ΤΟ ΓΙΟΥΡΟΥΣΙ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΡΑΓΙΑΔΩΝ!

Άρθρο του Γιάννη Β. Καραπανάγου

Η άσκηση κριτικής σε μια νέα κυβέρνηση, που δεν έχει συμπληρώσει δύο μήνες στην άσκηση των καθηκόντων της, δεν ενδείκνυται γιατί δεν δεν συνάδει με τις βασικές αρχές της πολιτικής επιστήμης και πρακτικής. Όμως οι ραγδαίες εξελίξεις, στο ανοικτό μέτωπο δανειστών-ελληνικής κυβέρνησης, υπαγορεύουν την άμεση καταγραφή αρχικών εκτιμήσεων και διαπιστώσεων.

Νικητής-θριαμβευτής των εκλογών αναδείχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα αριστερό κόμμα, που επένδυσε τον προεκλογικό του αγώνα σε υποσχέσεις για κατάργηση του μνημονίου, τερματισμό της λιτότητας, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, αύξηση του κατώτατου μισθού και αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. 

Ο ελληνικός λαός έκανε την υπέρβαση, αναθέτοντας την διακυβέρνηση της Χώρας σε σαραντάχρονο πρωθυπουργό που είχε δηλώσει, σε τηλεοπτική εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου: «Το μνημόνιο το βράδυ των εκλογών, που ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει πρώτο κόμμα, δεν θα υπάρχει. Κι αυτό το ξέρουν πάρα πολύ καλά στις Βρυξέλλες και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού».

Με την ανάληψη της εξουσίας, από τον ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε ο κύκλος των επίσημων επισκέψεων αξιωματούχων της ευρωπαϊκής ένωσης στην Αθήνα, για να βολιδοσκοπήσουν τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, ο Υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, άρχισε τις δημόσιες δηλώσεις, σε ελληνικά και ξένα μέσα ενημέρωσης, δίνοντας το στίγμα πως η επανάσταση ενάντια στο ευρωπαϊκό κατεστημένο –δημιούργημα της Γερμανίας- μόλις άρχισε, συμπληρώνοντας τα όσα ο Αλέξης Τσίπρας είχε εξαγγείλει τη βραδιά των εκλογών, στα Προπύλαια, μετά την ανακοίνωση του εκλογικού αποτελέσματος. Εξάλλου κι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, μετά τη συμφωνία του Eurogroup, είχε πει στο διάγγελμά του πως «κερδίσαμε μια μάχη, όχι όμως και τον πόλεμο».

Παρακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις, αυτό το χρονικό διάστημα, καταγράφεται η επιτακτική ανάγκη κάθε Έλληνα πολίτη, για απαλλαγή από τα ασήκωτα οικονομικά βάρη, που τον φόρτωσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, παίρνοντας ανάσα αισιοδοξίας από την αυθόρμητη συμμετοχή του στις συγκεντρώσεις συμπαράστασης, προς τη νέα κυβέρνηση και τον Υπουργό Οικονομικών, που συμμετείχε στις συνεδριάσεις του Eurogroup, στο Σύνταγμα, σε πόλεις της Ελλάδος και του εξωτερικού.

Μετά το αρχικό μούδιασμα της Γερμανίας και των δορυφόρων της, από τις πρώτες αντιδράσεις της ελληνικής κυβέρνησης, οι μάσκες έπεσαν και οι δανειστές μας έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο, το πρόσωπο του σύγχρονου δυνάστη-κατακτητή. Έχοντας τη δαμόκλεια σπάθη, στο ένα χέρι, φοβέρισαν τους σύγχρονους εξαρτημένους σκλάβους τους, να μην σηκώσουν κεφάλι, φοβούμενοι ότι θα λειτουργήσουν ως πρότυπο και για άλλους υποταγμένους λαούς, ενώ, στο άλλο χέρι, κρατούσαν τη στρόφιγγα ρευστότητας, απειλώντας με διακοπή της χρηματοδότησης, άρα στάση πληρωμών μισθών και συντάξεων. Τελικά, συμφωνία επήλθε, αλλά με περιεχόμενο μακράν των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Οπότε προκύπτουν κάποια ουσιαστικά και λογικά ερωτήματα: Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, το βράδυ των εκλογών, διακήρυττε, δια στόματος πρωθυπουργού, τέλος στα μνημόνια, στην Τρόικα και στην πολιτική λιτότητας, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις σε έναν ταλαιπωρημένο και απελπισμένο λαό μιας «λεηλατημένης» Χώρας; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε σχέδιο και σοβαρές εναλλακτικές προτάσεις, όπως παραδέχθηκε κι ο ίδιος ο υπουργός οικονομικών, σε συνέντευξή του προς το CNN, για να αντιμετωπίσει την αδιαλλαξία των δανειστών; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν και δεν είναι κατάλληλα προετοιμασμένος να ξεπεράσει τα εμπόδια που απροκάλυπτα στήνουν η Γερμανία με τους συμμάχους της, στο δρόμο για την απεμπλοκή από το μνημόνιο; Αδιανόητο να μην είχε προβλέψει ο ΣΥΡΙΖΑ τις αντιδράσεις των εταίρων μας!

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε το προεκλογικό ψέμα, για την άνοδό του στην εξουσία. Αυτό επιβεβαιώνεται από τη ροή των γεγονότων, τη δήλωση του Μανώλη Γλέζου, «ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον Ελληνικό Λαό διότι συνήργησα σ’ αυτή την ψευδαίσθηση» και τις δηλώσεις άλλων στελεχών του. 
Στη συνέχεια, με μοναδικό όπλο τη λαϊκή εντολή και τη συμπαράσταση του λαού, ξεχύθηκε, προς κάθε γωνιά της Ευρώπης, για να διεκδικήσει το αυτονόητο για τους Έλληνες, την ανάκτηση της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας της Χώρας και του λαού της, έχοντας στη φαρέτρα του μόνο ένα βέλος για διαπραγμάτευση. Αυτό της στείρας αντιπαράθεσης. Αλλά οι δανειστές μας, πολύ γρήγορα, διαπιστώνοντας ότι δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα γιουρούσι των σύγχρονων ραγιάδων, που υποχώρησε άτακτα, χωρίς πραγματικούς συμμάχους και χωρίς τον ενδεδειγμένο, για την περίπτωση, οπλισμό, μας επανέφεραν στην ωμή και οικτρή πραγματικότητα, της πλήρους υποταγής στα κελεύσματά τους, θριαμβολογώντας, στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης, και μάλιστα με δόση ειρωνείας.

Έτσι η ανάσα αισιοδοξίας, πως επιτέλους θα κάνει ξαστεριά στον ελληνικό ουρανό, ήταν παρένθεση, γιατί ο βρόγχος της χρεοκοπίας ξαναπέρασε γύρω από το λαιμό των Ελλήνων και δεμένοι πισθάγκωνα ζούμε το μαρτύριο της σταγόνας, σε θολό τοπίο, δέσμιοι του καπιταλισμού της καταστροφής.

Τα συνθήματα των συγκεντρώσεων συμπαράστασης, πως «δεν εκβιαζόμαστε» και «δεν υποκύπτουμε», έμειναν απλά συνθήματα και η τραγική διαπίστωση, πως το πολιτικό σύστημα είναι σαθρό και δεν αλλάζει, γιατί χρησιμοποιεί ασύστολα το προεκλογικό ψέμα, εξαπατώντας τους πολίτες αυτής της Χώρας, επί σειρά ετών, επανέρχεται στα χείλη του ελληνικού λαού, απομακρύνοντας κάθε ελπίδα, για ένα καλύτερο αύριο, χωρίς κηδεμόνες και εκβιαστές πάνω από το κεφάλι του.