Η ανασφάλεια, η απαισιοδοξία και οι καθημερινές δυσκολίες έχουν πτοήσει τους Έλληνες, μεταξύ των οποίων ήδη πολλοί έχουν γευτεί τη βίαιη καταστροφή της κοινωνικής, οικονομικής και επαγγελματικής τους ζωής.
Στα παραδοσιακώς φτωχά και βουβά τμήματα του πληθυσμού, με προεξάρχοντες τους πάμπολλους συνταξιούχους, που δεν τα φάγανε μαζί με τους πολιτικούς και τα κυκλώματά τους, ήρθε τώρα να προστεθεί ένα συνεχώς αυξανόμενο σώμα κατεστραμμένων επαγγελματιών στις πόλεις και αγροτών στην ύπαιθρο χώρα, που αλλιώς τα είχε υπολογίσει και αλλιώς του ήρθαν. Αυτούς ποτέ δε τους αγκάλιασε η «ισχυρή Ελλάδα» από φελιζόλ και αμφιβάλλω αν έχουν συνειδητοποιήσει πως στο δικό τους όνομα έλαβε χώρα η άδοξη άνοιξη των Μη Κερδοσκοπικών Οργανώσεων των αρχών του εικοστού πρώτου αιώνα, που οργάνωσε το ΠΑΣΟΚ με ευρωπαϊκά χρήματα, η διασπάθιση των οποίων έγινε αξιοσέβαστο επάγγελμα για πολλούς Έλληνες.
Το σημείο της ντροπιαστικής απορίας όμως παραμένει: πως γίνεται ο κατεξοχήν φιλανθρωπικός και κοινωφελής τομέας στη χώρα μας να πληθωρίστηκε τόσο αντιαισθητικά, χωρίς ίχνος πραγματικής κοινωνικής συνεισφοράς προς τους συνανθρώπους μας εν ανάγκη, τους φτωχούς, τους στερημένους, τους μετανάστες, νόμιμους και λαθραίους, τα ορφανά, τους ανέργους, τους αρρώστους και τους περιθωριοποιημένους – αλλά και τους νέους, τους εργατικούς και τους καινοτόμους;
Από κάθε πρακτικό πρόβλημα της βιωτής, διυλίζαμε ψεύτικα ιδεολογικά και πολιτικά στοιχεία, χρήσιμα για την αυτό-αναφορικότητα της πολιτικής, κομματικής, συνδικαλιστικής και δημοσιογραφικής τάξης, εντελώς άχρηστα και τοξικά, όμως, για τους συνανθρώπους μας που υποφέρουν. Αυτούς δε τους θέλησε ποτέ κανείς εκτός από την Εκκλησία και τους ευαίσθητους ανθρώπους στις γειτονιές. Και τώρα πληρώνουμε όχι μόνο το βάρος της φτώχειας τους, αλλά και το άγος της ενσυνείδητης αποδιάρθρωσης της κοινωνικής υπευθυνότητας των πολιτών στην Ελλάδα.
Χωρίς ένα ισχυρό σώμα υπεύθυνων και ενεργών πολιτών, η Ελλάδα θα καταλήξει μια γιγάντια, κοινωνική μαύρη τρύπα. Η κοινωνική κατάρρευση στην Αθήνα, η οικονομική υπο-ανάπτυξη, η μαύρη μικρο-οικονομία, η γενικευμένη αμορφωσιά και η διάχυτη ανοησία θα γίνουν κανόνας. Οδεύουμε ολοταχώς από την κοινωνία των πολιτών στην κοινωνία των αλητών.
Η αποκοπή μεγάλου μέρους της κοινωνίας από την δημόσια σφαίρα κλιμακώνεται λόγω της συνενοχής των πολιτικών και διοικητικών στρωμάτων με τους ξένους που εκποιούν τον εθνικό πλούτο προς όφελός τους. Αλλά και στην βάση της οικονομικής πυραμίδας, όπου γεννιέται και ανακυκλώνεται το κοινωνικό κεφάλαιο έχουμε μια ολική ρήξη: τα πανεπιστήμια εκχωρήθηκαν τελεσίδικα στον κομματικό στρατό της Αριστεράς και οι Δήμοι δεν προσφέρουν σοβαρή υποστήριξη της κοινωνικοποίησης, της δημιουργίας και της επιχειρηματικής εκκίνησης. Η διπλή αποκοπή της κοινωνίας από την κορυφή και την βάση της είναι η ορατή έκφραση της ανομίας που θα κυριαρχήσει.
Σε κοινωνικούς σχηματισμούς όπου εμπεδώθηκε η ανομία, η απώλεια γενικευμένα αποδεκτών σταθερών σημείων αναφοράς, η μεγάλη ζημία ήταν στην απίσχνανση των κοινωνικών δεσμών: του αισθήματος της κοινότητας, της αλληλεγγύης και της ευπροσηγορίας. Αλήτες στις γειτονίες, μαφίες στις πόλεις, συμμορίες στην ύπαιθρο, κυκλώματα στους δημόσιους οργανισμούς, ζόμπι στην επιχειρηματική οικονομία και καιροσκοπικές μειοψηφίες στο κοινοβουλευτικό σύστημα εμποδίζουν τους πολλούς να γίνουν ένα σώμα. Και επιβάλλονται με την ισχύ της διαίρεσης.
Το κοινωνικό κεφάλαιο της Ελλάδος φθίνει ραγδαία.
Ιωάννης ΝΑΣΙΟΥΛΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου