Όλοι σήμερα γνωρίζουμε και χρησιμοποιούμε το «μηδέν» ως αριθμό στις αριθμητικές πράξεις, αλλά και γενικότερα στην καθημερινότητά μας. Πόσοι, όμως γνωρίζουν την προέλευσή του;
Ούτε οι Ρωμαίοι, ούτε οι Αρχαίοι Έλληνες, γνώριζαν την τιμή «0».
Οι Ρωμαίοι έγραφαν τους αριθμούς με γράμματα. Δηλαδή, π.χ. το 1848 παριστανόταν ως MDCCCXLVIII.
Επίσης, τα γράμματα των αρχαίων Ελλήνων ήταν και αριθμοί, όπου Α=1, Β=2, Γ=3, Δ=4, Ε=5 κλπ. Το «μηδέν» είχε εννοιολογική σημασία ως «μηδέ εν», ουσιαστικό του επιθέτου «μηδείς» = «ούτε ένα», αλλά χωρίς καμία αριθμητική χρήση.
Κατά συνέπεια ούτε οι Ρωμαίοι ούτε οι Έλληνες μπορούσαν να αθροίσουν με γράμματα, ή να κάνουν πράξεις γενικότερα, κατά τον τρόπο που κάνουμε σήμερα. Ωστόσο οι πράξεις ήταν εφικτές με έναν διαφορετικό τρόπο και χωρίς την αριθμητική τιμή του «0». Δείτε ένα παράδειγμα:
ΜΗΚΟΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΥ / ΔΙΑΜΕΤΡΟΣ = 2294/730 = 3,14
Στην Μεσοποταμία υπήρξε ένα ασαφές σύμβολο στίξης (δύο λοξές σφήνες), αλλά δεν μπορούσε να σταθεί μόνος του σαν αριθμός, γιατί ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε μόνος του, αλλά ούτε και γράφονταν μετά το τέλος ενός αριθμού.
Πώς, λοιπόν, προέκυψε το μηδενικό με αυτή την αναντικατάστατη σημασία του στο δεκαδικό όσο και στο εικοσαδικό σύστημα;
Οι Ευρωπαίοι παρέλαβαν το αριθμητικό ψηφίο «0», λίγο πριν το 1000 μ.Χ., ίσως και έναν με δύο αιώνες νωρίτερα, από τους Άραβες, οι οποίοι οφείλουν αυτή την έννοια στους Ινδούς.
Στην Ινδία, το μηδέν, σαν ένας μικρός κύκλος όπως το ξέρουμε σήμερα εμφανίζεται το 876 μ.Χ., ενώ το 458 μ.Χ. συναντάται μέσα στο κείμενο «Λοκαβιμπάγκα» ως αριθμός δεκαδικού συστήματος. Όμως, ήδη από τουλάχιστον τον 5ο π.Χ. αιώνα, το μηδέν είναι γνωστό με τη σανσκριτική λέξη «σούνυα».
Και οι αρχαίοι Ινδοί πως ανακάλυψαν το «μηδέν»;
Τους το έδωσαν οι «θεοί» τους ! ! !
Το παράδοξο είναι πως και οι Μάγιας είχαν γνώση και χρησιμοποιούσαν το «μηδέν» ως αριθμό. Και δεν μας κάνει καμία εντύπωση αφού έκαναν πολύπλοκους μαθηματικούς υπολογισμούς με τεράστια αστρονομικά νούμερα. Αλλά… πως σκέφτηκαν να εισάγουν αυτόν τον αριθμό;
Δεν το σκέφτηκαν. Το πήραν έτοιμο από τους «Κατχίνα», πιθανότατα, οι οποίοι ήρθαν από τα άστρα με «ιπτάμενες ασπίδες» και «μεγάλα πουλιά», σύμφωνα με την παράδοση. Οι Κατχίνα δημιούργησαν ένα κέντρο επιστημών στην πόλη Παλατκουαπί (αργότερα γνωστό ως Παλένκουε) και δίδασκαν. Πολλές ομάδες των Κατχίνα διασκορπίστικαν σε διάφορα μέρη του κόσμου και έφτασαν ως το Νησί του Πάσχα, αλλά και ως την Ινδία…
Ας το πάμε λίγο πιο πέρα: Μήπως το Ινδός και Ινδία προέρχεται από το Ινις Διος; (ίνις=τέκνον). Αν ναι, οι Ινδοί είναι τέκνα-παιδιά του Δία, με την ευρύτερη έννοια.
Προσέξτε και κάτι ακόμα: η πόλη Παλατκουαπί μήπως είναι Παλάτι + κοπεύς, όπου κοπεύς είναι εργαλείο γλυπτικής, δηλαδή το Παλάτκουαπί ήταν η πολυτεχνειούπολη όπου μάθαιναν γλυπτική ανάμεσα σε άλλα μαθήματα -άλλωστε ήταν η Ακαδημία τους.
Αν είναι έτσι, θα αναρωτιέστε τότε γιατί οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήξεραν το μηδέν.
Οι Αιγύπτιοι ιερείς είπαν στον Σόλωνα πως «εσείς οι Έλληνες είστε νεαροί ακόμα διότι δεν έχετε μέσα εις την ψυχήν σας καμίαν παλαιά γνώση για την αρχαία παράδοση, ούτε και κανένα μάθημα παλαιό από την πολυκαιρία».
Αιτία αυτού είναι, οι πολλές καταστροφές που συνέβησαν, οπότε και σημαντικές γνώσεις χάθηκαν, ειδικότερα όταν μαζί με την Ατλαντίδα που βυθίστηκε, το Αιγαίο έγινε κι αυτό θάλασσα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου