Η λήθη αφορά τους αδιάφορους.

 

Συμβαίνει που και που να πιάνω τον εαυτό μου ή τους άλλους να είναι προσκολλημένος σε ένα γεγονος του παρελθόντος, και διάολε να μην γίνεται να πάρω την σκέψη μου από αυτό. 

Παλιά συνέβαινε πιο συχνά αλλά τώρα συμβαίνει σχετικά πολύ λίγες φορές. Κάτι συζητάγαμε με τον φίλο τον Νίκο για την αγωνία που περνάμε όταν η σύντροφός μας εγκαταλείπει. Καθότι έχω περάσει και εγώ, όπως φαντάζομαι όλοι μας τέτοιες καταστάσεις, ακόμα θυμάμαι την παράνοια και την πίκρα που σε κυριεύουν κάτι τέτοιες στιγμές.
Έχουμε μάθει να χτίζουμε εικόνες για τους άλλους, είτε τους ξέρουμε λίγο καιρό, είτε χρόνια και μέσω αυτής της εικόνας αλληλεπιδρούμε με τον άλλον. Η ισχύς της εικόνας είναι τόσο μεγαλη που δύσκολα καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει ή πότε ακριβώς δημιουργήθηκε. Το μυαλό θέλει να φτιάξει κάτι σταθερό, μια αρχή για να μπορεί να λειτουργήσει, θέλει ένα σημείο για να αρχίσει να αναλύει και να ερμηνεύει. Και για αυτό φτιάχνει εικόνες. Είναι βολικές. Μας δίνουν μια αίσθηση ότι γνωρίζουμε τον άλλον, μας δινει ασφάλεια, αναγνώριση του άλλου. Και για όσο καιρό τα πράγματα πάνε καλά δεν δημιουργείται κάποιο πρόβλημα. Στις περιπτώσεις όμως που η σχέση στραβώνει τότε αυτό το είδωλο που έχουμε φτιάξει καταρρέει. Ο άλλος έκανε κάτι που δεν αντιστοιχεί σε αυτά που περιμέναμε να κάνει...Τι στο διάολο? Γιατί άλλαξε? Δεν μας αγαπάει πια? Και με τον τρόπο αυτό, αυτή η αντίθεση, μεταξύ της εικόνας που έχουμε φτιάξει και της πραγματικότητας που δεν μας αφήνει πλέον να την αγνοήσουμε δημιουργεί μια φοβερή σύγκρουση, μια φοβερή αναταραχή στην ψυχή και το μυαλό μας. Η πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια να ξεγελάσουμε πλέον τον εαυτό μας: ορθώνεται μεγαλοπρεπή μπροστά μας σε σημείο που το μυαλό να μην μπορεί να παίξει τα παιχνίδια του. Όλες οι εικόνες που έφτιαχνε για κάποιον, όλες οι εμπειρίες, οι σκέψεις, τα κοινά βιώματα που το μυαλό δημιούργησε ραγίζουν. Το μυαλό βρίσκεται σε αφασία δεν ξέρει τι να κάνει.Πόνος,οργή,θυμός,άρνηση,σύγχυση. Και για να ξεφύγει από την πραγματικότητα παίζει διάφορα παιχνίδια.
Θέλουμε απαντήσεις...Απαντήσεις που να δικαιολογούν την συμπεριφορά του άλλου που έχει βγει εκτός των στενών νοητικών μας ορίων. Αλλά δεν υπάρχουν απαντήσεις. Καμιά ποσότητα εξήγησης δεν είναι αρκετή. Και η πιο ειλικρινής εξήγηση δεν θα μπορούσε να μας βγάλει από την μιζέρια στην οποία έχουμε περιέλθει.Γιατί υπάρχει το ένστικτο έντονο.Ξέρουμε ότι κάτι δεν πάει καλά,ξέρουμε κατά βάθος ο άλλος δεν είναι αυτό που φανταζόμαστε και επιθυμούμε,αλλά συνεχίζουμε,προχωράμε και πεφτουμε στη προδιαγεγραμμένη ροή των πραγμάτων.Το ξαφνικό,το αναπάντεχο μήνυμα και  ξετυλίγεται το κουβάρι που μας μπέρδευε.Αυτό το αδιόρατο που μας υπενθύμιζε ότι κάτι δε πάει καλά.
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός. Έχουμε μια τάση να ερμηνεύουμε τα πάντα με την λογική. Η λογική έχει σημασία, η επιστήμη έχει την θέση της. Αλλά δεν πιστεύω ότι μπορείς να ζήσεις μόνο με την λογική, και τις εικόνες που φτιάχνεις για τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι δεν έχουν εικόνες, εμείς τις φτιάχνουμε. Οι άνθρωποι δεν είναι στάσιμοι, εξελίσσονται, δεν είναι ηθοποιοί που έχουν χρεωθεί προκαθορισμένους ρόλους. Υπάρχει μια δυναμική και αλλαγή στο όλο πράγμα. Μια αλλαγή, που συμβαίνει κάθε μέρα, αλλά την αγνοούμε, δεν την βλέπουμε γιατί ο το μυαλό μας δεν έχει μάθει να αντιλαμβάνεται μια συνεχή ροή, μια συνεχή αλλαγή...Θέλει κάτι σταθερό να πιαστεί και να κρατηθεί...Δεν έχει μάθει να κυλάει μαζί με το ποτάμι.Ο χρόνος όμως κυλάει πνίγοντας τα ΄΄πως΄΄ και τα ΄΄γιατί΄΄. Γιατί ο χρόνος είναι ο καλύτερος καθρέφτης.Γκρεμίζει και θεούς.
 Και νομίζω όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε αυτό τόσο πιθανότερο είναι να γλιτώσουμε πικρίες και απογοητεύσεις στο μέλλον,ακόμα και αν χρειαστεί να είμαστε ,έστω για μια φορά, εμείς οι αδιάφοροι...