ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ-ΜΕΡΟΣ 2ο

.

Άρθρο του Γιάννη Β. Καραπανάγου 

Υπάρχουν «άνθρωποι» σήμερα στο χώρο της υγείας; Ένα ερώτημα που είχα διατυπώσει, με έντονη εσωτερική αγωνία, πριν από δύο περίπου μήνες και είχα απαντήσει καταφατικά, με γνώμονα την αντιμετώπιση του προβλήματος της υγείας του πατέρα μου.

Αρχές του μηνός Ιουλίου, ο ΥΨΙΣΤΟΣ κάλεσε τον πατέρα μου στους ουρανούς, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στο Γενικό Νοσοκομείο Κορίνθου και συγκεκριμένα στην παθολογική κλινική, όπου νοσηλεύτηκε για μία εβδομάδα.

Κατά το χρονικό διάστημα της νοσηλείας του, σε τρεις κλινικές του νοσοκομείου, είχα τη δυνατότητα να διαπιστώσω, προσωπικά, τη νέα κατάσταση, που έχει διαμορφωθεί στο χώρο της υγείας και εκτιμώ ότι είναι αντιπροσωπευτική των δεδομένων της σημερινής ζοφερής πραγματικότητας σε ολόκληρη τη Χώρα.

Θα μπορούσα να αναφερθώ στις φθορές που έχει υποστεί το κτίριο και τα δωμάτια των ασθενών του Γενικού Νοσοκομείου Κορίνθου, στη μη ύπαρξη συνεργασίας μεταξύ των διαφόρων κλινικών ή σε άλλες παρατηρήσεις, αλλά δεν είναι στις προθέσεις μου.

Προτιμώ να εστιάσω τα γραφόμενά μου σε συμπεριφορές ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, που τις θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικές και αντισταθμιστικές των ελλείψεων σε υλικό. Σε θετικές και αρνητικές ανθρώπινες συμπεριφορές. Αρνητικές, που οφείλονταν είτε σε στέρηση παιδείας είτε σε ανεπάρκεια προσωπικού είτε σε ελαχιστοποίηση του ενδιαφέροντος λόγω μείωσης των μισθών, όπως νοσηλεύτριες και νοσηλευτές υποστήριξαν είτε σε μη τήρηση του κώδικα επαγγελματικής δεοντολογίας και σε απουσία πίστης πως ασκούν λειτούργημα, με τεράστια προσφορά στον άνθρωπο. Λειτούργημα που θα πρέπει να το υποστηρίζουν μ’ ένα χαμόγελο κι έναν καλό λόγο, τόσο προς τους ασθενείς όσο και προς στους συνοδούς, που βιώνουν την ανησυχία και τον πόνο.

Επιπλέον ορισμένοι μεταφορείς ασθενών (τραυματιοφορείς) θα πρέπει να επιδεικνύουν τον απαραίτητο σεβασμό και την ανάλογη ευαισθησία κατά τις μετακινήσεις των ασθενών εντός του νοσοκομείου.

Δεν θα υπεισέλθω σε περιττές και ίσως χιλιοειπωμένες λεπτομέρειες. Εξάλλου οι αγενείς νοσηλεύτριες και νοσηλευτές έχουν προϊστάμενες αρχές που οφείλουν να ενεργούν άμεσα, όταν υποπίπτουν στην αντίληψή τους πειθαρχικές παραβάσεις και να μην επιτρέπουν ασυμβίβαστες, με τη φύση του νοσηλευτικού λειτουργήματος, στάσεις, εκφράσεις και αντιδράσεις.

Όμως, αισθάνομαι την ανάγκη να σταθώ σε θετικές συμπεριφορές νοσηλευτικού προσωπικού, τις οποίες οφείλουμε να χαρακτηρίσουμε πρότυπο προς μίμηση που αποτελούν πραγματικές οάσεις στην έρημο της ευτυχώς σποραδικής απαξίωσης ασθενών. Συμπεριφορές οι οποίες αναδεικνύουν τα ψυχικά χαρίσματα και πρέπει να κοσμούν κάθε έναν που επιλέγει να ασχοληθεί με τον ευαίσθητο κοινωνικό τομέα της υγειονομικής περίθαλψης.

Ειδικότερα, η επικοινωνία μου με τον κ. Γιώργο Δαρδακούλη, νοσηλευτή στην παθολογική κλινική, επιβεβαίωσε και πάλι ότι υπάρχουν άνθρωποι στο χώρο της υγείας. Άψογος, ευγενικός, προσιτός και χαμογελαστός ανταποκρινόταν σε κάθε κάλεσμα, ασθενούς η συγγενούς για βοήθεια, χωρίς να δυσανασχετεί, όσο συχνά κι αν απευθυνόσουν σ΄αυτόν και παρά το φόρτο εργασίας, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, μετά τις επτά το απόγευμα, που μειωνόταν ο αριθμός του νοσηλευτικού προσωπικού. Με τα όσα υποστήριξε, κατά τις συζητήσεις μας, έγινε αντιληπτό πως νιώθει αυτό που κάνει, λειτουργώντας συνειδητά και υποδειγματικά.

Επίσης, μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω τον Διευθυντή της Παθολογικής Κλινικής, τον κ. Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Από τις πρώτες λέξεις, που ανταλλάσσεις μαζί του, αντιλαμβάνεσαι την ποιότητα του χαρακτήρα του και της όλης προσωπικότητάς του, το υπόβαθρο της επιστημονικής του κατάρτισης, την ανθρωπιά του και την αφοσίωσή του στον όρκο του Ιπποκράτη. Τον ακολουθούν οι επιμελητές συνεργάτες του κ.κ. Κωνσταντίνος Κοροβέσης και Παναγιώτης Σαρρής, καθώς και η νεφρολόγος-επιμελήτρια κα Ειρήνη Συνοδινού και ο νεφρολόγος-επιμελητής κ. Κωνσταντίνος Λαουμτζής.

Κλείνοντας, αισθάνομαι την ανάγκη να επαναλάβω ότι σε μια πολιτεία που κάθε άλλο παρά αγαπά και φροντίζει τα παιδιά της, που το Κράτος Πρόνοιας οδεύει προς κατάργηση, που η υγεία και η περίθαλψη δεν έχουν καμία απολύτως αξία στο χρηματιστήριο της ελληνικής πραγματικότητας και της καθημερινότητας του Έλληνα πολίτη, υπάρχουν ακόμη φωτεινοί φάροι ανθρωπιάς και κοινωνικής ευαισθησίας και κάποιοι βρίσκονται στο Δημόσιο Γενικό Νοσοκομείο Κορίνθου.

Μακάρι να βρουν μιμητές, ώστε ολόκληρη η ιατρική οικογένεια να γίνει μια κυψέλη αλληλοσεβασμού, αλληλοκατανόησης και συναντίληψης στο βωμό της ανεκτίμητης προσφοράς προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο.