ΜΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ

ΜΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ

Μου ζητήθηκε από  φίλο διαχειριστή blog, να γράψω για το θάνατο του 77χρονου φαρμακοποιού στο Σύνταγμα στις 4/03/2012, ως ψυχίατρος που είμαι.

Αδύνατον και συνάμα υβριστικό να μιλήσεις και να εξηγήσεις ιατρικά και δη ψυχιατρικά μια πράξη απόλυτα πολιτική. Η πράξη του αγέρωχου 77χρονου άρχοντα, εραστή της ελευθερίας με άσβεστη την νεανική ορμή του «θα ήμουν ο δεύτερος που θα έπαιρνε ένα καλάσνικοφ», μόνο να συγκλονίσει μπορεί. Συγχρόνως, εξαναγκάζοντάς μας να σταματήσουμε το θόρυβο της ανόητης, ανώριμης και ατελέσφορης αγανάκτησή μας, μας καλεί να  γυρίσει ο καθένας μας επιτακτικά τη ματιά μας μέσα μας, στρέφοντας το δάκτυλο προς τον κανακαρισμένο εαυτό μας και με θάρρος να ακούσουμε καθαρά την ψυχή μας και να απαντήσουμε τι θέλουμε. Αν πρώτα ο ίδιος δε ματώσεις, ίδιος και ιδιώτης θα παραμείνεις, χωρίς τίποτα να αλλάξει μέσα σου και γύρω σου.

Μόνο μικροί και ουτιδανοί μπορούν να μιλούν για ασθένεια. Και μιλούν για ασθένεια, γιατί φοβούνται την απόλυτη απελευθέρωση που δείχνουν τέτοιες πράξεις. Την απελευθέρωση απέναντι στο θάνατο. Απέναντι στο απόλυτο και αναπόδραστο. Δέσμιοι των μικρόψυχων φόβων τους, αποσβολωμένοι μένουν προσπαθώντας να ψελλίσουν ανοησίες, μπροστά στην πράξη που διακηρύχνει την απελευθέρωση απέναντι στο μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου. Όποιος απέναντί του στέκεται όρθιος, είναι ο φόβος και ο τρόμος των ουτιδανών και γι’ αυτό προσπαθούν μικρόψυχα να το ψυχιατροποιήσουν. Γεμάτη τελικά η ιστορία από λεβέντες που αναμετρήθηκαν στα μαρμαρένια αλώνια με το χάρο που οι ουτιδανοί ξεχνούν χαμένοι στην αχλή των σαλονιών. 

Ο Δαίδαλος προς το θεό Ήλιο πέταξε για να πεθάνει.

Ο ρασοφόρος Σαμουήλ  απαντά στους προξενητάδες της δουλείας στον Αλή:

-«Δεν είναι άξιος ο πασάς, να πιάσει Σουλιώτη που ξεύρει πολλά μονοπάτια του θανάτου»! και έβαλε φωτιά στην μπαρουταποθήκη στο Κούγκι.

Στο Αρκάδι εκατοντάδες αγωνιστές και γυναικόπαιδα περικυκλωμένοι από χιλιάδες εχθρούς ανατινάζονται,  για να μην σκλαβωθούν και εξανδραποδιστούν.

Οι Σουλιώτισσες τραγουδώντας πέφτουν στον γκρεμό για να γλιτώσουν τη σκλαβιά και την ατίμωση.Ο μέγιστος Παπαδιαμάντης για τη Β’ πολιορκία του Μεσολογγίου

 «Περικυκλωμένοι, επί 10 μήνας,

περιερχόμενοι, συχνά, εις ακμή να λιμοκτονήσωσι,

αραιωθέντες από τον κάματον, τας αγρυπνίας και τα τραύματα,

είχον θάψει, ήδη, χιλίους πεντακοσίους στρατιώτας.

Η πόλις ήτο εις ερείπια

και έζων μεταξύ της λάσπης και του νερού των λάκκων των,

εκτεθειμένοι στην δριμύτητα σφοδρού χειμώνος, γυμνόποδες και ρακένδυτοι.

Εφ’ όσον η θέα έφθανεν πόρρω, ανά τα κύματα, έβλεπον, μόνον, τουρκικάς σημαίας.

Η πεδιάς ήτο κεκαλυμμένη από μουσουλμανικάς σκηνάς και μπαϊράκια

και η βαθμιαία εμφάνισις νέων κανονιοστοιχιών, επιδεξιότερον τοποθετημένων,

αι σκοπιαί των Αράβων και ο κρότος πριόνων και σφυρών εις άσπρην αλυκήν, όπου έκειντο τα ναυάγια των κανονιοφόρων του Γιουσούφ,

έδιδον φοβερά προαγγέλματα.

Και, όμως, αυτοί οι ανδρείοι Ακαρνάνες, Αιτωλοί και Ηπειρώτες,

ουδέποτε, προς στιγμήν, εκλονήθησαν, ούτε ιδέα λιποψυχίας διήλθε το πνεύμα των.

Ετήρουν το μέτωπον τόσον τολμηρόν, όσον εις ώρας πανηγύρεων και

απέπτυον να προφέρωσι και την λέξιν παράδοσις.

Ο Μπελογιάννης κοιτώντας κατάματα το δεσμοφύλακα, είπε: «Πάμε για καθαρό αέρα έ!», με απόλυτη γνώση ότι πήγαινε στο απόσπασμα για να τον δολοφονήσουν οι ξεπουλητάδες της χώρας.

Μόνο η χούντα τόλμησε να ψελλίσει κάτι για ψυχική ασθένεια για το φοιτητή Κωνσταντίνο Γεωργάκη που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα το 1970  φωνάζοντας για ελευθερία και δημοκρατία. Η φωτιά που άναψε με το σώμα του ο Κώστας Γεωργάκης μπορεί να μην έριξε φυσικά τη δικτατορία, αλλά ταρακούνησε πολλές συνειδήσεις και ζέστανε περισσότερες. Ο Γεωργάκης τα ξημερώματα της 18ης Σεπτεμβρίου 1970 πέρασε την κόκκινη γραμμή που όλοι φοβόμαστε.

Ο 77χρονος φαρμακοποιός, εραστής της ελευθερίας, αποφασίζει αυτός τον τόπο, τον χρόνο και τον τρόπο που θα διατρανώσει τη μέγιστη απελευθέρωσή του από το μεγαλύτερο ανθρώπινο φόβο. Ατενίζει με καθάριο βλέμμα προς τη φωλιά των ουτιδανών και με απόλυτη συνείδηση της πράξης του οπλίζει και πυροβολεί. Τους σκότωσε όλους μεμιάς.

Και κάτι τελευταίο: Ο Ιησούς (μέρες που είναι) με το σταυρό στον ώμο ήξερε ότι βάδιζε προς το θάνατο, για την απελευθέρωση του ανθρώπου.

Ποιος θα τολμήσει να μιλήσει ότι είχαν κατάθλιψη όλοι αυτοί;

Ανδρέας Λιάκουρας

Ψυχίατρος Γ. Ν. Κορίνθου                                                                  6/04/2012