Η Θεατρική Ομάδα της Περαχώρας παρουσιάζει την Χριστουγενιάτικη Ιστορία
“Κοίτα , ένα αστέρι “
Κοίτα ..κοίτα . Ένα αστέρι !
Μου έδειξε με το δάκτυλό της η Χριστίνα τον σκοτεινό ουρανό.
Ήταν η μικρή μου αδελφή καθισμένη δίπλα μου στα σκαλιά του σπιτιού μας . Κάποια στιγμή γύρισε και με κοίταξε .
Το είδες , το είδες;
Δεν της απάντησα αμέσως. Ναι, της είπα ύστερα από λίγο, το είδα. Εκείνη συνέχιζε να κοιτά ψηλά τον ουρανό.
Πόσο όμορφα είναι απόψε, είπε πάλι...
Ανατρίχιασα προσπαθώντας να καταλάβω τι ένοιωθε.
Ήταν τόσο αθώα όσο και τα λόγια της.
Ήταν αληθινά τα λόγια της. Τα πίστευε.
Με έκανε να τα πιστεύω και γω!....
Ανήμερα Χριστουγέννων. Τέτοιο καιρό συνήθως κάνει κρύο στο χωριό αλλά εδώ και δυο μέρες η θερμοκρασία είχε ανέβει αισθητά και είχε γίνει αφορμή για πολλά σχόλια από τους λιγοστούς κατοίκους.
Είναι Χριστούγεννα έλεγαν . Σήμερα γεννιέται ο Χριστός και ο θεός θέλει να ζεστάνει την γη.
Θέλει να μην κρυώνει το Θείο Βρέφος γιαυτό και τα ζώα που ήταν στον σταύλο Το ζέσταιναν με τις ανάσες τους.
Αυτά και άλλα πολλά έλεγαν οι χωριανοί στο καφενείο και χαμογελούσαν ευχαριστημένοι με τα αστεία τους κουτσομπολεύοντας αυτούς που δεν παρευρίσκονται στην παρέα τους.
Άκουσα αρκετά εκείνη την ημέρα και πέρασε γρήγορα η ώρα . Έπρεπε να γυρίσω σπίτι,
Η Χριστίνα με περίμενε με αγωνία να τις πάω τα μελομακάρονα που έφτιαχνε η κυρά Δέσπω η γειτόνισσα.
Η ώρα ήταν 6 το απόγευμα. Αύριο ξημέρωνε Χριστούγεννα.
Πέρα μακριά κάτι σκυλιά γαύγιζαν και τα νυχτοπούλια, τα αηδόνια, κελαηδούσαν ασταμάτητα .
Παράξενο, τέτοιο καιρό να κελαηδούν. Θάταν δυο τρία μαζί . Τελείωνε το ένα άρχιζε το άλλο.
Μια νυχτερινή πανδαισία ήχων που τελειωμό δεν είχε.
Η Χριστίνα με περίμενε στα σκαλοπάτια και μόλις με άκουσε να έρχομαι μου έβαλε τις φωνούλες με κείνο το γνώριμο παραπονιάρικο ύφος .
Γιατί αδελφούλη μου άργησες τόσο πολύ, κι ανησύχησα .
Δεν μου έχεις εμπιστοσύνη, την ρώτησα ;
Είχε ανοίξει τα χέρια της και καθώς έφτασα κοντά της με αγκάλιασε σφικτά.
-Έλα πάμε μέσα, της είπα κάποια στιγμή καθώς δεν έλεγε να ξεκολλήσει από πάνω μου.
Ήταν δυο χρονών η Χριστίνα όταν οι γονείς μας έχασαν την ζωή τους από ένα τροχαίο που συνέβη μετά στην επιστροφή τους από ένα γάμο.
Κανείς δεν μπόρεσε να δώσει ακριβείς εξηγήσεις γι αυτό το περιστατικό. 'Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και το μόνο που θυμάμαι έντονα ήταν οι επόμενες ώρες και αυτές θα μου μείνουν χαραγμένες στο μυαλό μου.
Είμαστε μόνοι πλέον στην ζωή με την αδελφή μου και βασικά έπρεπε όλα να περνούν από τα χέρια μου. Έτσι μεγαλώσαμε, με πολλές στερήσεις και με την βοήθεια όλων των συγχωριανών που χρόνια τώρα μας πρόσεχαν σαν παιδιά τους.
Φέτος αντί να στολίσουμε ένα έλατο φτιάξαμε ένα μικρό καραβάκι από ξύλο ελιάς και το βάλαμε δίπλα στο τζάκι. 'Ένας συμβολισμός για τους αδικοχαμένους γονείς μας . Μερικές φορές έτσι όταν βάζαμε πολλά ξύλα στο τζάκι η σκιά έπεφτε στο καραβάκι και φαινόταν τεράστιο να τρεμοπαίζει στον απέναντι τοίχο δημιουργώντας διάφορα σχήματα.
Μπήκαμε μέσα στο σπίτι και γω πετάχτηκα μέχρι την κουζίνα . Περίμενε λίγο έρχομαι .
Κούνησε το κορμάκι της ελαφρά χωρίς να πει λέξει, Την βρήκα να κάθεται στην καρέκλα να έχει σταυρώσει τα χέρια της και να με περιμένει υπομονετικά.
Κατάλαβε και όταν πλησίασα πριν φτάσω κοντά της με ρώτησε ;
-Μη μου πεις ότι είναι τα μελομακάρονα της Δέσποινας;
-Τα μύρισες έτσι ; Μου χαμογέλασε με χαρά.
Της πρόσφερα το μικρό πιατάκι και κάθισα δίπλα της
-Τι νόστιμα που είναι . Εσύ δοκίμασες;
-Ναι είναι τέλεια
Σηκώθηκα και ξαναπήγα στην κουζίνα . Της έφερα ένα ποτήρι νερό.
-Και το νεράκι σου αδελφούλα, μου , (της είπα)
-Είσαι ο καλύτερη αδελφή του κόσμου. (Μου χάρισε ένα απίστευτα όμορφο χαμόγελο)
-Τι λες πάμε έξω να δούμε τον ουρανό.
-Πάμε, είπε και σηκώθηκε πρώτη αφού ακούμπησε το ποτήρι το νερού δίπλα σε ένα μικρο τραπεζάκι
(Καθίσαμε έξω στα σκαλιά του σπιτιού)
-Το είδες το αστέρι μου είπε με αγωνία
-Ναι το είδα της απάντησα
-Το περίμενα μου, είπε χωρίς δισταγμό
- Μερικές φορές μπορώ και βλέπω . Ίσως ήταν το αστέρι των τριών μάγων που πήγαν να προσκυνήσουν τον μικρό Ιησού .
Έχουν περάσει από τότε 20 ολόκληρα χρόνια. Η Χριστίνα από την ημέρα εκείνη που είδε το αστέρι άρχισε να βλέπει και σταδιακά η όρασή της ως εκ θαύματος επανήλθε.
Παντρεύτηκε και έκανε ένα κοριτσάκι άλλα δυστυχώς είχε το ίδιο εκ γενετής πρόβλημα με την όραση.
Κάθε χρόνο τον ίδιο καιρό πήγαινε στο χωριό στο πατρικό και με την μικρή καθόντουσαν στα σκαλιά του σπιτιού με την ελπίδα να ξανασυμβεί το θαύμα .
- Κοίτα μαμά, ένα αστέρι.....!
Γιάννης Αικατερίνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου