Παράτολμο ταξίδι

 

Όλοι κρύβουμε μέσα μας κάτι, ένα μικρό μυστικό, που αρκετές φορές μπορεί και καθορίζει ολόκληρη τη ζωή μας.

Το δικό μου μυστικό έγινε φυλακτό στα δύσκολα, μα αυτό ήταν που με πότισε με πόνο, θλίψη, οργή και απόγνωση, εκείνες τις μέρες που ο χρόνος σταματούσε λίγο πριν χαράξει η επόμενη μου μέρα. Έτσι είναι η αγάπη, ποτέ δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει. Μα ακόμα κι αν παρασύρθηκα, εγώ ποτέ δεν έπαψα να ελπίζω βαθιά μέσα μου, πως κάπου θα με βγάλει ο οδηγός μου, σε αυτό το παράτολμο ταξίδι.

Κάθε φορά που δένεσαι με έναν άνθρωπο, όλα ίσως μοιάζουν και σε σένα μαγικά, αφού μοιράζεσαι μαζί του τις στιγμές σου. Μπορεί όμως μόνο η αγάπη που νοιώθεις να σε οδηγήσει σε έναν κοινό, με εκείνον, προορισμό; Στην εποχή του τίποτα, αυτό στους περισσότερους φαντάζει αδιανόητο, κι ας ελπίζουν μέσα τους. Ψυχές χαμένες, γεμάτες με εμμονές, αναλώνονται κι εκθειάζουν το μάταιο, αφήνοντας στην άκρη όλα τα όμορφα που βρίσκονται στο άμεσο περιβάλλον τους. Σιωπούν γοερά για αυτά που έχασαν και δε χαίρονται για όλα εκείνα τα καινούργια που ανταμώνουν. Και εγώ μάλλον σε αυτήν την κάστα ανθρώπων ανήκω. Ζω για αρκετό καιρό με την ανάμνηση, κι ας ξέρω πως είμαι πολύ μικρός για να νοσταλγώ αυτό που έχασα ή αυτό που δεν απέκτησα ποτέ μου.

Η φυγή για κάποιους είναι μια λύση, μα αν δεν ξεφύγεις απ' τους φόβους σου, όπου κι αν πας θα σέρνεις μαζί σου τον μεγαλύτερο εχθρό σου, τον ξεπεσμένο σου εαυτό. Τι κι αν κυλάει ο χρόνος ; Εσύ θα μένεις στάσιμος και αδύναμος, για να σταθείς στα πόδια σου, παραδομένος σε στιγμές και λόγια που άφησες πίσω σου. Μα εγώ θέλω και τώρα να χαθώ. Θέλω να βρεθώ ως δια μαγείας κάπου ήσυχα, σε έναν δικό μου κόσμο, όπου αυτά που αισθάνομαι δε θα χαραμίζονται ποτέ και για κανέναν.

Πόσους ανθρώπους συναντάμε άραγε σε αυτό μας το ταξίδι ; Σε πόσους δίνουμε χαρά και πόσους κάνουμε δυστυχισμένους ; Το σωστότερο είναι να πούμε πως ο καθένας μας ευθύνεται για το αν θα είναι χαρούμενος ή δυστυχισμένος. Μα αν τσιγκλάς τον άλλον με τις εμμονές σου, τότε σίγουρα θα του αφήσεις και κουσούρι. Όπως μπορεί να πληγώθηκες από κάποιον, έτσι κι εσύ μπορεί να πλήγωσες κάποιον με την ίδια ευκολία. Γι' αυτό μη βγάζεις την ουρίτσα σου απέξω. Οι σχέσεις φθείρονται και οι ευθύνες καλό θα είναι να μοιράζονται, όλοι μας έχουμε φταίξει κάπου. Άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο.

Τα συναισθήματα είναι οι οδηγοί μας. Οι σχέσεις με τους ανθρώπους που συναντάμε είναι οι ευκαιρίες που μας δίνονται για να βρεθούμε μια ώρα αρχύτερα στον προορισμό μας, κάποιες φορές όμως κάποιος από αυτούς τους περιπλανώμενους μπορεί να είναι και ο ίδιος μας ο προορισμός, η Ιθάκη μας. Εγώ είχα πιστέψει ότι την βρήκα κάπου ανάμεσα στο πλήθος, θυμάμαι τα μάτια της και συνεχίζω. Δεν ξέρω που θα με βγάλουν οι στιγμές μου, το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να βρίσκω το κουράγιο κάθε φορά που πέφτω να σηκώνομαι και να συνεχίζω με πείσμα κι αντοχή, μέσα στη βουή των στοιχειωμένων, το παράτολμό ταξίδι μου.

     Φωτόπουλος Σπύρος