ΠΕΡΑΧΩΡΑ: ΤΟ 1ο ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΑΧΩΡΑΣ

 

Αυτό είναι το πρώτο τραγούδι που γράφτηκε από το Λάμπη Αποστολίδη για την μάχη της Περαχώρας.

Με ιστορικά στοιχεία περνάει  μέσα από το τραγούδι τα γεγονότα των ηρώων που έδωσαν μάχη σώμα με σώμα με τους τούρκους. Λεπτομέρειες που ανατριχιάζουν και άλλοτε δημιουργούν πλήθος συναισθημάτων σαν το μάτι του κυκλώνα που βλέπει τα πάντα στο πέρασμά του και δεν αφήνει τίποτα στριφογυρίζοντας από όλες τις μεριές για να μας αφήσει να δούμε τις πραγματικές του διατάσεις μια μάχης μέσα από το τραγούδι της ΝΙΚΗΣ και της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ 

ΤΟΥ ΛΑΜΠΗ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ

 

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΑΧΩΡΑΣ

 

Τι 'ναι το κακό που γίνεται ψηλά στην Περαχώρα;

Τι σίφουνας είναι αυτός, τι κουρνιαχτός κι αντάρα;

Ρωτάει, ρωτιέται ένας Αητός απάνου απ' τη Γκούρα

ΚΓ ένα αηδόνι γνωστικό πετιέται κι' απαντάει: -Τούρκοι

μιλιούνια πλάκωσαν, του Δράμαλη τ' ασκέρια,

Οκτώ χιλιάδες είν' πεζοί κι' άσε καβαλαρέοι

Είναι ντελήδες διαλεχτοί, σκληροί Μεχμεταλήδες

ΚΓ έχουν πασάδες αρχηγούς Αλή και Ντελή Αχμέτη

Και ο Αλής βάνει φωνή, μιαν αγριοφωνάρα:

- Ε! Εσείς, που αψηφάτε την Τουρκιά, ν' εσείς Περαχωρίτες!

Ανοιχτέ τις στράτες του Μοριά; ανοίχτε τα Ντερβένια

Λεύτερα να περάσουμε τα Τούρκικα τ' ασκέρια.

ΚΓ εσείς να προσκυνήσετε, αν θέτε να σωθήτε!

Να πάρτε γρόσια με ουρά, να ζήστε σα πασάδες!

- Τι λες ωρέ παληότουρκε, τι λες παληομουρτάτη;!

Του λέει με βροντερή φωνή, ο καπετάν Γεωργάκης

Του Δασκαλόπουλου ο γυιός, ο πρώτος καπετάνιος

Δεν είναι του Λάλα εδώ, δεν είναι Τουρκοχώρια

Εδώ είναι τα απροσκύνητα, τρανά Ντερβενοχώρια

Της κλεφτουριάς, της λεβεντιάς, της Λευτεριάς Ταμπούρι

Εδώ είναι Κάστρο δυνατό απ' τα παληά τα χρόνια

Ν' εδώ "ναι η αθάνατη, η ν' έμορφη Περαχώρα!

                          Εδώ ποτέ δεν πάτησε Τούρκου οχτρού ποδάρι,

Κι όσο κι ένας ζωντανός μνήσκει Περαχωρίτης

Η Περαχώρα βρε πασά Τούρκο δεν προσκυνάει!"

Και ο Αλής σαν τ' άκουσε πολύ του βαρυοφάνη

Αφρούς βγάζει το στόμα του, τα μάτια του αστράφτουν

Αγάδες και ντερβίσηδες στην τέντα του συνάζει

Και δίνει διάτα φοβερή: "Τ' αντρεία τέκνα του Οσμάν

Να σφάξουν, να ρημάξουν, να σκοτώσουν, να κρεμάσουν

Κι όλη την Περαχώρα γης Μαδιάμ σ' ερείπια να θάψουν!"

Χτυπούν τρουμπέτες, τούμπανα, τ' άλογα χαιρετίζουν

Κι αρχίζει ένας πόλεμος, που δεν είχε ματαγίνει.

Κάνουν γιουρούσι απ' το βουνό, ντελήδες απ' τον κάμπο

Πέφτουν τα βόλια σα βροχή, οι μπόμπες σα χαλάζι

θεριά χτυπάν απ' τη στερηά, θεριά απ' του πελάγου

Με μπαταρίες, με κανονιές, με φοβερές χατζάρες

- Βαστά γερά, καημένη μ' Περαχώρα, βαστά!

Να μην σου πάρουν τα κλειδιά, κι' ανοίξουν τα Ντερβένια

Και κατέβουν από την Τουρκιά μιλιούνια οι μουρτάτες

 

Με τον Χουρσίτη τον Πασά και τον Ομέρ Βρυώνη

Και πνίξουν στο αίμα τον Μοριά, Γραικούς, που πολεμάνε

Που μάχονται για Λευτεριά και για τη Ρωμιοσύνη!

Δυο νύχτες κάνουν πόλεμο, τρείς μέρες πολεμάνε

Την τρίτη σα ξημέρωνε, κάλιο μην είχε ξημερώση!

Για' δέστε θάμα πούγινε, να τρίβετε τα μάτια

Στο να ταμπούρι πολεμά η ίδια η Παναγιά

Και στο ζερβί με το σπαθί στα χέρια, οι Άγιοι Ταξιάρχες!

- Εμπρός παιδιά, ωσάν Γραικοί, σαν Έλληνες πολεμήστε!

Για πίστη και για λευτεριά, για τα δίκια του ανθρώπου!

Να σώσετε τις εκκλησιές, τα ιερά, τα όσια

Τα σπίτια, τις φαμίλιες σας, τ' αγαπημένο τόπο!

Ρίχτε τους οχτρούς στη θάλασσα, πνιχτέ τους στη Λίμνη!"

Πρώτος απ' τον Ασπρόκαμπο ορμά ο καπετάν Γεωργάκης

Και σα λιοντάρια ακολουθάν γενναία παλληκάρια

Πέφτουν απάνου στο σωρό και παίρνουνε κεφάλια.

Γυναικόπαιδα πολεμάν από τα σπίτια μέσα

Παπάδες και καλόγεροι από του Μαλαγάρη

Ο Λογοθέτης πάει μπροστά κι ο καπετάν Βασίλης

Ο Κώστας ο Πρωτόπαπας κι ο Νικολής ο Λέκας

Ο Γιάννης Γκιώνης πάνου σ' άλογο και ο Μητρός Παντελέων

Και γίνεται μια χλαγογή που πια δε ματαγίνη... Πάνου στης

Μάχης τ' ανάμα, νάσου και ροβολάνε

Ψηλ' απ' τη ράχη και τη ρεματιά του Αη Βλάση.

Με το Θανάση Ράτη, πρώτο απ' τα Μπίσια Καπετάνιο

Ο Καπετάν Μαρτζέλος με τους Ντερβενοχωρίτες.

Κι ακολουθούν από κοντά ο Αντωνάκης ο Κολοκοτρώνης

Ο Καπετάν Νικηταράς απ' την Αγία Τριάδα Κι' ο Παπαφλέσας

σίφουνας από τον Αη Δημήτρη.

Ανάβει τότε για καλά το Ελληνικό ντουφέκι

ΚΓ αστράφτουν και λαμποκοπάν πάλες και γιαταγάνια

Χτυπάν τους Τούρκους με σπαθιά, κουμπούρες, καρυοφίλια

Κι όλη η Φούσια φούσκωσε με Τούρκικα κεφάλια.

- Τι 'ναι το κακό που γίνεται ψηλά στην Περαχώρα;

Κι ένα αηδόνι χαρωπό το γλυκοκελαϊδάει: Δεκ' άγουροι λεβεντονηοί,

παιδιά της Περαχώρας

Με το Δημήτρη το Ζερβό σα κλεφτοκαπετάνιο Φράχτη

σε φράχτη σούρνοντας γοργά κρυφοδιαβαίνουν

Χυμάνε μες τη σύναξη, που είχαν οι αλτήδες

Και βάζουν φονική φωτιά στη μπαρούτη, στα λοτσάρια

Ντελήδες, άλογα - πεζοί σκορπάν χίλια κομμάτια

Στον τόπο μένουν ξαφνικά, κορμιά χωρίς κεφάλια

Όσοι γλύτωσαν σαν τρελοί "Αλάχ - Αλάχ!" φωνάζουν

Με κουτρουβάλες τρέχουνε, πηδάν στην κατηφόρα

Τους κυνηγάνε οι Γραικοί, σαν άγρια κοπάδια. Τους ρίχνουν μες την ρεματιά κατ' απ' τη Γκούρε Κουκι Και τους στριμώχνουν μέσα 'κει,

σα χοίρους, σα γελάδια.

Μ' από ψηλά, γέροι - γριές κατρακυλάν λιθάρια

Στη τέντα κάτου του Πασά και στο μπουλούκ - ασκέρι

Και όλοι τους με μια κραυγή, βροντοφωνάζουν στον Πασά

- Βάρδ' Αλή, βαρ' Αλή, σου!"

Πολλοί στη Λίμνη πνίγονται ωσάν παληοζαγάρια

Κι εκείνοι που γλιτώσανε, με την ψυχή στα δόντια

Μες στα καράβια μπαίνουνε, σαν άψυχα κουφάρια.

Στη Κόρθο ξαναγυρνάν, βρεγμένοι, τσακισμένοι

Και φέρνουνε στο Δράμαλη τ' άσχημα χαμπέρι.

- Η Περαχώρα μας ετσάκισε, χαθήκαμε οι μαύροι!"
Τα γένια του ο Δράμαλης μαδά, μασάει τα μουστάκια.

Μουγγρίζει σα το κακό στοιχειό και βρίζει τους πασάδες

Πάνω στον Τουρκομαχαλά, αρχίζει μοιρολόι

Κλαίνε πατέρες για παιδιά, παιδιά για πατεράδες

Κλαίνε και οι χανούμισσες και σκούζουν και χτυπιούνται:

- Μας φάγαν οι Γκιαούρηδες, μας πνίξανε στο αίμα!
Χαθήκανε οι άντροι μας, οι μπέηδες, οι αγάδες

Της Περαχώρας τα σκυλιά μας φάγαν τα παληκάρια!

Αλή Πασά, Ντελή Αχμέτ μας πήρε στο λαιμό σας

Αλάχ - Αλάχ, Αλή - Ντελή, αλί και τρισαλί μας!"

- ...Τι ν' το κακό πού γίνηκε ψηλά στην Περαχώρα;

Στις εννιά - δέκα - κι έντεκα Σεπτέμβρη του Εικοσιδύο;"

Ρωτάει, ρωτιέται ο Αητός απάνου από την Γκούρα

Κι ένα αηδόνι χαρωπό το γλυκοκελαϊδάει:

- Η Περαχώρα νίκησε! Χαρήτε, να χαρούμε!

Ελεύτερα κι' Ελληνικά μας μείναν τα Ντερβένια!

Χαρήτε κι' εσείς Γραικοί, λεβέντες Περαχωρίτες

Χαρήτε κι' όλοι ν' εσείς, τρανοί Ντερβενοχωρίτες!"

Κι εσύ περήφανε μ' Αητέ, στείλε τα περιστέρια

Να παν το μαντάτο το καλό στη Ρούμελη και στο Μοριά

Κι απ' του Αιγαίου τα Νησιά, σ' όλη τη Ρωμιοσύνη:

Είν' του θεού το θέλημα και διάτα του σπαθιού μας

Η Λευτεριά να ξαναρθεί στην αρχαία της Πατρίδα!"

Φάτε και πιέτε νιοι και νιές, γλεντήστε παληκάρια

Τραγούδι στήστε και χορό - λάλα το αηδόνι μ' λάλα του! -

Να ζήση το λεβέντικο, τρανό Εικοσιένα!