ΠΕΡΑΧΩΡΑ: ΠΡΟΣ ΠΕΡΑΙΟΥΣ

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΟΥ

  Πλέον των τεσσάρων μηνών είχα την τύχη να συνεργαστώ με μια ομάδα

 ανθρώπων από την Περαχώρα, προκειμένου να ανεβάσουμε Δύο   μονόπρακτα.

 Αυτή η συχνή επαφή μαζί τους μ΄ έκανε να εδραιώσω ακόμα περισσότερο την

 πεποίθηση που είχα και παλαιότερα για τους Περαχωρίτες. Είχα πει πως αν είναι 

να γίνει κάτι καλό για τον τόπο, αυτό θα έχει σαν αφετηρία την Περαχώρα. 

Είχα αντιληφθεί την άδολη αγάπη τους για τον τόπο που δεν βασίζεται σε οικονομικά

 ανταλλάγματα αλλά στην αγωνία τους για ένα καλύτερο μέλλον. Έχουν την πολυτέλεια 

να ακούν σε κάθε γωνιά του χωριού τα κλάματα, τις χαρές τα τραγούδια, τις 

λαβωματιές των προγόνων των πολλές γενεές πίσω. Η αλλοίωση του πληθυσμού 

είναι ασήμαντη. Αυτός ο έρωτας για τον τόπο τους,ο τοπικισμός έχει ριζώσει 

βαθιά μέσα τους και τον έχουν κάνει φυλαχτό. Βούτηξαν με μεράκι την ευκαιρία

 και παρουσίασαν μια θεατρική οργάνωση που δεν συναντά κανείς εύκολα σε 

ερασιτεχνικές ομάδες. Τα πάντα είχαν προβλεφθεί και όλα κύλησαν σαν

 ελβετικό ρολόι. Πράγμα αφύσικο για την ελληνική ιδιοσυγκρασία. Εκεί φάνηκαν

 και οι δεξιότητες αλλά και οι αρετές που διαθέτει κάθε άνθρωπος [δεν υπάρχει 

άνθρωπος που να μην διακρίνεται σε κάτι]που όταν του δώσεις τα εχέγγυα και

 την πλήρη κάλυψη τα ξεδιπλώνει. Όχι πως δεν υπήρχαν και παλιές νοοτροπίες 

από αυτά τα άτομα που φρέναραν προσωρινά το όλο εγχείρημα αλλά με τον 

διάλογο ξεπεράστηκαν. Την δυναμική τους θα την προσομοίωνα μ΄ αυτή του 

ελέφαντα. Αμέτρητη, αστείρευτη, αδιανόητη. Πλην όμως έχουν και 

αυτοί το σύνδρομο του ελέφαντα. Ένα μικρό αλυσιδάκι κρατά αυτό το θηρίο

 δύναμης από το πόδι του και το κρατά καθηλωμένο σ΄ έναν πάσσαλο. Αν 

γνώριζα τη γλώσσα των ελεφάντων θα έσκυβα στο αυτί και θα του έλεγα να 

τεντώσει λίγο το πόδι του και να κάνει την ανατροπή. Να τρέξει ανέμελα στη

 ζούγκλα του και να κάνει ό,τι γουστάρει και όχι ότι θέλει το θηρίο, ο άνθρωπος

. Γνωρίζω όμως τη γλώσσα των ανθρώπων και τους λέω. Φτάνει πια! Έλεος.

Με αλυσιδίτσα σας κρατούν από το πόδι και σας έχουν στη μιζέρια, στην 

περιφρόνηση, στην άκρη. Ποια είναι η αλυσιδίτσα; Η διχόνοια. Σας έχουν 

σπείρει τον φθόνο για τον γείτονα, τον συγγενή. Σας έχουν ομαδοποιήσει 

για να μην είστε μονιασμένοι και μέσα από τις αντιρρήσεις, με διάλογο να βρείτε

 τη χρυσή τομή και το όφελος του τόπου. Δες τε πόσοι σωτήρες θα σας 

σώσουν τις επόμενες εκλογές! Θα σας πάρουν την ψήφο και την επομένη θα 

κάνετε διαχείριση και πάλι τη μιζέρια. Γιατί δεν συγκροτείτε μια ομάδα όλα αυτά 

τα ανήσυχα μυαλά, μακριά από τους επαγγελματίες ψεύτες και μόνοι σας να 

καθορίσετε το μέλλον όχι μόνο του χωριού αλλά και ολόκληρου του 

δήμου. Αυτοί που μας κυβέρνησαν αλλά και μας κυβερνούν να είστε

 σίγουροι πως αν αφιέρωναν τόσο χρόνο όσο εγώ για να σας τα πω, ο τόπος

 θα ήταν διαφορετικός.Η λέξη αγάπη για τον τόπο τους είναι παντελώς 

άγνωστη. Συγκροτούν παρεάκια, όπως κάναμε όταν κατηφορίζαμε παλιά για 

να δούμε τον ΑΟΠ και μοιράζουν με χρυσόβουλα έμμισθες θέσειςκαι

 φτιάχνουν προφίλ με απώτεροσκοπό τις επόμενες εκλογές.Δεν έχω 

κάτι άλλο να προσθέσω. Γνωρίζω τις ικανότητες πολλών που μπορούν 

να κάνουν την ανατροπή και σας προτρέπω να αρχίσετε κάτι. Η σωτηρία 

του τόπου είναι στα χέρια σας/μας και δεν μας τη φέρνει κάποιος δώρο.

 Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΟΥ