ΛΟΥΤΡΑΚΙ: ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΠΙΜΠΙΡΗΣ 1

Θα μπορούσαν να λένε με καμάρι.Οι μεγάλοι, Σωτηρία Λέκκα και Ιωάννης Μπιμπίρης στα δύο άκρα. Ήταν όλοι τους παιδιά μας. Στην Κόρινθο που χάσαμε στους σχολικούς αγώνες μόνο μία πρωτιά. Οι άλλες ήρθαν Λουτράκι.


Όταν η έμπνευση γίνεται διδασκαλία σταματά στο όνομα του αείμνηστου καθηγητή φυσικής αγωγής όπως συνηθίζαμε να λέμε, Ιωάννη Μπιμπίρη. Το μάθημα της γυμναστικής μέχρι τότε περιοριζόταν στην πρωτοτυπία του αείμνηστου επίσης καθηγητή Γιώργου Γαλανόπουλου. Να μας καθίζει στις σειρές όπως ήμασταν ανά τριάδες και η μια σειρά να βγάζει το αριστερό παπούτσι και κάλτσα, η άλλη το δεξί παπούτσι και κάλτσα και η Τρίτη πάλι το αριστερό παπούτσι και την κάλτσα. Επίσης έπρεπε να προτάσσουμε και τα χέρια για να δει αν είναι καθαρά συν αν τα νύχια ήταν κομμένα. Μεγάλη προσοχή έδινε επίσης στην καθαριότητα των φανελών αλλά και των σορτς που φορούσαμε. Όταν δε έβλεπε πως η κατάσταση ήταν απελπιστική σε μεγάλη έκταση μας περνούσε πηδώντας σαν κατσίκι πηγαίνοντας πάρα κάτω μπας και συναντήσει καλύτερη υγιεινή λέγοντας.
-Πωπω; τι γίνεται εδώ; Και γύριζε το κεφάλι του αλλού.
Όταν ήρθε ο Μπιμπίρης γύρω στο 1967 ίσως και 68 το πρώτο πράγμα που μας είπε.
-Τέτοιο μεγάλο γήπεδο, εννοώντας το προαύλιο, να μην έχει δοκάρια;
Χαρά εμείς θα παίζουμε μπάλα με δοκάρια. Δεν θα έχουμε τους ζαβολιάρηδες να μας ακυρώνουν κανονικά γκολ για άουτ. Σαν ήρθε ο μάστορας να τα τοποθετήσει, διαμαρτυρηθήκαμε όλοι.
-Κύριε Καθηγητά πολύ μικρά τα τέρματα, πως θα βάζουμε γκολ;
-Θα βάζετε αλλά με τα χέρια, όχι με τα πόδια.
Γελάσαμε.
-Παίζουν μπάλα με τα χέρια; Τον ρωτήσαμε πνίγοντας το γέλιο μας.
-Ναι χάντμπολ λέγεται, θα δείτε τι ωραίο που είναι.
Καταρρεύσαμε όλοι. Τούτος δεν ξέρει τι του γίνεται είπαμε.
Μάταια προσπαθούσε να μας μάθει το τρία που ισχύει στο χάντμπολ. Μόλις μας άφηνε μόνους το γυρίζαμε στο ποδόσφαιρο.
-Ρε σεις, νομίζετε πως παίζετε φουτμπόλ; Μας έλεγε.
-Εμ! Τι παίζουμε; Απαντούσαμε.
-Τι σύστημα παίζετε;
Τον κοιτάγαμε σαν χάνοι. Παίζεται το ποδόσφαιρο με σύστημα; Έπαιρνε ένας την μπάλα και την κουβαλούσε, αν δεν την έχανε, μέχρι το αντίπαλο τέρμα και προσπαθούσε να βάλει γκολ. Και ξανά τρέξιμο από την αρχή να την ξανακερδίσουμε.
-Λοιπόν! Όλο το σχολείο θα χωριστεί σε δύο ομάδες Κυανοί-Λευκοί.
Ξαναγελάσαμε! Γιατί να χωριστούμε και έτσι καλά παίζουμε.
Κατάλαβε ποιοι μαθητές σε κάθε τάξη είχαν την αρχηγία και τους κάλεσε δύο από κάθε τάξη.
-Καθένας σας θα διαλέγει από έναν μαθητή που θα ήθελε στην ομάδα του. Οι ομάδες δεν θα είναι μόνο ποδόσφαιρο αλλά και βόλεϊ και μπάσκετ και αγώνες δρόμων. Όταν τελειώσουν οι μαθητές θα μοιραστείτε τις μαθήτριες.
Έτσι όλο το σχολείο, έγινε δυο ομάδες Κυανοί- Λευκοί. Ο συναγωνισμός στο έπακρον. Κάναμε αγώνες και κοιτάγαμε να είμαστε στην εξάδα για να βαθμολογηθούμε.
Θυμάμαι σε έναν αγώνα 400 μέτρων πρώτος στα προκριματικά αλλά και στο τέλος ήταν ο Κώστας Παντελέου [Κουτσούκος] και Κυανός. 3ος ο Χρήστος Παύλου [Λευκός] εγώ 4ος [Λευκός].
-Χρήστο! Δεν θα τρέξω στον τελικό, δεν παίρνω μετάλλιο έτσι κι αλλιώς, του λέω.
-Τρελός είσαι! Να βγει 4ος Κυανός; Θα τρέξεις! Θα χάσουμε στη γενική βαθμολογία! Μη το συζητάς. Και έτσι και έτρεξα.
Υπήρχε τόσο έντονος συναγωνισμός που στο τέλος η ομάδα του γυμνασίου Λουτρακίου [δεν υπήρχε λύκειο] που συγκροτεί το, όπου πήγαινε έλεγαν.
-Ήρθαν από το Λουτράκι! Δεν πρόκειται να πάρουμε μετάλλιο.
Μας μάζευε και μας έδειχνε σε βίντεο προπόνηση της Ολυμπιακής ομάδας βόλεϊ της Κίνας, αχτύπητη τότε. Μας ανέλυε στον πίνακα [από τις λίγες φορές που δείχναμε ενδιαφέρον στον πίνακα] το σύστημα της εθνικής Βραζιλίας στο ποδόσφαιρο. Μας έδειχνε τις προσπάθειες στο επί κοντώ του Παπανικολάου στους Ολυμπιακούς αγώνες. Χαιρόσουν να ήσουν μαζί του. Μάθαινες.
Μας έβαλε με το ζόρι να συμμετάσχουμε στη θεατρική παράσταση που δόθηκε έξω από το ναό της Παναγίας Γιάτρισσας με μεγάλο αριθμό μαθητών, που στο τέλος χορέψαμε παραδοσιακούς χορούς που διδαχτήκαμε.
Έβαλε στα μονόζυγα που υπήρχαν και κρίκους. Τον θυμάμαι να κρεμάει τον Γιώργο Καλλίρη [Μόγλης] και να τον τραβά με όλη τη δύναμή του και να του φωνάζει.
-Κρατήσου! Μη σε πάρω κάτω.
Προσπαθούσε να τονώσει τους μυς αλλά και τη δύναμη των χεριών και των ποδιών του Γιώργου για να μπορεί να πηδά ψηλά στο επί κοντώ. Πρέπει να τα κατάφερε μιας και ο Γιώργος έφτασε ψηλά αλλά δεν το συνέχισε. Αυτός οπωσδήποτε θα έχει περισσότερες εμπειρίες με τον αείμνηστο Μπιμπίρη.
Τα διαλείμματα τον πλησιάζαμε και μας έλεγε ιστορίες. Κάποια στιγμή θα αναφέρω κάποια που πάει γάντι με μας.
Κάθε ώρα γυμναστικής ξεκινούσε με δρόμο 800 μέτρων περιμετρικά έξω από το σχολείο. Έτσι και να μην ήθελες γινόσουν αθλητής.
Θυμάμαι σε προπόνηση στο πάρκο. Είχαμε πάει όλη η τάξη την ώρα της γυμναστικής και μας έβαλε να τρέξουμε ένα γύρο, 1000 μέτρα. Μετά μας έβαλε στη σειρά να μετρήσουμε την κατάταξή μας. Μέτρησε ο Παύλος Νικολόπουλος [το μεγαλύτερο ταλέντο στίβου που έβγαλε το Λουτράκι]1, μετράω και γω 24. Κοιτάω μπροστά μου ο Τάσος Στατήρης, ο Τάκης Ρέππας τρεις φορές περισσότερα κιλά από μένα και έπαθα πλάκα. Αντί να είμαι στους πρώτους ήμουν στους τελευταίους. Άρχισα να ανησυχώ. Κάτι δεν κάνω καλά υπέθεσα. Είχα ένα πλεονέκτημα καθόμουν με τον Παύλο στο θρανίο.
-Ρε Παύλο γιατί έρχομαι τόσο πίσω; Με περνάνε πολλοί χοντροί που κανονικά έπρεπε να τους περνάω.
Γέλασε.
-Θέλει προπόνηση! Μου λέει.
-Εσύ κάνεις; Του λέω.
-Φυσικά και κάνω.
-Που κάνεις;
-Στο πάρκο!
-Να έρθω και εγώ;
-Έλα!
Κάπως έτσι άρχισα να τρέχω και εγώ αλλά μου πήρε 4 χρόνια για να κερδίσω τον δάσκαλό μου τον Παύλο. Πως έγινε;
Ήταν τη σχολική χρονιά 1970-71. Πέμπτη γυμνασίου.
Μας λέει ο Μπιμπίρης το Σάββατο όλο το σχολείο στο Θώδειο στάδιο θα κάνουμε αγώνες. Να έχετε παπούτσια, σορτσάκια, φανέλες. Τίποτα άλλο.
Τελευταίο αγώνισμα 1500 μέτρα. Ο Παύλος ήταν εκτός συναγωνισμού το φαβορί. Εγώ εν τω μεταξύ είχα πρεμούρα να ανέβω στους χρόνους και είχα αφήσει το πάρκο και είχα αρχίσει να προπονούμε στα χαλίκια στη θάλασσα. Είχα ακούσει τον Μπιμπίρη να λέει πως η εθνική Βραζιλίας προπονούνταν στην παραλία. Ξεκινάμε με τον Κωστάκη Μήτρου [Φελούκα] μπροστά. Αυτό το παιδί αν προπονούταν και δεν κάπνιζε δεν ξέρω που θα τον έφταναν οι αντοχές του. Με μακροβούτι από την αρχή του λιμανιού έφτανε στα βράχια στη δυτική μεριά, του τότε λιμανιού. Κανένας άλλος δεν το είχε καταφέρει. Γίνονταν εναλλαγές αλλά όχι με τον Παύλο, τον αδερφό του Τάκη στην πρώτη θέση. Είχα το νου μου πάντα στον Παύλο και ήμουν σε ετοιμότητα εάν έκανε επίθεση. 150 μέτρα πριν το τέλος έκρινα πως έπρεπε να δώσω ότι έχω και δεν έχω αν θέλω να κερδίσω τον Παύλο. Περιέργως ο Παύλος δεν με ακολούθησε και έκανα μια καλή διαφορά [σχετικό το καλή]. Επειδή το φίνις που έκανα ήταν μεγάλης απόστασης μοιραία έπεσα αλλά ο Παύλος απ΄ ότι φάνηκε άργησε να με κυνηγήσει. Φτάνοντας στο τέρμα εξουθενωμένος, νιώθω τον Παύλο σχεδόν να μ΄ ακουμπά. Αν ήταν άλλα 2 μέτρα σίγουρα θα με περνούσε ή θα είχα πέσει από την υπερπροσπάθεια.
Ο άλλος καθηγητής γυμναστικής κ Ανδρέας Νικολόπουλος που ήταν στο μεγάφωνο και ανακοίνωνε τα αποτελέσματα, δεν ήξερε ποιος είμαι και ρωτούσε εναγωνίως.
-Πως λέγεται;
- Παντελέου, είπε έτσι ξερά χωρίς όνομα και τίποτα άλλο.
Σας έκανα όλη την αναπαράσταση για να δείτε πόσο μπροστά ήταν ο άνθρωπος Μπιμπίρης. Στο τέλος της χρονιάς κάποιος που ήταν στην τριάδα όχι τη δική μας άλλου αγωνίσματος του είπε.
-Κύριε Καθηγητά! Μας χρωστάτε και τα μετάλλια που τρέξαμε στο στάδιο.
-Βρε γαϊδούρι! Δεν ντρέπεσαι. Πήγαμε στο στάδιο για να τιμήσουμε αυτόν τον άνθρωπο που δώρισε το χώρο και εσύ θέλεις μετάλλιο που τον τίμησες;
Μάλιστα έκανε από μόνος του, τα πρώτα Θώδεια. Γιατί το να τιμάς κάποιον που δεν γνώρισες και το αξίζει, θέλει χαρακτήρα και ήθος.
Πόσες φορές δεν με είχε προτρέψει. Παράτα το ποδόσφαιρο και ασχολήσου με το στίβο, που εγώ. Είχα χάσει το πανελλήνιο σχολικό πρωτάθλημα για να πάω με τον ΑΟΛ στην Περαχώρα.
Πόσα παιδιά δεν προ φύλαξε από τις κακοτοπιές με το να τα βάλει στον αθλητισμό. Πάντα έλεγε.
-Όλοι μας κάπου είμαστε καλοί. Αρκεί να το ανακαλύψουμε. Συνεχίζεται

christospanteleou