Αυτό το άρθρο είναι μια καθαρά προσωπική ιστορία ή και οικογενειακή θα έλεγα.
Μια ιστορία που άρχισε λίγο πριν γεννηθώ και τελειώνει με τον θάνατο του παππού μου το 1992. Αλλά ας μπω στην ουσία του θέματος που είναι η οικογενειακή κομματική πολιτική και η παιδική μου ηλικία.
Οι γονείς μου παντρεύτηκαν το 1981. Στο γλέντι του γάμου τους (από αφήγηση γονέων και γιαγιάδων) ο παππούς μου από την πλευρά του μπαμπά μου ζήτησε από την ορχήστρα να παίξει το «Γρίβα σε θέλει ο Βασιλιάς» και το «Να ζήσει ο Εθνικός Στρατός» και σηκώθηκε να χορέψει. Ο παππούς, λοιπόν, ήταν και βασιλικός και χουντικός και αν ζούσε σήμερα τον έκοβα για χρυσαυγίτη. Φυσικά, το 1981 όλο αυτό το συνοθύλευμα της άκρας Δεξιάς είχε απορροφηθεί σε μεγάλο ποσοστό από τη Νέα Δημοκρατία. Άρα η οικογένεια του μπαμπά ήταν και είναι Νεοδημοκράτες και ακόμη υπάρχει στο σπίτι της γιαγιάς μου το κάδρο του Βασιλιά και ο Φοίνικας, το μυθικό πουλί των Ελλήνων, αλλά όχι σε εμφανές σημείο.
Από την άλλη μεριά η οικογένεια της μαμάς ήταν με την Αλλαγή… Πιο Πασοκ πεθαίνεις η γιαγιά μου. Σχεδόν ερωτευμένη με τον Αντρέα, να παίρνει πούλμαν και να τρέχει στην Θεσσαλονίκη στις μεγάλες τότε συγκεντρώσεις του Πασοκ με την σημαία και το φουλάρι του Πασοκ στο λαιμό. Και μπορεί στο γλέντι του γάμου να κράτησε τα προσχήματα, αλλά κάθε Πάσχα έβαζε στη διαπασών το «Γεια σου Αντρέα Παπαντρέα» και γινόταν ο χαμός….!!!
Και μέσα σε αυτό το πολωμένο κλίμα έρχομαι και εγώ στη ζωή το 1983 και εκεί αρχίζει το δράμα μου ως παιδί. Ευτυχώς, δε θυμάμαι πολλά πριν τα 3 μου χρόνια αλλά θυμάμαι αρκετά από εκεί και πέρα. Έχετε δει αυτά τα κακόμοιρα παιδάκια που τα στέλνουν στο τέλος της ομιλίας του αρχηγού, υπουργού, βουλευτού, κτλ να του πάει λουλούδια και αυτός σκύβει και τα φιλάει και τα αγκαλιάζει; Ε… λοιπόν ήμουν ένα από αυτά τα παιδάκια. Και μάλιστα και για τα δύο κόμματα.
Την μία μέρα με έπαιρνε η γιαγιά μου και η μαμά μου (αλλά περισσότερο η γιαγιά) και με πήγαινε σε τοπική συγκέντρωση του Πασοκ ντυμένο στα πράσινα ή στα λαχανί, με σημαιούλα και καπελάκι του Πασοκ (ασχέτως αν ήταν βράδυ) και στο τέλος της ομιλίας μου έδιναν μια ανθοδέσμη και με έσπρωχναν πάνω στην σκηνή να πάω να τα δώσω σε έναν άγνωστο για μένα. Έχω δώσει ανθοδέσμη στο Γιωργάκη όταν είχε λίγα περισσότερα μαλλιά και το μουστάκι του ήταν ακόμη μαύρο και σε 4-5 ακόμη βουλευτές του Πασοκ. Την επόμενη μέρα ο παππούς μου μαζί με τον μπαμπά μου με πηγαίναν σε συγκέντρωση της Νέας Δημοκρατίας, ευτυχώς χωρίς καπελάκι αλλά με σημαιούλα. Και εκεί φυσικά έδωσα ανθοδέσμη σε πολλούς βουλευτές της ΝΔ αλλά και κομματικά στελέχη.
Και η ταλαιπωρία μου ως παιδί συνεχιζόταν αφού μέσα στο σπίτι γινόταν τεράστιοι καβγάδες. Η μητέρα μου έβαζε αυτοκόλλητα του Πασοκ στο αμάξι του μπαμπά μου και ο μπαμπάς μου έβαζε στο μπαλκόνι σημαία της Νέας Δημοκρατίας. Φαγωμάρα, φωνές και καμία λογική.
Εγώ ως παιδί το διασκέδαζα στην αρχή αλλά μετά άρχισε να γίνεται καταπιεστικό και μου φαινόταν εντελώς γελοίο. Τα δύο πιο τραυματικά για μένα γεγονότα, μετά φυσικά της ξεφτίλας της ανθοδέσμης, ήταν 1) το πράσινο στρουμφάκι και 2) το χαστούκι του Πολυτεχνείου. Και σας εξηγώ…
Το Πράσινο Στρουμφάκι: Ήταν ένα στρουμφάκι που αντί να είναι μπλε σαν φυσιολογικό στρουμφάκι ήταν πράσινο με άσπρο βρακάκι και σκουφάκι με το σήμα του Πασοκ πάνω… Όλα τα παιδάκια είχαν μπλε και εγώ είχα πράσινο!!! Χάλια!!! Και για αυτό το έκτρωμα φταίει η γιαγιά μου που μου το έφερε και το Πασοκ που το δημιούργησε…!
Το Χαστούκι του Πολυτεχνείου: Ήμουν δευτέρα δημοτικού το 1990 και στο σχολείο κάναμε την γιορτή του Πολυτεχνείου. Είχαμε κάνει και μια ωραία κάρτα με ένα κόκκινο γαρύφαλλο πάνω από γκοφρέ χαρτί και την είχαμε ζωγραφίσει. Όλο χαρά λοιπόν, κρατώντας την κάρτα και τραγουδώντας το «Ένα το χελιδόνι» που το είχαμε μάθει για την γιορτή, πήγα στο σπίτι του παππού μου. Το αποτέλεσμα ήταν να μου δώσει ένα χαστούκι, να μου πει πως αυτά τα τραγούδια είναι κομμουνιστικά και θα με κάψει ο Θεός που το τραγουδάω. Έπειτα με έσυρε σχεδόν πίσω στο σχολείο και έκανε φασαρία στην δασκάλα που μας μάθαινε κομμουνιστικά τραγούδια. Με λίγα λόγια το απόλυτο ρεζίλεμα…
Το μόνο που κατάφερε η οικογένεια μου από όλο αυτό το πολωμένο και οπαδικό κλίμα προς τα άλλοτε δύο μεγάλα κόμματα ήταν ποτέ μου να μην έχω ψηφίσει αυτά τα δύο κόμματα. Όλη αυτή η αρρωστημένη κατάσταση με κράτησε μακριά από κομματικές νεολαίες, από κομματικές ταυτότητες και με έμαθε να ασχολούμαι με πολιτικές θέσεις και όχι με κομματικές εξαγγελίες. Με κράτησε μακριά από ρουσφέτια και συναλλαγές. Έτσι σήμερα έχω ήσυχη την συνείδηση μου και δεν το μετανιώνω όπως κάνει η γιαγιά μου, η μαμά μου και ο μπαμπάς μου. Η ψήφος είναι μια στήριξη στις πολιτικές θέσεις που εκφράζει ένας κομματικός συνδυασμός και όχι μια ακόμη ευκαιρία συναλλαγής. Και όσοι έκαναν κομματικές συναλλαγές στο χθες θα το βρουν κάπου στο αύριο μπροστά τους.
Άλλο πολίτης… άλλο κομματόσκυλο!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου