ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ''ΓΚΛΟΡΙΑ...''!

Άρθρο του Γιάννη Β. Καραπανάγου

 

«Γκλόρια»! Μια τραγική ηρωίδα που προσπαθεί απελπισμένα να ξεφύγει από τα δεσμά της κι ας γνωρίζει πολύ καλά πως δεν μπορεί. Μια ναυαγισμένη ύπαρξη στο αδιέξοδο της μοναξιάς της. Ένα ιδιόμορφο σκηνικό δημιούργημα του Τένεσση Ουίλλιαμς, στο μονόπρακτο «Η Αδέσμευτη» που παρουσιάζει η Λέσχη Φίλων Θεάτρου «Έκφραση», σε μετάφραση Κωστούλας Μητροπούλου και σκηνοθεσία Αγαμέμνωνος Χαρίτωνος, στο Λουτράκι.

Στο ρόλο της ‘‘Γκλόρια’’, η Μαρία Τσιγκάρη.
Η απόδοση του ρόλου της συγκλονιστική! Προσωπικότητα διχασμένη, ανάμεσα στο φανταστικό και στο πραγματικό, φορτωμένη ανεκπλήρωτα όνειρα, κρυμμένα στη ψυχή, ζητά διέξοδο μέσα από τα δάκρυα σε μια ύστατη προσπάθεια επικοινωνίας με τους άλλους, αλλά κύρια με τον ίδιο της τον εαυτό. 
Τα δάκρυα που αναβλύζουν από τα μάτια της, συγκλονίζοντας το κοινό, που παρακολουθεί με προσήλωση το δράμα της. Είναι ο φόρος τιμής που πληρώνει για τα χαμένα όνειρά της. Τα δάκρυα για το χρόνο που χάθηκε από το παρελθόν και το μέλλον της. Τα λόγια της το επιβεβαιώνουν, κλείνοντας αριστουργηματικά την παράσταση, «...κι ωστόσο δεν νιώθω απελπισμένη. Όχι. Να, μονάχα που δεν είχα πολύ καλή τύχη, τώρα τελευταία, για να ’χω να καυχιέμαι για δαύτηνε...»!

Στον φανταστικό κόσμο της ηρωίδας οι πληγές δεν υπάρχουν κι αν υπάρχουν δεν πονούν κι αν πονούν θα γιάνουν. Το αύριο θα ξημερώσει καλύτερο. Το όνειρο θα πάρει σάρκα και οστά. Η ηρωίδα αγωνιά μπροστά στο θάνατο και απεγνωσμένα αντιδρά. Δεν θέλει να συμβιβαστεί. Συγκρούεται και οι αντιδράσεις της παραπαίουν ανάμεσα στην τρέλα και στην παραίσθηση.

Στο πρόσωπο της “Γκόρια”, της “Μαρίας”  ή και των δύο, ο θεατής, που έχει την τύχη να είναι σε άμεση επαφή μαζί της, χάρη στην ευρηματικότητα και την αμεσότητα της συγκεκριμένης θεατρικής ομάδας, συναντά τον εαυτό του. Αναζητά όλα εκείνα που ονειρεύτηκε και “τ' άφησε όνειρα η ζωή”! Επιθυμίες που δεν μορφοποιήθηκαν, δεν βιώθηκαν, ανάγκες που δεν εκδηλώθηκαν, απωθημένα που δεν πραγματώθηκαν και βίαια απαιτούν αυτή την πραγμάτωση. “Και πάντα η αίσθηση ότι ξαφνικά έχω χαθεί ή τέλος πάντων ότι βρίσκομαι κάπου αλλού από 'κει που ήθελα κι ονειρευόμουν... Κι ίσως μόνο το ανεκπλήρωτο να δίνει κάποιο νόημα στη ζωή μας...” γράφει σε κάποιους στίχους του ο ποιητής Τ. Λειβαδίτης. Κάνουμε σχέδια, βρίσκουμε τρόπους να οργανώσουμε τη ζωή μας, λαμβάνουμε υπόψη μας πολλές παραμέτρους κι όμως κάτι ξεχνάμε. Αυτό το κάτι που είναι πάνω από τις δυνάμεις μας και που μπορεί να ανατρέψει τα πάντα σε ελάχιστο χρόνο. Ίσως σε μια στιγμή...!

 

Τραγική φιγούρα και η μάνα! Η σύγκρουση μητέρας–κόρης αναπόφευκτη. Διαφορετικοί κόσμοι! Η λογική και η πείρα, το κοινωνικά αποδεκτό, το φρόνιμο, το συμβιβασμένο, το “πρέπει” σε σύγκρουση με τη δίψα για ζωή, με την αγωνία για ένα αβέβαιο μέλλον, με το πληγωμένο όνειρο των νιάτων, με το “θέλω”... Στο ρόλο της μάνας η Νίκη Χαρίτωνος.

Το πρώτο, κατά σειρά, μονόπρακτο έχει το τίτλο: «Εραστές», του Χάρολντ Μπριγκχάουζ, σε μετάφραση Μήτσου Λυγίζου και πρωταγωνιστές την Ξένια Χαρίτωνος, τη Μαρία Τσιγκάρη, τη Ντίνα Γκεζερλή και το Νίκο Κούφαλη. Στους «Εραστές» θίγονται ζητήματα της καθημερινής ζωής της Αγγλίας, ξεχωρίζοντας την ανάγλυφη αντίθεση των δύο κύριων προσώπων και ακτινοβολώντας ιδιαίτερα τη γυναικεία ευαισθησία.

Το δεύτερο, έχει τίτλο: «Ένα ηλιόλουστο πρωινό», επίσης σε μετάφραση Μήτσου Λυγίζου, στο οποίο πρωταγωνιστούν η Καίτη Κούφαλη και ο Χρήστος Παντελέου. Οι αδελφοί Κιντέρο, Σεραφείμ και Ιωακείμ, στο έργο αυτό παντρεύουν την πραγματικότητα και τον ρομαντισμό της καθημερινότητας της Ισπανίας. Αυτό το μικρό αριστούργημα, με τους καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες, αποπνέει, μέσα από την απλότητα και τη γνήσια ποιητική έμπνευση, ένα διάχυτο άρωμα ανθρωπιάς κι ευαισθησίας.

Οι πρωταγωνιστές και των τριών έργων, καίτοι ερασιτέχνες ηθοποιοί, αποδεικνύουν, με επαγγελματικό τρόπο, ότι ηθοποιός σημαίνει εσωτερικό φως, που διάχυτο, μέσω της ερμηνείας των ξεχωριστών ρόλων, επιτρέπει να κινηθούμε στα μονοπάτια της ζωής με οδηγό την ελπίδα. Επιπλέον, ο κ. Αγαμέμνων Χαρίτων, με την εξαιρετική σκηνοθεσία, αποδεικνύει ότι αγαπά με πάθος αυτό που κάνει. 

Μια παράσταση που συναρπάζει κάθε θεατή και τον αφήνει να φύγει με πολλά ερωτηματικά που όμως συγκλίνουν στο ένα και μεγάλο ερώτημα: “Αξίζει τόση αγωνία για το αύριο;”