Ένα παραμύθι αγάπης…Υιοθεσία – Αναδοχή

Στην αρχή ήταν απλά μια σκέψη. Στην συνέχεια έγινε όνειρο και στο τέλος μια χρονοβόρα διαδικασία μέχρι να πάρει σάρκα και οστά. 



Το όνειρο… ένας μικρός μπόμπιρας ή μια μικρή κουκλίτσα ή απλά ένα παιδί που θα γέμιζε το άδειο παιδικό δωμάτιο και θα μεγάλωνε με την αγάπη που αξίζει σε κάθε παιδί. Μια αναδοχή ή και μια υιοθεσία ποιος ξέρει;
Χιλιάδες ώρες στην διαδικασία πιστοποίησης, επίμονες ερωτήσεις και ατέλειωτες επισκέψεις από κοινωνικούς λειτουργούς. Ρωτήθηκα τόσες πολλές φορές τι ήταν »εκείνο» και τι ήταν το »άλλο», τι ήθελα, τι πίστευα, που στην αρχή νόμιζα πως με έκριναν ως ανάξια και πως σίγουρα είχαν την πεποίθηση πως θα γίνω κακή μάνα. Υποθέτω ότι όλοι οι φίλοι μας που έχουν παιδιά μπορούν να καταλάβουν πως είναι να είσαι γονιός, αλλά σίγουρα δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο άσχημο είναι να σε κρίνουν και να σε εκτιμούν κάποιοι πριν καν γίνεις γονιός. Δύσκολο, άσχημο αλλά τόσο σημαντικό, γιατί με έκανε να νιώσω και να καταλάβω το πόσο πολύ το ήθελα. Φυσικά για το όποιο ίδρυμα που έχει την ευθύνη ενός παιδιού είναι εξαιρετικά σημαντικό να ξέρει που θα πάει, πως θα ζήσει και με ποιους θα μεγαλώσει αυτό το παιδί.
Αυτό που δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω ήταν οι πρώτες εβδομάδες της επαφής μου με το παιδί. Αν και έχω μια πολύ πετυχημένη καριέρα και μια καλή ζωή, αυτή ήταν η μεγαλύτερη χαρά, ευτυχία και επιτυχία στην ζωή μου. Ένιωθα πως σε κάθε χαμόγελο αυτού του παιδιού έπαιρνα την μεγαλύτερη επιβράβευση του κόσμου. Μέχρι εκείνη την ημέρα δεν είχα δει κανένα παιδί μέσα στο χώρο του ιδρύματος και εξ αρχής μου είχαν ξεκαθαρίσει πως θα είχα επικοινωνία με τα παιδιά όταν πια έχουν αποφασισθεί, έχουν ελεγχθεί και έχουν συμφωνηθεί όλα. Μου εξήγησαν πως είναι λάθος για τα παιδιά να με γνωρίσουν και να έχουν ελπίδες που στο τέλος λόγω κάποιου προβλήματος ή κολλήματος να μην προχωρήσουμε στην αναδοχή ή στην υιοθεσία και να απογοητευτούν. Δεν θα ήταν δίκαιο για τα παιδιά που έχουν περάσει ήδη πολλά να περάσουν μια ακόμη μια αναστάτωση.
Έτσι, όταν ήρθε τελικά η υπέροχη εκείνη μέρα και συναντήθηκα με το παιδί που επιλέχθηκε πως ταιριάζει στις δικές μου προσδοκίες αλλά και δυνατότητες, πετούσα από ευτυχία. Η πρώτη συνάντηση έλαβε χώρα την ώρα του γεύματος και στην συνέχεια συναντηθήκαμε για μια ώρα στις 5 το απόγευμα στην αίθουσα παιχνιδιού. Ένιωσα φόβο, ενθουσιασμό, ευτυχία και περιέργεια, όλα σε ένα, σε συνδυασμό με τη γνώση ότι το θέλω πολύ και είμαι αποφασισμένη. Δε θα αναφέρω φύλο γιατί δεν έχει σημασία, ούτε θα αναφέρω αν το παιδί είχε κάποιο πρόβλημα υγείας. Αυτά δεν έχουν καμία σημασία, για μένα τουλάχιστον. Το μελλοντικό παιδί μου ήταν ηλικίας 28 μηνών και καθόταν και έπαιζε με τα τουβλάκια πάνω στην καφέ μοκέτα. Κάθισα δίπλα του, στην αρχή δε μου έδωσε σημασία. Ήμουν παγωμένη, δεν ήξερα τι να κάνω. Άπλωσα διστακτικά το χέρι μου και χάιδεψα τα μαλλιά του παιδιού μου με τόση προσοχή, λες και ήταν από γυαλί και θα έσπαγε. Τότε με ένα μαγικό τρόπο γύρισε με κοίταξε, χαμογέλασε και γέμισε με φως την ζωή μου. Παίξαμε παρέα, γνωριστήκαμε και έπειτα από μια ώρα αποχαιρετιστήκαμε.
Για τις επόμενες 30 ημέρες περίπου, πέρασα σταδιακά αυξανόμενο χρόνο με το παιδί μου. Γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον, παίξαμε, κάναμε βόλτα στην αυλή, γελάσαμε και κλάψαμε στους αποχαιρετισμούς. Ως που μια μέρα μου είπε »Μαμά μην φεύγεις». Εξαντλήθηκα συναισθηματικά, μπήκα στο αυτοκίνητο και οδηγούσα προς το σπίτι σαν χαμένη. Τελικά σταμάτησα στην άκρη του δρόμου και ξέσπασα σε κλάματα. Πέντε ημέρες μετά ήταν μαζί μου στο αυτοκίνητο, πίσω από την πλάτη μου καθισμένο στο παιδικό του κάθισμα κοιτώντας με τεράστια απορία από το παράθυρο μίας και ελάχιστες φορές είχε μπει σε αυτοκίνητο. Πηγαίναμε σπίτι μας.
Στο σπίτι γνωρίστηκε με τον σκύλο, ο οποίος βρισκόταν σε σύγχυση με τις αλλαγές στο σπίτι αλλά και με το νέο μέλος της οικογένειας. Πήγα στη συνέχεια το μικρό μου παιδί στο δωμάτιο του για πρώτη φορά αλλά και στην κούνια και στο τραμπολίνο στον κήπο. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς αισθάνθηκε αυτό το παιδί πραγματικά και δεν είμαι σίγουρη πως θα έχω ποτέ λόγια για να περιγράψω καλύτερα αυτήν την σκηνή. Αυτή ήταν η οικογένειά του, το σπίτι του, το δωμάτιο του, τα παιχνίδια του, το σκυλί του.
Ήμουν πια μια νέα μαμά, με παιδί λίγο πάνω από δύο ετών και αυτό ήταν σίγουρα μια πρόκληση μεγαλύτερη από οτιδήποτε είχα αντιμετωπίσει ως τότε. Για αρχή, τι τρώει, τι του αρέσει, τι ώρες κοιμάται, κτλ, κτλ, κτλ. Φίλοι, ανίψια, θείες, θείοι, γιαγιά όλοι ήρθαν να βοηθήσουν. Με θυμάμαι να τηλεφωνώ σε κατάσταση πανικού στην αδερφή μου (έχει 3 παιδιά) και να την ρωτάω για το οτιδήποτε. Είχα συνεχεία άγχος για το τι θα μαγειρέψω, τι θα κάνουμε στον ελεύθερο χρόνο, που θα πάμε βόλτα. Ήθελα να του δείξω τα πάντα λες και κάποιος θα μου το έπαιρνε. Ζωγραφίζαμε, πηγαίναμε σε μουσεία και πάρκα, παίζαμε στον κήπο, πηγαίναμε βόλτες στην θάλασσα και πολλά πολλά άλλα. Κοιτάζοντας σήμερα πίσω, νομίζω ότι ήμασταν και οι δύο σε πλήρη εξάντληση μετά τις πρώτες εβδομάδες. Βλέπετε προσπαθούσα να κάνω το καλό μου παιδί να δει όσα είχε στερηθεί στο ίδρυμα.
Τέσσερα χρόνια αργότερα είναι πλέον 6 χρονών, πάει δημοτικό, αγαπάει πολύ το σκύλο του και λειτουργούμε σαν οποιαδήποτε άλλη οικογένεια. Μια οικογένεια που μπορεί να μην βασίζεται σε σχέση εξ αίματος αλλά δεν υστερεί καθόλου σε αληθινή αγάπη.
Μην διστάζετε να υιοθετήστε ή φιλοξενήσετε ένα παιδί με ανάδοχη. Θα αλλάξει την δική του ζωή αλλά και την δική σας προς το καλύτερο.

Η οικογενειακή στέγη είναι το ιερό καταφύγιο της ζωής μας.
Ντρίντεν