ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΠΕΤΟΝ ΕΔΩ ΚΑΙ 3000 ΧΡΟΝΙΑ!!

Μας έχουν γονατίσει χάρις στους εξωνημένους πολιτικούς μας, προς το παρόν οι Βόρειοι Βάρβαροι (βλέπε Ευρωπαίους, Αμερικανούς και ΔΝΤ), και όμως είχαμε πολλά πράγματα στην διάθεσή μας εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια.
Όπως έχει αποκαλύψει ο καθηγητής Ευστάθιος Ευσταθιάδης Χημικός Μηχανικός Ε.Μ.Π., απόφοιτος έτους 1945, τ. Επιμελητής Ε.Μ.Π., Επίτιμος Γενικός Διευθυντής Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε,
οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν μπετόν εδώ και 3.000 χρόνια πιο ανθεκτικό από το Αμερικάνικο Portland.

Και σύμφωνα με ανακοίνωση της Martha Goodway, φυσικοχημικού, μεταλλουργού και αρχαιολόγου (Smithsonian) το 1992 σε συνέδριο στην Βοστώνη, το κονίαμα της κατασκευής των επιχρίσεων των δεξαμενών του Λαυρίου είναι αδιαπέραστο από την ραδιενέργεια (προφανώς λόγω και της παρουσίας του μολύβδου, το οποίο είναι μέταλλο με ιδιότητες προστασίας από τις επιβλαβείς ακτίνες).
Συνέστησε μάλιστα την χρήση του υλικού αυτού ως μέσο επιχρίσεως των δεξαμενών αποθήκευσης πυρηνικών αποβλήτων..!
Η συμπεριφορά του αρχαίου ελληνικού τσιμέντου κατά την πήξη μοιάζει με εκείνη του γνωστού βιομηχανικού τσιμέντου Portland.
Όπως αναφέρει ο καθηγητής :
“”Από την υδατοδεξαμενή της πόλης της αρχαίας Καμείρου της νήσου Ρόδου

ΜΑΪΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2004

ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ 2Το περιεχόμενο της εργασίας αφορά και στοχεύει ουσιαστικά στην ανάδειξη- παρουσίαση και υπογράμμιση της υψηλής στάθμης της εξειδικευμένης «αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας υλικών κατασκευών».
Η εξειδικευμένη «αρχαία ελληνική τεχνολογία υλικών κατασκευών» ξεκινά από τους αρχαίους Έλληνες μηχανικούς της αρχαϊκής και κλασσικής περιόδου, με την παγκοσμίως πρωτοποριακή παραγωγή ελληνικού δυαδικού υδραυλικού τσιμέντου και μπετόν και συνεχίζοντας την εξελικτική πορεία της ανά τους αιώνες, φθάνει κληρονομούμενη από γενεάς εις γενεά, στους Έλληνες μηχανικούς της Βυζαντινής περιόδου.
Αυτοί, όπως οι πρόγονοί τους συμβάλλουν υποδειγματικά, συνεισφέροντας νέες ανάλογες επινοήσεις στον τομέα αυτό, με την παραγωγή δυαδικού υδραυλικού κεραμοκονιάματος (κουρασάνι) και κεραμομπετόν για υποθερμαινόμενα δάπεδα (υπόκαυστα) κ.λπ.

Τα αξιόλογα αυτά πρωτότυπα θέματα που ανήκουν στην ιστορία της ελληνικής τεχνολογίας, υπήρξαν αντικείμενα εργαστηριακών και ερευνητικών μου τεχνολογιών κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης ακαδημαϊκής και επαγγελματικής σταδιοδρομίας μου αμέσως μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, όπως:
Η άγνωστη, διεθνώς μέχρι το 1978, γενομένη αποκάλυψή μου, της μεθοδολογίας- Τεχνολογίας, που χρησιμοποιήθηκε από τους αρχαίους Έλληνες μηχανικούς της αρχαϊκής και κλασσικής αρχαιότητας για την παραγωγή «ελληνικού τσιμέντου» σε «δυαδική μορφή», παραγόμενο όμως με άλλη εντελώς διαφορετική τεχνολογία, προσαρμοσμένη στα τότε τεχνολογικά δεδομένα και τις τότε ανάγκες.
Σήμερα, η τεχνολογία, αντιθέτως, χρησιμοποιεί βαριές ογκώδεις εγκαταστάσεις, μη αναγκαίες εκείνη την εποχή, προσαρμοσμένη στα διεθνή τεχνολογικά δεδομένα και στις σημερινές πολύ μεγάλες ποσοτικές κυρίως ανάγκες και ταχύτητες προωθήσεως για περαίωση των έργων.
Κοινό γνώρισμα ιδιοτήτων των δύο ως άνω τσιμέντων (αρχαίου ελληνικού δυαδικής μορφής και σημερινού με την ονομασία «τσιμέντο Πόρτλαντ») είναι ότι με την προσθήκη νερού σχηματίζουν και τα δύο τις ίδιες «υδραυλικές χημικές ενώσεις» δηλαδή τα «ένυδρα πυριτικά ασβέστια».””

Τα ίχνη της αρχαίας αυτής ελληνικής γνώσης είναι ορατά, παρά το πέρασμα των χιλιετιών, σε μια πληθώρα κατασκευών οι οποίες χρονολογούνται τουλάχιστον από την 2η χιλιετία π.Χ. :
Η Δεξαμενή νερού της Καμείρου Ρόδου.

Οι δεξαμενές των μεταλλευτικών εγκαταστάσεων του Λαυρίου Αττικής. Δεξαμενή και λουτήρες στην Αίγινα Αττικής.

Δεξαμενές στην Περαχώρα Κορινθίας.

Υδραυλικές εγκαταστάσεις στην Γερόνησο Κύπρου.

Το Υπέρθυρο του “Θησαυρού του Ατρέως” στις Μυκήνες.

Οι υπόγειες στοές των Μινύων στον Πειραιά. Ιπποδάμεια υδραυλικά έργα στον Πειραιά.

Η γέφυρα του Ιλισσού των Αθηνών.

Τα τείχη των αρχαίων Αθηνών.

Δεξαμενές βρόχινου νερού των Αθηνών.

Η προμνησίκλεια υδατοδεξαμενή στην Ακρόπολη των Αθηνών. Ασβεστοκονιάματα στην Στοά του Αττάλου Β’ των Αθηνών.

Υδατοδεξαμενή στις Οινιάδες Ακαρνανίας. Υδατοδεξαμενές στην Όλυνθο Χαλκιδικής.

Υδατοδεξαμενή στην Πάλαιρο Ακαρνανίας.

Υδατοδεξαμενές στο πυραμιδοειδές του Κεφαλαριού Αργολίδος. Υδατοδεξαμενές στο πυραμιδοειδές του Λυγουριού Αργολίδος.

Συνδετικά κονιάματα στην κλιμακωτή πυραμίδα του Αμφείου Θηβών. Ελληνιστική δεξαμενή στο Κούριον Κύπρου.

Κονιάματα από τον προϊστορικό οικισμό της Τούμπας Θεσσαλονίκης.

Υδραυλικά κονιάματα σε λουτρό της Περγάμου.
Σε ότι αφορά τις μηχανικές αντοχές του αρχαίου ελληνικού τσιμέντου, σειρά δοκιμών του κ. Ευσταθιάδη έδειξαν ότι η τάση θραύσεως σε θλίψη ανέρχεται σε 135 χιλιοστόγραμμα ανά τετραγωνικό εκατοστό, κατατάσσοντάς το στην κατηγορία στεγανού μπετόν τύπου Β 120 (Ευσταθιάδης 1978).
Όταν οι “Ευρωπαίοι φίλοι μας ήταν στα δέντρα εμείς κατασκευάζαμε τσιμέντο και πολλά άλλα, όμως άμα είσαι ανιστόρητος, τρως κρέας και γαλακτοκομικά, ανέχεσαι το συστηματικό ψέκασμα των ουρανών μας για 11 χρόνια, παρακολουθείς μουντιάλ και ψηφίζεις κόμματα, τότε τι περιμένεις ? Τον Καλλικράτη να σε κόψει σε φέτες ? Έτσι φαίνεται !

 Πηγή-miastala.com