ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΥ ΤΗΣ Α΄ ΑΘΗΝΩΝ κ. ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

στη Μίνα Γιαννούλη

ΕΡ.: Πριν περάσουμε στις ερωτήσεις θα ήθελα μια πρώτη γνωριμία με τους αναγνώστες της εφημερίδας. Ποιός είναι ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος;

ΑΠ.: Ένας απλός αλλά ενεργός πολίτης και οικογενειάρχης που ενδιαφέρεται για τα κοινά.

Εργάστηκα για πολλά χρόνια ως εκπαιδευτικός, σε εταιρείες τροφίμων, πετρελαιοειδών και τώρα

πάλι στο χώρο των τροφίμων, στη βάση των σπουδών μου ως xημικός. Παράλληλα, ασχολούμαι

με την Τοπική Αυτοδιοίκηση πλέον της 30ετίας και από το 1982 που εκλέχτηκα για πρώτη φορά

στο δήμο Αθηναίων προσπαθώ να μετουσιώσω την ενασχόλησή μου με τα κοινά σε πράξη

πολιτική. Εδώ αναφέρομαι πρωτίστως στην ιδιότητα του πολίτη.

ΕΡ.: Στις τελευταίες δημοτικές  εκλογές εκλεγήκατε στο Δήμο Αθηναίων, τον μεγαλύτερο δήμο της χώρας. Στην αρχή της θητείας σας αναλάβατε αντιδήμαρχος οικονομικών και πρόεδρος της ΟικονομικήςΕπιτροπής. Πόσο δύσκολη και σημαντική θεωρείτε την οικονομική διαχείριση ενός δήμου;

ΑΠ.: Η οικονομική διαχείριση είναι και δύσκολη και σημαντική. Όχι πρωτίστως λόγω των

πολύπλοκων διαδικασιών, αν και η πολυνομία σίγουρα δεν διευκολύνει. Πλέον, θεωρώ ως πιο

βασική προϋπόθεση επιτυχίας της διαχείρισης τον ξεκάθαρο πολιτικό στόχο, τον σχεδιασμό

και την υλοποίηση σε κάθε στάδιο. Δυστυχώς, καταφέραμε να βρεθούμε στη δεινή θέση που η

οικονομική διαχείριση έχει εν πολλοίς μονοπωλήσει το ενδιαφέρον. Οι πολιτικές για την παιδεία,

τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, την οικολογία και τη λειτουργικότητα των πόλεων έχουν

παραγκωνισθεί λόγω των δυσμενών οικονομικών συνθηκών. Αυτές, όμως, παράγουν και μια

σειρά κοινωνικών επιπτώσεων που ακόμα δεν μπορούμε να συλλάβουμε σε όλο το εύρος τους,

από την υπογεννητικότητα μέχρι την αύξηση της παραβατικότητας και της εγκληματικότητας.

Πάντως, είναι αλήθεια ότι για την υλοποίηση πολιτικών ανάπτυξης σε οποιοδήποτε τομέα, … δει

δη χρημάτων! Όχι ως σκοπός αλλά ως μέσο εφαρμογής των πολιτικών ανάπτυξης.

ΕΡ.: Στην παρούσα οικονομική κατάσταση θεωρείτε ότι υπάρχουν τρόποι αύξησης των εσόδων;

ΑΠ.: Τα περιθώρια αύξησης των εσόδων είναι πράγματι πολύ στενά. Δεν είναι όμως

αναγκαστικά το ζητούμενο η αύξηση των εσόδων. Στόχος είναι το θετικό ισοζύγιο εσόδων-

εξόδων, ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός και η συνετή εφαρμογή του. Βασικό εργαλείο μπορεί

να είναι η περιστολή των ελαστικών δαπανών. Με αυτό σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι

στο μισθολογικό κόστος που ήδη έχει υποστεί συντριπτική μείωση. Ο επανασχεδιασμός της

κατανομής των βαρών μπορεί να έχει εξίσου θετικά αποτελέσματα. Πάρτε για παράδειγμα τα

δημοτικά τέλη. Σε ελάχιστες περιπτώσεις δήμων οι αλλαγές στις εμπορικές αξίες των ακινήτων

επέφεραν και πραγματική ανακατανομή των συντελεστών. Υπήρξε μόνο πάγωμα ή στην

καλύτερη περίπτωση, ομοιόμορφη μικρή μείωση τους. Επικροτώ την προσπάθεια αλλά δεν

είναι πλήρως ικανοποιητική. Σε πολλές περιπτώσεις πρέπει να αποφασιστεί η δραστική μείωσή

τους, ιδίως για ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Αντίθετα, υπάρχουν τρόποι αύξησης των εσόδων,

ακόμα και αν είναι μικρής απόδοσης, όπως η επιβολή τέλους για κατάληψη κοινόχρηστων χώρων

από Τράπεζες (για τα ΑΤΜ εκτός των υποκαταστημάτων τους), επιχειρήσεις (π.χ. ΟΤΕ για τους

διακλαδωτές καλωδίων, τα πιο γνωστά ως ΚΑΦΑΟ) και άλλα παρόμοια.

ΕΡ.: Ο ΄΄ Καλλικράτης΄΄ πέτυχε ως πρόγραμμα; Οι αυτοδιοικητικοί θεσμοί μπορούν να λειτουργήσουν ως ανεξάρτητη αρχή, χωρίς την παρέμβαση της κεντρικής εξουσίας και μέχρι που φτάνουν τα όρια;

ΑΠ.: Ο «Καλλικράτης» , ως μακροπρόθεσμη πολιτική στόχευση ήταν - γενικά μιλώντας - προς

τη σωστή κατεύθυνση, παρά τις επί μέρους ενστάσεις. Θεωρητικά κατεύθυνε τις εξελίξεις προς

μια πιο ισχυρή Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οι υπηρεσίες να είναι δίπλα στον πολίτη. Αυτό αποτελεί

ευρωπαϊκό κεκτημένο. Στην πράξη, όμως, υπονομεύθηκε από τους εμπνευστές τους. Δεν μιλώ

για τα πρόσωπα, αλλά γενικότερα για τις κυβερνητικές επιλογές και τη χάραξη μακροπρόθεσμου

σχεδιασμού για τη δημόσια λειτουργία. Στην παρούσα συγκυρία το κεντρικό κράτος νιώθει ότι

πρέπει να διαχειριστεί την κρίση αυτοτελώς, χωρίς καμία επικοινωνία με τους δήμους, που

όμως έχουν επωμιστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου τις συνέπειες της κρίσης, όπως τους παιδικούς

σταθμούς, τα συσσίτια και τους αστέγους. Σκοπεύει να αποψιλώσει τους δήμους όλης της

χώρας. Ενώ προβλεπόταν ταυτόχρονη μεταφορά των αρμοδιοτήτων και των ανάλογων πόρων

τους, δεν αποδίδει στους ΟΤΑ τα οικονομικά μέσα. Όψιμα, τους αφαιρεί αρμοδιότητες και τις

ασκεί μέσα από κρατικά όργανα π.χ. την ΕΛ.ΑΣ. Αυτό αποτελεί πισωγύρισμα στο νομοθετικό

έργο των τελευταίων 20 ετών. Ο «Καλλικράτης» έμεινε μετέωρος. Το εγχείρημα ματαιώθηκε και

οι αυτοδιοικητικοί θεσμοί εγκλωβίστηκαν σε συμπληγάδες από τις κυβερνητικές επιλογές. Τα

όρια κράτους και Τοπικής Αυτοδιοίκησης μπορούν να καθοριστούν αλλά αυτό σημαίνει αλλαγή

κατεύθυνσης, παραγωγή νέου νομοθετικού έργου, αποκεντρωμένη διακυβέρνηση, κάτι που

προς το παρόν δεν απασχολεί την πολιτεία. Ίσως, μάλιστα, να υπάρχουν και συγκεκριμένες

δεσμεύσεις προς τους δανειστές και τη Τρόικα η οποία όχι μόνο δεν επιθυμεί οποιαδήποτε πηγή

ενστάσεων, αλλά επιδιώκει τη συρρίκνωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

ΕΡ.: Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, θέλω την άποψή σας και για ένα γεγονός που κληθήκατε να αντιμετωπίσετε. Τη διαθεσιμότητα των υπαλλήλων στη δημοτική αστυνομία της οποίας υπήρξατε Αντιδήμαρχος. Πώς επηρέασε το δήμο;

ΑΠ.: Η Δημοτική Αστυνομία αποτελεί αντιπροσωπευτικό παράδειγμα που ενσωματώνει όλα

τα παραπάνω που ανέφερα. Η κατάργησή της σήμανε την στροφή 180Ο μοιρών της πολιτικής της

πολιτείας. Παρέμβαση του κράτους στην συνταγματική αυτοτέλεια των δήμων. Αφαιρέθηκε από

την Τοπική Αυτοδιοίκηση η δυνατότητα να ασκούν τα εποπτικά τους καθήκοντα. Οι αρμοδιότητες

απορροφήθηκαν από άλλους φορείς, κυρίως την ΕΛ.ΑΣ., για την οποία οι συγκεκριμένες

αρμοδιότητες αποτελούν μάλλον πάρεργο. Η μείωση των εσόδων για τους δήμους είναι εμφανής,

ενώ εκτυλίχθηκε ένα ανθρώπινο δράμα με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν στους Δημοτικούς

Αστυνομικούς. Τους λασπολόγησαν, τους διέλυσαν τον οικογενειακό προγραμματισμό και

πολλούς εξ αυτών τους στέλνουν, όσους επανατοποθετούν, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα,

χωρίς σχεδιασμό ή ξεκάθαρους όρους ενσωμάτωσης. Κανείς δεν γνωρίζει ακόμα πως

σκοπεύουν να τους «αξιοποιήσουν». Αυτό δεν είναι «μεταρρύθμιση» αλλά πολιτικός εμπαιγμός.

Υπήρξα ο τελευταίος Αντιδήμαρχος της Δημοτικής Αστυνομίας στην Αθήνα. Γνωρίζω

καλά ότι εξελισσόταν, τουλάχιστον φανερά, μια διαδικασία αναμόρφωσης της υπηρεσίας σε

όλη την επικράτεια και όχι κατάργησής της. Με το προσωπικό της είχαμε καταρτίσει σειρά

προτάσεων, συγκεκριμένες και κοστολογημένες. Είχαμε τη στήριξη της ΚΕΔΕ και βρισκόμασταν

σε επικοινωνία και με το Υπουργείο Εσωτερικών. Η κατάργηση της υπηρεσίας υπήρξε λάθος,

πολιτικό ατύχημα υπό συνθήκες πανικού της κυβέρνησης που επειγόταν να υλοποιήσει

τα υπεσχημένα. Εξ αρχής και εγγράφως τοποθετήθηκα απέναντι σε αυτή την απόφαση,

αρθρογράφησα πάνω στο θέμα. Δυστυχώς, ως Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν το παλέψαμε συλλογικά

και συντεταγμένα το θέμα, όπως θα έπρεπε.

Οι συνέπειες υπήρξαν άμεσα εμφανείς. Η πόλη παρουσίασε εικόνα απορρύθμισης και

επιδεινώθηκαν δραματικά παλαιά ζητήματα της πρωτεύουσας σε σχέση με την παράνομη και

αντικοινωνική στάθμευση, το παρεμπόριο, τα τραπεζοκαθίσματα και τις αυθαίρετες κατασκευές

αλλά και την καθαριότητα και πολλούς άλλους τομείς.

Δυσμενείς συνέπειες βιώνουμε, βέβαια, και από την απομάκρυνση των σχολικών φυλάκων.

Οι γονείς και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί είναι ανήσυχοι. Τα σχολεία είναι πλέον ευάλωτα ενώ οι

εργαζόμενοι αφέθηκαν στο έλεος της κρίσης, χωρίς καμία πραγματική προσπάθεια αξιοποίησης

των ίδιων και των υπηρεσιών τους.

ΕΡ.: Σήμερα είστε αντιδήμαρχος εμπορίου και ανάπτυξης και Πρόεδρος της Οικονομικής Επιτροπής. Ήρθατε σε ρήξη με την άναρχη λειτουργία των οίκων ανοχής, καθώς και με τη λειτουργία κάποιων θεάτρων που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις ασφαλείας. Δεχτήκατε, επίσης, και βέλη για τη σφράγιση πολλών καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος. Τι έχετε να πείτε επ’αυτών;

ΑΠ.: Η αλήθεια είναι ότι οι οίκοι ανοχής αποτελούν ένα είδος Λερναίας Ύδρας στην Αθήνα.

Υπάρχουν οίκοι ανοχής που έχουν σφραγιστεί από το δήμο πολλές δεκάδες φορές μετά από

έλεγχο της ΕΛ.ΑΣ., αλλά ξανανοίγουν σχεδόν άμεσα. Πολλοί μεταφέρονται απλώς σε νέους

χώρους. Υπάρχει ένα μόνιμο «κυνηγητό». Βέβαια, πρέπει να αλλάξει και το υπάρχον νομικό

πλαίσιο της λειτουργίας τους. Η πρωτεύουσα αριθμεί μόνο 2 αδειοδοτημένους οίκους ανοχής, και

πάνω από 300 παράνομους. Μια ευνομούμενη πολιτεία δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια της σε ένα

διαχρονικό πρόβλημα αλλά και μια πραγματική ανάγκη να υπάρξει ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο.

Σε ό,τι αφορά άλλες επιχειρήσεις, σωστά αναφέρατε τη λέξη «ρήξη». Πράγματι, ενόχλησα

πολλούς που είχαν επαναπαυτεί στην εμπειρία της αδράνειας μιας δημοτικής αρχής, την

ψηφοθηρική μιζέρια και την πολιτική «γνωριμία». Σε μεγάλο βαθμό, βέβαια, το κλίμα αυτό

γαλουχήθηκε για πολλά χρόνια και κατέστησαν πλέον δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ της νόμιμης

εξυπηρέτησης του πολίτη και από την άλλη πλευρά της (παρα-)κάμψης των υποχρεώσεων των

αιρετών και των συλλογικών οργάνων.

Σε ό,τι αφορά συγκεκριμένα τους χώρους θεάτρου κατηγορήθηκα ως πολέμιος κάποιων

επαγγελματιών των χώρων παραστάσεων επειδή για πρώτη φορά προβήκαμε σε ελέγχους

από τη Δημοτική Αστυνομία, ύστερα από συγκεκριμένες καταγγελίες, και μάλιστα από

επαγγελματικούς φορείς του ίδιου του χώρου των θεάτρων. Έκανα αυτό που επέβαλε ο νόμος

και η συνείδησή μου. Εξάλλου, κοινωνικός, καλλιτεχνικός και πολιτικός πολιτισμός είναι και να

διασφαλίζεις ότι όλοι, και κυρίως τα μικρά παιδιά, παρακολουθούν τις παραστάσεις με ασφάλεια.

Αναρωτιέμαι, είναι πολιτισμός χώροι συνάθροισης κοινού με μηδενική πυρασφάλεια ή εξόδους

κινδύνου που άλλοι αποδείχτηκαν χωρίς έξοδο και άλλοι οδηγούσαν σε μπαλκόνια με διέξοδο την

πτώση στο κενό; Διότι τέτοιες καταστάσεις διαπιστώσαμε. Απαντώ, σαφώς και όχι! Αυτό δεν είναι

πολιτισμός.

ΕΡ.: Πιστεύετε πως ένας εκλεγμένος εκπρόσωπος επιβάλλεται να προχωράει έστω και με προσωπικό κόστος κόντρα στα συμφέροντα; Το ρωτάω, γιατί οι περισσότεροι στρουθοκαμηλίζουν σκεπτόμενοι την επανεκλογή τους.

ΑΠ.: Ως εκλεγμένος εκπρόσωπος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και ως αντιδήμαρχος επέλεξα

την οδό της ισονομίας, χωρίς πολιτικές εκπτώσεις, ψηφοθηρικές αβαρίες ή προσωπικές χάρες.

Αυτό είναι απόφαση που προκαλεί την προσωπική πολιτική φθορά αλλά και την ενσυνείδητη

αποδοχή της ψυχολογικής πίεσης που δέχομαι καθημερινά. Πριν λίγες ημέρες υπέγραψα τη

σφράγιση κυλικείου της Βουλής που λειτουργούσε χωρίς άδεια. Οι νόμοι δεν προσφέρονται

για α-λα-καρτ εφαρμογή. Αυτή η στάση όμως, αποτελεί ταυτόχρονα και μια επένδυση προς

τον ανώνυμο πολίτη που νιώθει ότι δεν έχει φωνή και βήμα να ακουστεί, τον ευσυνείδητο

επιχειρηματία, τον δημότη που μας εμπιστεύτηκε να κάνουμε τη δουλειά μας. Ως πρώην

εκπαιδευτικός θεωρώ τη συγκεκριμένη στάση μου εξόχως παιδευτική. Στο τέλος, είναι θέμα

αρχών και συνέπειας. Με αυτές θέλω να οδεύω και αυτές επιθυμώ να εμφυσήσω και στα παιδιά

μου, δια του παραδείγματος όμως.

ΕΡ.: Κατάγεστε από τη Κορινθία και με το Λουτράκι έχετε μια ιδιαίτερη σχέση. Η γνώμη σας είναι ότι μπορεί να αλλάξει η σημερινή εικόνα της πόλης με συντονισμένες κινήσεις;

ΑΠ.: Κατάγομαι από το ορεινό Κεφαλάρι και αρχικά γνώρισα το Κιάτο. Για την καταγωγή

μου και τις ρίζες και των δύο γονιών μου από την περιοχή αυτή (Κεφαλάρι & Παναρίτη) νιώθω

πολύ περήφανος. Από νεαρή ηλικία, παράλληλα, συνδέθηκα με το Λουτράκι. Πολλά καλοκαίρια

μου και ευχάριστες μνήμες είναι συνδεδεμένες με τη συγκεκριμένη περιοχή. Αποπνέει μια

κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα αλλά  ταυτόχρονα αποτελεί έναν οικογενειακό προορισμό τουρισμού,

έχει να παρουσιάσει σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά και αρχαιολογικούς χώρους και έναν

απαράμιλλο συνδυασμό ορεινών όγκων και παραλιακού μετώπου. Για το λόγο αυτό, παρ’ ότι

οι πόροι των δήμων έχουν συρρικνωθεί, το Λουτράκι μπορεί να εκμεταλλευτεί τα πρωτογενή

του χαρακτηριστικά. Επίσης, έχει να επιδείξει και επιπλέον συγκριτικά πλεονεκτήματα, όπως

την εγγύτητα με την πρωτεύουσα, τις δυνατότητες του ιαματικού τουρισμού και την εγγύτητα με

σπουδαίους αρχαιολογικούς χώρους, όπως το θέατρο της Επιδαύρου και τις Μυκήνες. Οι δήμοι

που δεν έχουν το μέγεθος και την ανθρωπογεωγραφία της πρωτεύουσας, ή ακόμα και μεγάλα

ποσοστά προσωρινών δημοτών, έχουν το πλεονέκτημα μιας πιο συμπαγούς κοινότητας με

καλλιεργημένη την αίσθηση της εντοπιότητας και της αστικής δράσης. Η κατάλληλη κινητοποίηση

των πολιτών, η συνεργασία με τους επαγγελματικούς φορείς και η προσανατολισμένη στόχευση

μπορούν να συμβάλλουν αποφασιστικά. Για αυτό και αρκετοί μικροί ή μεσαίοι δήμοι έχουν

καταφέρει να παρουσιάζουν και υψηλά ποσοστά απορρόφησης κονδυλίων και δημιουργική

αξιοποίησή τους.

ΕΡ.: Δράττομαι της ευκαιρίας να μας αναφέρετε πόσος είναι ο αριθμός των ψηφοφόρων σύμφωνα με τα στοιχεία, στις επτά δημοτικές κοινότητες της Α΄ Αθηνών.

ΑΠ.: Την τελευταία δωδεκαετία ο αριθμός των ψηφοφόρων έχει μειωθεί αρκετά, περίπου 20%. 

Το σύνολο των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων για το 2014 στο δήμο Αθηναίων ανέρχεταιπλέον, στις 

480.000, με τις 1η,2η,6η και 7η, Δημοτική Κοινότητα να αριθμούν κοντά και γύρω στις 80.000 

έκαστη, ακολουθεί η5ημε περίπου 60.000 και την 3η και 4η Δ.Κ. με πέριξ τους 50.000 ψηφοφόρους. Οι προηγούμενοι αριθμοί είναι στρογγυλοποιημένοι.

ΕΡ.: Κλείνοντας, να σας ευχαριστήσω πολύ για το χρόνο που διαθέσατε καθώς και για τις απόψεις που μοιραστήκατε μαζί μας. Σας εύχομαι καλή επιτυχία σε ό,τι επιλέξετε.

ΑΠ.: Και εγώ σας ευχαριστώ για τη συνομιλία μας. Ανήκω σε εκείνους που θεωρούν ότι η

επιτυχία αποτελεί πρωτίστως υπόθεση οικογενειακή και ιδιωτικού βίου. Νιώθω υπερήφανος για

τους φίλους μου και την οικογένειά μου. Τη σχέση μου μαζί τους. Αυτοί είναι ο πλούτος μου και η

επιτυχία μου. Ιδίως η σύζυγός μου και τα τρία μας παιδιά. Υπ’ αυτή την προοπτική, εύχομαι και

εγώ ό,τι καλύτερο σε εσάς και όλους τους αναγνώστες σας. 

Εφημερίδα το Βήμα