Έτσι και χθες λίγο μετά τις 8 το πρωί όταν πήγαινα στη δουλειά από την παραλιακή , πάνω στα τείχη, η άκρη του ματιού μου “έπιασε” ένα ζευγάρι να αγναντεύει τη θάλασσα.
Λίγο ότι ήταν πρωί για αγκαλιές, λίγο η περιέργειά μου λόγω της επαγγελματικής μου διαστροφής, λίγο ότι θέλω να φωτογραφίζω τις ωραίες στιγμές, έκοψα το τιμόνι δεξιά και σταμάτησα το αυτοκίνητο.
Εκείνος την κρατούσε μέσα στην αγκαλιά του και εκείνη δεν κοίταγε το πρόσωπό του αλλά τη θάλασσα. Κάτι της ψιθύρισε και αυτή έγειρε το κεφάλι της λίγο αριστερά.
Συνέχισαν να κοιτούν και οι δύο τη θάλασσα χωρίς να λένε κουβέντα.
Σαν φιγούρα βγαλμένοι από ρομάντζο έμοιαζαν οι δύο τους. Παρατηρώντας τους καλύτερα, είδα τα ψαρά τους μαλλιά και τις ρυτίδες της ωριμότητας στα πρόσωπά τους.
Πρέπει να ήταν πάνω από τα 60. Ασυναίσθητα σήκωσα τη φωτογραφική μηχανή για να κλέψω τη στιγμή , αλλά μετάνιωσα. Ήταν τόσο δική τους άλλωστε…
Άναψα τη μηχανή και έφυγα, και μόνο όταν τους κοίταξα για τελευταία φορά από τον καθρέπτη, συνειδητοποίησα πόσο ομόρφαιναν το τοπίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου