Ίσως το θέμα «παραξενέψει» κάποιους. Αλλά εμένα μου κίνησε το ενδιαφέρον από χρόνια κι όλο ανέβαλα την καταγραφή του.
Όπως ώρες πολλές γυροφέρνω, περνάω στο πάρκο. (Αλήθεια, Λουτράκι χωρίς πάρκο δεν θα ήταν ελκυστικό όπως τώρα). Αξίζουν κύριοι έπαινοι σε αυτούς που σκεφτήκανε την αναγκαιότητα του και το φτιάξανε, το εξοπλίσανε, διαρρυθμίζανε κ.λπ. Στα παγκάκια του ξεκουράζονται εκατοντάδες χιλιάδες κάθε ηλικίας -που τους κουράζουν τα καφέ ή δεν έχουν τα έξοδα του ρουφάνε το αεράκι, απολαμβάνουν τη θάλασσα, τη μαγεία του Κορινθιακού, τα παιδάκια . που τρέχουν με πατίνια με ποδήλατα, τώρα και με κάτι μικρά ειδικά αυτοκινητάκια.
Όπως ώρες πολλές γυροφέρνω, περνάω στο πάρκο. (Αλήθεια, Λουτράκι χωρίς πάρκο δεν θα ήταν ελκυστικό όπως τώρα). Αξίζουν κύριοι έπαινοι σε αυτούς που σκεφτήκανε την αναγκαιότητα του και το φτιάξανε, το εξοπλίσανε, διαρρυθμίζανε κ.λπ. Στα παγκάκια του ξεκουράζονται εκατοντάδες χιλιάδες κάθε ηλικίας -που τους κουράζουν τα καφέ ή δεν έχουν τα έξοδα του ρουφάνε το αεράκι, απολαμβάνουν τη θάλασσα, τη μαγεία του Κορινθιακού, τα παιδάκια . που τρέχουν με πατίνια με ποδήλατα, τώρα και με κάτι μικρά ειδικά αυτοκινητάκια.
Στο πάρκο, λοιπόν, παρατηρώ γυναίκες κάθε ηλικίας κυρίως, να βολτάρουν με τα οικόσιτα σκυλάκια τους κάθε ράτσας, δεμένα με λουριά που αποπειρώνται να τρέξουν, τα τραβάνε τα λουριά, πειθαρχούν, ξαναγυρίζουν κοντά στ' αφεντικά τους. Αυτά δεν μας ενδιαφέρουν. Μάλλον τα λυπάμαι όπως και τ' αφεντικά τους... Τ' αδέσποτα παρατηρώ, συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον μου: Μεγαλόσωμα όπως τα κανονικά σκυλιά, τριγυρνάνε ή κάνουν τη βόλτα τους νωχελικά στους διαδρόμους, μόνα τους, χωρίς αφεντικό, ελεύθερα. Όταν περνάνε δίπλα σε ανθρώπους κουνάνε την ουρά τους, σε ειλικρινή χαιρετισμό, καλωσόρισμα. Πλησιάζουν τους καθισμένους στα παγκάκια, σταματάνε, στυλώνουν τα μάτια τους στους καθισμένους, κι αν τα κοιτάξει πλησιάζουν, τρίβουν τη μουσούδα τους στα γόνατα τους κι αν απλώσει το χέρι του στο κεφάλι τους το χαϊδέψει, ώ ευτυχία τους!
Πλησιάζουν περισσότερο, σκύβουν πιότερο, σα να λένε: συνέχισε! Αρκετά ξαπλώνουν στα πόδια σου με αγαλλίαση! Και παραμένουν για ώρα σε ένδειξη ευγνωμοσύνης. Σηκώνονται σου ρίχνουν μια ματιά αποχαιρετιστήρια και συνεχίζουν για άλλο παγκάκι για να επαναλάβουν τα ίδια. Είναι αχόρταγα για φιλιά, για χάδια!
Δε φαίνεται να ζητάνε τροφή. Είναι καλά διατηρημένα.
Θα 'λεγα ότι είναι η καλύτερη έκφρασης προς τους τουρίστες της, Λουτρακιώτικης κοινωνίας και μάλιστα αφιλοκερδώς, χωρίς κανένα οικονομικό αντάλλαγμα εκτός από ένα φιλικό χάδι!..
Δ.ΚΥΡΙΑΖΗΣ
ΤΟ ΒΗΜΑ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ
perahora.gr
Δ.ΚΥΡΙΑΖΗΣ
ΤΟ ΒΗΜΑ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ
perahora.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου