Κοσμάς Ζαφειράτος.Η γνωριμία του με τον Γ.Ρίτσο.(εικόνες)

 

Γράφει η Μίνα Γιαννούλη

Ο κ. Ζαφειράτος  γνώρισε τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο το καλοκαίρι του 1978, μετά την μεταπολίτευση. Εκείνη την περίοδο τον φιλοξενούσαν συγγενικά του πρόσωπα (Τάσος και Έφη Φιλιάκου) στην εξοχική τους κατοικία στον Κάλαμο. Την εποχή που γνωρίστηκαν, νεαρός τότε, αδυνατούσε να καταλάβει πόσο πραγματικά μεγάλος ποιητής ήταν. Είχε όμως την ευτυχία να γνωρίσει τον άνθρωπο Ρίτσο. Συγκινημένος περιγράφει τις  εικόνες  που ξετυλίγονται σιγά σιγά, γυρίζοντας τον χρόνο πίσω. Φιλικός, ευγενής και ιδιαίτερα προσιτός. Ανάμεσα στα κιτρινισμένα του δάχτυλα κρατούσε μόνιμα ένα άφιλτρο τσιγάρο.  Ποτέ δεν κυκλοφορούσε μέχρι αργά, ακόμα και έαν  βρισκόταν στον κήπο του σπιτιού του. Αγαπούσε τα μικρά παιδιά και σταματούσε  μ΄ένα πλατύ χαμόγελο να τους μιλήσει, έστω για λίγο. Του έλεγε χαρακτηριστικά.’’ Όταν  βλέπεις ένα μικρό παιδί το ένστικτο της αγάπης είναι αυτό που το κάνει να σε πλησιάζει’’. Φορώντας ένα πλατύγυρο καπέλο έκανε σε καθημερινή βάση μεγάλες απογευματινές βόλτες στη παραλία. Σκυφτός έψαχνε να βρει πέτρες στις οποίες φιλοτεχνούσε πρόσωπα, σώμα κ.α. δίνοντας ζωή σ΄ένα άψυχο υλικό.

Του άρεσε να στέκεται όρθιος στο μπαλκόνι του σπιτιού του , πίνοντας τον καφέ του,  αγναντεύοντας τη θάλασσα, με βλέμμα απλανές. Πολλές φορές , μέχρι το πρώτο σκοτείνιασμα τον φώναζε στο μπαλκόνι για παρέα. Μιλούσε χαμηλόφωνα και εκφραζόταν με τις κινήσεις των χεριών του. Αυτές τις ώρες ο Κοσμάς κρεμόταν από τα χείλη του εντυπωσιασμένος να τον ακούει να μιλάει για τις αναλλοίωτες αξίες της ελευθερίας,της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, για τη ζωή , τους φίλους , την οικογένεια, με τη σοφία που τον διέκρινε.

Θυμάται , όταν νοσηλευόταν άρρωστος στο Σωτηρία και είχε πάει με τον ξάδερφό του  να τον επισκεφτεί, συνάντησε τους δημοσιογράφους, Δημαρά, Λιάνη και Χαρδαβέλα να του παίρνουν συνέντευξη. Ο Ρίτσος τους ζήτησε διακριτικά να τη σταματήσουν για να μπορέσει να τους δει. Αυτό το περιστατικό δείχνει πόσο ευγενής ήταν.

Μια άλλη επίσκεψη είχε γίνει στο σπίτι του στα Πατήσια. Στο δωμάτιο που εργαζόταν υπήρχε η ίδια ‘’ακαταστασία’’ που έβλεπε στο εξοχικό. Χαρτιά, σημειώσεις, βιβλία, πέτρες, ξύλα και τασάκια με αποτσίγαρα. Σε αυτόν το χώρο ο Ρίτσος του έκανε ένα δώρο, λέγοντάς του πως αυτές οι πέτρες στο μέλλον θα έχουν μεγάλη αξία και είναι  ενθύμιο για τα παιδιά του. Και είναι αλήθεια γιατί η αξία τους είναι συναισθηματική και είναι μεγάλη.

Σήμερα που αντιλαμβάνεται ποιόν άνθρωπο είχε την τύχη να γνωρίσει και να συνομιλήσει μαζί του, αισθάνεται ευλογημένος .Θα μπορούσε να ρωτήσει πολλά περισσότερα τότε, όμως οι αλήθειες της ζωής που του δίδαξε είναι ένα ξεχωριστό κληροδότημα, από έναν ξεχωριστό άνδρα, τον Γιάννη Ρίτσο…

Είναι ένα πρόσωπο φωτεινό, σιωπηλό, καταμόναχο
σαν ολόκληρη μοναξιά, σαν ολόκληρη νίκη
πάνω στη μοναξιά. Αυτό το πρόσωπο
σε κοιτάζει ανάμεσα από δυο στήλες ασάλευτο νερό.

Και δεν γνωρίζεις ποιο απ΄ τα δύο πείθει
Περισσότερο.

Γιάννης Ρίτσος