“Η θυσία της Ιφιγένειας” ή το τέλος της αθωότητας μας

Share 

Tο διαχρονικό μας Εθνικό δράμα: να θυσιάζουμε τα παιδιά μας, για να “σωθεί” ο Τόπος μας. Ο μύθος των Ατρειδών είναι μια σύγχρονη ιστορία.

Αντώνης Αργυρός

Η Θυσία της Ιφιγένειας: Είναι γνωστός ο μύθος  Η Ιφιγένεια ήταν ακόμα έφηβη  όταν ο φοβερός  πατέρας της, ο Αγαμέμνων, αρχηγός των Ελλήνων στην εκστρατεία  κατά της Τροίας, αναγκάστηκε, από  τον Μενέλαο,  και τον Οδυσσέα, να την καλέσει από τις Μυκήνες στην Αυλίδα με δόλο -με  το πρόσχημα ότι θα την παντρέψει με τον Αχιλλέα- για να τη θυσιάσει,  τελικά, στην Αρτέμιδα. Η θεά ήταν  οργισμένη με τον Αγαμέμνονα, γιατί είχε  κάποτε σκοτώσει ένα ιερό ελάφι της, είχε προκαλέσει άπνοια ώστε ο  συγκεντρωμένος στην Αυλίδα στόλος των Αχαιών να μη μπορεί να αποπλεύσει.
Και για να επιτρέψει να πνεύσει άνεμος ούριος είχε ζητήσει από τον  Αγαμέμνονα να της θυσιάσει την κόρη του. Αλλά -θαύμα!- ενώ όλοι πίστεψαν  ότι η θυσία έγινε, η θεά έβαλε ελάφι στη θέση της, μετέφερε την  Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων και της ανέθεσε καθήκοντα ιέρειας. Το τέλος του Τρωικού Πολέμου έφερε το τέλος του Οίκου των ΑΤΡΕΙΔΏΝ Ο μύθος δηλώνει πώς πολλές φορές οι αθώοι καλούνται να θυσιαστούν ακόμα και με δόλο για επικρατήσει δήθεν το γενικό καλό. Έτσι οι Έλληνες καλούνται για μια ακόμα φορά να θυσιαστούν για βγει ο Τόπος απ’ την κρίση την πνευματική και μετά την οικονομική. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά στη Ιστορία μας αυτού του είδους οι θυσίες.

ADVERTISEMENT

Το τέλος της αθωότητας μας:

Οι εκλογές τελείωσαν και αρχίζει ο Γολγοθάς του Μνημονίου 3.
Κανείς πολίτης σ’ αυτή την Χώρα δεν μπορεί να ισχυρισθεί πλέον, ότι δεν ξέρει την βαριά κληρονομιά και την μεγάλη ευθύνη. Δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, ή όλοι μαζί θα βγούμε απ’ το αδιέξοδο ή όλοι μαζί θα χαθούμε.

 

Η εποχή της αθωότητας  όμως τελείωσε οριστικά για όλους μας

Και τώρα ήρθε η ώρα για την  θυσία της Ιφιγένειας.
Οι εκλογές έδωσαν και τις απαντήσεις.
Τα περιθώρια  εξαντλήθηκαν  οι πιστωτές δεν υποχώρησαν, αντίθετα εσφίξαν ακόμα περισσότερο τα όρια, και η συμφωνία με το δίλημμα μέσα ή έξω απ την Ευρώπη  και τον ΠτΔ να καταθέτει:” Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη και η Ευρώπη δεν θα ήταν ίδια χωρίς την Ελλάδα”.
Μερικοί ταυτίζουν τη σημερινή οικονομική κατάσταση του λαού μας με το μαρτύριο του Σισύφου. Είναι γνωστός ο μύθος του Σίσυφου  που  καταδικάστηκε να ανεβάζει ένα πελώριο βράχο σε ένα απότομο ύψωμα με σκοπό να τον ρίξει από την άλλη πλευρά. Κάθε φορά όμως που πλησίαζε τον στόχο του, ο βράχος κατρακυλούσε προς τα πίσω και το μαρτύριο ξεκινούσε από την αρχή. Ο Καζαντζάκης γράφει στην «Αναφορά στον Γκρέκο»:
«Ύστερα από χιλιάδες αιώνες ένας άνθρωπος σαν και μένα, εγώ ο ίδιος, θα σταθώ πάλι στο βράχο τούτον τον ίδιο και θα ξανάβρω την ίδια ιδέα. Κι όχι μονάχα μια φορά, αναρίθμητες φορές. Καμιά λοιπόν ελπίδα το μελλούμενο να ’ναι καλύτερο, καμιά σωτηρία. Πάντα οι ίδιοι, απαράλλαχτοι, θα στριφογυρίζουμε στον τροχό του χρόνου. Και τα πιο εφήμερα καταντούν έτσι αιώνια, κι η πιο ασήμαντη πράξη παίρνει ανυπολόγιστη πια σημασία…..“
O αγώνας του Σισύφου που «περιφρονεί» τους θεούς, αγαπά τη ζωή και μισεί το θάνατο γίνεται το σύμβολο της ανθρώπινης μοίρας. Έτσι είναι κι η μοίρα μας, έτσι είναι η ζωή μας , η ελπίδα και η θυσία
Η Ελλάδα διαχρονικά θυσιάζει τα παιδιά της με την ελπίδα να σωθεί ο Τόπος .Άλλωστε διαχρονικά  συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες  κάθε πολίτης να θεωρείται έντιμος μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου.Στην Ελλάδα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

  Η Νέμεσις ως θεότητα προσωποποιούσε στον αρχαίο κόσμο μαζί με άλλες (Θέμιδα, Ειμαρμένη κ.ο.κ.) την έννοια της δικαιοσύνης και αποκαθιστούσε την τάξη (της φύσης, της ανθρώπινης κοινωνίας, του κόσμου), όταν αυτή διασαλευόταν. Τότε τιμωρούσε την υπεροψία και την αλαζονεία των ανθρώπων (την ύβριν). Η Νέμεσις ελπίζω να πάρει στα χέρια της τα πράγματα και έτσι φαίνεται ότι πλησιάζει το τέλος της Μεταπολίτευσης και  το νομοτελειακό τέλος του Οίκου των Ατρειδών . Όμως ΤΏΡΑ χρειαζόμαστε επειγόντως μια σύγχρονη δημοκρατική συνταγματική αναθεώρηση με πυρήνα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό μας. Ο Μύθος των Ατρειδών είναι μια πολιτική ιστορία, που μέσα στους αιώνες επαναλαμβάνεται με παραλλαγές μέχρι σήμερα.
“Πρέπει να χτυπούμε, να χτυπούμε τη μοίρα μας, ως ν' ανοίξουμε πόρτα, να γλιτώσουμε!”
( Νικος Καζαντζακης«Αναφορά στον Γκρέκο»)

*Ο Αντώνης Αργυρός είναι δικηγόρος παρ' Αρείω Πάγω. Το 2012 διετέλεσε Υπουργός Επικρατείας στην κυβέρνηση Πικραμμένου. Από το 2004 είναι Δικηγόρος και Αναπληρωτής Νομικός Σύμβουλος στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Με σημαντική επιστημονική δράση, άρθρα και σχόλια σε δικαστικές αποφάσεις δημοσιεύονται στα πιο γνωστά νομικά περιοδικά.