Γράφει η φιλόλογος Φανή Δόσχορη
Σε λίγους είναι γνωστός ο μεγάλος ποιητής της Κύπρου, Κώστας Μόντης (1914-
2004). Τα σχολικά μας βιβλία κάνουν πολύ μικρές αναφορές σε έναν άνθρωπο που
προτάθηκε δύο φορές για βραβείο Νόμπελ και που το 2014 είχε ανακηρυχτεί, για
την Κύπρο, Έτος Μνήμης Κώστα Μόντη, υπό την αιγίδα της UNESCO, με πλήθος
εκδηλώσεων στον απανταχού Ελληνισμό. Τα 100 χρόνια από τη γέννηση και τα 10
χρόνια από το θάνατο του μείζονος ποιητή, ενός ανθρώπου που τόσο πόνεσε και
τόσο ύμνησε την πατρίδα του, το μεγαλείο και τους αγώνες της συνέπεσαν με τη
συμπλήρωση των 40 χρόνων από την τουρκική εισβολή στη μαρτυρική μας Κύπρο.
Οι συνέπειες, μέχρι και σήμερα, τραγικές, η Κύπρος παραμένει κάτω από τις ορδές
του Αττίλα που αιματοκύλισε το νησί: κατοχή του 37% του βόρειου τμήματος του
νησιού και δημιουργία του ψευδοκράτους, 200.000 πρόσφυγες στην ίδια τους την
πατρίδα, 1619, μέχρι και σήμερα, αγνοούμενοι.
Αυτό στάθηκε αφορμή και έμπνευση για το αφιέρωμα που ανέλαβε να
πραγματοποιήσει το Λύκειο Λουτρακίου, σε συνδιοργάνωση με το Μουσικό
Σχολείο Κορίνθου. Ο στόχος διπλός: αφενός, να μείνει ζωντανή η ιστορική μνήμη
σε όλους μας και, κυρίως, στους μαθητές μας, που δυστυχώς δεν διδάσκονται
πολλά για τη νεότερη ιστορία μας και αφετέρου, μέσα από τη συνεργασία των
σχολείων να ανοίξουμε τις πόρτες στην τοπική μας κοινωνία, να μεταγγίσουμε
λίγη από τη ζωντάνια και τη δημιουργικότητα, το πάθος της νιότης, τη φαντασία
και τον αυτοσχεδιασμό της νεανικής ψυχής που αναζητά διέξοδο από τα, σχεδόν,
ασφυκτικά περιθώρια της σχολικής καθημερινότητας. Κοπιαστικό και δύσκολο
εγχείρημα που όμως είχε συγκινητική αποδοχή από τα παιδιά και των δύο
σχολείων, καθώς συμμετείχαν παραπάνω από ογδόντα μαθητές και μαθήτριες.
Η Κύπρος και η ψυχή του Κώστα Μόντη «πλημμύρισαν» την κατάμεστη αίθουσα
του «Αλεξάνδρειου» την Κυριακή το βράδυ στις 8 του Μάρτη. Ιστορικές μνήμες,
στίχοι, μουσική, σκηνές από τους αγώνες και τις αγωνίες του μαρτυρικού νησιού
μάς ταξίδεψαν χρόνια πίσω, στις στιγμές της μεγαλοσύνης του 1955-1959 και στο
όνειρο της Ένωσης που χάθηκε, στον πόνο και τη φρίκη των βομβαρδισμών του
1963, και στο μαύρο και πικρό καλοκαίρι του ́74, όταν όλα, έκτοτε, κατέρρευσαν
και στοίχειωσαν. Οι φωνές των παιδιών μας ενώθηκαν και μετουσίωσαν την αγωνία
και το πάθος τους, άλλοτε σε χαρά και προσδοκία, άλλοτε σε πίκρα, σαρκασμό,
αγανάκτηση, θυμό, θλίψη, κραυγή διαμαρτυρίας, πόνο από την ανοιχτή πληγή
και μας ταξίδεψαν νοερά, πάνω στον ουρανό του αιματοβαμμένου μας νησιού.
Τα χείλη τους μίλησαν και τραγούδησαν με τα μάτια της φαντασίας κι άγγιξαν τις
καρδιές των μεγαλύτερων, που φυλάμε ακόμα μέσα μας μνήμες μακρινές, άγγιξαν
και πόνεσαν, όμως, και τόσους άλλους που στις καρδιές τους κρατούν πάντα νωπές
τις χαρακιές και το αιώνιο «γιατί;», καρδιές που ακόμα είναι αδικαίωτες και ρωτούν
περιμένοντας: "Λοιπόν"; και ρωτούν: "Λοιπόν"; όπως γράφει ο ποιητής.
Νιώθουμε όλοι περήφανοι και δίνουμε θερμά συγχαρητήρια στους μαθητές και
τις μαθήτριες του Λυκείου Λουτρακίου και του Μουσικού Σχολείου Κορίνθου που,
με το εφηβικό τους πάθος, καθήλωσαν, για παραπάνω από δυο ώρες, όλους τους
θεατές κι ανέβασαν, από την καρδιά, τον κόμπο και το δάκρυ, σε όλους μας.
Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από τα βάθη της καρδιάς μου σε όλα τα παιδιά μας! Είμαι
σίγουρη ότι αυτή η εμπειρία θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη σας και θα έρχεται στη
θύμησή σας νοσταλγικά, όταν πια θα ανοίξετε τα φτερά σας για να ταξιδέψετε στο
δρόμο της ενήλικης ζωής σας. ΕΥΓΕ σε όλους σας!
Με περηφάνια και αγάπη
Η καθηγήτριά σας
Δόσχορη Φανή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου