Τα Κρυμμένα Αρχέτυπα των ΜύθωνΗ Αρχαία Ελληνική μυθολογία υπό το πρίσμα του ζωδιακού κύκλου
Όπως είναι γνωστό η μυθολογία αναφέρεται πάντα σε ένα σώμα μύθων – ιστοριών τις οποίες μια κοινωνία θεωρεί ως αληθείς και που χρησιμοποιούν το υπερφυσικό σαν τρόπο εξήγησης της φύσης του σύμπαντος αλλά και της ανθρώπινης φύσης. Με βάση αυτά φαίνεται ίσως μακρινή η οποιαδήποτε σχέση μεταξύ μύθων και ζωδίων και γενικά μυθολογίας και αστρολογίας. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια.
Υπάρχει ένα σημείο καμπής στην ιστορία του πολιτισμού. Είναι το σημείο που η λογική του ανθρώπου και ο ηθικός κώδικάς αναπτύσσονται με γοργούς ρυθμούς στις κοινωνίες….
Ο άνθρωπος από κυνηγός και υποκινούμενος από το αίσθημα πλέον υποκινείτε από την λογική και την πρακτικότητα, προς μια νέα εποχή. Σε αυτή τη νέα εποχή, την εποχή της λογικής, το συναίσθημα που κάποτε ήταν συνώνυμο με την ανάγκη για επιβίωση πρέπει πλέον με κάποιο τρόπο να επιβιώσει το ίδιο. Αυτός είναι ένας από τους ρόλους που ανέλαβε η μυθολογία.
Η μύθοι ως διδακτικές ιστορίες υπήρξαν, μέσα από την ιστορία, το αντίβαρο στον σκληρό κόσμο της λογικής. Η λογική δεν μπορεί να λύσει ζητήματα της ψυχής. Δεν αντιμετωπίζεται, ούτε καν προσεγγίζεται, ο πόνος του θανάτου, η οδύνη της απώλειας, το τετελεσμένο του κόσμου αυτού με την πρώιμη εκείνη λογική (ούτε καν με την ανεπτυγμένη λογική του 21ου Αιώνα). Ο άνθρωπος εμπεριέχει μέσα του τόσο τη λογική όσο και το συναίσθημα και η μυθολογία έπαιξε και εκείνη τον ρόλο του εξισορροπητικού βάρους για να επιτευχθεί η ισορροπία μέσα στα μέλη της κοινωνίας.
Η μύθοι ως διδακτικές ιστορίες υπήρξαν, μέσα από την ιστορία, το αντίβαρο στον σκληρό κόσμο της λογικής. Η λογική δεν μπορεί να λύσει ζητήματα της ψυχής. Δεν αντιμετωπίζεται, ούτε καν προσεγγίζεται, ο πόνος του θανάτου, η οδύνη της απώλειας, το τετελεσμένο του κόσμου αυτού με την πρώιμη εκείνη λογική (ούτε καν με την ανεπτυγμένη λογική του 21ου Αιώνα). Ο άνθρωπος εμπεριέχει μέσα του τόσο τη λογική όσο και το συναίσθημα και η μυθολογία έπαιξε και εκείνη τον ρόλο του εξισορροπητικού βάρους για να επιτευχθεί η ισορροπία μέσα στα μέλη της κοινωνίας.
Ποιο είναι όμως το στοιχείο εκείνο που καθιστά τους μύθους τόσο επιτυχής και δημοφιλής; Γιατί αναγνωρίζονται από το σύνολο των επιστημόνων ως διδακτικοί; Η απάντηση βρίσκεται στα χαρακτηριστικά που συνθέτουν το μύθο αυτό καθαυτό. Ο πρωταγωνιστής ή οι πρωταγωνιστές του μύθου είναι συνήθως υπερφυσικές οντότητες και ονομάζονται ήρωες.
Ο ήρωας του μύθου έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και τρόπο σκέψης και έχει μια μοίρα ή ένα σκοπό να εκπληρώσει. Για να εκπληρώσει τα σκοπό αυτό είναι αναγκασμένος να κάνει υπερβάσεις, να πολεμήσει, να μάθει, να γαλουχηθεί. Για να φτάσει στην εκπλήρωση του σκοπού του πρέπει συνήθως να κάνει ένα ταξίδι και είναι στο τέλος μόνο του ταξιδιού που ανακαλύπτει την πραγματική σημασία του σκοπού του. Αν δεν φτάσει όμως στην ολοκλήρωση του σκοπού του τιμωρείται είτε από την μοίρα, είτε από τους θεούς ή και αυτοτιμωρείται.
Θυμίζουν κάτι όσα προαναφέρθηκαν; Ναι, γιατί οι μύθοι είναι αλληγορικές ιστορίες. Το ταξίδι του ήρωα είναι η ζωή. Μέσα στην ζωή θέτουμε στόχους και για να τους εκπληρώσουμε κάνουμε ότι και ένας μυθολογικός ήρωας. Πολεμάμε, πονάμε, μαθαίνουμε, ελέγχουμε και μας ελέγχουν, χτυπάμε και μας χτυπούν.
Ο ήρωας παρότι υπερφυσική οντότητα έχει συνήθως ανθρώπινη μορφή, ανθρώπινα χαρακτηριστικά και σκέφτεται σαν άνθρωπος. Ο σκοπός είναι διπλός: Από την μια υπάρχει η ταύτιση του ατόμου με τον ήρωα, από την άλλη ο ήρωας πρέπει να εκφράζει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ψυχής που περνάν από γενιά σε γενιά στα άτομα της κοινωνίας. Με απλά λόγια οι μύθοι εκφράζουν ανθρώπινα αρχέτυπα..
Σύμφωνα με τον Ελβετό ψυχολόγο και στοχαστή Carl Young τα αρχέτυπα είναι παγκόσμιες ψυχικές εκφάνσεις που υπάρχουν εκ γενετής στον χαρακτήρα όλων των ατόμων μιας κοινωνίας και σχηματίζουν το υπόβαθρο από το οποίο αναδύονται τα βασικά ζητήματα της ζωής. Ο ίδιος ο Young αναφέρει πως η επίδρασή τους εντοπίζεται ανά τον κόσμο με τη μορφή μύθων, συμβόλων, τελετών, ακόμη και ενστίκτων των ανθρώπινων όντων και για τους παραπάνω λόγους είναι συστατικά του συλλογικού ασυνείδητου.
Η λέξη κλειδί είναι «εκ γενετής» και εδώ γίνεται ο δεσμός αστρολογίας και μύθων. Η αστρολογία είναι κατεξοχήν ένα σύστημα ταξινόμηση αρχετυπικών χαρακτηριστικών. Για παράδειγμα ο Κριός είναι ορμητικός και θέλει να είναι πρωτοπόρος ενώ ο Καρκίνος είναι συναισθηματικός, ενεργεί μετά από σκέψη κοκ. Τα περισσότερα χαρακτηριστικά των ζωδίων αναφέρονται στην ποιότητα του χαρακτήρα και επειδή είναι ίδια για όλους όσους ανήκουν σε ένα ζώδιο οπουδήποτε στον κόσμο, είναι αρχετυπικά.
Για την αστρολογία ο ήρωας του μύθου είναι ο Ήλιος, το εγώ, η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου, αυτό που έχουμε την τάση να γίνουμε, αυτό που αν το κατακτήσουμε θα είμαστε σε ισορροπία με τον εαυτό μας και με το περιβάλλον μας. Με άλλα λόγια είναι ο προορισμός μας, και η ζωή είναι το ταξίδι αυτογνωσίας που πρέπει να κάνουμε. Όπως ο ήρωας έχει εφόδια όταν ξεκινά το ταξίδι του, έτσι και αστρολογικά το άτομο είναι εξοπλισμένο με κάποια χαρακτηριστικά για να αντιμετωπίσει τη ζωή.
Αυτά τα χαρακτηριστικά εκφράζονται από τον ωροσκόπο του κάθε ατόμου καθώς και από τις θέσεις και τις όψεις των πλανητών στο γενέθλιο χάρτη. Ιδιαίτερα ο ωροσκόπος είναι ο τρόπος που ξεκινάμε κάθε πορεία, κάθε βήμα, κάθε απόφαση, είναι το πρίσμα από το οποίο βλέπουμε τον κόσμο. Αυτός μας κινητοποιεί να ξεπεράσουμε εμπόδια και να προχωρήσουμε στην πραγμάτωση του ήλιου μας. Το έπαθλο μέσα από το ταξίδι με εφόδιο τον ωροσκόπο μας, είναι ο Ήλιος μας.
Η εισαγωγή αυτή κρίθηκε απαραίτητη για να προσεγγιστεί το θέμα από μια σωστή οπτική γωνία. Πρέπει να τονιστεί ότι η μυθολογία είναι ένα σημείο εκκίνησης για την αστρολογία αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι όσα αναφέρονται στους μύθους αρκούν για να περιγράψουν έναν άνθρωπο αστρολογικά.
Οι μύθοι έχουν σαν σκοπό να εμπλουτίσουν τις γνώσεις μας πάνω στην αστρολογία και να συνδέσουν την αστρολογία με τις απαρχές της αλλά και με τα ψυχολογικά αρχέτυπα. Τέλος πρέπει να αναφερθεί ότι οι μύθοι που παρουσιάζονται εστιάζουν σε κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά κάθε ζωδίου και όχι σε όλα εκείνα που το κάθε ζώδιο εκφράζει. Μια τέτοια προσέγγιση θα ήταν προφανώς αδύνατη στα πλαίσια της έκτασης ενός άρθρου.
ΚΡΙΟΣ
Ο βασικός μύθος που συνδέεται με το ζώδιο του Κριού είναι ο μύθος του Ιάσονα και η εκστρατεία για το Χρυσόμαλλο Δέρας. Σύμφωνα με τον μύθο ο πατέρας του Ιάσονα, ο Αίσονας, στερήθηκε τον θρόνο της Ιωλκού που δικαιωματικά ανήκε σε εκείνον, από τον ετεροθαλή αδερφό του τον Πελία, ο οποίος ήταν γιος του Ποσειδώνα. Ο Πελίας δολοφόνησε όλους τους απογόνους του Αίσονα και μόνο ο Ιάσονας σώθηκε από την μητέρα του. Ο Ιάσονας στην συνέχεια εκπαιδεύτηκε δίπλα στον κένταυρο Χείρωνα, μακριά από την Ιωλκό και δεν γνώρισε ποτέ την πατρική φιγούρα.
Όταν επέστρεψε στην Ιωλκό για τους αγώνες που έκανε ο Πελίας προς τιμήν του Ποσειδώνα, ο δεύτερος αναγνώρισε πως ο Ιάσονας είναι ο γιος του Αίσονα και θα τον εκθρονίσει σύμφωνα με τους χρησμούς (ας θυμηθούμε ότι ο Ιάσονας φορούσε ένα σανδάλι). Όταν τον ρώτησε ο Πελίας, αν συναντούσε μπροστά του τον άντρα που θα τον σκότωνε τι θα τον πρόσταζε να κάνει, ο Ιάσονας απάντησε ότι θα τον έστελνε να φέρει το Χρυσόμαλλο Δέρας, μια αποστολή – αυτοκτονία. Ο Πελίας αποφάσισε να ακούσει την συμβουλή του νεαρού Ιάσονα και τον πρόσταξε να φέρει σε πέρας αυτή την αποστολή, υπολογίζοντας ότι λόγω της ηλικίας του δεν θα επιβίωνε. Με αυτά τα γεγονότα ξεκίνησε η εκστρατεία του Ιάσονα.
Μέσα από τον μύθο του Ιάσονα και την εκστρατεία του διακρίνεται έντονα το θέμα της θανάτωσης του πατέρα, της θανάτωσης του πατροπαράδοτου τρόπου αντιμετώπισης των πραγμάτων και μάλιστα με ορμητική και ανεπεξέργαστη δύναμη. Άλλωστε ο Ιάσονας έχει εκπαιδευτεί από τον Χείρωνα και η σοφία του έχει ενσωματωμένη μέρος από την κτηνώδη δύναμη των κενταύρων.
Ο ίδιος επιλέγει την αποστολή του, τον δρόμο προς την ολοκλήρωση του σκοπού του, την πνευματική του αναζήτηση και όλα αυτά στο τέλος για να αντικαταστήσει τον βασιλιά Πελία. Συμβολίζει το νέο τρόπο αντιμετώπισης που θα έρθει για να αντικαταστήσει τον παλιό. Αυτή είναι και συμβολική σημασία του Κριού στο ζωδιακό άλλωστε. Η νέα αρχή, το νέο, ζωηρό και ζωντανό ξεκίνημα, η αναγέννηση.
Επίσης ο Ιάσονας, όπως θα έκανε ένας Κριός, πρωτοπορεί τόσο στην επιλογή όσο και στη σημασία της αποστολής. Επιλέγει κάτι που μοιάζει δύσκολο γιατί αναζητά την πρόκληση. Επίσης θέλει ως Κριός να ηγείται, γι’ αυτό και τελικά αυτός, παρότι ο νεαρότερος και ο πιο άσημος από τους συντρόφους του (Ηρακλής, Κάστωρ και Πολυδεύκης κα), γίνεται ο αρχηγός της εκστρατείας.
Ακόμη ένας μύθος που διαθέτει στοιχεία που αφορούν τον Κριό είναι ο μύθος με την διαμάχη ανάμεσα στον Οιδίποδα και τον πατέρα του σχετικά με το ποιος πρέπει να περάσει πρώτος από ένα στενό πέρασμα (τονίζεται πως ο χαρακτήρας του Οιδίποδα δεν είναι αρχετυπικός Κριός όπως ο Ιάσωνας). Αν θυμηθούμε το μύθο, ο Οιδίποδας μεγαλώνει ξανά μακριά από τον πατέρα του, τον οποίο όμως στη συνέχεια σκοτώνει αγνοώντας πως πρόκειται για το συγκεκριμένο πρόσωπο.
Τον σκοτώνει μέσα στην οργή του γιατί σύμφωνα με τον μύθο, ο πατέρας του, ως βασιλιάς, τον προστάζει να παραμερίσει από το στενό δρόμο που οδηγεί από και προς το μαντείο των Δελφών, για να περάσει εκείνος πρώτα. Η συμπλοκή του Οιδίποδα και του πατέρα γίνεται για το ποιος πρέπει να «προηγηθεί», ποιος θα επιβληθεί στον άλλο.
Επανέρχεται λοιπόν ο συμβολισμός της ανατροπής των «παλαιών» αρχών, μεθόδων, αντιλήψεων από τον ήρωα, είτε εκφράζονται από τον πατέρα, είτε από την μητέρα, είτε από θηλυκό ή ανδρικό πρόσωπο. Αυτό ο συμβολισμός είναι έντονος στο ζώδιο του Κριού στο βαθμό που συνήθως ο πατέρας ή μια άλλη φιγούρα εξουσίας από το περιβάλλον του ατόμου διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του καθώς ενηλικιώνεται και διαμορφώνει πολύ έντονα το εγώ του. Μάλιστα είναι πιθανό, μέσω της αντίστασης στα όρια που θέτει αυτό το πρόσωπο εξουσίας, ο Κριός να αναπτύξει τη δική του δύναμη και αντίληψη.
Οι μύθοι όμως μας δείχνουν ακόμη ένα στοιχείο για τον Κριό. Παρότι αναζητά νέους τρόπους για να εκφράζει τον εαυτό του ή πιο σωστά για να τον προκαλεί, πρέπει να καταφέρει κάποια στιγμή μέρος από την ενέργειά του να την στρέψει προς τους κοντινούς του ανθρώπους για να τους φορτίσει κι αυτούς. Επίσης είναι συχνό το φαινόμενο ο Κριός να παρασύρεται από την πρόκληση ενός νέου στόχου χωρίς να έχει ολοκληρώσει τους προηγούμενους με επιτυχία. Ο Ιάσονας πήρε στην κατοχή του το Χρυσόμαλλο Δέρας και παντρεύτηκε την Μήδεια, αλλά σύντομα αναζήτησε άλλους στόχους με τις γνωστές από την αρχαία μυθολογία και τραγωδία συνέπειες.
ΤΑΥΡΟΣ
Υπάρχουν 3 αρχαιοελληνικοί μύθοι που συνδέονται έντονα με το ζώδιο του Ταύρου: 1) Ο λευκός ταύρος που απαγάγει την Ευρώπη από την Τίρυνθα και την μεταφέρει στην Κρήτη. Ο ταύρος είναι ο ίδιος ο Δίας, οποίος μεταμορφώθηκε σε αυτή τη μορφή ζώου ώστε να αποπλανήσει και να απαγάγει τη γυναίκα της επιλογής του. 2) Η μεταμόρφωση της Ιούς από την Ήρα σε αγελάδα μέσα σε μια έκρηξη ζήλιας καθώς η πρώτη υπήρξε ερωμένη του Δία. 3) Ο μύθος του ταύρου με τον οποίο ερωτεύεται η Πασιφάη, η γυναίκα του βασιλιά Μίνωα, από την ερωτική σχέση των οποίων γεννήθηκε ο μυθικός Μινώταυρος.
Και στους τρεις μύθους διαφαίνεται έντονα η κτητικότητα που συνδέεται με το ζώδιο του Ταύρου, το ζώδιο που αναζητά την ασφάλεια μέσα από τις κτήσεις που αποκτά και διατηρεί. Στον πρώτο μύθο, ο Ταύρος – Δίας ερωτεύεται την Ευρώπη και αφού τη σαγηνεύει με την εμφάνιση ενός ευγενούς λευκού ταύρου. Από την μια πλευρά η σαγήνη της Ευρώπης αντιμετωπίζεται ως κατάκτηση της από τον Ταύρο – Δία.
Αφού την κατέκτησε είναι δική του να την οδηγήσει όπου αυτός επιθυμεί , γι’ αυτό την απαγάγει για να σμίξει μαζί της. Είναι πλέον «κτήμα» του. Από την άλλη πλευρά, η αρπαγή της με την βία από τον Ταύρο – Δία θέλει να δείξει την ενστικτώδη και ζωώδη ενέργεια που κατακλύζει τον Δία όταν παρασύρεται και γίνεται δέσμιος της ερωτικής τους επιθυμίας για την Ευρώπη.
Στο δεύτερο μύθο το κτητικό πρόσωπο είναι η Ήρα, η οποία μέσα από όλη την μυθολογία έχει την εικόνα της γυναίκας που θεωρεί πως ο Δίας ως άντρας της δεν έχει δικαίωμα να έχει δεσμούς με άλλες θνητές γυναίκες. Η Ήρα σε μια έξαρση ζήλιας μεταμορφώνει την Ιό, άλλη μια ερωμένη του Δία, σε αγελάδα. Η ζήλια σαν έκφραση συναισθήματος που συνδέεται με την ασφάλεια που επιθυμεί να βιώσει κάποιος μέσα από την προστασία των κατακτήσεών του είναι ακόμη ένα χαρακτηριστικό του ζωδίου που διαφαίνεται μέσα από το μύθο.
Ο τρίτος μύθος, που αναφέρεται στο βασιλιά Μίνωα και τον Ταύρο (που έγινε άλλωστε και σύμβολο του μινωικού πολιτισμού) είναι ίσως ο πιο διδακτικός για την κτητική φύση του ζωδίου και τι πρέπει να προσεχθεί σε αυτή. Ο βασιλιάς Μίνωας ήταν σύμφωνα με το μύθο γιος της Ευρώπης και του Δία και προήλθε από το ερωτικό σμίξιμο των δύο τους που περιγράφηκε από τον πρώτο μύθο. Λέγεται ότι η προσωπικότητα του Μίνωα ήταν ψυχρή, τυραννική και εγωιστική.
Πριν γίνει βασιλιάς έπρεπε να συναγωνιστεί τα δύο αδέρφια του για τον θρόνο. Ο Μίνωας προσευχήθηκε λοιπόν στον Ποσειδώνα να του στείλει έναν ταύρο που θα αναδυθεί μέσα από τη θάλασσα σαν απόδειξη ότι οι Θεοί εγκρίνουν τον ίδιο σαν μέλλοντα βασιλιά της Κρήτης. Ο Μίνωας έκλεισε την προσευχή του στον Ποσειδώνα με την υπόσχεση να θυσιάσει το ζώο στον ίδιο μόλις γινόταν βασιλιάς σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και υπηρεσίας προς τον Ποσειδώνα.
Ο Ποσειδώνας έστειλε εντέλει το ιερό ζώο στον Μίνωα και εκείνος έλαβε το χρίσμα του βασιλιά. Όταν έφτασε όμως η ώρα της θυσίας ο Μίνωας, συνεπαρμένος από την ευγένεια και περηφάνια του ζώου, το αντικατέστησε με ένα άλλο λευκό ταύρο και κράτησε εκείνον του Ποσειδώνα στο κοπάδι του. Μόλις ο Ποσειδώνας αντιλήφθηκε την άδικη ανταλλαγή, για να τιμωρήσει την ανυπακοή του Μίνωα, έκανε την Πασιφάη να αποκτήσει έναν ανεξέλεγκτο ερωτικό πόθο για τον Ταύρο του και τελικά να σμίξει μαζί του. Ο καρπός της ερωτικής αυτής πράξης ήταν σύμφωνα με το μύθο ο Μινώταυρος.
Η πράξη της θυσίας του Ταύρου στον Ποσειδώνα θα συμβόλιζε για τον Μίνωα την υποτέλεια του στον ρόλο του ως βασιλιάς και την άρνηση της εγωιστικής του φύσης. Αντίθετα όμως η διατήρηση του ιερού Ταύρου απέδειξε την εγωκεντρική φύση του και την δυσκολία του να ελέγξει τις επιθυμίες του.
Η γήινη, ενστικτώδης δύναμη του Ταύρου που στοχεύει στην απόκτηση και διατήρηση των αγαθών είναι το δώρο του Ταύρου. Εντούτοις αν ο Ταύρος επιτρέψει τα ένστικτα αυτά να τον κυριεύσουν τότε μπορεί να οδηγηθεί σε καταστροφικές για τον ίδιο και τους γύρω του οδούς καθώς θα γίνεται ολοένα και περισσότερο δέσμιος των επιθυμιών του. Η σχέση μεταξύ του εγώ και των ενστίκτων πρέπει να έρθει σε μια ισορροπία και αυτό είναι μέρος του τρόπου ανάπτυξης της προσωπικότητας σε πολλούς εκπροσώπους του ζωδίου.
Η διαδικασία της κατανόησης της φύσης του «επιθυμώ» είναι ίσως το κλειδί της κατανόησης και της εκτίμησης της ζωώδους φύσης που ενυπάρχει μέσα στο ζώδιο αυτό. Αν τα ένστικτα κυριαρχήσουν τότε είναι πιθανόν ο Ταύρος να καταστρέψει από μόνος του τη σταθερότητα και την ηρεμία που τόσο φαίνεται να αποζητά. Στο επίπεδο των υλικών αγαθών, η διαφοροποίηση του «Ποιος είμαι;» από το «Τι έχω;» είναι σημαντική στην ανάπτυξη του Εγώ. Με άλλα λόγια οι Ταύροι πρέπει να μάθουν να θυσιάζουν το ιερό τους ζώο, δηλαδή να μάθουν να αφήνουν και τελικά να αφήνονται.
ΔΙΔΥΜΟΙ
Είναι αδύνατον να αναφερθεί κάποιος στο ζώδιο ή τους μύθους που αφορούν τους Διδύμους και να μην κάνει αρχικά μια σύντομη αναφορά στο σύμβολό τους. Οι Δίδυμοι εμφανίζονται ως τα δίδυμα αδέρφια, η ανθρώπινη αποτύπωση του δυϊσμού, δύο οντότητες που γεννιούνται σχεδόν ταυτόχρονα από τον ίδιο γονέα. Συνεπώς ο δυϊσμός και οι τάσεις που δημιουργεί αναμένεται να είναι έντονες στο συγκεκριμένο ζώδιο. Δύο πρόσωπα χρειάζονται για να μοιραστούν ιδέες αλλά ταυτόχρονα και δύο απόψεις απαιτούνται για να προκληθεί διάλογος και επικοινωνία.
Ο βασικός αρχαιοελληνικός μύθος που έχει συνδεθεί με το ζώδιο των Διδύμων είναι ο μύθος των Διοσκούρων, του Κάστωρ και του Πολυδεύκη. Σύμφωνα με αυτόν, ο Δίας μεταμορφωμένος σε κύκνο έσμιξε με την Λήδα και ο καρπός του έρωτά τους ήταν δύο αυγά (ο αριθμός δύο εμφανίζεται ακόμη και σε αυτό το σημείο του μύθου). Από το ένα αυγό γεννήθηκε η Ελένη και από το άλλο αυγό τα δίδυμα Κάστωρ και Πολυδεύκης.
Ο μύθος αναφέρει ότι ο Κάστωρ ήταν ξακουστός δαμαστής αλόγων (παραδοσιακά στην αστρολογία τα άλογα κυβερνιούνται από τον Τοξότη που είναι το αντιδιαμετρικό ζώδιο των Διδύμων στο Ζωδιακό) ενώ ο Πολυδεύκης ήταν πυγμάχος. Ας θυμηθούμε ότι οι δύο τους έλαβαν μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία μαζί με τον Ιάσονα.
Ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης ενεπλάκησαν κάποια στιγμή σε μια διαμάχη με κάποιους άλλους δίδυμους αδερφούς και ο Κάστωρ που ήταν θνητός (σύμφωνα με μια παραλλαγή του μύθου ο Πολυδεύκης ήταν ο μόνος αθάνατος από τους δύο) έχασε την ζωή του και ο αδερφός του παρακάλεσε τότε τον πατέρα τους τον Δία να φέρει τον Κάστορα πίσω στη ζωή.
Ο Δίας τελικά επέτρεψε και στους δύο γιους του να ζήσουν αλλά εναλλάξ. Ο καθένας τους θα περνούσε μια μέρα στο βασίλειο των Σκιών, στον Άδη ενώ ο άλλος θα βρισκόταν στον Όλυμπο και αντίστροφα. Συμβολικά ο μύθος αντιπροσωπεύει το βίωμα των αντίθετων εμπειριών που επαναλαμβάνεται κυκλικά, δηλαδή όταν είναι θνητοί πρέπει να γεύονται μόνο το θάνατο και το σκοτάδι και όταν βρίσκονται σε μια Θεία θέση να απολαμβάνουν τα προνόμια των Θεών.
Όσοι ανήκουν στο ζώδιο αυτό είναι πιθανό να εμφανίζουν συχνά διακυμάνσεις συναισθημάτων, με τη διάθεση τους να τείνει πότε στο άκρο της απόλυτης ευτυχίας και πότε στο άκρο της κατάθλιψης. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αν το συσχετίσουμε με τον μύθο, ο οποίος εκφράζει τις αντικρουόμενες εμπειρίες του δεσμού με ένα θνητό σώμα και την αίσθηση ότι θα πρέπει να χαθεί και να πεθάνει (η κάθοδος στον Άδη) και της εξύψωσης σε ένα τόπο πνεύματος και αιώνιας ζωής (η άνοδος στον Όλυμπο).
Ένας ακόμη μύθος των Διδύμων που δεν είναι ευρύτατα γνωστός είναι ο μύθος του Ζήθου και του Αμφίονα. Ο πρώτος σύμφωνα με τον μύθο είχε σωματική δύναμη και ενέργεια ενώ ο δεύτερος ήταν επιδέξιος με την λύρα. Ο Ζήθος ακριβώς για την επιδεξιότητα αυτή του αδερφού του, τον αντιπαθούσε. Ο μύθος αυτός συμβολίζει ακόμη πιο έντονα τις αντίθετες και συχνά αντιμέτωπες φύσεις που ενυπάρχουν συχνά μέσα στο ζώδιο των Διδύμων. Οι αντίθετες φύσεις που διακρίνονται και στο μύθο του Κάστορα και του Πολυδεύκη (ο ένας αρχικά θνητός και ο άλλος αθάνατος, ένας ασχολείται με την τιθάσευση αλόγων ο άλλος πυγμάχος, όταν ο πρώτος βρίσκεται στον Άδη ο άλλος βρίσκεται στον Όλυμπο κοκ).
Τέλος, ένα ακόμη πρόσωπο της μυθολογίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ζώδιο των Διδύμων, ο Ερμής. Ο φτεροπόδαρος Ερμής εμφανίζεται με πολλά χαρακτηριστικά όπως εύστροφος χαρακτήρας, κόλακας που αποπλανεί με τον λόγο, κλέφτης, αυτός που φέρνει τα όνειρα και άλλα. Ήταν επίσης ο αγγελιοφόρος των Θεών αλλά και ο Ψυχοπομπός που συνόδευε τις ψυχές μέχρι τις Πύλες του Άδη.
Ο τελευταίος ρόλος που του δόθηκε του παρείχε την δυνατότητα να διαπερνά των υλικό κόσμο και να μεταβαίνει στον κόσμο πέρα από τις αισθήσεις, στον μη αντιληπτό κόσμο. Με άλλα λόγια είναι η μόνη θεότητα στην οποία δεν έχει ανατεθεί ένας τόπος αλλά κινείται ελεύθερα σε όλους τους τόπους, υλικούς και άυλους.
Συνοψίζοντας, οι μύθοι που αφορούν τους διδύμους εστιάζουν στην δυική φύση της ενέργειας που εκφράζει το ζώδιο, τα δύο πρόσωπα της που έρχονται αντιμέτωπα. Η προσπάθεια να βρεθεί μια ισορροπία ανάμεσα σε αυτή τη θνητή/θεϊκή έκφραση του ζωδίου ίσως είναι για πολλούς Διδύμους ένα «ταξίδι» ζωής. Αντίθετα η συσχέτιση με τον Ερμή είναι πιο προφανής.
Ο Ερμής είναι ο αγγελιαφόρος που δεν ανήκει πουθενά και οι Δίδυμοι είναι συνεπώς ελεύθεροι να παρασυρθούν όπου τους οδηγεί η περιέργειά τους. Αυτή η ελευθερία δίνει μεν στους εκπροσώπους του ζωδίου μια σαφώς ευέλικτη και προσαρμοστική προσέγγιση στη ζωή τους, αλλά είναι εξίσου σημαντικό η προσαρμοστικότητα αυτή να αποβαίνει εις βάρος της έκφρασης και της ελευθερίας του Διδύμου.
ΚΑΡΚΙΝΟΣ
Οι περισσότεροι ίσως να μην θεωρούν τον Καρκίνο σαν ένα ζώδιο με αρχηγικές τάσεις αλλά αν σκεφτεί κανείς τη συνήθη συσχέτιση του ζωδίου με την μητρότητα (Κυβερνήτης του ζωδίου η Σελήνη) τότε είναι εμφανέστερο το πρίσμα κάτω από το οποίο μπορεί να γίνει αυτή. Άλλωστε είναι η μητέρα η οποία συνήθως καθοδηγεί τα παιδιά από την παιδική ηλικία στην ενήλικη ζωή.
Στην ελληνική μυθολογία ο Καρκίνος σχετίζεται με την μητρική θεότητα, την Ήρα. Ο συσχετισμός προέρχεται από τον δεύτερο άθλο του Ηρακλή, την εξόντωση της Λερναίας Ύδρας. Ενώ λοιπόν αυτή η μάχη λάμβανε χώρα, η Ήρα έστειλε έναν τέρας σε μορφή Κάβουρα το οποίο, ενώ ο Ηρακλής ήταν απορροφημένος στη μάχη, τον δάγκωσε στο πόδι με τις δαγκάνες του. Στη συνέχεια ο Ηρακλής το εξόντωσε χτυπώντας το μέχρι θανάτου. Η Ήρα σύμφωνα με το μύθο έμεινε απόλυτα ευχαριστημένη από την προσπάθεια του τέρατος που το έκανε αστερισμό σε σχήμα κάβουρα στο ζωδιακό, χαρίζοντας του αιώνια αναγνώριση.
Αν αναλυθεί ο μύθος σε μεγαλύτερο βάθος (όπως αναφέρεται κυρίως στο βιβλίο της Liz Green: The Astrology of Fate, Weiser Books, 1985), το μίσος της Ήρας απέναντι στον Ηρακλή στηρίζεται στο γεγονός ότι είναι παράνομος γιος του Δία αλλά ταυτόχρονα και ο ήρωας που αμφισβητεί τη μητριαρχική της κυριαρχία. Για πολλούς Καρκίνους το να απελευθερωθούν από την δύναμη και την επιρροή της «Μητέρας» (σε κάθε έκφανση και με κάθε έννοια) είναι πιθανόν ένα δύσκολο και σημαντικό θέμα στην διαμόρφωση του εγώ.
Ένα ακόμη μυθικό πρόσωπο που συνδέεται συχνά με το ζώδιο του Καρκίνου είναι η θαλάσσια θεότητα Θέτις, η οποία συχνά συνδέεται με την ίδια την υδάτινη φύση της θάλασσας συμβολίζοντας το θαλασσινό νερό. Το γεγονός ότι η Θέτις ή θάλασσα είναι άλλοτε κυματώδης και άλλοτε ήρεμη, αλλού ρηχή και αλλού βαθιά εξηγεί συμβολικά την μεταβλητότητα που εμφανίζουν πολλοί Καρκίνοι στο βάθος και την διακύμανση των συναισθημάτων.
Επιστρέφοντας στο μύθο, σύμφωνα με μια προφητεία όλα τα αρσενικά παιδιά της θα γίνονταν πάντα σπουδαιότερα από τον πατέρα τους και γι’ αυτό το λόγο ζευγάρωνε μόνο με θνητούς και όχι με θεότητες. Ο συμβολισμός που γίνεται στο σημείο αυτό αφορά στη δημιουργικότητα του Καρκίνου, η οποία πιθανόν να εκφράζεται καλύτερα μέσα από πρακτικά ανθρώπινα κανάλια.
Εντέλει η Θέτις παντρεύτηκε ένα θνητό, τον Πελέα και έκανε 7 γιους. Επειδή δεν μπορούσε να αντέξει στην ιδέα ότι γεννήθηκαν όλοι θνητοί και κάποια μέρα θα πέθαιναν, κατάφερε να παγιδεύσει έξι από τους επτά και να κάψει την θνητή τους σάρκα ώστε να ανέλθουν στον Όλυμπο και να πάρουν τη θέση τους ανάμεσα στους θεούς. Ο έβδομος γιος που σώθηκε ήταν ο μυθικός ήρωας Αχιλλέας. Είναι γνωστή η προφητεία που δόθηκε στον Αχιλλέα, η οποία ανέφερε πως είτε θα πεθάνει νέος και μέσα σε δόξα, ή θα ζήσει μια μεγάλη αλλά συνηθισμένη ζωή στο σπίτι του. Η Θέτις φυσικά προτιμούσε την δεύτερη περίπτωση αλλά ο Αχιλλέας διάλεξε την πρώτη.
Συμβολικά οι Καρκίνοι που διαλέγουν την πρώτη επιλογή, δηλαδή να ελευθερωθούν από τις επιλογές της «μητρικής φιγούρας» πιθανόν να πρέπει να πεθάνουν σε άλλα επίπεδα για να το καταφέρουν αυτό. Αυτή η προσπάθεια, που για τους ίδιους φαντάζει τεράστια, είναι ίσως εκείνη που θα απελευθερώσει την πλήρη δυναμική τους. Αντίθετα, εκείνοι που επιλέγουν την ασφαλή πορεία πρέπει συχνά να θυσιάσουν τη δική τους δυναμική ώστε να εξευμενίζουν και να ευχαριστούν τη «μητέρα». Η απελευθέρωση από το μητρικό έλεγχο σε κάθε επίπεδο είναι ένα θέμα που εμφανίζεται συχνά και συνεχώς στη ζωή αρκετών Καρκίνων.
Μέσα από τον μύθο της Θέτις διακρίνουμε ακόμη την ασφάλεια με την οποία θέλουν να περικλείουν τους κοντινούς τους ανθρώπους οι Καρκίνοι. Η Θέτις από την υπερβολική αγάπη που έχει στα παιδιά της δεν αντέχει την ιδέα ότι μπορεί να τα χάσει, γι’ αυτό τα καίει η ίδια για να ανέλθουν στη θεϊκή υπόσταση. Με άλλα λόγια, η ασφάλεια που μπορεί να παρέχει ο Καρκίνος τοποθετώντας τους αγαπημένους «μέσα στο καβούκι του» μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε φυλακή. Ίσως θα ήταν προτιμότερο για τους Καρκίνους να αφήσουν την οικογένεια τους να αλληλεπιδρά με τον κόσμο αλλά να αλληλεπιδράσουν και οι ίδιοι ταυτόχρονα, ώστε να εκτιμήσουν καλύτερα που ανήκουν και να απελευθερώσουν την προσωπικότητά τους.
ΛΕΩΝ
Όπως είναι γνωστό το ζώδιο του Λέων συνδέεται με την αρσενική ενέργεια και το πρόσωπο του πατέρα. Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι η πατρική φιγούρα στους μύθους πιθανόν να σχετίζεται με τα αρχετυπικά χαρακτηριστικά του ζωδίου. Επίσης στην παράδοση της Ανατολής ο Λέων είναι σύμβολο της πνευματικής δύναμης και αλλά και της σοφίας στο Βουδισμό.
Αν στραφούμε στους αρχαιοελληνικούς μύθους ο σημαντικότερος που θα συναντήσουμε θα είναι ο μύθος του πρώτου άθλου του Ηρακλή, η μάχη με τον Λέων της Νεμέας. Σύμφωνα με τον μύθο ο Ηρακλής πολεμάει με τον Λέων στο λημέρι του, χωρίς όπλα, τα οποία αποδεικνύονται άχρηστα, και το σκοτώνει μόνο με τα γυμνά του χέρια σε μάχη σώμα με σώμα.
Ο Ηρακλής καταφέρνει να γδάρει το δέρμα του Λέοντα με μια μικρή θεϊκή παρέμβαση και το χρησιμοποιεί σαν πανοπλία στην ολοκλήρωση των υπόλοιπων άθλων του. Μετά το θάνατό του ο Λέων της Νεμέας, που είναι παιδί του Δία και της Σελήνης (προφανής η λογική ακολουθία στο ζωδιακό όπου ο Λέων είναι το επόμενο ζώδιο από τον Καρκίνο, ο οποίος έχει για κυβερνήτη τη Σελήνη), τιμήθηκε για την ανδρεία του και έγινε ο αστερισμός του ζωδιακού.
Ο Λέων στο μύθο έπρεπε να θανατωθεί από τον Ηρακλή γιατί τρομοκρατούσε τους κατοίκους της περιοχής και κατασπάραζε τα κοπάδια τους. Ο Λέων λοιπόν παρομοιάζεται με το μαχόμενο θηρίο και συνδέεται τόσο με υγιείς όσο και με καταστροφικές και επιθετικές παρορμήσεις. Συν τοις άλλοις, κυριολεκτικά το λιοντάρι μπορεί να εξημερωθεί ως ένα σημείο και να ανταποκριθεί στην ανθρώπινη φροντίδα.
Συμβολικά λοιπόν εκείνοι που έχουν ισχυρό Λέων στο χάρτη τους ίσως θα πρέπει να μάθουν να ελέγχουν της πύρινες παρορμήσεις τους ώστε να καταφέρουν το θαυμασμό των γύρω τους αλλά και να τους βοηθήσουν με την ενέργειά τους. Δεν πρέπει άλλωστε να λησμονηθεί ότι ο μύθος του ανθρώπου που μάχεται με ένα επικίνδυνο θηρίο (όπως είναι και ο Μύθος του Λέων της Νεμέας), ο οποίος εμφανίζεται σε όλους τους πολιτισμούς με κάποια μορφή, συμβολίζει τελικά την μάχη του αναπτυσσόμενου εγώ ενάντια στα ένστικτα και την παρόρμηση, τα οποία πρέπει να τιθασευτούν ώστε ο άνθρωπος ανεξαρτητοποιηθεί και να γίνει προσωπικότητα.
Γι’ αυτό το λόγο ο αυτοέλεγχος είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα που συνδέεται με την ενέργεια του ζωδίου, καθώς είναι ξένο προς ότι εκφράζει. Η φλόγα του Λέοντα καίει για να αναδειχθεί και να δημιουργήσει αγνοώντας την ύπαρξη ορίων, τα οποία όμως σαφέστατα υπάρχουν.
Τέλος, επιστρέφοντας στον συμβολισμό του Λέων με τον πατέρα, υπάρχουν αστρολόγοι και ψυχολόγοι που αναφέρουν πως αρκετοί Λέοντες βιώνουν μια απογοήτευση στην προσωπική σχέση με τον πατέρα τους. Τον αντιλαμβάνονται – και συχνά όντως είναι – «πληγωμένος», αδύναμος να επηρεάσει καταστάσεις ή να τις αλλάξει, πνευματικά ανεπαρκής για τα μέτρα τους και εντέλει αδυνατεί να τους προσφέρει μια εικόνα της ζωής όπως οι ίδιοι την αντιμετωπίζουν, δηλαδή σαν μια δημιουργική πορεία γεμάτη νοήματα και επικερδείς εμπειρίες σε όλα τα επίπεδα.
ΠΑΡΘΕΝΟΣ
Το ζώδιο του Παρθένου έχει συνδεθεί κυρίως με την θεά Άρτεμις, την παρθένο θεά του κυνηγιού από το δωδεκάθεο. Ήταν παιδί του Δία και της Λητούς και γεννήθηκε την έκτη μέρα του τοκετού (ας θυμηθούμε ότι το ζώδιο του Παρθένου κυβερνά τον 6ο οίκο του ζωδιακού και είναι το 6ο ζώδιο από την αρχή).
Σε ηλικία 3 χρονών η Λητώ ανέβασε την Άρτεμη στον Όλυμπο για να γνωρίσει τον πατέρα της και όταν ρωτήθηκε από εκείνον τι επιθυμεί, απάντησε πως επιθυμούσε την αιώνια αγνότητα, τόξο και βέλη, να δίνει φως, να έχει δύναμη και λογική, ευελιξία στην κίνηση και ορισμένα ακόμη πολύ συγκεκριμένα δώρα. Ο Δίας θαυμάζοντας την για την ευστροφία και την σοβαρότητά της, της προσέφερε εντέλει όσα ζήτησε και επιπρόσθετα την έχρισε προστάτιδα των πόλεων και των λιμανιών.
Μια βαθύτερη ανάλυση των αιτημάτων της Άρτεμις μας δείχνει αρκετά από τα χαρακτηριστικά του ζωδίου. Ενώ βρίσκεται μπροστά στον Δία και μπορεί να ζητήσει οτιδήποτε τελικά αναφέρει πολύ συγκεκριμένες επιθυμίες. Η σοβαρότητα, η λογική και η ευστροφία σε τόσο μικρή ηλικία συμβολίζουν την βαθιά αίσθηση των ορίων που ενυπάρχει στην Άρτεμη αλλά και σε πολλούς εκπροσώπους του ζωδίου.
Με απλά λόγια η Άρτεμις έχει εκλογικεύσει την παρόρμηση και το ένστικτο που λογικά θα έπρεπε να κατακλύζουν ένα παιδί 3 χρονών. Αυτή ακριβώς η εκλογίκευση των ενστίκτων είναι από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά που απαντώνται συνήθως σε αρκετούς Παρθένους. Κέρδος τους είναι η λογική και η ευστροφία, αλλά δεν είναι κέρδος που δεν έχει τα μειονεκτήματά του.
Η αγνότητα της Άρτεμις συμβολίζει την άπιαστη, την σχεδόν ιδεαλιστική τελειότητα. Η θεά επιθυμεί να είναι τέλεια και αυτό φαίνεται με αρκετούς μύθους της. Σύμφωνα με έναν από αυτούς όταν κυνηγά για πρώτη φορά απαιτεί από τον εαυτό της την απόλυτη ευστοχία στο κυνήγι, την οποία και κατακτά μετά από 5 σαϊτιές. Όμως την τελειότητα δεν την απαιτεί μόνο από τον εαυτό της αλλά και από τις συντρόφους της. Συμβολικά η απαίτηση για τελειότητα είναι ακόμη μια σημαντική έκφανση της ενέργειας του ζωδίου αν και συχνά είναι πιθανόν μη προσεγγίσιμη.
Μια ακόμη προέκταση της αγνότητας της Άρτεμις είναι ότι την καθιστά αλώβητη και ανέγγιχτη. Δεν προκαλεί με την παρουσία της για να κερδίσει το θαυμασμό ή τον έρωτα, ούτε κάνει επίδειξη της δύναμής της. Λειτουργεί βαθιά σύμφωνα με τις αξίες της, γεγονός που τους παρέχει αυτάρκεια μεν αλλά ταυτόχρονα της προσδίδει μια αποστειρωμένη συναισθηματικά και σωματικά εικόνα ώστε να δείχνει πως αδιαφορεί για τις απολαύσεις.
Μάλιστα το σύστημα αξιών της είναι τόσο αυστηρό που όποιος προσέβαλλε τις αξίες της γινόταν αντικείμενο της κριτικής της αλά και της αυστηρής της τιμωρίας. Ακόμη πιο αυστηρή ήταν με τα παραπτώματα των γυναικών που είχαν αφιερωθεί σε εκείνη και δεν διατηρούσαν την αγνότητά τους (όπως ο μύθος του Δία με την Καλλιστώ, την οποία η Άρτεμις τιμώρησε μετατρέποντάς την σε Άρκτο).
Είναι συνηθισμένο για τους εκπροσώπους του ζωδίου να έχουν ένα κατασταλαγμένο αξιακό σύστημα, ακριβώς όπως είχε και η θεά του μύθου. Με αυτό το σύστημα πορεύονται συχνά και δύσκολα το θέτουν υπό αίρεση. Από αυτό πηγάζει και η αυστηρότητα με την οποία κρίνουν τον εαυτό τους και που συχνά εξωτερικεύεται προς τους άλλους όπως ακριβώς στους μύθους που προαναφέρθηκαν. Πράγματι είναι πιθανό οι εκπρόσωποι του ζωδίου συχνά να είναι υπέρ του δέοντος αυστηροί με τα σφάλματα των άλλων.
Η εκλογίκευση των ενστίκτων έχει άμεσο αντίκτυπο και στην αντίληψη που ίσως να έχουν κάποιοι Παρθένοι με το σώμα και τις σωματικές απολαύσεις. Η τελειότητα που εκφράζει η ενέργεια του ζωδίου προεκτείνεται και στο σώμα τους και στη σεξουαλικότητά τους. Δεν είναι απίθανο η σεξουαλικότητα που θέλουν να αισθανθούν να αντιβαίνει το απόλυτο σύστημα αξιών που αναπτύσσουν.
«Πόσο σεξουαλικός και ερωτικός επιτρέπεται να είμαι;» είναι μια ερώτηση που κάποιοι παρθένοι ίσως θέτουν στον εαυτό τους. Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε πως ένα σύστημα αξιών είναι μια συστηματοποιημένη έκφραση των «θέλω» και των «πρέπει» και συνεπώς τα «θέλω» και τα «πρέπει» είναι αναπόσπαστο κομμάτι του είναι τους. Επίσης, σε κάποιες περιπτώσεις, ίσως η εικόνα του τέλειου σώματος και οι μοιραίες ατέλειες που εμφανίζονται σε αυτό παροδικά ή με το πέρασμα των χρόνων να έχει ξανά αντίκτυπο στο πόσο ερωτικοί θέλουν ή μπορούν να αισθανθούν.
Πιθανόν αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι περισσότεροι Παρθένοι να είναι αυτό ακριβώς το σύστημα αξιών που έχουν αφομοιώσει. Αν χαλαρώσουν ελαφρώς τις άμυνες τους ίσως ανακαλύψουν ότι η αντίληψη τους δεν είναι η αποκρυσταλλωμένη τελειότητα και με αυτό τον τρόπο να εξελίξουν την προσωπικότητά τους, να είναι λιγότεροι απαιτητικοί με τον εαυτό τους και να χαρούν στο έπακρο τη δημιουργικότητά τους σε κάθε της έκφανση.
ΖΥΓΟΣ
Στην Αρχαία Ελληνική μυθολογία η προσωπικότητα που συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του ζωδίου του Ζυγού είναι ο Ομηρικός ήρωας Πάρης, γιος του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου και της Εκάβης. Ο σημαντικότερος μύθος που σχετίζεται με το ζώδιο του Ζυγού είναι το «Μήλο της Έριδας».
Λέγεται ότι στους γάμους της Θέτιδας και του Πελέα (δες Μύθοι του Καρκίνου, Μέρος 1ο) ο Δίας είχε προσκαλέσει όλο το πάνθεον, εκτός από την θεότητα Έριδα. Εκείνη παρά την προσβολή που ένιωσε έκανε την εμφάνισή της απροσκάλεστη και χωρίς να μιλήσει πέταξε επιδεικτικά στο τραπέζι των Θεών ένα χρυσό μήλο με την επιγραφή «Κάλλιστη», που σημαίνει «Στην ομορφότερη».
Η Αθηνά, η Ήρα και η Αφροδίτη διεκδίκησαν το μήλο και ζήτησαν από τον Δία να ορίσει ποια ήταν η ομορφότερη. Εκείνος όμως αποποιήθηκε της ευθύνης και όρισε πως ο Πάρης θα έπρεπε να λύσει το ζήτημα καθώς είχε τη φήμη δίκαιου κριτή. Οι 3 θεές παρουσιάστηκαν μπροστά στον Πάρη και του ζήτησαν να επιλέξει εκείνη που υπερισχύει σε ομορφιά και χάρη και να της προσφέρει το μήλο.
Η επιθυμία της κάθε θεάς να είναι η νικήτρια τις οδήγησε να του υποσχεθούν και κάτι διαφορετικό σε αντάλλαγμα για την εύνοιά του. Πιο συγκεκριμένα η Αθηνά του έταξε σοφία και υψηλές πολεμικές αρετές, η Ήρα του προσέφερε την δυνατότητα να τον χρίσει βασιλιά όλης της Ευρώπης και της Ασίας ενώ η Αφροδίτη του υποσχέθηκε πως θα του έδινε την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου, την Ελένη των Μυκηνών. Λέγεται μάλιστα πως η Αφροδίτη είχε παρουσιαστεί γυμνή για να επηρεάσει την κρίση του! Ο Πάρης τελικά προσέφερε το μήλο στην Αφροδίτη εκτιμώντας ότι η προσφορά της ήταν η καλύτερη.
Ο μύθος έχει σημαντικές προεκτάσεις στην ερμηνεία της έκφραση του Ζυγού. Το ζώδιο είναι το μοναδικό στον ζωδιακό που δεν συμβολίζεται με μορφή ζώου ή ανθρώπου αλλά από ένα αντικείμενο, τη ζυγαριά. Όπως η ζυγαριά σταθμίζει και αποδίδει δικαιοσύνη σύμφωνα με το αντικειμενικό κριτήριο του βάρους, έτσι και ο Πάρης επιλέχθηκε για να επιλέξει αντικειμενικά και αδέκαστα. Όμως όπως ο μύθος περιγράφει η επιλογή του δεν στηρίχθηκε στην αντικειμενικότητα αλλά στο ποια προσφορά εκτίμησε ως την καλύτερη για τον ίδιο. Ο Πάρης αρνείται τα πλούτη και τη σοφία για την αισθητική: Επιλέγει την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου.
Προεκτείνοντας το μύθο οι περισσότεροι Ζυγοί έχουν την τάση να σταθμίζουν τις επιλογές τους και μάλιστα θέλοντας να βάλουν στη ζυγαριά των αποφάσεων τους όλες τις προεκτάσεις ενός προβλήματος συχνά αδυνατούν να επιλέξουν και να δράσουν. Η ανάγκη του Ζυγού είναι για αρμονία και ισορροπία γιατί σύμφωνα με τον πολιτισμένο τρόπο σκέψης του η αρμονία γεννά αισθητική και αυτή με τη σειρά της είναι η ανώτερη έκφραση που υπάρχει. Μπροστά στα υλικά αγαθά και τη σοφία ο Πάρης επιλέγει την ομορφιά και τη γυναικεία χάρη. Ο υποκειμενικός τρόπος σκέψης κάθε Ζυγού κυριαρχείται από την αντικειμενική εικόνα της αισθητικής που επικρατεί σε κάθε κοινωνία.
Εκτός από τα παραπάνω υπάρχει μια ακόμη σημαντική προέκταση του μύθου. Ο Πάρης σαν γνήσιος Ζυγός έλαβε αντάλλαγμα για την προσφορά του μήλου στην Αφροδίτη. Για έναν Ζυγό τίποτα δεν δίνεται χωρίς ανταλλάγματα γιατί μια τέτοια πράξη διαταράσσει την ισορροπία των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Ο Ζυγός δεν πρόκειται ποτέ να παραμείνει σε μια σχέση, φιλική, ερωτική ή επαγγελματική, αν δεν λάβει ισάξια με όσα προσφέρει ή ακόμη χειρότερα αν δεν είναι σε θέση να προσφέρει όσα του προσφέρουν.
Είναι γνωστό επίσης ότι η αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη έγινε η αφορμή για να κηρυχτεί ο Τρωικός Πόλεμος που σύμφωνα με το μύθο κράτησε περισσότερα από δέκα χρόνια. Βέβαια ο Πάρης έχει την χάρη να πείθει έναν ολόκληρο λαό να πολεμά για το ερωτικό του καπρίτσιο ενώ ο ίδιος παραμένει εστιασμένος το μεγαλύτερο διάστημα του πολέμου στο ερωτικό του ενδιαφέρον. Άλλωστε η διπλωματία είναι ένα από τα μεγαλύτερα όπλα του Ζυγού στην πάλη της καθημερινότητας.
Επίσης μπορεί συχνά να λέγεται ότι ο Ζυγός θέλει να αποφεύγει τις κρίσεις αλλά τις περισσότερες φορές ζει μέσα σε αυτές λόγω της συμπεριφοράς του. Το σημαντικότερο ζήτημα είναι ότι στην προσπάθειά του να ισορροπήσει ανάμεσα στην ανάγκη του να αναζητά συνεχώς στο περιβάλλον του την ομορφιά και στο να μην δυσαρεστήσει κανέναν και να βρίσκονται όλα σε αρμονία, βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα χάος απαιτήσεων και επιθυμιών.
Ίσως ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα στη ζωή του Ζυγού είναι να κατανοήσει ότι εκτός από τον πολιτισμένο κόσμο της σκέψης υπάρχει και πρωτόγονος κόσμος των συναισθημάτων που είναι υποκειμενικά και κατευθύνουν πολλές από τις επιλογές των συνανθρώπων του και συνεπώς η ανάγκη του να ικανοποιήσει τους πάντες μαζί με τον εαυτό του είναι μια δονκιχωτική επιδίωξη.
Ο Τρωικός πόλεμος και τα αποτελέσματά του αποτελούν ένα ακόμη μάθημα ζωής για τον Πάρη και αυτό δεν είναι άλλο από τις συνέπειες των επιλογών. Ο πόλεμος έρχεται για να ισορροπήσει την άδικη αρπαγή της παντρεμένης Ελένης από τον ίδιο. Κάθε υπερβολή οφείλει να εκτονωθεί και ο Ζυγός όταν κυριαρχείται από την λαγνεία του για την αισθητική και το ωραίο μπορεί να καταφύγει στην υπερβολή.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ακόμη ένας σημαντικός μύθος σχετικός με τον Πάρη και τις συνέπειες των αποφάσεων του. Πριν την αρπαγή της Ελένης, ο νεαρός Πάρης ήταν ερωτευμένος με τη Νύμφη Οινώνη, κόρη του ποταμού Κεβρήνα. Όταν την εγκατέλειψε για να απαγάγει την Ελένη εκείνη τον προειδοποίησε για τις επιπτώσεις της πράξης του και προσπάθησε να τον αποτρέψει.
Παρότι ο Πάρης δεν την άκουσε εκείνη του δήλωσε ότι αν ποτέ πληγωθεί να έρθει σε εκείνη για να τον γιατρέψει ελπίζοντας ότι θα τον κρατήσει κοντά της. Ο Πάρης σύμφωνα με ένα μύθο πληγώθηκε μετά από πολλά χρόνια από τον Φιλοκτήτη και τότε μόνο θυμήθηκε την Οινώνη. Εκείνη όμως αρνήθηκε να τον βοηθήσει και τελικά ο Πάρης πέθανε από την πληγή. Η Οινώνη όταν το έμαθε αυτοκτόνησε.
Όπως όλοι οι Ζυγοί έτσι και ο Πάρης είναι ερωτευμένος με τον έρωτα, σαν ιδεώδες, σαν την αναζήτηση της αρμονικής ένωσης δύο ψυχών και δύο σωμάτων. Αλλά ο Ζυγός είναι ζώδιο του Αέρα και δεν αισθάνεται άνετα με την ανταλλαγή των συναισθημάτων καθώς το συναίσθημα δεν είναι μετρήσιμο και δεν μπορεί να τοποθετηθεί στη ζυγαριά του. Ο Πάρης δεν μπορεί να καταλάβει ότι πληγώνει την Οινώνη με την απόφασή του.
Έτσι του είναι απόλυτο φυσικό να πιστέψει πως μπορεί μετά από είκοσι και πλέον χρόνια να στραφεί σ’ αυτή για βοήθεια. Για ένα Ζυγό μπορεί μια προσωπική σχέση να μην τελειώνει ποτέ και απλώς να ξεκινάει η επόμενη. Δεν μπορεί όμως να περιμένει το ίδιο και από τους άλλους.
ΣΚΟΡΠΙΟΣ
Πριν την εξιστόρηση των μύθων που σχετίζονται με το ζώδιο του Σκορπιού είναι σημαντικό να αναφερθούν ορισμένα στοιχεία για το ζώδιο που θα βοηθήσουν στην κατανόηση των ψυχολογικών τάσεων που το συνοδεύουν και δεν απαντώνται πουθενά αλλού στο ζωδιακό. Στις αρχαίες σχολές της αστρολογίας κυρίως στην Αιγυπτιακή και την Εβραϊκή το ζώδιο δεν συμβολιζόταν από τον Σκορπιό αλλά από το φίδι.
Θεωρούσαν το ερπετό σαν ένα αθάνατο πλάσμα ικανό να ανανεώνεται και να αλλάζει συνεχώς μορφές. Πράγματι για κανένα άλλο ζώο στη φύση δεν είναι τόσο έντονος ο κύκλος της μεταμόρφωσης και της ανανέωσης όσο στο φίδι, που στην διάρκεια ζωής του θα αλλάξει πολλές φορές το δέρμα του, δηλαδή τη μορφή του. Κάθε αλλαγή μορφής σηματοδοτεί ένα νέο κύκλο και όσοι έχουν έμφαση στο ζώδιο αυτό αντιλαμβάνονται τη ζωή τους σαν μια αλληλουχία διακριτών κύκλων.
Δημιουργία, φθορά, θάνατος και μεταμόρφωση είναι τα στάδια κάθε κύκλου της ζωής τους. Στην αρχαιότητα το ερπετό συμβολίζεται σαν φορέας γνώσης, σοφίας αλλά και απαράμιλλης πονηριάς και ευστροφίας. Έρπει στο έδαφος και είναι ευέλικτο ώστε να βρίσκεται πάντα εκεί που θέλει. Συμβολικά όσοι έχουν έμφαση στο ζώδιο αυτό έχουν την ευελιξία και ευστροφία να βρίσκουν όλες τις απαντήσεις. Τίποτα δεν μπορεί να μένει κρυφό και δεν αισθάνονται ασφαλείς αν δεν γνωρίζουν όλα τα δεδομένα και τα μυστικά των γύρω τους.
Οι ίδιοι όμως συμπεριφέρονται συχνά με τον αντίθετο τρόπο σε σχέση με αυτό που απαιτούν από τους άλλους. Το φίδι μένει πάντα κρυμμένο μέσα στο έδαφος, κατοικεί σε σκοτεινά και υγρά μέρη, ανάμεσα στις ρίζες των μεγάλων δέντρων ή στις σχισμές των βράχων. Συμβολικά όλοι οι Σκορπιοί αφήνουν τους γύρω τους στο σκοτάδι, κρατάνε μυστικά, αποζητούν την απομόνωση και το προσωπικό καταφύγιο μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.
Η χαμένη αθωότητα, το σκοτάδι της ψυχής, η κυριαρχία του συναισθήματος πάνω στην ύπαρξη κι ο θάνατος είναι όλα θέματα που σχετίζονται με τους μύθους του ζωδίου. Καθώς ο ζωδιακός είναι συμβολικά ένας κύκλος εξέλιξης με δώδεκα στάδια, φτάνοντας στο στάδιο του Σκορπιού βρίσκεται πλέον κάποιος στο στάδιο της σύγκρουσης.
Σύγκρουση με τον άλλο, σύγκρουση με τα υποσυνείδητα συμπλέγματα της ύπαρξης, σύγκρουση με τον καταπιεσμένο άλλο που κρύβουμε μέσα μας είναι ο συμβολισμός του Σκορπιού. Άμεση συνέπεια της σύγκρουσης και της μάχης είναι ο θάνατος. Σε κάποια επίπεδα πρέπει να πεθάνουμε για να μεταμορφωθούμε και να εξελιχτούμε ή για να χρησιμοποιήσουμε το λόγια του C. G. Young: «Τίποτα δεν έρχεται στο φως της συνείδησης χωρίς πόνο».
Το προπατορικό αμάρτημα είναι ίσως ο διασημότερος μύθος της Εβραϊκής σχολής. Η μυθολογική φιγούρα του Σκορπιού, το φίδι, προσφέρει στην Εύα το μήλο από το Δέντρο του Καλού και του Κακού. Τι συμβολίζει όμως η πράξη αυτή καθ’ αυτή; Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές δεν είναι τίποτα περισσότερο από την γνώση του βαθύτερου και πρωτόγονου Είναι του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος μαθαίνει ότι μέσα του ενυπάρχει τόσο το καλό όσο και το κακό, ο ίδιος μπορεί να γίνει ο άγιος ή δαίμονας και φυσικά αυτή η παραδοχή δεν είναι καθόλου άγνωστη σε ένα Σκορπιό. Το τέλος της αθωότητας έχει φτάσει. Ο άνθρωπος για πρώτη φορά έρχεται αντιμέτωπος με τη γύμνια του σώματός του, με τη θνητότητα του, ενώ για πρώτη φορά οι πρωτόπλαστοι αντιλαμβάνονται πόσο διαφέρουν σωματικά.
Η γνώση του καλού και του κακού συμπίπτει με το ξύπνημα των σεξουαλικών ενστίκτων και γι’ αυτό ο Σκορπιός είναι το ζώδιο που συμβολίζει το σεξ σαν μεταμορφωτική πράξη, σαν σύγκρουση των δύο φυλετικών πόλων. Η εκδίωξη από τον Παράδεισο και η μεταφορά στη Γη είναι η κάθοδος του ανθρώπου από την κατάσταση άγνοιας των ενστίκτων του στην άγνωστη Γη του συναισθήματος και των παρορμήσεων.
Για πρώτη φορά ο Αδάμ και η Εύα είναι άντρας και γυναίκα και όχι όμοιοι ή «Πρωτόπλαστοι». Διαφέρουν και πρέπει πλέον να μάθουν να λειτουργούν μαζί, να συγκρουστούν, να κατανοήσουν. Η πτώση στη Γη είναι συνυφασμένη με το θάνατο. Πεθαίνουν ως τέκνα του παραδείσου για μεταμορφωθούν σαν άνθρωποι.
Στην Αρχαία Ελληνική μυθολογία συναντά κανείς πάλι το φίδι στο σημαντικότερο μύθο που συνδέεται με το ζώδιο του Σκορπιού. Η Λερναία Ύδρα και ο δεύτερος άθλος του Ηρακλή είναι σύμφωνα με την Liz Greene (Astrology for Lovers, Red Wheel/Weiser, 1990) ο μύθος που ταιριάζει απόλυτα με το ζώδιο αυτό. Σύμφωνα με το μύθο για τον δεύτερο άθλο του ο Ηρακλής έπρεπε να εξοντώσει την Ύδρα, ένα μυθικό τέρας που τρομοκρατούσε την περιοχή της Λερναίας και τρεφόταν από τους κατοίκους της.
Το μυθικό τέρας είχε την μορφή ερπετού με εννέα κεφάλια και το καθένα είχε δηλητηριώδη δόντια. Σύμφωνα με τον μύθο η Ύδρα κατοικούσε σε μια σκοτεινή σπηλιά κοντά σε ένα βρωμερό βάλτο. Αν θυμηθούμε την εξέλιξη της μάχης, ο Ηρακλής στην αρχή προσπαθεί ανεπιτυχώς να σκοτώσει το τέρας μέσα στη σπηλιά κόβοντας του τα κεφάλια. Έκπληκτος παρατηρεί πως για κάθε κεφάλι που κόβει ξεφυτρώνουν τρία στη θέση του.
Για να την αντιμετωπίσει τελικά την παρασύρει έξω από τη σπηλιά της γιατί η Ύδρα δεν μπορεί να αντέξει το φως του Ήλιου. Την σηκώνει λοιπόν με τα χέρια του ώστε όλα τα κεφάλια της να πυρακτωθούν από το φως του Ήλιο (σε μια άλλη παραλλαγή του Μύθου ο σύντροφός του Ιόλαος βάζει φωτιά σε κάθε κεφάλι που κόβει ο Ηρακλής) μέχρι που απέμεινε το ένα κεφάλι, το αθάνατο. Όταν το έκοψε ο Ηρακλής το έθαψε στο έδαφος μακριά από το κουφάρι του τέρατος και ολοκλήρωσε τον άθλο του.
Για όσους έχουν έμφαση στο Σκορπιό έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή τους που ανακαλύπτουν την προσωπική τους «Λερναία Ύδρα». Τα κεφάλια της Ύδρας μπορούν να λάβουν πολλές ονομασίες: απέχθεια, εκδικητικότητα, βία, θυμός, ζήλια, φθόνος, σεξουαλικότητα, φόβος, εμμονή. Όλα όσα συμβολίζουν τον υποσυνείδητο πόθο, τη φλογισμένη επιθυμία για κάθε τι, άψυχο ή έμψυχο υπάγονται σε αυτό το ζώδιο.
Συνεπώς τα κεφάλια της Ύδρας που βρίσκονται μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη συμβολίζουν τα πρωτόγονα συναισθήματα που την κατακλύζουν και κανένα άλλο ζώδιο δεν μπορεί να αναγνωρίσει αυτά τα συναισθήματα όσο ο Σκορπιός. Συμβολικά η Ύδρα ζει στο σκοτάδι και έτσι αν αυτά τα συναισθήματα βρίσκονται στο σκοτάδι πολλαπλασιάζονται σαν τα κεφάλια της Ύδρας και δηλητηριάζουν την ανθρώπινη ύπαρξη στο βαθμό που μπορούν να καταστρέψουν όχι μόνο τον ίδιο τον άνθρωπο αλλά και τους γύρω του.
Γι’ αυτό και δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν αυτά τα συμπλέγματα με την καταπίεση. Αντίθετα όπως ο Ηρακλής έφερε την Ύδρα από το σκοτάδι στο φως έτσι και αυτά τα συμπλέγματα πρέπει να αναγνωριστούν και να έρθουν στο φως της συνείδησης, να αντιμετωπιστούν με σεβασμό και φυσικά με την πεποίθηση ότι αυτά κι αυτά είναι μέρος της ύπαρξης του καθενός.
Χρήσιμο είναι φυσικά να θυμάται κανείς πως στην Ύδρα υπήρχε και το ένα αθάνατο κεφάλι. Τι σημαίνει αυτό; Άμα την γέννηση του ένα σύμπλεγμα, ακόμη κι αν αντιμετωπιστεί βρίσκεται πάντα ζωντανό έχοντας καθορίσει την ύπαρξη και πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα αυτή. Το αθάνατο κεφάλι είναι ο σπόρος του κακού που υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο.
Το κακό δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα αλλά μια υπαρκτή τάση μέσα σε κάθε ανθρώπινη προσωπικότητα και προκειμένου να μην κυριαρχεί πάνω στην ύπαρξη πρέπει να αντιμετωπιστεί από το ίδιο το άτομο. Αυτή η μάχη είναι πολύ σημαντική για κάθε Σκορπιό γιατί όταν τα άλλα ζώδια σκέφτονται την ευτυχία και την αρμονία, ο Σκορπιός σκέφτεται την επιβίωση.
Μόνο όταν ο Σκορπιός έχει δώσει τις μάχες με την ίδια του την ύπαρξη μπορεί πλέον να απαγκιστρωθεί ψυχολογικά σε κάποια επίπεδα και να γίνει δημιουργικός. Τα σημαντικότερο πρόβλημα όμως είναι ότι πολύ Σκορπιοί εθίζονται τόσο πολύ στη μάχη που αδυνατούν να αφοσιωθούν στις απλές χαρές της ζωής.
ΤΟΞΟΤΗΣ
Η πρώτη και σημαντικότερη μυθική φιγούρα που σχετίζεται με το ζώδιο του Τοξότη είναι ο Δίας, «ο Πατέρας των Θεών και των Ανθρώπων» (Ησίοδος, Θεογονία). Η μελέτη των μύθων του Δία είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζονται οι ψυχολογικές λειτουργίες του ζωδίου. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονιστεί ότι τα αρχαία κείμενα βρίθουν από μύθους και ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Πατέρα των θεών οπότε για τις ανάγκες της συγκεκριμένης ανάλυσης έχουν επιλεχθεί ορισμένες χαρακτηριστικές ιστορίες.
Όπως είναι γνωστό ο Δίας γεννήθηκε από την Ρέα και έχει για πατέρα τον Κρόνο. Η μητέρα του Κρόνου, η Γαία, είχε προφητεύσει στον γιο της ότι θα χάσει τον θρόνο του από ένα παιδί του και γι’ αυτό ο Κρόνος, μόλις η Ρέα φέρνει στη ζωή τα παιδιά τους, τα καταπίνει ώστε να μην χάσει τη υψηλή του θέση. Η Ρέα υποφέρει για το χαμό των παιδιών της και μόλις γεννά τον Δία τον κρύβει με την βοήθεια της Γαίας.
Στη συνέχεια, αντί για τον ίδιο προσφέρει στον Κρόνο έναν βράχο φασκιωμένο σαν μωρό. Ο Κρόνος δεν έχει λόγο να μην εμπιστευθεί την γυναίκα του και καταπίνει τον βράχο νομίζοντας πως έχει καταπιεί ακόμη ένα γιο του. Από την αρχή λοιπόν της ζωής του ο Δίας είναι τυχερός και προστατευμένος καθώς είναι ο μόνος από τα αδέρφια του που γλιτώνει από την κτηνωδία του Κρόνου.
Αυτή η αίσθηση τύχης συνοδεύει συνήθως και τους εκπροσώπους του ζωδίου σαν μια έμφυτη αισιοδοξία ότι όλα μπορούν να λειτουργήσουν αρμονικά στη ζωή τους. Έχουν γενικά την πιστή ότι μπορούν να μείνουν στο απυρόβλητο γι’ αυτό συχνά παίρνουν ρίσκα στη ζωή τους σε όλους τους τομείς.
Φτάνοντας στην ενηλικίωση ο Δίας παίρνει για πρώτη του γυναίκα τη Μήτη που φημιζόταν για τη σοφία της στα θέματα των θεών και των ανθρώπων. Η Μήτη σοφή όπως ήταν για να βοηθήσει τον Δία να πάρει τη θέση που του αξίζει ξεγελά τον Κρόνο και του δίνει μια ουσία που του φέρνει ζαλάδα. Τότε εκείνος αρχίζει να αποβάλλει από την κοιλιά του όλα τα αδέρφια του Δία που είχε καταπιεί όλα αυτά τα χρόνια.
Με αυτή την πράξη της η Μήτη απέδειξε την σοφία της αλλά ταυτόχρονα φόβισε τον Δία, ο οποίος διέβλεψε ότι θα μπορούσε να γίνει ισχυρότερη από αυτόν και να τον εκθρονίσει γι’ αυτό και τελικά την κατάπιε (στη μυθολογία η κατάποση ενός προσώπου είναι το πρώτο στάδιο για την αφομοίωση των ιδιοτήτων του από αυτόν που καταπίνει. Ο Δίας την καταπίνει για να αποκτήσει μεταξύ άλλων τη σοφία της).
Συμβολικά λοιπόν, όσοι συντονίζονται έντονα στην ενέργεια του ζωδίου τείνουν να γίνονται τόσο πληθωρικοί που αποζητούν να επισκιάσουν τους γύρω τους. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε του Τοξότη εκτός από πατέρας της ηθικής να είναι και ο πρώτος που την καταργεί κατά το δοκούν ή πιο σωστά κατά το συμφέρον του.
Ο ερωτικός στίβος είναι ίσως το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα της «ανομίας» του Δία καθώς δεν υπάρχει άλλη μυθική φιγούρα με περισσότερες ερωτικές ατασθαλίες! Μια βιαστική προσέγγιση στην ερωτική ζωή του Δία θα οδηγούσε κάποιον στο συμπέρασμα ότι είναι εκ πεποιθήσεως άπιστος καθώς εμπλέκεται συνεχώς σε νέα ειδύλλια τόσο με θεότητες όσο και με κοινές θνητές.
Γενικά οι εκπρόσωποι του ζωδίου έχουν ένα αδέσμευτο και φιλελεύθερο χαρακτήρα καθώς είναι βαθιά η ανάγκη τους να βρίσκονται ανοιχτοί στην περιπέτεια που τους περιμένει στην επόμενη γωνία του δρόμου, στην επόμενη σχέση, στην νέα τους δουλειά… Υπάρχει όμως κάτι σημαντικό που συχνά λησμονεί κάποιος μελετώντας την προσωπικότητα του Δία. Αυτή η λεπτομέρεια είναι η Ήρα.
Για τον Δία αυτή είναι ένα αμετακίνητο σημείο αναφοράς, το πρόσωπο που η παρουσία του τον δεσμεύει αλλά πάντα καταφεύγει σε αυτό και δεν το αλλάζει. Με άλλα λόγια ένας Τοξότης μπορεί να είναι πιστός και να δεσμευτεί σοβαρά με τον άνθρωπο που θα επιλέξει αρκεί να νιώθει ότι υπάρχει πάντα στη σχέση μια φωτεινή ένδειξη που γράφει «Έξοδος Κινδύνου» και στην οποία έχει την δυνατότητα να καταφύγει ανά πάσα στιγμή.
Δυνατότητα, ευκαιρίες και υπερβολή, όλα σε μια προσωπικότητα που μπορούν τελικά να οδηγήσουν; Ο Δίας είναι ο κυβερνήτης του συνεχώς επεκτεινομένου Σύμπαντος, παντογνώστης, προστάτης των ανθρώπων και δίκαιος τιμωρός και την ίδια στιγμή βρίσκει χρόνο για την πλούσια ερωτική του ζωή. Τα έχει όλα κι όμως ψάχνει πάντα κάτι καινούργιο για να τον ενθουσιάσει.
Αυτή η αναζήτηση είναι η επιτομή της υπερβολής του, η οποία τελικά καθιστά τον Τοξότη το πιο μελαγχολικό ζώδιο του ζωδιακού. Η ανάγκη του Δία να ζευγαρώνει με ξεχωριστές, όμορφες ή δυσπρόσιτες γυναίκες είναι ενδεικτική της ανάγκης του ζωδίου να θέτει συνεχώς υψηλούς στόχους. Συνεπώς για ένα γνήσιο Τοξότη η ζωή είναι ένα διαρκές κυνηγητό στόχων ώστε να φτάνει σε ένα συνεχώς ανώτερο επίπεδο.
Από τη μια αυτό δεν τους επιτρέπει να απολαύσουν τη διαδρομή προς την επίτευξη του στόχου και ακριβώς σε αυτή τη διαδρομή είναι που κρύβονται τα ανώτερα νοήματα στα οποία ζητούν απάντηση. Επίσης, έρχεται πάντα η στιγμή εκείνη στη ζωή όσων είναι συντονισμένοι στην ενέργεια του ζωδίου που αντιλαμβάνονται ότι το κυνηγητό των υψηλών τους στόχων δεν διαφέρει από ένα κυνήγι μαγισσών και πως το επίπεδο που ονειρεύονται να φτάσουν είναι μάλλον ουτοπικό.
Για ποιο λόγο; Ο Δίας είναι αθάνατος και μπορεί να συγκινείται συνεχώς από νέες περιπέτειες. Ο άνθρωπος όμως είναι θνητός και η συνειδητοποίηση της θνητότητας είναι ίσως το σημαντικότερο χτύπημα στην ψυχολογία του Τοξότη, του ασυμβίβαστου του ζωδιακού κύκλου.
Εκτός όμως από τον Δία μια ακόμη μυθική φιγούρα που πρέπει να αναλυθεί είναι ο Κένταυρος, που είναι άλλωστε και ο συμβολισμός του Τοξότη στον ουράνιο θόλο. Σύμφωνα ξανά με την Liz Greene (Astrology for Lovers, Red Wheel/Weiser, 1990) η μελέτη της φιγούρας του Χείρωνα, του πατέρα των Κενταύρων και μεγάλου δάσκαλου όλων των μυθικών ηρώων (Ηρακλής, Ιάσωνας κ.α.) είναι σημαντική.
Μισός άνθρωπος και μισός άλογο σε μια ιδιαίτερη ένωση ανθρώπινης και άγριας φύσης, ο Χείρωνας υπήρξε μοναδική μυθολογική φιγούρα. Ήταν ο δάσκαλος, ο φιλόσοφος, ο μαχητής και ο θεραπευτής, ένας αρχαίος σαμάνος. Ο Χείρωνας κατοικούσε απομονωμένος στα δάση της Θράκης γνωρίζοντας πως ήταν απόκληρος από την κοινωνία λόγο της μισής άγριας καταγωγής του και ταυτόχρονα λόγω των γνώσεων του που τον καθιστούσαν σοφότερο από τους κοινούς ανθρώπους.
Ακριβώς για αυτή τη σοφία του οι Θεοί του χάρισαν το δώρο της αθανασίας. Ο μύθος αναφέρει ότι ο Χείρωνας τραυματίστηκε από ένα δηλητηριασμένο βέλος του Ηρακλή και η πληγή που έλαβε δεν γιατρευόταν και έμενε πάντα ανοιχτή. Ο ίδιος όμως όντας αθάνατος δεν μπορούσε να πεθάνει από την πληγή και από εκεί πήρε και το προσωνύμιο «Ο Πληγωμένος Θεραπευτής».
Ασφαλώς το θέμα του τραύματος είναι σημαντικότερο στη μελέτη του Πλανητοειδούς Χείρωνα και τι συμβολίζει στο γενέθλιο χάρτη και γι’ αυτό δεν θα αναπτυχθεί περαιτέρω (για περισσότερες πληροφορίες δες «Χείρωνας – Ο πληγωμένος θεραπευτής» από την Γωγώ Αυγουροπούλου, Βιβλιοθήκη, Εισαγωγικά Άρθρα).
Προσεγγίζοντας το βαθύτερο νόημα του Τοξότη μέσα από τον μύθο πολλά μπορούν να ειπωθούν. Πρώτα από όλα ο Τοξότης είναι ένα ζώδιο που έχει μια τραγική ψυχολογική χροιά. Από την μία οι εκπρόσωποι του ζωδίου έχουν μια έμφυτη αισιοδοξία που θέλουν να μεταδώσουν, όπως και ο Χείρωνας θέλει να μεταδώσει τις γνώσεις του στους νεαρούς ήρωες.
Ο Χείρωνας έχει την ικανότητα να αποδίδει υψηλά νοήματα στα κρίσιμα ζητήματα της ζωής και αντίστοιχα ένας Τοξότης με ευκολία μπορεί να ανασυγκροτηθεί μετά από μια δύσκολη περίοδο καθώς βαθιά μέσα του ενυπάρχει η πεποίθηση ότι όλα συμβαίνουν γιατί κάτι έχουν να μας διδάξουν, όλα έχουν ένα νόημα. Από την άλλη όμως υπάρχει και το τραύμα και μάλιστα σύμφωνα με τον μύθο το τραύμα του Χείρωνα βρίσκεται στο ζωώδες μισό του σώματός του.
Στην πραγματικότητα το τραύμα του συμβολίζει το κενό που υπάρχει ανάμεσα στην θνητή και στη αθάνατη φύση του. Συμβολικά αυτό είναι και το μεγάλο τραύμα του Τοξότη: το χάσμα ανάμεσα στο όραμα του για μια ζωή γεμάτη ευκαιρίες για επέκταση, για την αθανασία του ανθρώπου, πως όσα συμβαίνουν έχουν κάποιο σκοπό και ένα νόημα ενώ από την άλλη έρχονται αντιμέτωποι με τη γεμάτη ατέλειες, δυσκολίες και πρακτικά ζητήματα καθημερινή ζωή, η οποία τελικά είναι το δηλητήριο που κρατά την πληγή ανοιχτή.
Οι περισσότεροι Τοξότες προσπαθούν να αποφύγουν την παραδοχή του τραύματος τους και τρέχουν να κατακτήσουν τον ένα στόχο μετά τον επόμενο, σε ένα ανελέητο κυνηγητό υψηλών οραμάτων και σκοπών μόνο για να αποφύγουν τις στιγμές που θα μείνουν μόνοι με τις σκέψεις τους και θα νιώσουν τη σουβλιά του τραύματος πιο δυνατή από ποτέ.
Σημαντικό στάδιο στη ψυχολογική ωρίμανση του Τοξότη είναι η αποδοχή του τραύματος που του προξενεί η γεμάτη περιορισμούς πραγματικότητα και η θνητότητα. Μόνο με την αποδοχή του μπορεί ο Τοξότης να γίνει πραγματικά ο πληγωμένος θεραπευτής και να αναπτύξει την συμπόνια προς τους άλλους ανθρώπους, σαν αποτέλεσμα της παραδοχής ότι δεν είναι τελικά τόσο μόνος και διαφορετικός από τους υπόλοιπους ανθρώπους.
ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ
Η μυθική φιγούρα του Κρόνου, του πρώτου μεταξύ των Τιτάνων, έχει κυριαρχήσει διεθνώς στους μύθους που αφορούν τον Αιγόκερο. Όμως μια τέτοια προσέγγιση φαντάζει μάλλον μονόπλευρη στην ανάλυση των ψυχολογικών τάσεων του ζωδίου που είναι όχι μόνο σύνθετες αλλά και εξαιρετικά ανατρεπτικές για την εικόνα που επικρατεί για τους «αυστηρούς» του ζωδιακού.
Εκτός από τον Κρόνο θα μελετηθεί και μια ακόμη σημαντική μυθολογική προσωπικότητα που σχετίζεται με το ζώδιο και είναι ο τραγοπόδαρος Θεός Πάνας. Για πρακτικούς λόγους όμως ας στραφούμε αρχικά στον Κρόνο. Πρόκειται για Τιτάνα, γιο του Ουρανού και της Γαίας και οι δύο μύθοι που θα μελετηθούν σε αυτό το άρθρο είναι: (1) Η δολοφονία του πατέρα του Ουρανού και (2) ο μύθος που αναφέρει πως καταπίνει τα παιδιά του μόλις γεννιούνται.
Σύμφωνα με το πρώτο μύθο (Ησίοδος, Θεογονία) όλοι οι γιοί του Ουρανού και τη Γαίας εχθρεύονταν τον πατέρα τους γιατί μόλις γεννιόντουσαν, εκείνος του παγίδευε βαθιά μέσα στη Γη ώστε να μην δουν ποτέ το φως. Η Γαία βαθιά λυπημένη για αυτό το γεγονός παρουσιάστηκε μπροστά τους και τους είπε πως με την βοήθεια της ήταν σε θέση να τιμωρήσουν τις ντροπιαστικές πράξεις του πατέρα τους. Όλοι οι Τιτάνες σιώπησαν από τον φόβο και δεν αναλάμβαναν την ευθύνη αυτής της πράξης, εκτός από τον Κρόνο, ο οποίος σηκώθηκε όρθιος και απάντησε:
Μητέρα, εγώ θα το αναλάβω αυτό και θα το κάνω το έργο, δεν τον λογαριάζω τον κακονόματο πατέρα το δικό μας, γιατί πρώτος σκέφτηκε αταίριαστα έργα. (Ησίοδος, Θεογονία, στίχοι 170-173, Μετάφραση: Σωκράτης Σκάρτσης, Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ, 1993) Πράγματι ο Κρόνος με ένα δρεπάνι διαμελίζει τον πατέρα του και παίρνει αυτός τη θέση του σαν ο ανώτερος μεταξύ των Τιτάνων.
Η πράξη της πατροκτονίας έχει σημαντικότατες προεκτάσεις στην ερμηνεία της αρχετυπικής έκφραση του Αιγόκερου. Πρώτα από όλα η ίδια η πράξη δηλώνει πως πάντα στο ζώδιο ενυπάρχει μια έντονη αντίδραση στο πατρικό πρότυπο. Ο Κρόνος εχθρεύεται τον «κακονόματο» πατέρα του για τον χαρακτήρα του. Ένα νοσηρό χαρακτήρα που σύμφωνα με το μύθο ο ίδιος αργότερα ανέπτυξε σε μεγαλύτερο βαθμό.
Ο γνήσιος Αιγόκερως έχει μια μεγάλη αποστολή να φέρει σε πέρας σε αυτή τη ζωή και αυτή δεν είναι άλλη από το να αντικαταστήσει ψυχολογικά τον πατέρα του και τελικά να γίνει ο ίδιος πατέρας του εαυτού του. Γενικά η τάση είναι να ο Αιγόκερως να αισθάνεται μια απογοήτευση από την προσωπικότητα του πατέρα του.
Αν εστιάσουμε στην φιγούρα του πατέρα και στις ψυχολογικές προεκτάσεις της, ο πατέρας είναι πάντα κάτι παραπάνω από το βιολογικό γεννήτορα, είναι το βασικό πρότυπο από το οποίο αναδύεται η ταυτότητά του ατόμου. Υπό αυτό το πρίσμα η έμφαση ενός ατόμου σε αυτό το ζώδιο πάντα δείχνει ένα πατρικό σύμπλεγμα. Το άτομο μπορεί να έχει στερηθεί της παρουσίας του πατέρα κυριολεκτικά ή ψυχολογικά ή να αναγκάστηκε από πολύ μικρή ηλικία να αναλάβει πατρικές ευθύνες απέναντι στην μητέρα του ή στα άλλα μέλη της οικογένειάς του.
Από την άλλη πλευρά ο πατέρας μπορεί να έχει αποκτήσει μια ιδεαλιστική χροιά κι αυτό παρατηρείται συχνά στις γυναίκες με έμφαση σε αυτό το ζώδιο. Γι’ αυτό το λόγο από πολύ μικρή ηλικία έλκονται σε άντρες που θα παίξουν στη ζωή τους το ρόλο του πατέρα ενώ επίσης συχνά παντρεύονται σε μικρή ηλικία με τέτοιους ανθρώπους.
Ενώ τέλος ορισμένοι αστρολόγοι (Liz Greene, Stephen Arroyo) έχουν παρατηρήσει ότι η πατρική φιγούρα είναι μια τόσο έντονη προσωπικότητα την οποία ο Αιγόκερως σαν παιδί αδυνατεί να την συναγωνιστεί ή από την οποία δεν λαμβάνει την αγάπη και την αναγνώριση που επιθυμεί. Ανεξάρτητα από την περίσταση, ο Αιγόκερως στα πρώτα 30 χρόνια της ζωής του προσπαθεί είτε να επαναστατήσει στο πατρικό πρότυπο ή να φτάσει στις προσδοκίες που αυτό έχει θέσει με τη συμπεριφορά και τις κατακτήσεις του.
Η ενήλικη ζωή και η ωρίμανση μετά την πρώτη επιστροφή Κρόνου φαίνεται πως φέρνει στην επιφάνεια της συνείδησης του Αιγόκερου τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να απαγκιστρωθεί από τον αγώνα ενάντια στον πατέρα και να γίνει ο ίδιος πατέρας του εαυτού του. Σύμφωνα με την Liz Greene οι ποιότητες της δύναμης, του ελέγχου, της θέλησης, της σταθερότητας, του προστατευτισμού είναι χαρακτηριστικά που δεν βρίσκονται στα άτομα που σχετιζόμαστε ή στους κόλπους της εργασίας για λογαριασμό κάποιας αυστηρά ιεραρχημένης εταιρίας στην οποία οι περισσότεροι Αιγόκεροι έλκονται από τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής τους.
Αντίθετα αυτά τα χαρακτηριστικά που αποτελούν την επιτομή της πατρικής έκφρασης πρέπει να χτιστούν πάνω στην ταυτότητα του κάθε Αιγόκερου και αυτό συμβαίνει ακολουθώντας τον μακρύ, δύσκολο δρόμο της ωρίμανσης στον οποίο μοιραία κινείται αργά όπως όλοι οι άνθρωποι.
Αυτό το μακρύ διάστημα της ωρίμανσης για τον Αιγόκερο κρύβει πολλές παγίδες όπως διδάσκει ο δεύτερος σχετικός μύθος με τον Κρόνο. Όταν εκείνος έγινε πλέον ο ανώτερος από όλους τους Τιτάνες παντρεύτηκε την αδερφή του την Ρέα και έκανε μαζί της τρεις κόρες την Εστία, τη Δήμητρα και την Ήρα και τους γιους Δία, Ποσειδώνα και Άδη. Σύμφωνα με την Θεογονία του Ησίοδου ο Κρόνος είχε λάβει ένα χρησμό πως ένα από τα παιδιά του θα τον εκθρόνιζε και προκειμένου να αποφύγει την πραγματοποίηση της προφητείας τα κατάπινε μόλις γεννιόντουσαν:
Και αυτούς τους κατάπινε ο μεγάλος Κρόνος, μόλις ο καθένας από την ιερή κοιλιά της μάνας του έφτανε στα γόνατά της, μ’ αυτό στο νου, κανείς από του ευγενείς Ουρανίωνες άλλος στους αθάνατους να μην έχει βασιλική τιμή. (Ησίοδος, Θεογονία, στίχοι 459 – 462, Μετάφραση: Σωκράτης Σκάρτσης, Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ, 1993)
Ο Αιγόκερως αντίστοιχα έχει μια έμφυτη ανάγκη να νιώθει κοινωνικά ανώτερος και ταυτόχρονα ισάξιος της πατρικής φιγούρας. Όμως στην ανάγκη αυτή να αποδείξει ότι υπερισχύει των άλλων πιθανόν να υπολογίσει τίποτα προκειμένου να πετύχει το σκοπό του. Όπως ο Κρόνος καταπίνει τα ισάξια παιδιά του έτσι και ο Αιγόκερως, παρασυρόμενος από τον παρορμητισμό της κορυφής, μπορεί να καταπιεί ή να εξολοθρεύσει με δόλια μέσα εκείνους που θα του σταθούν εμπόδιο.
Αισθάνεται ασφαλής όταν όλα βρίσκονται υπό τον απόλυτο έλεγχό του που συνοδεύεται πάντα από καταπίεση και περιορισμούς με την μορφή κανόνων. Ο έμφυτος αυτός συντηρητισμός και ο φόβος της αλλαγής μοιάζει σαν μια γνήσια ψυχολογική αυθυποβολή που καταπιέζει συχνά τις ίδιες τις δημιουργικές ικανότητες του Αιγόκερου. Στην πορεία της ωρίμανσης του είναι απαραίτητο να αναγνωρίσει σε ποια επίπεδα συμπεριφέρθηκε καταπιεστικά απέναντι στους γύρω του αλλά και απέναντι στον εαυτό του.
Ο φόβος ότι δεν είναι αρκετά ικανός ή αρκετά ισχυρός ώστε να νιώσει πατέρας του εαυτού του πρέπει να αντιμετωπιστεί προκειμένου να ζήσει δημιουργικά. Ίσως μια μορφή ίασης να είναι το να πιστέψει στα αποτελέσματα των προσπαθειών του καθώς η γνήσια έκφραση του ζωδίου είναι να εκτιμά το χειροπιαστό και πρακτικό αποτέλεσμα με ότι καταπιάνεται. Όταν βάζει όλη του την ενέργεια σε ότι κάνει θα μπορεί πλέον να αφήσει τα αποτελέσματα να μιλούν εκ μέρους του και δεν θα χρειάζεται πλέον να εξοντώνει τον ανταγωνισμό καθώς αυτό δεν συνιστά πρόοδο και σοφία.
Ολοκληρώνοντας την μελέτη των προηγούμενων μύθων μένει κανείς με την εικόνα ενός αρχετύπου στιβαρού, σοβαρού και σκληρού σε πολλά επίπεδα. Αντίθετα όμως με την διαδεδομένη πεποίθηση ο Αιγόκερως δεν αρχίζει και τελειώνει με τους μύθους του Κρόνου. Αναζητώντας την καταγωγή της λέξης Αιγόκερως φτάνει κανείς στην πρώτη μυθολογική φιγούρα που αποκαλέστηκε με αυτό το χαρακτηρισμό, στον θεό Πάνα.
Ο Πάνας αποκαλούταν Αιγόκερως λόγω της εμφάνισης του με κέρατα στο κεφάλι και μορφή τράγου από τη μέση και κάτω. Αν και υπάρχουν πολλοί μύθοι σχετικά με την καταγωγή του Πάνα οι περισσότεροι συγκλίνουν στο ότι είναι γιος του Ερμή ενώ η μητέρα του αναφέρεται πως είναι μια νύμφη είτε η Δρυόπη είτε η Καλλιστώ είτε η Πηνελόπη. Ο μύθος λέει πως μόλις τον αντίκρισε η μητέρα του τρόμαξε από τη μορφή του, με δύο κέρατα κατσικιού στο κεφάλι, μυτερά αυτιά, γενειοφόρος και τραγοπόδαρος και τον εγκατέλειψε.
Ο Ερμής τότε έσπευσε και προστάτευσε τον γιο του, τον οποίο και μετέφερε στον Όλυμπο όπου και τον παρουσίασε στον Δία και τους άλλους θεούς οι οποίοι και τον καλοδέχθηκαν θέτοντας τον υπό την προστασία τους. Ακολούθως ο Ερμής εμπιστεύτηκε την ανατροφή του στις αρκαδικές Νύμφες, οπότε και έγινε φίλος του Διονύσου και του αποδόθηκε ο τίτλος του προστάτη των γεωργών, κτηνοτρόφων και των προϊόντων τους, φίλος του κρασιού και του γλεντιού.
Ταυτόχρονα ο Πάνας ήταν σύντροφος των Νυμφών και ακούραστος εραστής κάθε νέας ή νέου που πλησίαζε το χώρο του δηλαδή την Φύση. Αγαπούσε τη φυσική υπαίθρια ζωή όπου περνούσε ώρες ατέλειωτες παίζοντας με το ποιμενικό του αυλό, τη σύριγγα. Μάλιστα ήταν ονομαστός για τις μουσικές του συνθέσεις και μάλιστα έλαβε μέρος σε ένα διαγωνισμό με τον Απόλλωνα για το ποιος μπορεί να συνθέσει καλύτερες μελωδίες.
Η μορφή του Πάνα συμβολίζει τη γήινη, αισθησιακή και απλοϊκή πλευρά του χαρακτήρα που ενυπάρχει σε κάθε Αιγόκερω. Όσοι έχουν έμφαση σε αυτό το ζώδιο είναι σχεδόν πάντα λάτρεις της καλής ζωής και όταν χαλαρώνουν τις Κρόνιες άμυνες τους μπορούν να γίνουν σύγχρονοι «Πάνες» και «οι ψυχές του πάρτι». Ο ερωτισμός του Αιγόκερου όπως συμβολίζει και η αποκρουστική μορφή του Πάνα βρίσκεται πάντα βαθιά κρυμμένος από τα αδιάκριτα βλέμματα και δεν εξωτερικεύεται με μεγάλη ευκολία αλλά είναι δεδομένος και έντονος.
Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στη αρχαιοελληνική γλυπτική ο Πάνας παρουσιάζεται πάντα με ερεθισμένο φαλλό. Τέλος αξίζει να αναφερθεί πως η σεξουαλικότητα του Αιγόκερου έχει πάντα σχέση με την ανάληψη ρόλων και ιδιαίτερα με παιχνίδια εξουσίας που πηγάζουν τόσο από την Κρόνια ταυτότητα του όσο και από την φιγούρα του Πάνα που δεν αποδεχόταν την ερωτική απόρριψη και προσπαθούσε να επιβάλλεται.
ΥΔΡΟΧΟΟΣ
Ακολουθώντας την πορεία του ζωδιακού βρισκόμαστε πλέον στο στάδιο εξέλιξης του Υδροχόου. Από τον Αιγόκερω που θέλει να βρεθεί στο ανώτερο σκαλί της κοινωνικής καταξίωσης, ο μόνος κατακτητής της κορυφής, μεταφερόμαστε στον Υδροχόο, στον κοινωνό της γνώσης, τον αποστασιοποιημένο αλτρουιστή. Τώρα πλέον βρισκόμαστε στο ζώδιο που το Εγώ θέλει να συμμετέχει, να προσφέρει και να ανυψωθεί μαζί με όλο τον κόσμο και για όλο τον κόσμο.
Η μυθική φιγούρα που διδάσκει τα σημαντικότερα αρχετυπικά μαθήματα για το ζώδιο είναι ο Προμηθέας, ο Πυρφόρος Τιτάνας που προσέφερε στην ανθρωπότητα το θεϊκό δώρο της φωτιάς. Όμως αν σταθεί κάποιος μόνο σε αυτό το μύθο θα έχει κλείσει τα μάτια του σε σημαντικές ψυχολογικές προεκτάσεις που απασχολούν το ζώδιο. Ο Προμηθέας ήταν υιός του Τιτάνα Ιαπετού και της Ωκεανίδας Κλυμένης.
Εκτός από τον ίδιο ο Ιαπετός είχε για παιδιά τον Άτλαντα, τον Μενοίτιο και τον Επιμηθέα. Ιδιαίτερα η μυθική φιγούρα του Επιμηθέα είναι εξαιρετικής σημασίας. Όπως είναι γνωστό όλα τα ζώδια του αέρα παρουσιάζουν στα χαρακτηριστικά τους το θέμα του δυισμού ή διχασμού σε κάποια επίπεδα. Ο Υδροχόος δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί από αυτό τον κανόνα. Το δίπολο Προμηθέα και Επιμηθέα συμβολίζει σε πρώτο επίπεδο το διχασμό της φύσης του Υδροχόου (σε ένα ανώτερο επίπεδο ο διχασμός συμβολίζεται από τη συγκυβέρνηση του ζωδίου από τον Ουρανό και τον Κρόνο).
Σύμφωνα με την μυθολογία ο Προμηθέας τάχθηκε στο πλευρό των Θεών κατά την Τιτανομαχία και γι’ αυτό ο Δίας τον είχε σε πολύ μεγάλη υπόληψη. Μετά το τέλος της Τιτανομαχίας δημιουργήθηκε η ανθρωπότητα κατ’ εικόνα των Θεών (Χρυσό γένος) καθώς και τα ζώα από τα υλικά της φωτιάς και της ύλης. Όταν κλήθηκαν όλα τα όντα της Γης να βγουν στο φως, ανατέθηκε από τους Θεούς στον Προμηθέα και τον Επιμηθέα να δώσουν στο καθένα τα χαρακτηριστικά που έπρεπε να έχει ώστε να ζουν μεταξύ τους αρμονικά.
Ο Επιμηθέας έπεισε τον αδελφό του να αναλάβει μόνος αυτό την αποστολή κι έτσι βάπτισε το κάθε ζώο και τους απέδωσε τα χαρακτηριστικά που ήθελε ο ίδιος. Όμως όταν έφτασε τελικά η ώρα του ανθρώπου, δεν είχε τίποτα πλέον να προσφέρει παρά λίγες τρίχες και ανίσχυρα νύχια. Μετά από αυτό το λάθος του αδερφού του, ο Προμηθέας ανέλαβε τον αδύναμο Άνθρωπο κάτω από την προστασία του.
Η νεογέννητη ανθρωπότητα φάνταζε στα μάτια του Προμηθέα αδικημένη και αδύναμη μπροστά στις δυνάμεις της φύσης και τις δυνατότητες των άλλων ζώων και προσπάθησε με διάφορα τεχνάσματα να εκμαιεύσει την εύνοια των Θεών. Πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με τον Ησίοδο (Θεογονία, στίχοι 535 – 569) όταν οι άνθρωποι έμαθαν ότι πρέπει να προσφέρουν θυσίες στους Θεούς τέθηκε το ζήτημα πια κομμάτια των ζώων θα προσφέρονται από τους ανθρώπους και ποια θα τα τρων οι ίδιοι.
Ο Προμηθέας λοιπόν ξεγέλασε το Δία προς εύνοια των ανθρώπων. Σε ένα πιάτο τοποθέτησε τα κόκαλα ενός βοδιού και τα τύλιξε με θελκτικό εύγευστο λίπος και στο άλλο έβαλε τα καλύτερα κομμάτια του κρέατος και τα τύλιξε με το δέρμα του ζώου. Ο Δίας κατέβηκε από τον Όλυμπο στη Μηκώνη σύμφωνα με τον Ησίοδο (στην Σικυώνα σύμφωνα με άλλο μύθο) για να διαλέξει.
Παρασυρόμενος από την εξωτερική εμφάνιση του φαγητού προτίμησε το πιάτο με τα κόκαλα αλλά όταν κατάλαβε το σφάλμα του ήταν ήδη αργά και γι’ αυτό από την αρχαιότητα οι Έλληνες προσέφεραν για θυσία τα κόκαλα και το λίπος του ζώου. Ο Δίας είπε στον Προμηθέα πως για τιμωρία θα κρύψει για πάντα από την ανθρωπότητα τη φωτιά (στην αρχαιότητα συμβολίζει την γνώση, τη λογική, τη νόηση).
Ακολούθως όμως ο Προμηθέας έκλεψε την φωτιά από τον Όλυμπο και την έκρυψε σε ένα κούφιο καλάμι για να την μεταφέρει στη γη. Τελικά ο Προμηθέας προσέφερε τη φωτιά στους ανθρώπους για να αντισταθμίσει την αδικία του αδερφού του Επιμηθέα απέναντι τους. Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι η φωτιά δεν είναι το μόνο δώρο του Προμηθέα στους ανθρώπους.
Στην τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης», ο αλυσοδεμένος Προμηθέας μονολογεί και αναφέρει πως έσωσε τους ανθρώπους από την εξαφάνιση τους, την οποία επιθυμούσε ο Δίας αλλά και προσέφερε στους ανθρώπους τις τέχνες του πολιτισμού, τη γραφή, τα μαθηματικά, τη γεωργία, την ιατρική και την επιστήμη.
Η οργή του Δία δεν είχε προηγούμενο για αυτή την κίνηση του Προμηθέα. Όπως αναλυτικά αναφέρει ο Ησίοδος στο έργο του «Έργα και Ημέρες», για να τιμωρήσει τον ίδιο τον αιχμαλώτισε με αλυσίδες στην κορυφή του Καυκάσου. Εκεί ένας αετός ερχόταν κάθε μέρα και του κατασπάραζε το συκώτι. Όμως ο Προμηθέας όντας Τιτάνας, ήταν αθάνατος και γι’ αυτό το συκώτι του ξανασχηματιζόταν τη νύχτα ώστε το μαρτύριο του να συνεχίζεται στους αιώνες, μέρα με την ημέρα.
Ταυτόχρονα ο Δίας θέλησε να τιμωρήσει και το ανθρώπινο γένος. Διέταξε λοιπόν τον Ήφαιστο να φτιάξει τη πρώτη γυναίκα, την Πανδώρα και την προσέφερε στον αδερφό του Προμηθέα, τον Επιμηθέα. Ο Δίας έδωσε στην Πανδώρα πολλά χαρίσματα αλλά και ένα κουτί που περιείχε όλα τα δεινά των ανθρώπων.
Ο Προμηθέας είχε προειδοποιήσει τον αδερφό του να μην δεχθεί ποτέ κανένα δώρο από τον Δία, όμως ο Επιμηθέας δεν τον άκουσε. Πήρε την Πανδώρα κοντά του για σύντροφο και μια μέρα εκείνη από την περιέργειά της άνοιξε το κουτί και απελευθέρωσε όλα τα δεινά που ταλαιπωρούν τους ανθρώπους. Όταν έκλεισε το κουτί τρομαγμένη μέσα έμεινε παγιδευμένη μόνο η Ελπίδα.
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τις ψυχολογικές τάσεις του ζωδίου παρουσιάζει η ερμηνεία της προσωπικότητας του Προμηθέα. Στην καλύτερη και ωριμότερη έκφρασή του ο Υδροχόος διακατέχεται από την ευγενική παρόρμηση του Προμηθέα, ο οποίος προσφέρει στην ανθρωπότητα τη φωτιά της γνώσης χωρίς να περιμένει κάτι σε αντάλλαγμα. Άλλωστε η φωτιά ήταν φτιαγμένη μόνο για τους Θεούς και όταν ο Δίας αποφάσισε να τη στερήσει από τους ανθρώπους, τους στερούσε επί της ουσίας το δρόμο προς τη ανάπτυξη και την εξέλιξη.
Αυτό ο Προμηθέας αρνείται να το δεχθεί. Σαν γνήσιος Υδροχόος πιστεύει πως η γνώση είναι πάντα προτιμότερη από την τυφλή θρησκευτική πίστη. Γενικά για όσους έχουν έμφαση στο ζώδιο του Υδροχόου δεν υπάρχει χώρος στην αντίληψή τους ούτε για προκαταλήψεις ούτε για ανεξήγητη άσκηση εξουσίας. Για τον Υδροχόο, αν ο άνθρωπος έχει τη λογική και τη γνώση είναι ο ανώτερος κριτής του εαυτού του.
Ο μύθος όμως αποκαλύπτει και ένα άλλο πρόσωπο του Υδροχόου μέσα από τα αποτελέσματα των πράξεων του Προμηθέα. Δεν πρέπει να λησμονηθεί ότι ο Προμηθέας είναι ένας Τιτάνας και μάλιστα παίρνει το μέρος των Θεών και ο Δίας τον έχει σε μεγάλη εύνοια. Με το να προσφέρει τη φωτιά στους ανθρώπους βιώνει μια εσωτερική σύγκρουση, καθώς από τη μια γνωρίζει ότι πράττει το ηθικό απέναντι στην ανθρωπότητα, από την άλλη όμως προδίδει τους συντρόφους του, εκείνους με τους οποίους ανήκει στην ίδια κάστα.
Η τιμωρία του Προμηθέα μοιάζει πολύ έντονα να είναι μια αυτοτιμωρία του ίδιου που δεν μπορεί να ξεπεράσει το ψυχολογικό βάρος της απόφασής του. Παρόμοια οι Υδροχόοι βιώνουν αντίστοιχες εσωτερικές συγκρούσεις. Από τη μια υπάρχει η ροπή τους προς την αντικειμενικότητα και τη απρόσωπη ισόνομη αντιμετώπιση όλων των ανθρώπων και από την άλλη η ανάγκη τους να ανήκουν σε ένα κύκλο και σε συγκεκριμένες παρέες, να δείξουν αφοσίωση σε συγκεκριμένους μόνο ανθρώπους.
Η βαθύτερη ταυτότητα του Υδροχόου αποζητά δομή, τάσσεται συχνά με την παράδοση αλλά φτάνει στο σημείο να επαναστατήσει απέναντι στον εαυτό του και δημιουργεί ένα σχίσμα στην προσωπικότητά του, το οποίο όσο δεν το γεφυρώνει, τόσο περισσότερο υποφέρει.
Η στάση ζωής του Υδροχόου όμως εκτός από την αυτοτιμωρία του μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις και στους γύρω του. Η Πανδώρα απελευθερώνει όλα τα δεινά των ανθρώπων, όμως η δημιουργία της μην ξεχνάμε ότι έρχεται σαν αντιστάθμισμα – τιμωρία από τον Δία στην ανθρωπότητα. Η φωτιά είναι η γνώση και η σοφία των θεών για τη φύση και τους ανθρώπους.
Όμως ο άνθρωπος δεν είναι ούτε έτοιμος ούτε ικανός συχνά να διαχειριστεί τη δύναμη της γνώσης. Έτσι το δώρο του Προμηθέα γίνεται και κατάρα για την ανθρωπότητα. Από τη μια η γνώση και η επιστήμη είναι δύναμη, από την άλλη είναι και όπλο καταστροφής. Συνεπώς αρκεί μόνο η πίστη του Υδροχόου πως όλοι μπορούν να είναι ελεύθεροι, αδέσμευτοι από υποχρεώσεις προς τους άλλους για να λειτουργήσουν οι ιδέες του; Ο ίδιος ο Υδροχόος συμβαδίζει με αυτές τις πεποιθήσεις του;
Ο μύθος μας αποκαλύπτει και τη σκιά του Υδροχόου, την προσωπικότητα στην οποία μπορεί να καταλήξει και αυτή δεν είναι άλλη από τη προσωπικότητα του Επιμηθέα. Ο Υδροχόος είναι ένας άνθρωπος όπως και όλοι οι άλλοι, αλλά πολλοί Υδροχόοι τείνουν να το αγνοούν. Παρότι μπορεί να είναι ευφυείς και να έχουν ευγενικά ιδανικά, παρασύρονται από τα χαρίσματά τους και παρακάμπτουν ένα σημαντικό στάδιο που λέγεται συναισθηματική και ψυχολογική ωρίμανση.
Ο Επιμηθέας έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση και μεγάλη ιδέα για τις ικανότητές του και αναλαμβάνει ευθύνες που δεν μπορεί να φέρει με επιτυχία σε πέρας όπως έγινε με την περίπτωση της μοιρασιά των δώρων των Θεών στα ζώα και τους ανθρώπους. Συμβολικά ο Υδροχόος πάντα έχει μια σχεδόν ρομαντική πίστη στη δικαιοσύνη, την αλήθεια, την ελευθερία αλλά δεν μπορεί να φέρει σε πέρας τις πεποιθήσεις του. Απουσιάζει η πρακτικότητα και η διάθεση να δώσει σάρκα και οστά στις ιδέες του.
Παρασυρόμενος από το ένα ιδανικό στο επόμενο, αποζητώντας την ελευθερία από τους άλλους αλλά αδυνατώντας να ελευθερωθεί από τον εαυτό του καταλήγει να αποστασιοποιείται και να νιώθει πως κανείς δεν τον καταλαβαίνει γιατί κανείς δεν είναι σαν και αυτόν. Το ιδανικό της ανεξαρτησίας γίνεται δηλητήριο και η ατομική ελευθερία ρέπει επικίνδυνα στην απομόνωση για του Υδροχόους που συστηματικά αρνούνται να ανοιχτούν στους γύρω τους και να μοιραστούν τα βαθύτερα προβλήματα που τους απασχολούν. Η φυγή δεν είναι πάντα λύση.
Η Πανδώρα κρατάει μέσα στο κουτί της την ελπίδα για να συντηρεί τους ανθρώπους και να τους βοηθά στις δυσκολίες. Ο Υδροχόος είναι το ζώδιο της ελπίδας γιατί πάντα θα προσμένει πως τα πράγματα μπορούν να λειτουργήσουν ορθά, οι σκέψεις να γίνουν πράξεις και οι ίδιοι να πάψουν να αυτοτιμωρούνται ανήκοντας κάπου που θα τους καταλαβαίνουν. Όμως για να γίνεις κατανοητός πρέπει πρώτα να γίνεις προσεγγίσιμος. Μπορεί ο λαός να λέει ότι «Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία» αλλά την ίδια στιγμή η ελπίδα μπορεί να γίνει ευτυχία για τον Υδροχόο και δημιουργικότητα αν καταφέρει να αντιμετωπίσει τον εαυτό του όπως είναι και τον αποδεχθεί.
ΙΧΘΥΕΣ
Οι Ιχθύες είναι το τελευταίο ζώδιο του ζωδιακού, είναι το ζώδιο που ολοκληρώνει τον κύκλο και αυτό που θα ολοκληρώσει την κατάδυση μας στο σύμπαν των μύθων. Κάθε ζώδιο εγκαταλείπει το στίγμα που άφησε στο ζωδιακό και όπως υπέροχα αναφέρει η Liz Green: «Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο δίλημμα όπως στα προηγούμενα ζώδια καθώς οι Ιχθύες περιλαμβάνουν το ανθρώπινο δίλημμα σε όλη του την έκταση».
Αυτό το ζώδιο εκπροσωπεί όλους τους πόθους της ανθρώπινης ψυχής, όλα εκείνα που καθορίζουν το συλλογικό ασυνείδητο και είναι άπιαστα όνειρα: το δέος του ανθρώπου μπροστά στο αχανές σύμπαν, τα όνειρα, οι ανάγκες που ποτέ δεν θα ικανοποιηθούν, οι ψευδαισθήσεις μεγαλείου, η προσμονή για την αδελφή ψυχή και τον έρωτα που αυτή υπόσχεται, αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στη δύναμη της ζωής και της φύσης, τα μυστήρια της ψυχής, η ένωση με το θείο και πάνω από όλα η θυσία του Εγώ που απαιτείται για να προσεγγιστούν όλα τα παραπάνω.
Ο αστερισμός και το ζώδιο των Ιχθύων οφείλουν την ονομασία τους σε ένα περιστατικό από τη Γιγαντομαχία και πιο συγκεκριμένα στη καταδίωξη της Αφροδίτης και του Έρωτα από τον Τυφώνα. Σύμφωνα με τον μύθο η Αφροδίτη και ο γιος της ο Έρωτας τράπηκαν σε φυγή όταν ξέσπασε η Γιγαντομαχία αλλά ο γίγαντας Τυφώνας τους κυνήγησε. Αρχικά έφτασαν στην Αίγυπτο και έπειτα στον Ευφράτη ποταμό όπου για να γλιτώσουν μεταμορφώθηκαν σε ψάρια που ενώνονταν σε μια χρυσή κλωστή για να μην χάσει ο ένας τον άλλο.
Αντίστοιχα το ζώδιο των Ιχθύων βιώνει σε τεράστιο βαθμό την ψυχολογική τάση της φυγής. Σαν την Αφροδίτη και τον Έρωτα, πολλοί Ιχθύες αισθάνονται πως καταδιώκονται, είτε από τους ανθρώπους, είτε από τους κοινωνικούς ρόλους που αναλαμβάνουν, είτε ακόμη και από τους γονείς τους. Αισθάνονται ακριβώς σαν να επιπλέουν μέσα στο νερό όπου όλα μοιάζουν όμοια, δεν υπάρχει καμία αίσθηση προσανατολισμού παρά μόνο η ένταση αυτή της προσπάθειας διαφυγής.
Ταυτόχρονα όμως το νερό στο οποίο καταδύονται, είναι ταυτόχρονα και η μήτρα από την οποία ξεπηδά η ζωή, είναι το στοιχείο που δίνει ζωή. Ο συμβολισμός είναι προφανής. Η Αφροδίτη και ο Έρωτας επιστρέφουν στην ασφάλεια του νερού όπως ο άνθρωπος αποζητά πάντα ενδόμυχα την ασφάλεια της εμβρυακής κατάστασης. Μέσα στο αμνιακό υγρό δεν υπάρχει ο κίνδυνος, δεν υπάρχει η συνείδηση, δεν υπάρχει ανασφάλεια.
Η αναζήτηση της ασφάλειας που προκύπτει από την ανυπαρξία είναι η ενδόμυχη αναζήτηση στη ζωή του κάθε Ιχθύος και για αυτό το λόγο θεωρείται μια από τις δυσκολότερες ζωδιακές εκφράσεις. Αν ήρθαμε στον κόσμο για να αναπτύξουμε ένα Εγώ και μια ταυτότητα πως θα το καταφέρουμε αν αυτό που αποζητάμε είναι η διάλυση του;
Ο κόσμος των μύθων των Ιχθύων στο σύνολό του βρίθει από συμβολικές αναζητήσεις/αποδράσεις σε παράλληλους κόσμους, υπερβατικές εμπειρίες και θυσίες του σώματος ώστε να ελευθερωθεί η ψυχή από τη υλική φυλακή της. Μια από τις σημαντικότερες μυθικές φιγούρες που περιγράφει τις ψυχολογικές τάσεις του ζωδίου είναι ο θεός Διόνυσος, ο θεός του κρασιού και ο εμπνευστής της λατρευτικής παράνοιας και της έκστασης.
Στην αρχαιότητα το όνομα του ήταν συνυφασμένο με την εικόνα του ελευθερωτή, εκείνου που απελευθερώνει τον άνθρωπο από το προσωπείο του κανονικού του εαυτού μέσω της έκστασης, της φρενίτιδας, του ποτού και άλλων ουσιών. Κάποιοι ερευνητές των μύθων έχουν επιχειρηματολογήσει ότι ήταν επίσης υπεύθυνος για την επικοινωνία μεταξύ ζωντανών και νεκρών (δες για πληροφορίες Riu Xavier, Dionysism and Comedy, Chapter 4: Happiness and the Dead, page105, Rawmau and Littlefield Publishing).
Το στοιχείο που έχει ιδιαίτερη σημασία στην ανάλυση των μύθων του Διονύσου είναι το γεγονός ότι αποκαλείται «διμήτωρ» ή «δισσότοκος», δηλαδή αυτός που γεννήθηκε από δύο μητέρες. Υπάρχουν αρκετές παραλλαγές του μύθου της γέννησης του και εδώ θα αναφερθεί η επικρατέστερη. Η μητέρα του ήταν η Σεμέλη, θνητή κόρη του Κάδμου, βασιλιά της Θήβας, και πατέρας του ήταν ο Δίας. Όταν η Ήρα ανακάλυψε για αυτό το δεσμό του Δία, η Σεμέλη ήταν ήδη έγκυος στον Διόνυσο.
Η Ήρα εμφανίστηκε στο ανάκτορο της Θήβας με τη μορφή γριάς οικονόμου και γρήγορα ανέπτυξε φιλική σχέση με τη Σεμέλη. Εκείνη χωρίς να γνωρίζει ποια πραγματικά ήταν η οικονόμος της εμπιστεύθηκε ότι ο Δίας ήταν όντως ο πατέρας του παιδιού που κυοφορούσε. Τότε η Ήρα προσποιήθηκε πως δεν την πίστευε και γέμισε με αμφιβολίες τη σκέψη της Σεμέλης. Εκείνη ζήτησε από τον Δία να εμφανιστεί μπροστά της με την πραγματική του μορφή και σε όλο του το μεγαλείο για να της απόδειξη πως είναι ο πατέρας του παιδιού της.
Ο Δίας την ικέτεψε να υποχωρήσει από την αξίωση της αυτή καθώς κανένας θνητός δεν μπορούσε να επιβιώσει αν έβλεπε με γυμνό μάτι τον Πατέρα των Θεών στην αληθινή του μορφή. Εκείνη, κάτω από την ψυχολογική πίεση της Ήρας όμως, επέμεινε. Τελικά ο Δίας, εμφανίστηκε μπροστά της και η Σεμέλη πέθανε ακαριαία. Ο Δίας όμως έσωσε το έμβρυο που εκείνη κυοφορούσε και το έκρυψε στο μηρό του ώστε να αναπτυχθεί μέσα του. Ο Διόνυσος γεννήθηκε λίγους μήνες αργότερα στην Ικαρία, βγαίνοντας από το μηρό του Δία. Για αυτό το λόγο ονομάστηκε και «διμήτωρ».
Τα ψάρια των Ιχθύων που κινούνται αντίθετα συμβολίζουν το δυϊσμό σώματος και ψυχής, γήινου και θείου με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο Διόνυσος κυοφορήθηκε δύο φορές, από τη θνητή του μητέρα και από τη θεία «μητέρα», τον Δία. Με τον ίδιο τρόπο όσοι έχουν έμφαση στου Ιχθύες έχουν έντονα την συναίσθηση και των δύο τους πλευρών. Καταλαβαίνουν πως υπάρχει μια θνητή πλευρά που οφείλει να ασχολείται με την πραγματικότητα και τα πρακτικά ζητήματα της ζωής.
Την ίδια στιγμή όμως υπάρχει και η υπερβατική πλευρά που συχνά πυκνά αναδύεται και κυριεύει την προσωπικότητα τους. Σαν ένα μαγικό ψάρι που ταράζει τα ήρεμα νερά της ύπαρξης τους και τους προκαλεί να καταδυθούν στα βάθη της θάλασσας από όπου όλες οι ανθρώπινες τάσεις και ανάγκες αναδύονται. Αυτό που ο C.G. Young ονόμασε «Συλλογικό Ασυνείδητο». Πως συνδυάζονται αυτές οι δύο τάσεις είναι το ταξίδι ζωής που κάθε Ιχθύς καλείται να πραγματοποιήσει.
Κάποιοι Ιχθύες αποφασίζουν να ακολουθήσουν το ψάρι (ή τη Γοργόνα μήπως;) στα βάθη του ωκεανού ακόμη κι αν ξέρουν πως τα πνευμόνια δεν αντέξουν για πολύ κάτω από τη θάλασσα. Σε αυτή την κατηγορία θα συναντήσει κανείς τους Ιχθύες που θυσιάζονται κυριολεκτικά ή μεταφορικά στα μάτια του κοινωνικού συνόλου. Είναι οι Ιχθύες που θα καταφύγουν στο αλκοόλ ή τις καταχρήσεις ουσιών, είναι οι Ιχθύες που κουβαλούν τον πόνο που φέρει η ανάγκη της φυγής από την ανθρώπινη ύπαρξη.
Από την άλλη φυσικά υπάρχουν και ασφαλέστερες δίοδοι προς το υπερβατικό στοιχείο της ύπαρξης, όπως είναι η ποίηση, η μουσική και το θέατρο. Είναι όλοι εκείνοι οι Ιχθύες που αποφασίζουν να εκφράσουν το συλλογικό συναίσθημα μέσω της τέχνης και τη δημιουργίας. Όπως αναφέρει άλλωστε και ο Friedrich Nietzsche στην εισαγωγή του έργου του «Η Γέννηση της Τραγωδίας», η αρχαία τραγωδία είναι το αποκορύφωμα του ελληνικού πολιτισμού, εφόσον συμβολίζει την καλύτερη προτεινόμενη λύση στο πρόβλημα της ύπαρξης.
Αλλά αυτό το πρόβλημα της ύπαρξης έρχεται να αντιμετωπίσει ο κάθε Ιχθύς σε ένα επίπεδο και για τον Nietzsche επιδέχεται τρεις απαντήσεις, που δεν είναι μεταφυσικές θέσεις, αλλά τρόποι ζωής,: την τρέλα (Διονυσιακή) εκείνου που μεθά, την ψευδαίσθηση (Απολλώνια) εκείνου που ονειρεύεται και το ψέμα (Σωκρατικό) εκείνου που συλλογίζεται. Με άλλα λόγια, η Διονυσιακή ταυτότητα, η ταυτότητα του Ιχθύος, είναι η γνήσια δημιουργική έκφραση του προβλήματος της ύπαρξης.
Υπάρχει ακόμη όμως σημαντική παρατήρηση στο μύθο του Διονύσου που αφορά στην έκφραση του ζωδίου των Ιχθύων. Μόλις γεννήθηκε ο Διόνυσος ο Δίας τον παρέδωσε στον Ερμή. Σύμφωνα με το μύθο ο Ερμής ανέθεσε την ανατροφή του Διονύσου στον βασιλιά Αθάμα και τη γυναίκα του Ινώ με την εντολή να τον μεγαλώσουν σαν κορίτσι ώστε να γλιτώσει από την οργή της Ήρας (σε μια άλλη παραλλαγή τον μεγαλώνουν οι Νύμφες με τον ίδιο τρόπο). Για αυτό το λόγο στη μυθολογία περιγράφεται και ως «ανδρογυναίκα».
Τι συμβολίζει αυτή η ιδιότητα; Ο Ιχθύς είναι ίσως το μοναδικό ζώδιο που αναγνωρίζει πως στην βάση τους όλοι οι άνθρωποι είναι όμοιοι και έχουν κοινές καταβολές ανεξαρτήτως φύλου. Η ψυχή είναι άφυλλη. Δεν είναι ούτε αρσενική, ούτε θηλυκή. Αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα που προσφέρουν οι Ιχθύες στο ζωδιακό. Αφού όλοι έχουν κοινές ρίζες, όλοι αποτελούνται από τα ίδια υλικά οφείλουν να είναι όμοιοι.
Από αυτή τη πεποίθηση προκύπτει και η μεταβλητότητα του ζωδίου (είναι το τελευταίο μεταβλητό ζώδιο του ζωδιακού) αλλά και η κυκλοθυμία του. Το γεγονός πως η ταυτότητα του δεν μπορεί να χωρέσει στα κοινωνικά πλαίσια και στους συμβατικούς κοινωνικούς ρόλους, καθιστά το ζώδιο ένα από τα πιο ευάλωτα, αν όχι το πιο ευάλωτο. Ξανά κάνει την εμφάνιση της αυτή η τάση φυγής και πλέον γίνεται πιο ξεκάθαρη.
Ο Ιχθύς έχει τάσεις φυγής από την κοινωνία και τρέχει μακριά από τους κινδύνους της σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από την ανασφάλεια που γεννά η βαθιά του πεποίθηση ότι δεν μπορεί να ανήκει κάπου συγκεκριμένα. Για αυτό το λόγο η προσωπικότητα του Ιχθύος έχει την τάση να παραμορφώνεται ευκολότερα από οποιοδήποτε άλλο ζώδιο όταν βρεθεί σε εχθρικό περιβάλλον.
Η ανάγκη έκφρασης και αποδοχής της ταυτότητας, η ανάγκη αναγνώρισης και η αίσθηση της κοινωνικής αναγνώρισης είναι αναγκαίες και επιτακτικές για τον Ιχθύ όσο για κανένα άλλο ζώδιο. Μόνο αν δομήσει και αναπτύξει ένα ιδιαίτερο, ισχυρό και αναγνωρίσιμο Εγώ μπορεί να εκφράσει την δημιουργικότητα και την ενέργεια του και τελικά να διαλυθεί σε αυτό που πιο πολύ αποζητά σε αυτή τη ζωή.
Την κοινωνική μήτρα που κυοφορεί όλη τη ζωή. Τότε μόνο ο Ιχθύς θα αναγεννηθεί και ο ζωδιακός κύκλος θα έχει ολοκληρωθεί. Όχι για να σημάνει ένα τέλος. Αλλά για να αρχίσει πάλι από την αρχή ο κύκλος της δημιουργίας, της αυτογνωσίας, της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου