Η δροσοσταλίδα της Πελοποννήσου

Του Δημήτρη Καραπατά*

Κάτω από τα περιστέρια της φαντασίας που ταξιδεύουν με

το μελτέμι, μέσα από τις φυλλωσιές των αναταράξεων της

ιστορίας, βγαλμένος από την μακρινή ηχώ της πολιτιστικής

μας κληρονομιάς, περιστοιχισμένος από την δαντελένια ακτή

του Κορινθιακού με τις αμέτρητες κολπώσεις, γωνιώσεις και

βραχοκυκλώσεις, που βρέχονται από τα καταγάλανα νερά, αλλά

και από μια καταποντισμένη πηγή που βρίσκεται στα βάθη της

θαλάσσης, ξεπροβάλλει αγέρωχος, υπερήφανος, εμβληματικός

σαν δροσοσταλίδα της Πελοποννήσου, ο τόπος μας, το ξακουστό

Λουτράκι. Η θέα του σαγηνεύει τον επισκέπτη, εξάπτει την φα

ντασία του, μαγεύει την ψυχή του και του ξυπνά ρίγη συγκίνησης

και τάσεις να ερωτευτεί.

Μέσα στο κοιμώμενο θαλερό δάσος των Γερανείων, μόνο το

θρόισμα των ονείρων μας ακούγεται και σαν θέλεις να μεθύ

σεις, λίγη Λουτρακιώτικη έναστρη βραδιά πρέπει να πιεις, για

να οσφρηνθείς την γαλήνη και να νοσταλγήσεις κάτω από τους

διάττοντες αστέρες του. Γιατί όσες φορές χωρίσαμε, πάντα νύχτα

ήτανε. «Και για να φτάσεις στην αυγή πρέπει να περπατήσεις το

μονοπάτι της νύχτας», όπως έγραψε ο λιβανοαμερικάνος ρομα

ντικός ποιητής, Χαλίλ Γκιμπράν. Όταν ο ουρανός του αστράφτει,

αστράφτει ολόκληρη πολιτεία και σαν πέσει το πρωτοβρόχι στα

αλσύλλια και στα πάρκα της γειτονιάς, ευωδιάζει και μοσχοβολάει

η βρεγμένη γη και εν μέσω αυτοφυών, εαρινών άνθεων, στάζει

δροσιά και βάλσαμο στην ψυχή. Γιατί η βροχή είναι ευλογία, είναι

ο ουρανός που κατεβαίνει στη γη, όπως με ενάργεια είχε πει ο

αμερικάνος συγραφέας Jonh Updike, «χωρίς την βροχή δεν θα

υπήρχε ζωή». Και η λουτρακιώτικη βροχή δίνει ζωή στους μα

ραμένους κήπους, στα καχεκτικά φυτά που έστησαν στην σειρά

οι νοικοκυρές του τόπου, πλένει τις σκεπές, ποτίζει τις ρίζες του

γενεαλογικού μας δέντρου και σχηματίζει λιμνούλες νερού και

ρυάκια στα ρείθρα των δρόμων και οι αντικατοπτρισμοί τους,

μπορούν να σου ξυπνήσουν αναμνήσεις, και όταν διαβάτης φανεί

με βρεγμένα τα δυο του χείλη, νείρεται πως ξεδιψά στην βρύση

του ουρανού. Σε κοντινή απόσταση από την πατρώα γη, το τοπίο

απαράμιλλης ομορφιάς και σαγήνης συνεχίζεται, με τα όμορφα,

χαμηλά και καλαίσθητα σπιτάκια, της ιστορικής και κατάφυτης

Περαίας Χώρας, με τις κόκκινες κεραμοσκεπές και της πράσινες

αυλές, που βρίσκονται δίπλα σε δρομάκια κι λιθόστρωτα καλ

ντερίμια. Η Περαία Χώρα «περικυκλωμένη» από μοναστήρια,

που είναι φημισμένα για τα θαύματα των Αγίων προστατών τους,

συνθέτουν μια κατανυκτική ατμόσφαιρα, η οποία μαρτυρά το

ακλόνητο της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης των ανθρώπων

της, και σε προτρέπουν να συλλειτουργήσεις μαζί με τους αγ

-

γέλους και τους Αγίους, μιμούμενος την πραότητα, την ακακία

και την αγάπη. Λίγο πιο κάτω από την Περαία Χώρα, συναντάμε

το γαλάζιο διαμάντι του τόπου μας, με τα πεντακάθαρα νερά που

ανανεώνονται κάθε έξι ώρες, από τον Κορινθιακό κόλπο, χάρη

στην παλίρροια και την άμπωτη. Στην αρχαιότητα η λιμνοθάλασσα

της Βουλιαγμένης είχε τα ονόματα Εσχατιώτης και Γοργώπι. Το

τοπίο εκπληκτικού φυσικού κάλους συμπληρώνεται ολόγυρα

από το καταπράσινο φυσικό πευκοδάσος με το μικρό εκκλησάκι

του Αγίου Αντρέα. Πιο δυτικά, το Μελαγκάβι, το σημείο που η

αρχαιολογική σκαπάνη του Άγγλου αρχαιολόγου Χάμφρεϊ Πέιν,

έφερε στο φως τον αρχαιολογικό χώρο της θεάς Ήρας από την

οποία πήρε το όνομα η βραχώδους γλώσσα που εισχωρεί στην

θάλασσα και ονομάζεται ακρωτήρι του Ηραίου. Πάνω στον οποίο

ορθώνεται περήφανα αγέρωχα σαν άγρυπνος φρουρός για τα

διερχόμενα πλοία, ο πέτρινος πύργος με το φωτιστικό κλωβό.

Στον κόλπο των Αλκυονίδων νήσων, πέρα από την χερσόνησο

Αγρίλιως, βρίσκεται εν υπνώσει το φόβητρο τούτου του τόπου,

ο εγκέλαδος, που μίσησε την ομορφιά του και 2 φορές ( 1928

και 1981) προσπάθησε να τον καταστρέψει και να το εξαφανίσει

από προσώπου γης, εξαπολύοντας τα τρομερά και θανατηφόρα

του ρίχτερ. Απέτυχε όμως οικτρά. Διότι στη χώρα που ανθεί η

φαιδρά πορτοκαλέα (και η φαιδρά πολιτική), ανθεί και ευδοκι

μεί και το λουτρακιώτικο πείσμα. Γι’ αυτό και οι καλοσυνάτοι

άνθρωποι τούτου του τόπου που τους διέπει η καλλιέπεια του

λόγου και η εργατικότητα, το ανοικοδόμησαν αμέσως. Ο τόπος

μας είναι έμφορτος από ιστορικές μνήμες και αναφορές, που

χάνονται μέσα στη σκόνη του χρόνου. Έχει συνδέσει άρρηκτα την

ιστορία του με τα λουτρά και τα νερά του. Την πρώτη αναφορά

στα νερά του Λουτρακίου την συναντάμε στα γραπτά του Ξενοφώντα.

Έκτοτε αμέτρητοι άνθρωποι έσβησαν την δίψα τους με το πολύτιμο νερό

του, ενώ άλλοι το χρησιμοποίησαν για θεραπευτικούς λόγους, μια και

η περιεκτικότητα του σε χλωριούχο νάτριο και σε μικρές ποσότητες

μαγνησίου, του προσέδωσαν θεραπευτικές ικανότητες. Η διαδρομή

μας, είναι αδύνατο να μην έχει επηρεαστεί από αυτό το μέρος, που

είναι το μοναδικό μας σπίτι και θέλουμε δεν θέλουμε, όπου κι αν πάμε

μας ακολουθεί. Πέρασαν τόσα χρόνια και ακόμα η ίδια ταραχή, η ίδια

συγκίνηση για τούτον εδώ τον τόπο, που μας έδωσε πνοή, που χρω

μάτισε και φώτισε τα καλοκαίρια της ζωής μας.

Που δίνει πνοή στα περίφημα λόγια του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη,

παραφρασμένα ελαφρώς για την περίσταση Λουτράκι, νοιώθω για σε

στα σπλάχνα μου χαλασμό.

Τι και αν το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει απλά ποιητικίζον;

Εδώ ότι χάσαμε σε άγγιγμα το κερδίζουμε σε όνειρο...

* Ο Δημήτρης Καραπατάς, είναι επιχειρηματίας.