Γράφει ο Γιατρός Δημήτρης Βασιλείου
Δίδαξε ήθος!
Ο επί 2 τετραετίες αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, Δήμαρχος Λουτρακίου-Περαχώρας,
Παναγιώτης Πρωτοπαππάς, έφυγε από κοντά μας. Λένε πως όταν ένας πράγματι καλός
άνθρωπος φεύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, χιονίζει ή βρέχει. Συνέβησαν και
τα δύο τις μέρες του θανάτου και της κηδείας του.
Ευτύχησα να είμαι μαζί του στην αρχή της πρώτης του θητείας στο Δήμο και τον γνώρισα
πολύ καλά σαν άνθρωπο. Γέννημα και θρέμμα της Περαχώρας ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα
τον συγχωριανών του να βοηθήσει το χωριό, που τότε διψούσε στην κυριολεξία για λίγο νερό.
Έναν όρο μόνο μας έθεσε, όταν πήγαμε κάποιοι στο γραφείο του στην Αθήνα να του
ανακοινώσουμε ότι το χωριό τον ήθελε για υποψήφιο δήμαρχο. Ήθελε διαβεβαίωση ότι
όλο το χωριό θα είναι ενωμένο, όχι από φόβο μη χαθούν ψήφοι, απλά του άρεσε να
βλέπει όλους τους συγχωριανούς ενωμένους και αγαπημένους.
Ήταν άθλος η εκλογή του την πρώτη τετραετία. Εννιακόσιοι ψηφοφόροι της Περαχώρας
υπερτριπλάσιοι στο Λουτράκι. Όμως η προσωπικότητα του Παναγιώτη και η μεθοδικότητά
του είχαν το αποτέλεσμα που όλοι εδώ στο χωριό θέλαμε. Θέλαμε δήμαρχο δικό μας για
να πιούμε νερό. Το πετύχαμε. Μέχρι και την τελευταία φορά που παίξαμε τάβλι στο σπίτι
μου στο χωριό, το περασμένο καλοκαίρι, τον θυμάμαι να λέει.
«Γιατρέ μου χρωστάς κάτι. Μου είχες υποσχεθεί ότι θα γράψεις την ιστορία εκείνης της
πρώτης μας εκλογής, άντε ξεκίνα να το κάνεις, εσύ την ξέρεις καλλίτερα απ’ όλους.»
Όλοι ξέρουμε πως άσκησε τα καθήκοντά του σαν Δήμαρχος. Ήταν ο ορισμός της
ανιδιοτέλειας, της σεμνότητας και της εργατικότητας. Νέος τότε και πολλά υποσχόμενος
Δικηγόρος δεν δίστασε να αφήσει τη δουλειά του για να υπηρετήσει το χωριό του αλλά
και το Λουτράκι. Όλο το διάστημα της οκτάχρονης θητείας του σαν Δήμαρχος διατήρησε
και το δικηγορικό του γραφείο στην Αθήνα, πληρώνοντας το ενοίκιο από τον μισθό του
Δημάρχου. Άφησε το Δήμο φτωχότερος, δεν δέχτηκε ποτέ κανένα ¨δωράκι¨ από εργολάβο.
Είναι γνωστό το τι έκανε στον πρώτο που πήγε να του προσφέρει ¨δωράκι¨. Φώναξε τον
αρμόδιο υπάλληλο του Δήμου και του ζήτησε να δώσει μια απόδειξη για το ποσό
που του προσέφεραν και κράτησε τα χρήματα για το Δήμο.
Σε κείνα τα πέτρινα χρόνια κατάφερε να συγκεντρώσει και μάλιστα πολύ γρήγορα τα χρήματα
για την υδροδότηση της Περαχώρας και να δώσει στους κατοίκους της νερό, αυτό που μέχρι
και σήμερα πίνουμε.
Στη διάρκεια της θητείας του δούλεψε σκληρά και πολύ. Ο Δήμος τότε δεν είχε το σημερινό
μέγεθος, το διοικητικό προσωπικό ήταν ελάχιστο και έπρεπε τα περισσότερα να περνούν
από το χέρι του. Ήταν συνηθισμένο φαινόμενο οι ..ξενύχτες του Λουτρακίου να βλέπου
ν φώς στο γραφείο του Δημάρχου. Ακόμη δουλεύει ο Δήμαρχος, έλεγαν.
Οι παρέες του λιγοστές και η κοινωνική του ζωή σχεδόν ανύπαρκτη. Ήθελε να τα κάνει
όλα σωστά και δούλευε αδιάκοπα τις υποθέσεις του Δήμου. Πάντα ταπεινός,
φρόντιζε να μην προκαλεί το δημόσιο αίσθημα με οποιονδήποτε τρόπο. Ούτε το
μοναδικό επιβατικό αυτοκίνητο, που υποτίθεται ότι ήταν το αυτοκίνητο για τις
μετακινήσεις του Δημάρχου, χρησιμοποιούσε. Με το δικό του αυτοκίνητο
πήγαινε στην Αθήνα για τις υποθέσεις του Δήμου. Δεν ήθελε να χρεώνει με
βενζίνες για τις μετακινήσεις του το Δήμο. Ακόμη και τα
ιδιωτικά του τηλέφωνα τα έκανε από το περίπτερο που ήταν απέναντι από το
τότε Δημαρχείο, πληρώνοντας τα από την τσέπη του. Πολλοί έφτασαν και να τ
ον κατηγορήσουν για την υπερβολική του ταπεινότητα, μέχρι και άτολμο τον
χαρακτήρισαν. Άδικες κατηγορίες. Ο άνθρωπος απλώς πολιτευόταν και
συμπεριφερόταν σύμφωνα με αυτά που πίστευε.
Ο Παναγιώτης Πρωτοπαππάς πολιτεύτηκε με μοναδικό του οδηγό την αγάπη του
για τον τόπο. Δεν κουράστηκε να τον υπηρετεί επί δύο συναπτές τετραετίες. Μάζευε,
σαν τη μέλισσα, ό,τι μπορούσε να μαζέψει για να κάνει τα όσα έργα έκανε. Δεν είναι η
υν παντελώς ξεχάσει, κάποτε όμως θα επανέλθουμε και θα τα θυμηθούμε.
Όμως και με τον θάνατό του ακόμη δίδαξε ήθος και σεμνότητα. Ζήτησε να μην εκφωνηθούν
επικήδειοι και να μην του αποδοθεί καμία από τις συνηθισμένες τιμές που αποδίδονται σε
τέτοιες περιπτώσεις. Ακόμη και τα απλά στεφάνια αρνήθηκε. Αντί στεφάνων ζήτησε να
ενισχυθεί με τα ανάλογα ποσά η εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών της Περαχώρας.
Της αγαπημένης του εκκλησίας, στο τελευταίο πάντα στασίδι της οποίας καθόταν στους
συχνούς του εκκλησιασμούς.
Οι άνθρωποι που τον έζησαν και τον αγάπησαν θρηνούν την απώλειά του. Τέτοιους
ανθρώπους πρέπει και να τους θυμόμαστε και να τους τιμούμε. Όμως δεν μπορούμε
να επιβάλλουμε σε όλους να έχουν την ίδια γνώμη με τη δική μας. Όλοι όμως θα έπρεπ
ε κάποιες φορές να πηγαίνουμε και λίγο πίσω στο χρόνο. Η ιστορία πάντα διδάσκει και τα
διδάγματά της είναι ανεκτίμητα.
Κάποτε πρέπει να μάθουμε για τους ανθρώπους που πρόσφεραν στον τόπο μας
και αυτοί δεν είναι λίγοι. Πρέπει το έργο τους να αναδειχτεί για να μάθουν οι νέοι μας
και να παραδειγματιστούν. Πρέπει να τιμήσουμε αυτούς που έχουν προσφέρει, γιατί
οι κοινωνίες χωρίς μνήμη συχνά χάνονται.
Ο Παναγιώτης Πρωτοπαππάς για την Περαχώρα, τουλάχιστον, ήταν ένας ευεργέτης.
Ήταν ένας πραγματικός ευπατρίδης στον οποίον όλοι μας χρωστάμε.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα του χωριού του που τον σκεπάζει και η μνήμη του παντοτινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου