ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΚΟΜΗ;

              

Άρθρο του Γιάννη Β. Καραπανάγου

Υπάρχουν «άνθρωποι» σήμερα; Ένα ερώτημα που φθάνει συχνά στα χείλη μας, είτε από φιλοσοφική διάθεση είτε από κοινωνική ανησυχία. Ένα ερώτημα στο οποίο αξίζει να προσπαθήσουμε να δώσουμε μια απάντηση, εξετάζοντάς το σε βασικές παραμέτρους.

Οι «άνθρωποι» είναι κοινωνικοί από την φύση τους. Είναι το μόνο είδος που έχει αξιοποιήσει συστήματα επικοινωνίας για αυτό-έκφραση, για ανταλλαγή ιδεών και για την οργάνωση. Οι άνθρωποι δημιουργούν πολυσύνθετες κοινωνικές κατασκευές. Η κοινωνική αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων έχει καθιερώσει μία μεγάλη ποικιλία αξιών, κοινωνικών θεσμών και διαδικασιών, οι οποίες σχηματίζουν τα θεμέλια μιας κοινωνίας.

Από την πλευρά μου, θα ήθελα να σταθώ σε μια ιδιότητα του ανθρωπίνου είδους, σ΄ένα κύτταρο της κοινωνικής συνοχής και γαλήνης, στην ανθρωπιά. Δηλαδή στο σύνολο των ψυχικών και πνευματικών ιδιοτήτων που προσιδιάζουν στον άνθρωπο και τον διακρίνουν από τα ζώα.

To 1988 ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος έγραφε: «… η δίψα της ευζωίας δεν αφήνει τόπο για ευγενικά αισθήματα…τα ευγενικά αισθήματα θεωρούνται ξεπερασμένα…Η «ανθρωπιά» είναι μια λέξη του καιρού μας, ένας όρος κοινόχρηστος, ένα νόμισμα που κυκλοφορεί σε όλα τα χέρια, γιατί συμβαίνει η ανταλλακτική του αξία να είναι πολύ μεγάλη. Και με τον όρο «ανθρωπιά» εννοούμε, φυσικά, τη συμπόνια, τη συμμετοχή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο πάθος του κάθε ανθρώπου.»

Ζώντας σε ένα κοινωνικό σύνολο, μέσα από τις καθημερινές μας δραστηριότητες, ερχόμαστε σε επαφή με ένα πλήθος ανθρώπων, γνωστών και αγνώστων. Υιοθετούμε ή απορρίπτουμε συμπεριφορές και αντιδρούμε σε διάφορες καταστάσεις θετικά ή αρνητικά. Διαπιστώνουμε, με απογοήτευση και πόνο, όλο και πιο συχνά, πως η θαλπωρή έχει αντικατασταθεί από την ψυχική παγωνιά, το ανθρώπινο ενδιαφέρον έχει δώσει τη θέση του στην αδιαφορία και την απάθεια και η συναντίληψη, η αλληλοκατανόηση, ο αλτρουισμός είναι όροι που τους ψάχνουμε στα ερμηνευτικά λεξικά. Η έλλειψη παραδειγμάτων δυσκολεύει την κατανόησή τους, ειδικά τα τελευταία χρόνια που η οικονομική κρίση έχει μετεξελιχθεί, ουσιαστικά, σε κρίση αρχών και αξιών.  

 

Η επαφή με υπηρεσίες του δημοσίου δεν δημιουργεί και τις καλύτερες εντυπώσεις. Πολλές φορές, οι υπάλληλοι, ποτισμένοι με το μικρόβιο της εξουσίας, δεν σέβονται και δεν εξυπηρετούν, ως οφείλουν, τους πολίτες, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους.  Αντιθέτως τους ταλαιπωρούν και σε κάποιες περιπτώσεις, πέραν της απρεπούς και απαράδεκτης συμπεριφοράς,  διαπράττουν και το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος. Συνέχεια, ακούμε για απανθρωπιά, για ηθική παρακμή, για σκληρότητα και για διαφθορά. Ίσως να είναι κι έτσι! Ίσως κι εγώ, αντιμετωπίζοντας διάφορες αρνητικές κοινωνικές συμπεριφορές, να έχω καταλήξει σε κάποια τέτοια συμπεράσματα. 

Πρόσφατα, όμως, διαπίστωσα, με ιδιαίτερη ικανοποίηση, πως ο κοινωνικός οδοστρωτήρας αξιών δεν κατάφερε να ισοπεδώσει όλους τους ανθρώπους. Πως υπάρχουν άνθρωποι σήμερα, που ζουν και κινούνται ανάμεσά μας και μπορούν να θεωρηθούν χαρακτηριστικά παραδείγματα ανιδιοτελούς προσφοράς και ανθρώπινης αλληλεγγύης. Συγκεκριμένα, ο υπερήλικας πατέρας μου αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα υγείας και εισήχθη στο Γενικό Νοσοκομείο Κορίνθου, όπου χειρουργήθηκε, με απόλυτη επιτυχία, από τον ορθοπεδικό-Διευθυντή της ορθοπεδικής κλινικής-κ. Σωτήριο ΑΔΡΑΚΤΑ και το επιτελείο του. 

 

Ακολούθως, τρεις άνθρωποι κατανόησαν την όλη κατάσταση του συγκεκριμένου προβλήματος  και έκαναν αυτό που, σε άλλες συνθήκες ή άλλες Χώρες, θεωρείται το αυτονόητο. Να βοηθήσουν στην επίλυσή του. 

Αναφέρομαι στην κα Βασιλική ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, Παθολόγο-Διευθύντρια, στον κ. Κώστα ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, Οδοντίατρο-Υποδιευθυντή, καθώς και στον κ. Νικόλαο ΛΕΩΔΗ, Οδοντίατρο-Ελεγκτή του Πρωτοβάθμιου Εθνικού Δικτύου Υγείας-Μονάδα Υγείας Κορίνθου.

Σε μια πολιτεία που κάθε άλλο παρά αγαπά και φροντίζει τα παιδιά της, που το Κράτος Πρόνοιας οδεύει προς κατάργηση, που η υγεία και η περίθαλψη δεν έχουν καμία απολύτως αξία στο χρηματιστήριο της ελληνικής πραγματικότητας, που αν δεν έχεις χρήματα ή ανθρώπους να πληρώσουν για σένα κινδυνεύεις να χάσεις τη ζωή σου, ξεχασμένος κι ανυπεράσπιστος έξω από κάποιο νοσοκομείο, χειρουργείο, γηροκομείο, οι άνθρωποι αυτοί λειτούργησαν ως φωτεινοί φάροι ανθρωπιάς και κοινωνικής ευαισθησίας.

Θέλω να πιστεύω πως δεν είναι οι μόνοι. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι που θεωρούνται  αχτίδες αισιοδοξίας στο ομιχλώδες τοπίο του αρνητισμού και της απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής και υπόστασης.

Υπάρχουν άνθρωποι! Ας βρουν μιμητές ώστε η κοινωνία μας να γίνει μια κυψέλη αλληλοσεβασμού, αλληλοκατανόησης και συναντίληψης!