Η φιλία

Είμαστε φίλοι. Το λέμε συχνά και πολύ εύκολα.

Είναι όμως αλήθεια? Έχουμε πραγματικούς φίλους ή απλά παρέες? Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί μέσα στη φρενίτιδα της αόριστης πραγματικότητας εάν πραγματικά μπορούμε να στηριχτούμε στους φίλους? Ή απλά μιλάμε για ισοπεδωμένες σχέσεις?

Μήπως είμαστε χωμένοι στο πέπλο της μοναξιάς και βλέπουμε συγκεχυμένες εικόνες? Δεν έχουμε σκάψει βαθιά στον εαυτό μας να δούμε τι πραγματικά μας γεμίζει. Αναβάλουμε καθυστερούμε γελιόμαστε. Θύματα μιας απρόσωπης ψεύτικης ζωής. Πότε έχουμε σηκώσει το τηλέφωνο να καλέσουμε το βράδυ ένα αποκαλούμενο φίλο? Όταν μπει η συναίσθημα της ενοχής ότι θα τον ανησυχήσουμε αυτόματα έχει πάψει η σχέση να λέγεται φιλία. Και τότε είμαστε πάλι μόνοι. Στην έρημο των συναισθημάτων. Απότιστοι ξεροί κενοί μόνοι. Πάλι και πάλι και πάλι.

Η φιλία είναι κάτι το μεγαλειώδες. Το αγνό το αληθινό το πηγαίο. Η αληθινή πλατωνική αγάπη. Στη φιλία δεν χωράνε ουσιαστικές αμφιβολίες αλλά ξεκάθαρες σκηνές ζωής και χαράς. Δεν είμαστε δύο αλλά ένα πράγμα. Μία ζωή χαράς και ευτυχίας. Δεν χωράει ο νους εκεί που δημιουργεί ψεύτικες εικόνες και καταστάσεις. Δεν υπάρχει χρόνος. Μόνο συνέχεια. Δεν υπάρχει παρελθόν, μέλλον, υποθέσεις, ακυρώσεις, αναβολές. Είσαι εδώ και τώρα όταν σε χρειάζομαι όταν με χρειάζεσαι. Δεν είμαστε δύο ξένοι που πορευόμαστε μαζί όπως θέλει η ζωή. Η φιλία είναι το οικοδόμημα που δεν δονείται από τις αναταράξεις της ζωής. Είναι δική μας, ορισμένη από εμάς. Δεν μας αφήνει να διαπιστώσουμε ότι ουσιαστικά είμαστε δύο γνωστοί ξένοι. Οι καρδιές μας χτυπάνε μαζί. Συμπληρώνονται και αναγεννιούνται. Αέναα. Χωρίς τέλος. Για πάντα. Ακόμη και οι ψεύτικοι τσακωμοί δεν υπάρχουν. Είναι ιοί που παρεισφρέουν από ψεύτικες καταστάσεις.

Όλο αυτό όμως θέλει προσπάθεια. Να ξεριζώσουμε τον εγωισμό μας. Να ακούμε πραγματικά να αισθανόμαστε πραγματικά να αγαπάμε πραγματικά. Τι είναι το πραγματικά άραγε? Είναι ο πυρήνας της ύπαρξης. Είναι η ακτίνα του φωτός που φωτίζει τον εσωτερικό μας κόσμο. Είναι το τώρα. Ούτε σχέδια ούτε θέατρα ελέγχου ούτε προσποιήσεις. Αυθόρμητα. Αποδεκτά και σταθερά είμαστε ενωμένοι. Ο καθένας μας αναπτύσσεται διαφορετικά μέσα στη φιλία. Ποτίζεται ο αγρός της ψυχής μας και ανθίζει. Ας δούμε το απέραντο καταπράσινο λιβάδι που σιγά σιγά όλα τα άνθη από μικρά θεριεύουν και δημιουργούν το καταπράσινο πέπλο που ομορφαίνει. Και εμείς το ποτίζουμε. Και νοιώθουμε τη δροσιά του στο πρόσωπό μας. Είναι το λιβάδι που θα περπατήσουμε για να ξεκουραστούμε ψυχικά. Ας κατεβούμε από το άρμα του εγωισμού και ας περπατήσουμε ακόμα και ας μπουσουλίσουμε. Καλύτερα να προσπαθήσω με δυσκολία παρά το άρμα μου να με πηγαίνει με ταχύτητα χωρίς να με αφήνει να χαρώ την ομορφιά του τοπίου.

 Παπαχριστοδούλου Θοδωρής