη συνοδεία τῶν ἀντίστοιχων δανειακῶν συμβάσεων ἦταν ἡ μεγάλη “πολιτικὴ” ἀπόφαση τὴν ὁποίαν ἔλαβε ἡ Εὐρώπη ὡς μητρόπολις γιὰ τὴν πλήρη ἔνταξη τῆς ἀποικίας στὸν οἰκονομικὸ συνασπισμὸ τῆς ΕΕ, τὴν Εὐρωζώνη.

Οἱ πάντες ἐγνώριζαν τὰ περὶ “πειραγμένων” στοιχείων ἐπὶ κυβερνήσεως τοῦ κ. Σημίτη, παρ’ὅλα αὐτὰ ἐσίγησαν, διότι ἡ ἀπόφαση τῆς πλήρους ἔνταξης τῆς χώρας μας στὴν ΕΕ, ἦταν ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ἐξυπηρετοῦσε γεωπολιτικὰ συμφέροντα τῶν σημερινῶν πιστωτῶν μας.

Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ Γερμανία διὰ τῆς κ. Ἄγγελα Μέρκελ καὶ τῶν συνοδοιπόρων τῆς (Ὀλλανδία, Βέλγιο, Αὐστρία, κτλ), ἔχει ἀποφασίσει εἴτε νὰ “τραβήξει” τὸν δικό της “μοναχικὸ” δρόμο, εἴτε νὰ μεταλλάξει τὴν Εὐρώπη καὶ τὴν ΕΕ σὲ ἄλλη “ὑπερδύναμη”. Ἡ προσπάθεια νὰ τῆς προσδώσει διαφορετικὰ χαρακτηριστικὰ ὡς πολιτικὴ-οἰκονομικὴ ὀντότητα, διαμορφώνοντας τὴν καὶ προσανατολίζοντας τὴν σὲ διαφορετικὲς στοχεύσεις, συναντᾷ ἀντιδράσεις καὶ στὸ ἐσωτερικό της Γερμανίας ἀπὸ σημαντικοὺς οἰκονομικοὺς καὶ πολιτικοὺς παράγοντες τῆς χώρας.

Ἐὰν δέ, ἀναγνώσει κάποιος μὲ προσοχὴ τὶς δηλώσεις κάποιων πολιτικῶν τῆς Γερμανίας (Σόιμπλε, Ρέσλερ, Ἄντον Μπέρνερ, κτλ), θὰ διαπιστώσει ὅτι πίσω ἀπὸ τὸν κεκαλυμμένο Εὐρωπαϊκὸ “πληθυντικό”, κρύβεται ἔντεχνα ὁ Γερμανικὸς σωβινισμός.

Οἱ δηλώσεις τοῦ κ. Ἄντον Μπέρνερ, τοῦ προέδρου τῆς ὁμοσπονδίας τῶν Γερμανῶν ἐξαγωγέων, τῆς BGA, στοὺς δημοσιογράφους, «Ὑπάρχει ζωὴ γιὰ τὴ Γερμανία μετὰ τὸ εὐρώ; -ἀναρωτήθηκε καὶ πρόσθεσε-, Ναί, ὑπάρχει», ἀποκαλύπτουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, χωρὶς αὐτὴ ἡ δήλωση νὰ εἶναι ἡ μοναδικὴ ἀπὸ στελέχη τοῦ πολιτικοῦ συστήματος τῆς Γερμανίας.

Ὅμως ἡ “ἀφήγηση” τῶν γεγονότων ἔχει δύο ὄψεις καὶ ἡ νέα διαγραφὴ τὴν ὁποίαν προτείνει τώρα τὸ ΔΝΤ ἀφορὰ ὅλες τὶς κυβερνήσεις τῶν Εὐρωπαϊκῶν κρατῶν-μελῶν τῆς ΕΕ. Τὸ ΔΝΤ ζητεῖ δηλαδὴ ἀπὸ τὶς κυβερνήσεις τῶν κρατῶν-μελῶν, νὰ κουρέψουν ὁμόλογά του ἑλληνικοῦ δημοσίου τὰ ὁποία ἤδη κατέχουν, “βλέπει” τὴν ἀλλαγὴ ἡ ὁποία συντελεῖται στὰ σπλάχνα τῆς Εὐρώπης καὶ σπεύδει νὰ προλάβει τὶς ἐξελίξεις.

Εἶναι γεγονός, καὶ αὐτὸ τὸ γνωρίζει πολὺ καλὰ τὸ ΔΝΤ, ὅτι τέτοιες κυβερνητικὲς ἀποφάσεις δύσκολα θὰ ἐγκρίνονταν ἀπὸ τὰ κοινοβούλια τῶν πιστωτριὼν χωρῶν τῆς Ἑλλάδας.

Καὶ ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸ Γερμανικὸ κοινοβούλιο, τὴν Μπούντεσταγκ (κάτω βουλή), γιὰ πολλοὺς λόγους, δύο ἐκ τῶν ὁποίων κυρίως εἶναι:

- Πρῶτον διότι πρόκειται γιὰ ἕναν ἐκ τῶν μεγαλυτέρων πιστωτῶν μας. Ὑπολογίζεται ὅτι τὸ Βερολίνο θὰ χάσει περὶ τὰ 37 δίσ. εὐρὼ ἐὰν κουρέψει τὰ ἑλληνικὰ ὁμόλογα τὰ ὁποία κατέχει. Ἕνα ποσὸν τὸ ὁποῖο, σίγουρα θὰ ἐκτροχιάσει τὴν προσπάθεια ἰσοσκελισμοῦ τοῦ γερμανικοῦ προϋπολογισμοῦ γιὰ τὸ ἔτος 2014.

Παρότι ἡ Γερμανία “κέρδισε” περὶ τὰ 80 δίσ, ἀπὸ τὴν “κρίση” στὴν Ἑλλάδα.

- Δεύτερον διότι, τὸν ἑπόμενο Ὀκτώβριο τοῦ 2013 διεξάγονται γενικὲς ἐκλογὲς στὴ Γερμανία καὶ ἡ κ. Μέρκελ δὲν θέλει νὰ ἀπασχολήσει ἄλλη φορᾷ τὴν Μπούντεσταγκ μὲ τὸ θέμα τῆς Ἑλλάδας πέρα ἀπὸ τὴν ἔγκριση γιὰ τὴν ἐκταμίευση τῶν 44 δίσ. Εὐρώ, τὰ ὁποῖα θὰ ζητήσει ἐφ` ὅσον δώσει τὸ πράσινο φῶς ἡ τρόικα.

Θὰ μποροῦσε λοιπόν, νὰ ὑποστηρίξει κανεὶς ὅτι, ὁ κ. Γὲνς Βάιντμαν δὲν ζητεῖ ἐδῶ καὶ τώρα νέο Ἑλληνικὸ κούρεμα ἀλλὰ ἐν εὐθέτῳ χρόνω, πάντως ζητᾷ κούρεμα μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῶν ἑλληνικῶν μεταρρυθμιστικῶν προσπαθειῶν καὶ τῶν γερμανικῶν ἐκλογικῶν ἀναμετρήσεων καὶ ὑπὸ ὁρισμένες προϋποθέσεις.

Ὅμως ἡ οὐσία εἶναι ὅτι, ἡ ἀναφορά του στὸ θέμα τοῦ κουρέματος τὴ συγκεκριμένη χρονικὴ συγκυρία, τὴν ὥρα δηλαδὴ κατὰ τὴν ὁποίαν, τὸ κούρεμα τὸ προωθεῖ τὸ ΔΝΤ ὡς “αἰχμὴ” τῆς προσπάθειάς του νὰ ἀπεμπλακεῖ ἀπὸ τὴν Εὐρώπη καὶ νὰ βάλει φραγὴ στὰ γεωπολιτικὰ σχέδια τῆς Γερμανίας, ἰσοδυναμεῖ μὲ πολιτικὴ “μαχαιριὰ” στὸν κυβερνητικὸ συνασπισμὸ τῆς Γερμανίας καὶ προσωπικὰ στὴ κ. Μέρκελ.

Βέβαια ἡ Γερμανικὴ κεντρικὴ τράπεζα στὴν ἔκθεσή της ἐπαναλαμβάνει τὴν κριτικὴ πρὸς τὴν Εὐρωπαϊκὴ Κεντρικὴ Τράπεζα γιὰ τὴν ἀπόφασή της, νὰ ἀγοράζει ὁμόλογα ἀπὸ τὶς ὑπερχρεωμένες χῶρες τῆς Εὐρωζώνης.

Συγχρόνως προειδοποιεῖ ὅτι πρέπει νὰ ἀποφευχθεῖ ἡ «σύγκρουση συμφερόντων» μεταξὺ νομισματικῆς καὶ δημοσιονομικῆς πολιτικῆς, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς περίπτωσης τῆς Ἑλλάδος.

Εἶναι ἐπίσης προφανὲς ὅτι ἡ ἀντιπαράθεση ΔΝΤ καὶ Γερμανίας ἔχει πολλὰ στάδια ἀκόμη νὰ περάσει.

Ἡ μικρὴ ΕΕ εἶναι πρὸ τῶν θυρῶν ;;;

Ἴδωμεν !!!

Λάζαρος Ἐλευθεριάδης γιὰ τοὺς Aegean Times