ΠΟΥΛΑΕΙ ΤΟ ΔΡΑΜΑ...

.

 

Γράφει η Μίνα Γιαννούλη

Ποιο δράμα πουλάει πιο πολύ; Πρώτο και με διαφορά το συναισθηματικό. Ποιητές, συγγραφείς, ψυχολόγοι , bloggers, αναλύουν, περιγράφουν, συμβουλεύουν, αναρτούν, γιατί όπως και να το κάνουμε το άτιμο πουλάει. Πληγωμένες  καρδιές, προδοσία, εγκλήματα πάθους, απιστία, ανεκπλήρωτοι έρωτες, ένα πλούσιο μενού που περιέχει τα πάντα. Μια ανάγνωση, ένα τραγούδι,  είναι αρκετά  για να ταυτιστεί κάποιος  ή να θυμηθεί τη δική του ανάλογη προσωπική ιστορία. Στο δεύτερο μέρος του δράματος, ακολουθούν οι άσχετες ή οι σχετικές παρήγορες συμβουλές, τα δανεικά λόγια από κάποιον βασανισμένο σοφό, οι προτάσεις των ειδικών του θέματος , πως να το επιλύσεις με δέκα βήματα και ο χρόνος περνάει μέχρι το παρόν να γίνει  παρελθόν  και να ξεχαστεί. Πόσα ζευγάρια μάτια δεν έχουν κοιτάξει το φεγγάρι, σε κάθε γωνιά της γης και δεν έχουν πει το <<για  πάντα>>, τη πιο προσωρινή λέξη για να περιγραφεί  κάτι που η ίδια η ζωή το ακυρώνει. Πόσα μάτια κοιτάζουν το φεγγάρι και εύχονται να αλλάξει η ζωή τους για <<πάντα>>. Ο άστεγος ρακοσυλλέκτης, που ονειρεύεται ένα σπίτι. Η γυναίκα που πουλάει το κορμί της στη πιάτσα του αγοραίου έρωτα και κάνει όνειρα. Ο χρήστης που με κάθε δόση , οδηγείται ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο και θέλει να ξεφύγει. Η μάνα που βλέπει το παιδί της να αργοσβήνει και ελπίζει στο θαύμα. Οι γονείς που μεγαλώνουν ένα πλάσμα με ειδικές ανάγκες να αγωνιούν για το μετά. Οι ηλικιωμένοι που πετάχτηκαν σαν άδεια κουφάρια να καρτερούν τη λύτρωση. Ο καρκινοπαθής που μετράει αντίστροφα τις μέρες και θέλει να βγει νικητής. Πεπρωμένο; Τυχερό; Επιλογή;  Όταν κάποιος υποστεί τη βία, νιώσει την απώλεια, βιώσει την εξαθλίωση, χάσει την αξιοπρέπειά του, τότε και μόνο τότε ζει το αληθινό δράμα. Αλλά  ακόμα και αυτό πουλάει , γιατί  απευθύνεται στην ευαισθησία του συνόλου, γιατί είναι πολύ λυπηρό όταν αναλύεται  με λέξεις που σοκάρουν, γιατί κάποιες καταστάσεις είναι μη αναστρέψιμες, οπότε  χρειάζεται να γίνει στοχευμένη αναπαραγωγή. Αξίζει  το σύνολο να καταναλώσει  φαιά ουσία σε προβληματισμούς που να του αποσπούν τη προσοχή. Γιατί πρέπει να δημιουργηθούν ερωτηματικά πως  υπάρχουν άλυτα και σημαντικά θέματα που απασχολούν τους ανθρώπους. Να φαίνονται οι  νεκροζώντανοι  που κυκλοφορούν  χωρίς ελπίδα έχοντας πιάσει πάτο, ορατοί  για τους πολλούς. Να αποστρέφονται τα βλέμματα από φόβο μην τους αγγίξει το μίασμα που σέρνεται δίπλα τους. Να αποδεχτούν πως είναι πολύ λάιτ το προσωπικό τους δράμα, πως  αρνούνται να εκτιμήσουν αυτά που έχουν και άδικα συνεχίζουν το μελόδραμα … Έτσι επιβάλλεται ο φόβος για να μην υπάρξει αντίδραση και αντίσταση σε κάθε κοινωνικό φαινόμενο που ακρωτηριάζει την υγιή σκέψη.  Ένας καλός φίλος συνηθίζει να λέει πως δεν υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο, αλλά πολλά ενδιάμεσα χρώματα και είναι αλήθεια,αυτά πρέπει να αναζητηθούν, ώστε να αποφευχθεί η κοινωνική κατάρρευση και να πουλάει η αισιοδοξία,  η ποιοτική ζωή και η μοναδική ανθρώπινη υπόσταση και όχι το δράμα…