Οι αρχαίοι Έλληνες με τον ευφάνταστοκαι με φιλοσοφική διάθεση
στοχασμό τους έδιναν θεϊκή προέλευση στα πάντα
και φυσικά και στη Μουσική.
Από την αρχαία γραμματεία μαθαίνουμε ότι
την Αρχαία Ελλάδα η μουσική εξυψώνεται
στο επίπεδο μιας ελεύθερης τέχνης ανεξάρτητης
από την ποίηση, αν και τις περισσότερες φορές
συνυπάρχει με αυτή και βασικά στοιχεία της
(π.χ. ο ρυθμός) υπαγορεύονται από την ποίηση
και τέλος η μουσική αποτελεί αναγκαία εμπειρία
στη διαπαιδαγώγηση των νέων.
Ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης και άλλοι φιλόσοφοι
εμβαθύνουν στην αισθητική και ψυχολογία
της μουσικής και διαμορφώνουν τη θεωρία
του ήθους ή ηθική θεωρία της μουσικής,
που διαπραγματεύεται την επίδραση της μουσικής
στη συναισθηματική
και ψυχική σφαίρα του ανθρώπου.
σύμφωνα με τη θεωρία του ήθους ή αλλιώς
ηθική θεωρία της μουσικής, σε κάθε ρυθμική
και μελωδικήκίν άρχει μια ανάλογη
συναισθηματική αντίδραση, με την έννοια ότι
η μουσική μπορεί να επιδράσει στον άνθρωπο
είτε θετικά παροτρύνοντάς τον σε μια ενέργεια
της βούλησής του είτε αρνητικά αποτρέποντάς τον
από μια ενέργεια της βούλησής του είτε τέλος
απονεκρώνοντας τη βούλησή του.
Βέβαια η θεωρία του ήθους δεν εξαντλείται
μονάχα σε γενικές διαπιστώσεις, αλλά εμβαθύνει
στην αισθητική διερεύνηση των δομικών παραμέτρων
της μουσικής εξετάζοντας το ήθος της μελωδίας,
των αρμονιών (τροπικών κατατάξεων),
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου