Πες μου μια ιστορία για το ομορφότερο μετρό του κόσμου

 

Διαδρομές. Σκοτάδι. Κόσμος. Επιβάτες. Βιαστικοί και αφηρημένοι. Χαμογελαστά και αδιάφορα πρόσωπα. Θόρυβος και άγχος.

Δεν ξέρω πόσες φορές έχω μπει στο μετρό και πόσες από αυτές έχω προλάβει να σκεφτώ ότι βρίσκομαι αρκετά μέτρα κάτω από τη γη. Πολλές φορές δεν προλαβαίνεις καν να αντιληφθείς τη διαδρομή. Έχεις μπει και στην επόμενη στάση έχεις κατέβει.

Η ταχύτητα είναι κάτι που χαρακτηρίζει άλλωστε την εποχή μας. Όλα περνάνε γρήγορα. Οι σκέψεις, τα όνειρα, οι στιγμές, ο χρόνος. Έτσι και οι στάσεις.

 

Ταιβάν. Central Park Station. Πρόκειται για έναν από τους ωραιότερους στον κόσμο σταθμούς του μετρό  που εγκαινιάστηκε το 2008 και σχεδιάστηκε από τον Βρετανό αρχιτέκτονα Ρίτσαρντ Ρόρτζερς. Πολύχρωμα λουλούδια, τεχνητά ηλιοτρόπια, φυσικό χορτάρι και όμορφα χρώματα καταφέρνουν να δημιουργήσουν την αίσθηση ενός εξωτερικού χώρου σε μια κατασκευή που βρίσκεται πολλά μέτρα κάτω από τη γη.

 

Next Station : City Hall.  Ο εντυπωσιακός αυτός σταθμός βρίσκεται στη Νέα Υόρκη και είναι γνωστός για την αρχιτεκτονική του. Σήμερα ωστόσο ο σταθμός δεν λειτουργεί για το κοινό και είναι δύσκολο κανείς να τον επισκεφτεί. Είχε προβλεφθεί παλιότερα να γίνει μουσειακό μέρος αλλά εν τέλει παρέμεινε να χρησιμοποιείται για την αναστροφή των τρένων.

Από τους πιο εντυπωσιακούς σταθμούς στον κόσμο είναι αυτοί στην μακρινή Μόσχα. Τεράστιοι πολυέλαιοι, γύψινα ταβάνια και ζωγραφισμένοι τοίχοι θυμίζουν κινηματογραφικά σκηνικά από μια άλλοτε εποχή των Ρωμανόφ και των τσάρων.

 

Σταθμός Westfriedhof εν ώρα αναμονής του τρένου. Επιβάτες καθιστοί και όρθιοι βρίσκονται στις αποβάθρες και περιμένουν τον επόμενο συρμό. Άλλοι διαβάζουν, άλλοι κοιτούν ανυπόμονα το ρολόι τους και άλλοι πηγαινοέρχονται από τη μια άκρη στην άλλη μέχρι να περάσει ο χρόνος αναμονής. Όμορφοι μπλε τοίχοι και μεγάλα μοντέρνας κατασκευής φώτα δίνουν μια διαφορετική αισθητική στο χώρο από αυτή ενός συνηθισμένου σταθμού του μετρό.

 

Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ πιο ʽʼταιριαστόʼʼ πίνακα από αυτόν με τα λιωμένα ρολόγια του Νταλί να κοσμεί ένα χώρο αναμονής όπως είναι αυτός του μετρό. Τα λεπτά φεύγουν το ένα μετά το άλλο, και πόσοι δεν είναι αυτοί που περνάνε ώρες ολόκληρες της ζωής τους αν τις αθροίσει κανείς στο μετρό, κάτω από τη γη , περιμένοντας ένα τρένο με προορισμό τη δουλειά, την υποχρέωση ή κάποιο σπουδαίο ραντεβού. Επιβάτες βιαστικοί, σκιές μιας καθημερινότητας. Αγία Πετρούπολη, σταθμός Atlantic Avenue.

 

Και η επόμενη στάση ποια θα είναι ; Θα έχει χρώμα. Ναι χρώμα κάτω από τη γη. Θα έχει έναν πολύχρωμο ουρανό  κρυμμένο κάτω από το σκοτάδι. Εικόνες και φως. Μπλε, κίτρινο, κόκκινο. Formosa Boulevard , Ταιβάν.

Εικόνα που σε μεταφέρει σε κινηματογραφικές ταινίες δράσης. Έντονα φώτα, κίνηση, ένα μακρύ σκοτεινό τούνελ. Σαγκάη , Κίνα.

Μόναχο. Πάντα η Γερμανία φημιζόταν για την συντήρηση όμορφων πάρκων και χώρων πρασίνου. Δεν ξέρω βλέποντας αυτή την φωτογραφία αν με εντυπωσιάζει περισσότερο το μέσα ή το έξω στο συγκεκριμένο σταθμό του μετρό.

Διαδρομές. Εισιτήρια.  Στη δίπλα θέση βρίσκεσαι εσύ. Άλλες φορές μου θυμίζεις κάτι, άλλες φορές με εντυπωσιάζεις, άλλες με ενοχλείς. Σπρώχνεις, τρέχεις, σκοντάφτεις, μουρμουρίζεις, τσιμπολογάς από τους ξηρούς καρπούς που έχεις στην τσέπη σου, μιλάς στο τηλέφωνο, ακούς μουσική, σκέφτεσαι και ξεχνάς. Ταξίδι στην ίδια σου την πόλη. Μέρος μιας καθημερινότητας που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Σε κουράζει αλλά την συνηθίζεις. Ίσως και κατά βάθος να σου έλειπε. Γιατί τότε δεν θα  συναντούσες ούτε εμένα ούτε εκείνους.

Σε τέτοιους σταθμούς νομίζω αξίζει να κάτσεις λίγο παραπάνω και ας είναι να χάσεις και το τρένο. Έτσι είναι ο άνθρωπος, έχει το καλό και το κακό, το όμορφο και άσχημο. Μπορεί να φτιάξει δικούς του όμορφους κόσμους ακόμα και κάτω από τη γη εάν το θέλει. Έχει τα χέρια του και τη φαντασία, υλικά και γνώσεις, το παραμύθι της καθημερινότητας είναι δικό του.

---

 Μαρία Ξυπολοπούλου