ΠΕΡΑΧΩΡΑ: VADI

  VADI

Έτσι υπέγραφε τις γελοιογραφίες ο Βαγγέλης Διαμαντής που μας άφησε πρόωρα και βύθισε στο πένθος όχι μόνο την Οικογένεια του αλλά και ολόκληρη τη Περαχώρα.

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω την πορεία αυτού του Αγγέλου, γιατί σίγουρα τέτοιους ανθρώπους ο θεός τους θέλει κοντά του. Ήταν δεν ήταν 7-8 χρονών και ερχόταν στην ταβέρνα που διατηρούσε η οικογένεια του. Είχε εξ' άλλου αναλάβει πολύ πριν τις ευθύνες της ταβέρνας μιας και ο πατέρας του τον άφηνε στις καλοκαιρινές διακοπές να επιβλέπει [δήθεν]

τους μαστόρους που θα έκαναν το ετήσιο βάψιμο  του μαγαζιού. Ήταν φυσικά και η γιαγιά Κασσιανή που είχε ταυτιστεί μαζί της. Την λάτρευε αλλά και αυτή ποτέ δεν τον μάλωσε. Τον υπεραγαπούσε. Είχαν μιαν ιδιαίτερη σχέση αφού πέρναγαν τα .βράδια μαζί, όταν ο Αντώνης και η Μαρία ήταν στο μαγαζί. Μπήκε από μικρός σιη δουλειά και δεν την φοβήθηκε. -Βαγγέλη σήμερα είναι Παρασκευή και αν δεν βοηθήσεις,  θα πω του μπαμπά να σε στείλει σπίτι, του έλεγα.  -Πες του ας πάω σπίτι, μου απαντούσε. Φυσικά δεν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο γιατί και η γιαγιά ήταν στο μαγαζί. και βοηθούσε. Δεν μπορούσε μικρό παιδί να μένει μόνο στο σπίτι. Το Σάββατο   όμως όταν τον απειλούσα γινόταν άλλος άνθρωπος. Πήγαινε σε όλα τα τραπέζια και ήταν εξυπηρετικότατος. Γιατί όμως; Τα Σάββατα ερχόταν από την Αθήνα ο φίλος του και συνομήλικος Σπύρος Φόρτης  [Κορυφής] και δεν ήθελε να λείπει από το μαγαζί. Συνήθως ήταν μεγάλη παρέα και έπιαναν ένα γωνιακό τραπέζι. Αμέσως ο

Βαγγέλης εξαφανιζόταν Τον αναζητούσα. Πουθενά δεν τον έβλεπα. Μετά από ώρα εμφανιζόταν σαν βρεγμένη γάτα. Με ρωτούσε αν θέλω βοήθεια. Ο Σπύρος καθόταν κι αυτός στο τραπέζι θυμωμένος και με γυρισμένη την πλάτη.-Τι έγινε ρε Βαγγέλη! Ο Σπύρος τι έχει;

Του έλεγα.-Τίποτα μωρέ, μου απαντούσε με μια βαθιά στεναχώρια ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Πάντα η κατάληξη τους ήταν η φιλονικία, αφού και οι δύο ήταν δυνατοί χαρακτήρες. Όσο η ώρα πέρναγε κάτι θα έλεγε π μαμά του Σπύρου ή κάποιος άλλος και η συμφιλίωση επέρχονταν  Με τον καιρό άλλαξαν τα πράγματα. Μετά τον τσακωμό ο Βαγγέλης καθόταν στο ταμείο και έγραφε σημειώματα και μου τα έδινε να τα δώσω του Σπύρου.  -Μη το διαβάσεις! Σε βλέπω, με προειδοποιούσε. Ο Σπύρος πάλι μου ζητούσε μπλοκ και στυλό και με βομβάρδιζε και αυτός με ραβασάκια για τον Βαγγέλη.     Μετά από λίγο πάλι τους χάναμε. είχαν βρει. Μια μέρα ούτε ραβασάκι ούτε προσπάθειες συμφιλίωσης. Παίρνω λοιπόν ένα χαρτάκι και γράφω. -Σπύρο, συγνώμη εγώ φταίω και το δίνω στο Σπύρο.Σηκώνεται ο Σπύρος και πάει στον μου τρωμένο Βαγγέλη και του λέει. - Όχι, Βαγγέλη εγώ έφταιγα.

Χαρά ο Βαγγέλης, τον αγκάλιασε και βγήκαν στον κήπο να παίξουν

Του άρεσε να κάθετε σ' ένα τραπέζι και να ζωγραφίζει, όχι με το χέρι αλλά την φαντασία και την παιδική του καρδιά. Τουζητήσαμε από το πρώτο φίλο της εφημερίδας να ζωγραφίζει τις γελοιογραφίες της εφημερίδας «το κόκκινο αυτί». Πάντα συνεπέστατος και άψογος. Κρίμα που δεν ακολούθησε αυτό που τον συνάρπαζε και το έκανε πρώτα με την καρδιά. Δεν μπορώ να φανταστώ που θα μπορούσε να φτάσει αυτό το παιδί αν π τύχη δεν του γύριζε την πλάτη. Ταλαιπωρήθηκε με την ασθένεια του και δεν το άξιζε. Τα μηνύματα μου είναι ακόμα στο fb του που τον ενθάρρυνα να συνεχίσουν την προσπάθεια του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του σχολείου Περαχώρας, όπου ήταν μέλος, για τη δημιουργία θεατρικής ομάδας στην Περαχώρα. Ήθελε, ήθελε, μα... αυτή είναι η ματαιότητα της ζωής! Προσπαθείς να.

φτιάξεις τον κόσμο, τα μυαλά σε μια νύχτα, αφού δεν σου μένει πολύ ζωή για δεύτερη νύχτα.

 Αντίο VADI, κουράγιο στα παιδάκια σου και στους γονείς σου!

Χρήστος Παντελέου