Το Λουτράκι δεν υπάρχει...

      

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ  ΠΟΥ  ΕΚΠΕΜΠΟΥΝ ΦΩΣ

 της Φιλολόγου Αλεξάνδρας Μαυροπούλου

Το καλοκαίρι του 2013 δε μας είχε υποσχεθεί τίποτα το εξαιρετικό, τίποτα το ευοίωνο, τίποτα το ανακουφιστικό. Γεμίσαμε πάλι από αναπάντητα <<γιατί>>, από  <<δυσεπίλυτα προβλήματα>> και από <<μακροπρόθεσμες υποσχέσεις>>.

Ο Έλληνας όμως ζει και κινείται καθημερινά με πείσμα, προσπαθώντας να κάνει τις πτώσεις του ανατάσεις και τις ξηρασίες του οάσεις. Βρίσκει τη δύναμη, τις χρεοκοπημένες αξίες να τις ζωντανέψει και να δώσει νέους αγώνες, γεμάτους ψυχικό δυναμισμό.

Μέσα σε όλες τις αντιφάσεις αυτού του καλοκαιριού, ξεχωρίσαμε δύο γνήσιες εκφράσεις-εκδηλώσεις, γιατί υπήρξαν αυθεντικές και ελπιδοφόρες. Η μία ήταν εκδήλωση μνήμης του Τάσου Αθανασιάδη, Λογοτέχνη Ακαδημαϊκού, στις 8 Αυγούστου, στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Λουτρακίου και η άλλη η Συναυλία που πραγματοποιήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου, στο χώρο της Ιαματικής Πηγής.

Η εκδήλωση της 8^ης Αυγούστου πραγματοποιήθηκε στην ακατάλληλη αίθουσα του Πνευματικού κέντρου, που υπάλληλοι του Δήμου αποκαλούν ως αίθουσα ‘‘για πάσαν νόσον...’’. Σ΄αυτό το χώρο με τις 150 ποικιλόμορφες καρέκλες και μ΄ένα γκριζόμαυρο σκηνικό πίσω τους, πέντε καταξιωμένοι πνευματικοί άνθρωποι, τίμησαν με την παρουσία τους και το λόγο τους, τη μνήμη ενός άλλου πνευματικού ανθρώπου, του Ακαδημαϊκού Αθανασιάδη Τάσου.

Με την απουσία τους σχεδόν ‘‘εν χορώ’’, οι αρχές της τοπικής μας κοινωνίας, απαξίωσαν αυτές τις ξεχωριστές φυσιογνωμίες. Τι είναι αλήθεια αυτό που τρομάζει την άρχουσα τάξη σήμερα; Η καθοδηγητική αποστολή των διανοουμένων; Μήπως ο ‘‘δίκαιος λόγος’’ τους δεν χαϊδεύει τ΄αυτιά τους; Μήπως πλέον στις προτεραιότητές τους είναι τώρα το να ξηλώνεται και να υπονομεύεται περισσότερο η ζωή μας; Μήπως αυτές τις προσωπικότητες, που χρόνια τώρα αναπνέουν τον αέρα του Λουτρακίου, πίνουν το νερό του, περπατούν στους δρόμους του, τους θεωρεί ‘‘άλλους Λουτρακιώτες’’;  

Ο μοναδικός εκπρόσωπος της Δημοτικής Αρχής εκείνη τη βραδιά, καίτοι τίμησε με την παρουσία του την εκδήλωση, είχε τη φαεινή ιδέα στο τέλος αποχωρώντας, να παρατηρήσει τον κ. Καργάκο, γιατί τόλμησε να πει: << Το Λουτράκι δεν υπάρχει...>>.

Η αλήθεια βοά και ελευθερώνει όσους δεν κρύβονται πίσω της. Σαράντα τέσσερις Δήμοι σήμερα εύρωστοι, τρέχουν σαν κυνηγημένοι να περισώσουν ό,τι απόμεινε από τις άστοχες ενέργειες, τις παραλήψεις, τις καταχρήσεις. Οι καρέκλες των αρμοδίων αρχών, τρίζουν, ή κατάσχονται και παρόλα αυτά κάποιοι αναρωτιούνται ακόμα και αλληλοκατηγορούνται. Πλοία ακυβέρνητα πολλοί Δήμοι, που ‘‘μπάζουν’’ νερά απ΄όλες τις μεριές και οι ανεύθυνοι, ή βουτάνε στη θάλασσα με τις παρατηρήσεις τους για να σωθούν, ή τρέχουν απεγνωσμένα να κλείσουν καμιά ‘‘τρύπα’’ πριν τα εγκαταλείψουν στη βύθισή τους. Σε ημερήσια διάταξη οι αυταρχικοί μονόλογοι, οι άσκοπες παλινδρομήσεις και η φίμωση της αλήθειας. 

Αυτός ο τόπος με τα τόσα προνόμια προικισμένος, βουνό, θάλασσα, νερό πόσιμο, νερό ιαματικό, μία ώρα από την πρωτεύουσα, χάνεται κι ακόμα κάποιοι αναρωτιούνται τι συνέβη.

Η άλλη επίσης ξεχωριστή και αξιόλογη εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην Ιαματική Πηγή, στην εκπνοή του καλοκαιριού, από τον κ. Πρωτόπαπα, επιστήμονα και καλλιτέχνη. Μέσα σ΄αυτό το περίτεχνο ημικυκλικό οικοδόμημα του 1934, με τον εσωτερικό του ψηφιδωτό διάκοσμο, έργο του καθηγητή των καλών τεχνών Στέφανου Ξενόπουλου, ταξιδέψαμε για δύο ώρες ξέγνοιαστοι, γαλήνιοι. Το βιολί της κας Στρακόσσια, πότε θρηνητικό και πότε χαρμόσυνο, συνόδευε την κελαρυστή φωνή της κας Φραγκιαδουλάκη, που σκορπούσε τις νότες ολόγυρα στο χώρο, που κυλούσαν ανάμεσά μας, όπως τα ιαματικά νερά που ανάβλυζαν από το βράχο. Τα πλήκτρα του πιάνου κάτω από τα γνώριμα και επιδέξια χέρια του κ. Πρωτόπαπα, σαν ‘‘παλιρροιακό κύμα’’, διέσχιζαν με τις νότες τον Κορινθιακό και έφταναν στο Γαλαξείδι. Στίχοι και λέξεις νοηματικές, εμπλούτιζαν τους ήχους που έδιναν κίνηση στις ψηφιδωτές παραστάσεις και κορίτσια με λούλουδα και στεφάνια έστηναν χορό, ενώ ο τραγοπόδαρος θεός Πάνας συνόδευε με τη σύριγγά του.

<<Μ΄έφεραν τα βήματά μου για να βρω τους ήλιους μου, λίγο πριν τη προδοσία>> μήνυαν οι στίχοι της ποιήτριας Αρετής Καλκάνη, θέλοντας να μας προβληματίσουν, που εκείνο το Σαββατόβραδο οι συντελεστές της εκδήλωσης, έδωσαν ζωή και νόημα στην πηγή, για να μην ακολουθήσει την πορεία της ερημιάς και εγκατάλειψης που υπέστησαν τα κτήρια των Δημοτικών Λουτρών και του Ε.Ο.Τ. που έπαψαν να είναι μνήμες...!