Ανατριχιαστικά είναι τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ελληνική
Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ) και αφορούν στις οικονομικές και κοινωνικές
συνέπειες της μνημονιακής πολιτικής που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις
πρωτίστως του Γιώργου Παπανδρέου και δευτερευόντως του Λουκά Παπαδήμου.
Το πιο συγκλονιστικό στοιχείο, αποκαλυπτικό της δραματικής επιδείνωσης της κατάστασης των ελληνικών νοικοκυριών είναι ότι το 2011 βρέθηκαν κάτω από το επίσημα αναγνωριζόμενο από την ΕΕ επίπεδο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού 400.000 περισσότεροι Ελληνες από το 2010, όταν και πάλι είχαν αυξηθεί υπέρμετρα. Αυτό σημαίνει ότι το 2011 οι επισήμως αναγνωριζόμενοι ως φτωχοί στην Ελλάδα (όσοι δηλαδή είχαν εισόδημα μικρότερο από τις 5.950 ευρώ) ανήλθαν στον εφιαλτικό αριθμό των 3.403.000 ανθρώπων! Το ένα τρίτο του ελληνικού πληθυσμού δηλαδή είναι πλέον… φτωχοί με τη βούλα της ΕΕ και του επίσημου κράτους! Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το όριο της φτώχειας δεν μένει αμετάβλητο. Αλλάζει κάθε χρόνο και είναι ποσοστό (60%) του μέσου εισοδήματος της χώρας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όταν μειώνεται το εισόδημα του πληθυσμού συνολικά, όπως συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία κ.λπ. εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, πέφτει χαμηλότερα και το όριο της φτώχειας, τη στιγμή βεβαίως που κάθε άλλο παρά μειώνονται οι ανάγκες ή πέφτουν οι τιμές.
Ετσι η ζωή γίνεται ακόμη πιο δύσκολη για τους φτωχούς. Για να καταλάβουμε συγκεκριμένα τι εννοούμε, αρκεί να αναφέρουμε ότι το 2010 το όριο της φτώχειας ήταν 7.178 ευρώ – δηλαδή 1.270 ευρώ περισσότερο εισόδημα! Η κατάσταση είναι τραγική σε εκείνες τις οικογένειες που έχουν μόνον έναν ενήλικα και παιδιά που εξαρτώνται από αυτόν. Στις οικογένειες αυτές το ποσοστό της φτώχειας ανήλθε το 2011 στο δραματικό ύψος του 43,2%. Αυξήθηκε δηλαδή λόγω της μνημονιακής πολιτικής μέσα σε έναν και μόνο χρόνο κατά δέκα (!) εκατοστιαίες μονάδες από το ήδη υψηλότατο 33,4% που βρισκόταν το 2010. Μια σειρά ακόμη από «μαύρα μαντάτα» έρχεται από την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat) για τη χώρα μας στους τομείς τόσο της ανεργίας όσο και της απώλειας διαθέσιμου εισοδήματος. Η ανεργία έχει εκτιναχθεί σε πρωτοφανή ύψη-ρεκόρ από τη δημιουργία της Ευρωζώνης φτάνοντας το 11,8%, πράγμα που σημαίνει ότι μόνο στις 17 χώρες της Ευρωζώνης οι άνεργοι ανήλθαν τον Νοέμβριο του 2012 σε 18,8 εκατομμύρια άτομα. Αυξήθηκαν δηλαδή οι άνεργοι κατά 2 ολόκληρα εκατομμύρια ανθρώπους σε σχέση με τον Νοέμβριο του 2011.
Σε αυτή την ανελέητη κοινωνική σφαγή, η Ισπανία με 26,6% και η Ελλάδα με 26% κατέχουν τις δύο πρώτες θλιβερές θέσεις. Στον αντίποδα βρίσκονται η Αυστρία, όπου τον Νοέμβριο η ανεργία βρισκόταν μόλις στο 4,5%, το Λουξεμβούργο με 5,1% και η Γερμανία με 5,4%. Ούτε μία ούτε δύο, αλλά είκοσι (!) και πλέον εκατοστιαίες μονάδες χώριζαν τους δείκτες ανεργίας της Ελλάδα από εκείνους των «γερμανικών» κρατών. Και σε επίπεδο συνολικά της ΕΕ, η ανεργία έσπασε ρεκόρ εικοσαετίας. Φτάσαμε ήδη δηλαδή στα επίπεδα της «κοινωνικής ερήμου» που ακολούθησε την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τότε δηλαδή που έγινε και η γερμανική επανένωση, με τη Δυτική Γερμανία να διαλύει κυριολεκτικά όλες τις επιχειρήσεις της Ανατολικής Γερμανίας, για να εκλείψει ο ανταγωνισμός προς τις δυτικογερμανικές, αφήνοντας πολλά εκατομμύρια Ανατολικογερμανούς εργαζόμενους άνεργους, θύματα στον βωμό των συμφερόντων των νικητών Δυτικογερμανών.
Είκοσι ολόκληρα χρόνια αργότερα βλέπουμε να αναβιώνει ο φρικτός χορός των κοινωνικών ερειπίων εκείνης της εποχής μέσα στους κόλπους της ίδιας της ΕΕ των 27 χωρών-μελών, αλλά και της Ευρωζώνης με τα 17 κράτη που τη συναπαρτίζουν. Τα μνημόνια πάντως δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Σύμφωνα με έκθεση της Κομισιόν, από το 2009 έως και το 2011 συμπεριλαμβανόμενο, η Ελλάδα υπέστη την πιο βίαιη μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών. Η μείωση αυτή ήταν υπερδιπλάσια των αντίστοιχων απωλειών της δεύτερης Ισπανίας: Τα ελληνικά νοικοκυριά έχασαν το 17% του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματός τους κατά μέσο όρο, ενώ τα ισπανικά το 8%, τα κυπριακά το 7% και τα ιρλανδικά το 5%. Την ίδια ώρα, τα νοικοκυριά της Γερμανίας και της Γαλλίας είδαν το διαθέσιμο εισόδημά τους να αυξάνεται, έστω και οριακά. Και μιλάμε για μέχρι και το 2011, όχι ακόμη για το 2012, όπου επήλθε πολύ μεγαλύτερη εισοδηματική κατάρρευση. Ρήμαξε τα πάντα τελικά η μνημονιακή πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου