To 2018 το Τάμπερε της Φιλανδίας "φιλοξενεί" το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου Κ-20. Όλοι συζητούν για ένα νέο παιδί από την Ελλάδα που καταφέρνει να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στο ύψος. Το όνομα του είναι Αντώνης Μέρλος και από το 2018 όλο και περισσότεροι Έλληνες το γνωρίζουν. Είναι γεννημένος στην Κόρινθο, το 1999, δεν έχει κλείσει ακόμη 20 χρόνια στη ζωή του, και παράλληλα με τον στίβο σπουδάζει στις ΗΠΑ.
Ο Αντώνης Μέρλος που είναι ένα από τα νέα αστέρια του ελληνικού στίβου ο οποίος κάνει όνειρα για Ολυμπιακό μετάλλιο και μιλάει από τις ΗΠΑ στο gazzetta.gr για τα όνειρα του, την πορεία του και τη ζωή του εκτός σταδίου.
Ποιος είναι ο μεγάλος σου στόχος για το 2019;
«Ο στόχος μου για το 2019 είναι το NCAA και το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Κ23 όπου θέλω να είμαι στον τελικό. Θα έλεγα μετάλλιο αλλά είναι νωρίς για να μιλήσω».
Ποια είναι τα στοιχεία που σε χαρακτηρίζουν ως αθλητή;
«Πιστεύω ως αθλητή με χαρακτηρίζει το πείσμα μου και ο ανταγωνισμός που έχω σαν άνθρωπος. Γενικά η τρέλα που έχω και το πάθος για το αγώνισμα μου».
Πως ξεκίνησες την ενασχόληση σου με τον στίβο;
«Όπως όλα τα μικρά αγοράκια ξεκίνησα από το ποδόσφαιρο. Ασχολήθηκα ταυτόχρονα με το μπάσκετ, λίγο αργότερα με το τζούντο αλλά πάντα έμενα στο ποδόσφαιρο μέχρι που μια μέρα δοκίμασα άλμα εις ύψος, στην πέμπτη δημοτικού, και κόλλησα. Βασικά επέλεξα αυτό το αγώνισμα γιατί νιώθω ότι καταρρίπτω τον νομό της βαρύτητας. Είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς αλλά είναι σαν να πετάς έστω και για 1 δευτερόλεπτο».
Έχεις πρότυπο;
«Ναι είναι ο Bogdan Bondarenko, ο Ουκρανός άλτης. Κάθομαι με τις ώρες πολλές φορές και τον παρακολουθώ στο ιντερνέτ και προσπαθώ να αντιγράψω την τεχνική».
Τι όνειρα κάνεις για την αθλητική σου καριέρα;
«Να κατακτήσω ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Είναι λίγο άπιαστο όνειρο αλλά πάντα είμαι θετικός με τα όνειρα μου και ποτέ δεν ξέρεις πως στα φέρνει η ζωή».
Στην Αμερική σπουδάζεις;
«Είμαι από τον περασμένο Δεκέμβριο εδώ στο University of Georgia και σπουδάζω Business management.Το επίπεδο στην Αμερική είναι πολύ υψηλό, εχουμε πολλούς παγκόσμιους πρωταθλητές και γενικότερα είναι πολύ πιο καλές οι εγκαταστάσεις και η προβολή σε σχέση με την Ελλάδα».
Για τον Αντετοκούμπο τι λένε εκεί στις ΗΠΑ;
«Ο Ατεντοκούμπο είναι τεράστιο φαινόμενο και ειδικά εδώ στην Αμερική όλοι παρακολουθούν πολύ την πορεία του στο NBA. Πιστεύω ότι θα γράψει μεγάλη ιστορία στο NBA».
Δεν σου λείπει η χώρα σου;
«Η Ελλάδα μου λείπει πάρα πολύ. Βασικά μου λείπει η οικογένεια μου και οι κολλητοί μου και το ελληνικό φαγητό πάρα πολύ».
Η οικογένεια σου έχει σχέση με τον αθλητισμό;
«Όχι δεν έχει τόσο σχέση, αλλά ο άνθρωπος που μ' έβαλε στο στίβο και με καθοδηγεί ακόμα και τώρα είναι ο θείος μου ο Αριστείδης Παυλάτος από την πλευρά της μητέρας μου, ο οποίος κάνει δέκαθλο».
Στα καθαρά αγωνιστικά, σε αγχώνει εν όψει συνέχειας το χρυσό στο Παγκόσμιο;
«Ναι με αγχώνει αρκετά μπορώ να πω γιατί πολλοί περιμένουν να παραμείνω στην κορυφή. Περισσότερο είναι στο μυαλό μου. Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν και πρέπει να κοιτάμε μπροστά. Προσπαθώ να το ξεχάσω και να γυρίσω καινούρια σελίδα και να κατακτήσω, ελπίζω, νέα μετάλλια».
Πως μπορείς και συνδυάζεις σπουδές και αθλητισμό; Έχεις ελεύθερο χρόνο;
«Όταν κάνεις αθλητισμό σε υψηλό επίπεδο και το συνδυάζεις με τις σπουδές είναι πολύ δύσκολο να βρίσκεις ελεύθερο χρόνο. Δεν βγαίνω τόσο τακτικά με τους φίλους μου για να πάω να παίξω λίγο μπασκετ και γενικότερα να κάνω τα χόμπι μου. Όλα αυτά βέβαια δεν με γεμίζουν όσο με γεμίζει συναισθηματικά το να κάνω ένα καλό άλμα και ένα ρεκόρ».
Τι μουσική ακούς;
«Συνήθως ακούω που και μέταλ. Βέβαια αυτό αλλάζει ανάλογα με την διάθεση μου. Γενικότερα τώρα στην Αμερική ακούω πολλά ελληνικά τραγούδια .Πριν από κάθε αγώνα ακούω ένα συγκεκριμένο κομμάτι το «Hall of fame» το οποίο με εμπνέει κατά την διάρκεια του αγώνα».
Τι θα ήθελες να γράψει για σένα η ιστορία;
«Θα ήθελα να γράψει διπλά στο όνομα μου ένα μεγάλο ρεκόρ και σιγουρά ένα Ολυμπιακό μετάλλιο».
Θα τα καταφέρεις να είσαι στο Τόκιο το 2020;
«Είμαι αισιόδοξος αλλά θέλω να δω πως θα εξελιχθεί αυτή η χρονιά. Είμαι ακόμη μικρός ηλικιακά οπότε πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να βιάζομαι και να πιέζομαι γιατί έχω ακόμα πολλά να μάθω και έχω πολλά χρονιά ακόμα να κάνω αθλητισμό».
Θυμάσαι μια αστεία στιγμή σου από αγώνα;
«Ναι ήταν στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα λίγο πριν τον τελικό.Ήταν η στιγμή που όλοι μπαίναμε για ζέσταμα και μας έλεγχαν τα spikes μας και γενικά τις τσάντες μας. Από το άγχος που είχα εκείνη την ώρα σηκώθηκα γρηγορά να μπω για ζέσταμα στον αγωνιστικό χώρο και να μετρήσω την φορά μου και συνειδητοποίησα ότι είχα αφήσει τα παπούτσια μου στον έλεγχο που μας έκαναν και έτρεχα να τα πάρω»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου