|
Έκπληξη προκαλεί πολλές φορές η απάθεια και η αδιαφορία πολλών από εμάς στα γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα.
Η αλήθεια είναι πως η μετάβαση δεν ήταν απόλυτα σοκαριστική. Οι ειδήμονες
ήξεραν που απευθύνονταν και μέτρησαν τα βήματά τους αργά και σταθερά. Σε
αντίθεση με εμάς που ακόμα είμαστε χαμένοι στη μετάφραση.
Τα μνημόνια έρχονται και παρέρχονται. Τα περισσότερα δικαιώματα στην εργασία και στην ασφάλιση έχουν καταργηθεί και απλά αντικαταστάθηκαν από νόμους τριτοκοσμικούς. Η σύνταξη πλέον δεν απασχολεί κανέναν νέο ή μέσης ηλικίας πολίτη, μιας και αποτελεί άπιαστη εξέλιξη. Η ζωή και η ποιότητά της έχει κατέβει κάτω από τη βάση και η οργάνωση των προσωπικών στόχων και σχεδίων έχει αφεθεί στην αβεβαιότητα της τύχης.
Θα έλεγε κανείς ότι με τόσα που συμβαίνουν, η κοινωνία, λογικά, έπρεπε να είναι στα κάγκελα σε μια μάζα που επιζητά να ανακτήσει τουλάχιστον τα αυτονόητα.
Γιατί όμως δεν είναι;
Η ελληνική κοινωνία και κουλτούρα γαλουχήθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο, όπου το εξουσιαστικό σύστημα βοήθησε σε αυτό και τώρα απολαμβάνει τους καρπούς του, την απάθεια από μέρους μας. Γνωρίζοντας καλά λοιπόν πως αν σε έναν λαό δώσεις δύο ισχυρές πολιτικές επιλογές δεν θα δούν τις υπόλοιπες και θα ασχολούνται μόνο με αυτές. Μέσα από αυτές τις επιλογές, που εντέλει αποδείχθηκαν ίδιες και απαράλλαχτες, πέρασαν τις νοοτροπίες τους. Τον τρόπο ζωής, την κατανάλωση, την μόρφωση, τις συνήθειες.
Ένας τρόπος ζωής με αρκετή αδιαφορία προς το σύνολο της κοινωνίας, με αποχή από την ουσία του πολιτισμού, της τέχνης, της παιδείας, της οικονομίας, της πραγματικής ποιότητας ζωής και με μεγάλη έμφαση στη μοναξιά. Μοναξιά που ακόμα υπάρχει, μοναξιά που καλλιεργεί την ντροπή, στο να πας να προσφέρεις λίγο από τον χρόνο σου σε μια συλλογικότητα που βοηθάει συνανθρώπους μας ή σε μια κοινωνική ομάδα που αντιμετωπίζει τα ίδια με σένα. Μοναξιά που κρύβει πόνο, αλλά έχει και εγωισμό. Μια μοναξιά που ζει μέσα σε σπίτια με κλειστά παντζούρια, ακόμα και αν πίσω από το μαντάλωμα δεν υπάρχουν τα απαραίτητα.
Η οργή που ψάχνω είναι μέσα μας. Η δημιουργική οργή. Δεν εκφράζεται γιατί πολύ απλά δεν την αφήνει η συνήθεια των περασμένων ετών. Οι παράλογες πεποιθήσεις ποτίστηκαν και άνθισαν από τα πολιτικά ινδάλματα της τηλεόρασης και της εκκλησίας. Μια οργανωμένη εκκλησία χέρι-χέρι με το σύστημα, που σε θέλει αμαρτωλό και σιωπηλό να προσεύχεσαι αδιαλείπτως και να είσαι φιλήσυχα άπραγος, ώστε να κερδίσεις τον οίκτο του Θεού.
Μη νομίσετε ότι από μια τέτοια κρίση θα βγούμε ίδιοι με πριν. Δύο είναι οι επιλογές. Ή θα παραμείνουμε μέσα στον φόβο και τη μοναξιά, κλειδαμπαρωμένοι στη μοναχική μας ασφάλεια, ή θα αλλάξουμε νοοτροπία και στάση ζωής ώστε να προστατέψουμε τον εαυτό μας μέσα από την εξωστρέφεια, αυτών που νιώθουμε, αυτών που θέλουμε, αυτών που αναζητάμε. Εγώ προτείνω το δεύτερο. Γιατί απλά, είναι ώρα να δούμε την αλήθεια μας.
Τα μνημόνια έρχονται και παρέρχονται. Τα περισσότερα δικαιώματα στην εργασία και στην ασφάλιση έχουν καταργηθεί και απλά αντικαταστάθηκαν από νόμους τριτοκοσμικούς. Η σύνταξη πλέον δεν απασχολεί κανέναν νέο ή μέσης ηλικίας πολίτη, μιας και αποτελεί άπιαστη εξέλιξη. Η ζωή και η ποιότητά της έχει κατέβει κάτω από τη βάση και η οργάνωση των προσωπικών στόχων και σχεδίων έχει αφεθεί στην αβεβαιότητα της τύχης.
Θα έλεγε κανείς ότι με τόσα που συμβαίνουν, η κοινωνία, λογικά, έπρεπε να είναι στα κάγκελα σε μια μάζα που επιζητά να ανακτήσει τουλάχιστον τα αυτονόητα.
Γιατί όμως δεν είναι;
Η ελληνική κοινωνία και κουλτούρα γαλουχήθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο, όπου το εξουσιαστικό σύστημα βοήθησε σε αυτό και τώρα απολαμβάνει τους καρπούς του, την απάθεια από μέρους μας. Γνωρίζοντας καλά λοιπόν πως αν σε έναν λαό δώσεις δύο ισχυρές πολιτικές επιλογές δεν θα δούν τις υπόλοιπες και θα ασχολούνται μόνο με αυτές. Μέσα από αυτές τις επιλογές, που εντέλει αποδείχθηκαν ίδιες και απαράλλαχτες, πέρασαν τις νοοτροπίες τους. Τον τρόπο ζωής, την κατανάλωση, την μόρφωση, τις συνήθειες.
Ένας τρόπος ζωής με αρκετή αδιαφορία προς το σύνολο της κοινωνίας, με αποχή από την ουσία του πολιτισμού, της τέχνης, της παιδείας, της οικονομίας, της πραγματικής ποιότητας ζωής και με μεγάλη έμφαση στη μοναξιά. Μοναξιά που ακόμα υπάρχει, μοναξιά που καλλιεργεί την ντροπή, στο να πας να προσφέρεις λίγο από τον χρόνο σου σε μια συλλογικότητα που βοηθάει συνανθρώπους μας ή σε μια κοινωνική ομάδα που αντιμετωπίζει τα ίδια με σένα. Μοναξιά που κρύβει πόνο, αλλά έχει και εγωισμό. Μια μοναξιά που ζει μέσα σε σπίτια με κλειστά παντζούρια, ακόμα και αν πίσω από το μαντάλωμα δεν υπάρχουν τα απαραίτητα.
Η οργή που ψάχνω είναι μέσα μας. Η δημιουργική οργή. Δεν εκφράζεται γιατί πολύ απλά δεν την αφήνει η συνήθεια των περασμένων ετών. Οι παράλογες πεποιθήσεις ποτίστηκαν και άνθισαν από τα πολιτικά ινδάλματα της τηλεόρασης και της εκκλησίας. Μια οργανωμένη εκκλησία χέρι-χέρι με το σύστημα, που σε θέλει αμαρτωλό και σιωπηλό να προσεύχεσαι αδιαλείπτως και να είσαι φιλήσυχα άπραγος, ώστε να κερδίσεις τον οίκτο του Θεού.
Μη νομίσετε ότι από μια τέτοια κρίση θα βγούμε ίδιοι με πριν. Δύο είναι οι επιλογές. Ή θα παραμείνουμε μέσα στον φόβο και τη μοναξιά, κλειδαμπαρωμένοι στη μοναχική μας ασφάλεια, ή θα αλλάξουμε νοοτροπία και στάση ζωής ώστε να προστατέψουμε τον εαυτό μας μέσα από την εξωστρέφεια, αυτών που νιώθουμε, αυτών που θέλουμε, αυτών που αναζητάμε. Εγώ προτείνω το δεύτερο. Γιατί απλά, είναι ώρα να δούμε την αλήθεια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου