Αυτοβιογραφία ενός παραμυθιού

    

Πάντα γοητευόμουν από τα παραμύθια..

 Η απόλυτη επικράτηση του καλού επί του κακού με συγκινούσε και με γέμιζε δύναμη για τους δικούς μου δράκους της καθημερινότητας. Σαν κορίτσι βέβαια, η μεγάλη μου αδυναμία ήταν τα παραμύθια με τους παράφορους, πλην, εξωπραγματικούς έρωτες. Με ένα μαγικό τρόπο, οι ήρωες του παραμυθιού υπερπηδούσαν οποιαδήποτε δυσκολία, σφράγιζαν την ευτυχία τους με ένα φιλί (μετά τον γάμο) και ζούσαν ευτυχισμένοι και – θα ήθελα να πιστεύω- για πάντα μαζί.

Αυτά τα παιδικά μου βιώματα, με έκαναν ρομαντική και εύθραυστη, σαν τις μικρές και αθώες πριγκίπισσες. Ρετρό αλλά σχεδόν αληθές.

Η καρδία μου ήταν ανοιχτή σε συγκινήσεις και δοτική συναισθημάτων. Θεωρούσα ότι τα πράγματα είναι απλά : σε ερωτεύτηκα, με ερωτεύτηκες, ζούμε για πάντα μαζί, ξεπερνώντας δράκους, μάγισσες και καταιγίδες. Κατά τη γνώμη μου, έτσι θα έπρεπε να είναι… κάπου εκεί λοιπόν, κατάλαβα ότι στη ζώσα πραγματικότητα, η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη. Τα αισθήματα δεν είναι πάντα αμφότερα ειλικρινά. Δεν υπάρχει από κοινού διάθεση για να πολεμηθούν οι απανταχού δαίμονες. Κι έτσι η άδολη επιθυμία για τη βίωση του happy end γίνεται θηλιά και τυλίγει το λαιμό.

Χωρίς καμία διάθεση τραγικοποίησης, όλοι μας έχουμε σε κάποιο καταχωνιασμένο κουτάκι του μυαλού μας έναν ΑΝΕΚΠΛΗΤΩΤΟ έρωτα.  Έναν άνθρωπο που μας μάγεψε με ξόρκια πρωτόγνωρα και νιώσαμε όπως ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Θαρρείς και οι νεράιδες όλων των παραμυθιών ήταν εκεί και μας άγγιξαν με τα ραβδάκια τους. Η χημεία βγαλμένη από ταινία και η φυσική έλξη ισχυρότερη αυτής του μετάλλου από μαγνήτη. Οι ώρες κυλάνε ανυπόφορα γρήγορα, οι ματιές  σπινθηροβόλες.. και το τέλος γρήγορο, ίσως αναπάντεχο αλλά σίγουρα άδοξο. Η ιστορία φαίνεται σχεδόν κινηματογραφική και αψεγάδιαστη. Η πραγματικότητα τείνει να μην είναι το υπαρκτό αλλά το ιδεατό. Μεγάλη παγίδα..

Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες είναι ουσιαστικά αυτοί που δεν προλάβαμε να τους ζήσουμε όσο θα θέλαμε. Είναι οι εξιδανικευμένες εκείνες καταστάσεις που μας κατατρέχουν όποτε τις αναπολούμε. Ξεκινάνε ορμητικά, σπάζοντας βίαια τις θύρες της καρδιάς μας και κυριεύοντας την. Τα συναισθήματα μας εξελίσσονται με γεωμετρική πρόοδο και ο λογικός εαυτός μας καταλήγει σιδηροδέσμιος αιχμάλωτος καρδιάς. Στο μάλλον σύντομο διάστημα ύπαρξης αυτών των ανθρώπων-ερώτων στη ζωή μας, η ενέργεια και οι σκέψεις μας αποδίδονται σε αυτόν τον ΙΔΑΝΙΚΟ έρωτα, σχεδόν ως φόρος τιμής. Το –σχεδόν- προδιαγεγραμμένο τέλος έρχεται, όσο κι αν κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας. Γιατί τα καμπανάκια ηχούν όσο κι αν εμείς τα αγνοούμε. Η ώρα πλησιάζει μεσάνυχτα και η άμαξα θα ξαναγίνει κολοκύθα. Ακόμη κι αν αφαιρέσουμε την μπαταρία από το δαιμονισμένο ρολόι αυτό θα βρει τρόπο να σημάνει το τέλος. Έτσι, με την ίδια βιαιότητα, μας ζητά να ξεριζώσουμε από εντός μας ό,τι έχουμε νιώσει. Ίσως αυτό που νιώσαμε να είναι επιφανειακό, όμως η ένταση της στιγμής και το αναπάντεχο δεν θα μας αφήσουν ποτέ να το παραδεχτούμε.

Ρεαλιστικά, οι σφοδροί αυτοί έρωτες βαφτίζονται ανεκπλήρωτοι αφού τελειώσουν. Είναι τα άτομα που δεν προλάβαμε να χαρούμε, που δεν πρόλαβε η καθημερινότητα να φθείρει και έτσι μένουν στη μνήμη μας αναλλοίωτα και εξιδανικευμένα. Η εξιδανίκευση και η ταχύτητα με την οποία εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν από τη ζωή μας, μας ωθούν να πλέξουμε παραμυθικά σενάρια και happy ends με νυφικά και «για πάντα μαζί». Ίσως η ευτυχής κατάληξη- γάμος να είναι τραβηγμένη, αναμφισβήτητα όμως,  παραμένει το άπιαστο συναισθηματικό μας όνειρο. Θεωρητικά και μόνο, σχεδόν νοσταλγικά,  άσχετα αν η ωμή θεώρηση των γεγονότων δεν αφήνει πολλά προς τούτο περιθώρια. Ο νοτισμένος με παραμύθια νους όμως, δεν αντέχει να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να πετύχει η συνταγή με το συγκεκριμένο άτομο, που δεν χορταίνουμε να έχουμε στη ζωή μας και νιώσαμε αυτή τη χημεία. Και κάπως έτσι, υφαίνουμε ένα πέπλο μαγείας γύρω από αυτό το άτομο (που σημειωτέον μπορεί να μη μας προσέφερε τίποτα), το ντύνουμε με τον μανδύα του ανεκπλήρωτου και τον ανεβάζουμε τόσο ψηλά στη συνείδηση μας, ώστε να αποτελεί τον φωτεινό σηματοδότη των συναισθημάτων μας. Τα δίχτυα της παγίδας του ιδεατού μας έχουν περικυκλώσει, είναι προφανές, όμως ,ας μην κοροϊδευόμαστε, ως ένα σημείο, το απολαμβάνουμε.

Στην πραγματικότητα, οι ειλικρινείς έρωτες είναι αυτοί που έχουν διάρκεια στον χρόνο. Είναι αυτοί που εκπληρώνουν τον σκοπό τους, εξελίσσονται και μετατρέπονται σε βαθύτερα συναισθήματα. Είναι αυτοί που όντως ξεπερνάνε τα εμπόδια και ριζώνουν. Με δυσκολίες και κύματα, ίσως όχι με την ποσότητα χρυσόσκονης που θα θέλαμε. Αφορούν τα άτομα που παραμένουν ερωτευμένα παρά το ότι έχουν πάψει να εξιδανικεύουν τους συντρόφους τους. Είναι αυτοί που βρίσκουν (και εφαρμόζουν)τη λύση στο αίνιγμα: ένα πουλί και ένα ψάρι μπορεί να ερωτευτούν. Που θα ζήσουν μως;

  ~ Mαρία Ιακωβίδου