ΕΠΕΙΓΟΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΗΡΩΕΣ

Η ΛΑΧΤΑΡΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΔΩΡΟΥ

Γράφει ο Χ ΠΑΝΤΕΛΕΟΥ

 Δεν θυμάμαι τελειώνοντας το Δημοτικό, να έμεινα κανένα καλοκαίρι χωρίς δουλειά. Είχα μάλιστα την ευχέρεια να δια­λέγω που θα εργαζόμουν και θυμάμαι σαν μηνιάτικο έφερνα περισσότερα χρήματα από τον πατέρα μου. Δεν δούλευα 8ωρο αλλά περισσότερες ώρες, αυτό όμως λίγο με ενδιέφερε. Το ζεστό χρήμα με έκανε να ξεχνώ ωράρια και κούραση. Το ίδιο πιστεύω ίσχυε και για τα παιδιά της εποχής μου, έτσι και υπήρχε θέληση δεν υπήρχε περίπτωση να μην εύρισκες δουλειά και μάλιστα με ικανοποιητικότατο μεροκάματο. Σήμερα δεν μπορώ να ισχυριστώ πως ισχύει το ίδιο. Τα μεροκάματα για τα νέα παιδιά είναι δυσεύρετα και οι αμοιβές, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, επαιτείας.

Είναι κοινωνική κατάντια η λαχτάρα των νέων ανθρώπων να εργαστούν έστω και με μισθό αντίδωρου. Οι δουλειές μετρημέ­νες στα δάχτυλα. Τα προσόντα των υποψηφίων πολλές φορές υπερτερούντων ζητουμένων που απαιτούνται για την συγκεκριμέ­νη θέση αλλά και πάλι πρέπει να σταθείς πολύ τυχερός για να επιλεγείς ανάμεσα στο πλήθος των αιτήσεων. Είναι λυπηρό να βλέπεις τη νεολαία που είναι ικανή να στύψει την πέτρα να μαραζώνει στην απραξία, στην απαξίωση. Να μην της δίνεται η ευκαιρία να ξεδιπλώσει το πλού­σιο ταλέντο και την επιστημονική κατάρτιση της. Να στέλνει συνέ­χεια βιογραφικά σ' όλα τα πλάτη και μήκη της πατρίδας και όχι μόνο, ελπίζοντας στο όνειρο των 5οο ευρώ. Αν οι υπηρεσίες ήταν επανδρωμένες με τέτοια ποιοτικά στελέχη θα ήμασταν σ' αυτή την τριτοκοσμική κατάσταση;Θα μπορούσαν  

οι σημερινοί χαρτοσκώληκες να συγκριθούν μαζί τους; Ή θα έφευγαν όπως το σκοτάδι στην πρωινή ηλιαχτίδα;

Προσπάθησα να μπω στη λογική αυτών των νέων παιδιών από ένα τυχαίο τηλεφώνημα. Μια κοπέλα μου τηλεφώνησε αν πήραν το συστημένο γράμμα με την αίτηση της για πρόσληψη στον Δήμο. Έψαξα το βρήκα και με έκπληξη είδα ότι ήταν από την Χαλκίδα. — Βρε! Κορίτσι μου, της λέω ,αν σε πάρουν πόσο μισθό θα παίρνεις; 500-600 ευρώ; Δεν ξέρω ακρι­βώς ,μου απαντά. Ενοίκιο δεν θέλεις, της λέω,
φως, νερό, φαγητό; Θα σου  φτάνουν;

Όχι αλλά τι να κάνω από το να κάθομαι σπίτι, να τρώω τα έτοιμα και να στέλνω βιογραφικά όπου βρίσκω προκήρυξη. Τουλάχιστον για ένα δίμηνο θα ηρεμήσω.

Που να φανταστώ πως θα γινόταν πραγματική μάχη για εργασιακό αντίδωρο.

Που να φανταστώ τον ευ­τελισμό και την απαξίωση της πανεπιστημιακής μόρφωσης και τον εργασιακό μεσαίωνα που αποδεχτήκαμε σαν πολίτες από τους πουλημένους.

Τουλάχιστον ένα συγνώμη το οφείλουμε προς την σημερινή γενιά και τις επερχόμενες για την ανυπαρξία αλλά και τον ωχαδερ­φισμό μας.

Σαν ελαφρυντικό, αν υπάρχει, μόνο ένα θα διακρίνω. Είχαμε ανάγκη από ήρωες και τους πλάσαμε.

ΤΟ ΒΗΜΑ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ