HOMO-ΑΝΔΡΕΙΚΕΛOΥΣ (Το τέλος της Αθωότητας)

 

 Χθες έπαιζα με τον σκύλο μου και κάναμε χαρούλες, με τον καιρό μου έχει δείξει καθαρά τι τον ευχαριστεί και τι τον εξιτάρει, βασικά του αρέσει τρελά να παλεύουμε, να κυλιέται στα πατώματα υποκρινόμενος ότι με δαγκώνει, να τον πιάνω από τον λαιμό 


ακινητοποιώντας τον κάτω, να κλαψουρίζει τάχα μου τάχα μου και να στριγλίζει ενίοτε παραπονιάρικα δηλώνοντας υποταγή. Πάντα στα παιχνίδια μας η άκρη του ματιού μου ακολουθεί την ουρά του, ο ρυθμός και η ένταση που την κουνάει μου δίνει να καταλάβω πόσο διασκεδάζει. Με προσκαλεί σε παιχνίδια όλη την μέρα ερχόμενος εκεί που είμαι και προσπαθώντας να σηκώσει το χέρι μου με την μουσούδα του κοιτώντας με κατάματα. Είναι και ενθουσιώδης ο Spy, έτσι λέγεται ο σκύλος μου, δεν υπάρχει περίπτωση να μπει άνθρωπος σπίτι ή γενικά να δει άνθρωπο και να μην αρχίσει να χοροπηδάει γύρω του χορεύοντας ένα ρυθμό καλωσορίσματος και αγάπης. Όταν είναι έξω δεν του βάζω ποτέ λουρί, δεν του έχω φορέσει ποτέ βασικά, είναι η μικρή μας συμφωνία, να χαίρεται που μπορεί να κινείται μόνος του έστω και αν μερικές φορές λόγω παρορμήσεων βγαίνει εκτός ελέγχου και με ξεχνά πρόσκαιρα.
Ο Spy λοιπόν που ποτέ δεν μου έκρυψε τίποτα και έτσι χτίσαμε μια ξεκάθαρη σχέση έχει  πάνω από πέντε είδη γαβγίσματος, πότε με παράπονο, πότε από προσμονή, πότε από χαρά, πότε από ενθουσιασμό και γενικά ξέρω ότι έχω ένα πλάσμα δίπλα μου που μου δηλώνει ανά πάσα στιγμή την διάθεση του. Ξέρω πότε ζηλεύει, πότε νευριάζει, πότε είναι στεναχωρημένος, πότε βιάζεται, πότε βαριέται, είναι αυτό που λέμε ανοιχτό βιβλίο. Και σκεπτόμενος αυτά και άλλα τόσα που έμαθα για τον Spy, ξεπήδησε μια σκεψούλα τόσο δα από το νου μου: Πόσο εξίσου καλά γνωρίζω τους φίλους και ίσως ανθρώπους που αγαπώ και νοιάζομαι;
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και αυτό ίσως είναι η μεγαλύτερη αλήθεια του κόσμου, η δυνατότητα που έχουμε να σκεφτόμαστε θα έλεγα είναι ένα δίκοπο μαχαίρι, ειδικά σε καιρούς πολύπλοκους και γεμάτους γνώσεις και πληροφορίες. Μας μεγαλώνουν συνήθως για να είμαστε ανάμεσα σε εχθρούς και όχι σε φίλους, μας γαλουχούν τον φόβο και την αμφιβολία για αυτούς που θα συναντήσουμε στην ζωή μας προτού καν τους συναντήσουμε. “Πρόσεξε, θα την πάθεις, θα πληγωθείς, θα σε κοροϊδέψει” και ένα σωρό τέτοια όμορφα που μεγαλώνοντας μας κάνουν μισάνθρωπους και όταν είναι να συνάψουμε οποιαδήποτε σχέση, πάντα κρατάμε πισινή και ποτέ δεν φανερώνουμε ποιοι είμαστε, τις ευαισθησίες και τις αδυναμίες μας.
Πότε δεν ξέρεις τι κρύβεται πίσω από ένα ναι ή ένα όχι που σου λέει κάποιος, ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν υπάρχει αγάπη στα λόγια του άλλου, αληθινή αγάπη, ζεις ταμπουρωμένος και μέσα σε ένα διαρκή φόβο ότι κάποιος θα σε “ρίξει”. Όταν υπάρχει συσσωρευμένη κακία και φόβος δημιουργούν ένα ακόμα πιο τρομερό μίγμα, προσδίδουν στο άτομο μια επιθετικότητα που πάγια βγαίνει στην επιφάνεια με τη μορφή κακοήθους κριτικής προς τους άλλους. Τέτοια άτομα που ζουν μόνο για να κατηγορούν συνήθως κάνουν και αγέλες, οι λεγόμενες λυκοφιλίες που στηρίζονται στο στρεβλό του μισανθρωπισμού.
Εκ προοιμίου όταν γεννιόμαστε έχουμε το τεκμήριο της αθωότητας, είμαστε Carta Bianca που λένε, και δεν υπάρχει τίποτα πιο αξιαγάπητο από ένα πλάσμα που βιώνει την αθωότητα, θα έλεγα μάλιστα ότι η αθωότητα είναι ένας ισχυρότατος μαγνήτης τόσο για το καλό όσο και για το κακό.  Κάθε φόβος τόσος δα, και κάθε ψεματάκι που στηρίζεται στον φόβο που τα υιοθετούμε από μωρά παιδιά, δαγκώνουν ένα κομμάτi από την γενετήσια αθωότητα μας και μας κάνουν κατά τι περισσότερο ψεύτικους. Αν για παράδειγμα, καταφέρεις σαν γονιός με μια λάθος συμπεριφορά, να κάνεις να νιώθει ενοχές το παιδί σου ας πούμε για τη γύμνια του, τότε αυτό είναι ένα ισχυρότατο πλήγμα για την αθωότητα του που ίσως το ακολουθεί σε όλη του τη ζωή με απρόβλεπτες συνέπειες στην ψυχοσύνθεση του.
Γενικά η οικογένεια και η Κοινωνία λειτουργούν κάτω από άγραφους και ηλίθιους κανόνες που ευνουχίζουν την αθωότητα μας και μας καθιστούν πλέον ανίκανους ως ενήλικες να εκφράσουμε καθαρά και χωρίς συναισθήματα φόβου αυτό που θέλουμε και αυτό που νιώθουμε.
Ζούμε σε μια εποχή της απόλυτης επιφάνειας, της απόλυτης εικόνας, και πάρτο όπως θες αυτό γιατί όπως και να το πάρεις σωστό θα είναι. Αυτό που λέει ο λαός, ότι τα ράσα δεν κάνουν τον Παπά σαφώς δεν ισχύει όσο και αν είναι ορθολογικό, δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που τα ράσα κάνουν τον Παπά και το τραγικό είναι πως αυτά τα ράσα είναι ραμμένα με τις ανασφάλειες όλου του κόσμου από άκρη σε άκρη, και οι άγραφοι κανόνες σε πιέζουν αφόρητα να αρματωθείς αυτή την φρικτή φορεσιά για να είσαι πλήρως ενσωματωμένος και υποταγμένος εκμηδενίζοντας την αθωότητα σου.
Είμαστε ψεύτικοι λοιπόν; Κούφιοι; Χωρίς δισταγμό λέω ναι, άλλος σε μεγαλύτερο και άλλος σε μικρότερο βαθμό, το πρόβλημα είναι ότι το γενικότερο κλίμα ωθεί τον άνθρωπο στα άκρα με την έννοια ότι τον πιέζει να είναι ολοένα και πιο πολύ ψεύτικος. Ζούμε όλοι σε μια φούσκα γεμάτη με αόρατα «μη, δεν πρέπει, όχι» και παίζουμε τους ευτυχισμένους αλλά στην ουσία είμαστε αποξενωμένοι, αυτή είναι η αλήθεια.
Και με αυτές τις σκέψεις περί Αθωότητας οφείλω πια και επίσημα να δηλώσω πλήρως απαισιόδοξος για το μέλλον, η Κοινωνία χρειάζεται ένα restart με νέα δεδομένα που θα ανατρέψουν τον μισανθρωπισμό, χρειαζόμαστε νέους κανόνες, η μπορεί να χρειαζόμαστε τους παλιούς κανόνες, αυτούς που ενδεχομένως είχαμε στα χωριά μας, όπου ή ζωή ήταν πιο απλή και πιο αληθινή. Δεν ξέρω, είναι πολύπλοκο όπως καταλαβαίνεις, εμμένω στην πάγια γνώμη μου ότι όλα θέλουν ριζική αλλαγή ώστε να πλησιάσουμε και πάλι τα όνειρα μας για μια αληθινά ευτυχισμένη ζωή. Προς το παρόν μας θεωρώ ανίκανους να αντιδράσουμε γιατί απλώς χάσαμε τον έλεγχο, χάσαμε την ικανότητα μας να βάζουμε προτεραιότητες, χάσαμε τον μπούσουλα αν έχεις ακουστά. Καταφέραμε αν θες δυστυχώς να ζούμε όντως σε μια virtual reality όπου τραγικά η ζωή εξωμιώνεται με μια πλαστή και πλαστική ζωή και τα άβουλα υποκείμενα είμαστε μοιραία εμείς που απλώς διανύουμε τις προκαθορισμένες πίστες.
Πρότου λοιπόν γράψει game over θα έλεγα να αντιδράσουμε, θα είναι δύσκολο, θα πάρει χρόνο, θα επιφέρει αναταραχές αλλά αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι οφείλουμε να το κάνουμε. Πως; Ο καθένας ξέρει πιο είναι το σωστό μέσα του, ας πούμε ότι αυτό είναι το Άγιο Φως που ποτέ δεν μπορεί να σβήσει, ο καθένας μας έχει την διακριτική ικανότητα ανάμεσα στο σωστό και το λάθος και το μόνο που έχει να κάνει έιναι να την εφαρμόσει στην ζωή του προκαλόντας αλυσιδωτές αντιδράσεις γύρω του.
Καλή μας τύχη.

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:

Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία;

Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.

Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.

Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.

Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.

Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.

Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.

Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.

Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.

Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.

Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.

Κάθε μέρα αποτυγχάνω.

Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.

Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.

Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.

Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.

Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.

Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα 'ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει. 

ΕΛΥΤΗΣ -ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ