O ίδιος ευρισκόμενος εν ζωή εδώ και έναν αιώνα, αναμφίβολα αποτελεί ένα ζωντανό κομμάτι της μεσοπολεμικής, μεταπολεμικής και μεταπολιτευτικής Ελληνικής Ιστορίας-άρρηκτα συνδεδεμένο κυρίως με τα «Έργα και τις Ημέρες» της Ομογένειας στην πολυσχιδή Νέα Υόρκη.
Τον συνάντησα στο Λουτράκι, την πόλη που αγαπά και στην οποία κατοικεί από το 1972.
Ο ανωτέρω πρόλογος, γίνεται για τον αιωνόβιο κ. Χριστόδουλο Βασιλόπουλο,που όπως θα διαβάσετε στην ακόλουθη συνέντευξη που ευγενώς μου παραχώρησε, αποτόλμησε και έφερε τα «πάνω κάτω», ακόμη και στην νευραλγική αίθουσα της Αμερικανικής Γερουσίας.
Κύριε Βασιλόπουλε, από μαχητής στην Εθνική Αντίσταση, καταφέρατε να βρεθείτε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ως εργαζόμενος δικηγόρος στην θρυλική «CrownAgentsfortheColonies…»
«Κατάγομαι από το χωριό «Μαυροναίοι», ευρισκόμενο επτά χιλιόμετρα έξω από την πόλη των Γρεβενών… Αν και έκανα ένα γάμο με μια Αμερικανίδα, μετανάστευσα στην Αμερική το 1952 συναντώντας τεράστια εμπόδια… Γιατί ήμουν τρεισήμισι χρόνια στην Εθνική Αντίσταση, ενώ μετά η Πατρίδα μας επιστράτευσε στον καταραμένο Εμφύλιο για άλλα δύο χρόνια… Και στις δύο περιπτώσεις με πολλά παράσημα…»
Προφανώς ο περιβόητος νόμος «Μακάραν» σας απαγόρευε την είσοδο στις ΗΠΑ, εκείνη την περίοδο του 1952…
«Ακριβώς. Ήμουν ο άνθρωπος που ως νέος δικηγόρος, «άνοιξα ένα παράθυρο» στον νόμο «Μακάραν», αφού απέστειλα ένα γράμμα στο Κογκρέσο λέγοντας: «Τι κρίμα που ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι πέθαναν αδόξως. Διότι αν ήταν εν ζωή θα ερχόντουσαν με δόξα και Τιμή στην Αμερική. Ενώ εμείς που πολεμήσαμε τον κατακτητή…» Η επιστολή έπεσε στα χέρια ενός Ιταλικής καταγωγής Γερουσιαστή από την «Αστόρια» και αφού ξεσήκωσε τους πάντες, αναγκάστηκαν να με δεχτούν κατ΄ εξαίρεσιν…»
Ζούσατε για είκοσι ολόκληρα χρόνια στην «Αστόρια», μια περιοχή με έντονο το ελληνικό στοιχείο… Ωστόσο το 1972, αποφασίσατε να επιστρέψετε στην «μαμά» Πατρίδα…
«Αργά ή γρήγορα θα επέστρεφα. Τόσο πολύ αγαπώ την Ελλάδα… Όμως και όσο ζούσα στην Νέα Υόρκη, δεν έπαψα ούτε στιγμή να αγωνίζομαι για την χώρα μας. Ήμουν ο πρώτος που μίλησε σε συνέντευξη στην «Φωνή της Αμερικής», προτείνοντας τη δημιουργία τριών κέντρων προώθησης ελληνικών προϊόντων στις ΗΠΑ. Ένα στη ΝΥ, στο Σικάγο και στο Σαν Φραντσίσκο. Αυτό έγινε ένα χρόνο πριν την επιβολή της Δικτατορίας. Όταν ήρθε η Χούντα υιοθέτησε την ιδέα μου, αρκεί να σας ότι πάντα κάπου κοντά μου υπήρχε ένας Πράκτορας της Κυβέρνησης. Με ακολουθούσε κάποιος σχεδόν παντού… Έκαναν όμως ένα τραγικό λάθος. Τοποθέτησαν στο πρόγραμμα στρατιωτικούς, ανθρώπους άσχετους με το αντικείμενο και έτσι το Ελληνικό σχέδιο προώθησης προϊόντων στην Αμερική ναυάγησε, μέσα σε ένα μόλις χρόνο από την έναρξη υλοποίησης του. Τέλος πάντων…»
Από δικηγόρος και ανώτερο στέλεχος σε μια ισχυροτάτη Εγγλέζικη πολυεθνική, γίνατε ιδιοκτήτης δύο φροντιστηρίων ξένων γλωσσών, εδώ στην Ελλάδα…
« Ήρθαμε οικογενειακώς στην Ελλάδα το 1972, εν μέσω Χούντας. Εγώ αν και «Αντιχουντικός» ήρθα προ διλήμματος: Δικτατορία ή Βασιλεία; Σκέφτηκα, ότι εάν προέκυπτε Βασιλευόμενο Πολίτευμα θα έμενε για πολλά χρόνια. Η Χούντα κάποια στιγμή- ήδη διαφαινόταν πως θα πέσει… Οπότε ήρθα στην χώρα μας… Επειδή με ήξεραν καλά, δεν μπορούσα να εργαστώ ούτε ως Δικηγόρος, ούτε ως Συμβολαιογράφος… Το μόνο που μπορούσα να κάνω, ήταν να ανοίξω φροντιστήριο ξένων γλωσσών, γιατί στην Αμερική είχα σπουδάσει και Αγγλική Φιλολογία… Και πάλι με πολλά προβλήματα, διότι αρχικά δεν μου χορηγούσαν άδεια. Εδώ οι Τοπικές Αρχές μου την αρνήθηκαν και έτσι αναγκάστηκα να καταφύγω στον ’Άρειο Πάγο. Έδρασα όμως εγωιστικά και άνοιξα δύο φροντιστήρια πριν να εξασφαλίσω την άδεια λειτουργίας, ένα στους «Αγίους Θεοδώρους» και ένα στο Λουτράκι… Ωστόσο, οι στρατιωτικοί διοικητές έδειξαν κατανόηση και μέχρι να πάρω στα χέρια μου το «χαρτί» δούλεψα για λίγους μήνες, αλλά ευτυχώς χωρίς ζητήματα.»
Πως «κύλησε» έκτοτε η ζωή σας στην Ελλάδα; Υποθέτω πως χρειαστήκατε μια περίοδο αναπροσαρμογής…
«Πήγαν όλα καλά. Μεγάλωσα τα παιδιά μου, τα σπούδασα, τα πάντρεψα, εδώ στην Ελλάδα… «Έφυγε» κάποια στιγμή από την ζωή η αγαπημένη μου γυναίκα και σύντροφός μου… Με συγχωρείτε για λίγο… Δεν μπορώ να συνεχίσω… Ρωτήστε στο Λουτράκι που ζούμε πενήντα χρόνια κοντά, τι ζευγάρι ήμασταν…»
Το αγαπάτε το Λουτράκι. Αν και η Θεσσαλονίκη, δεν σας αφήνει ασυγκίνητο.
«Ακούω Θεσσαλονίκη και δακρύζω. Εκεί μεγάλωσα, ως Μακεδόνας, σπούδασα, ανδρώθηκα… Κατάγομαι από μια εύπορη αγροτική οικογένεια. Στο Λουτράκι πρωτοήρθα το 1971, για να βολιδοσκοπήσω την κατάσταση. Ενοικιάζω από τότε το ίδιο διαμέρισμα!»
Αποτελείτε ο ίδιος ένα «ζωντανό» κομμάτι της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, δεδομένου ότι βρίσκεστε εν ζωή σχεδόν έναν ολόκληρο αιώνα… Που «πάει το πράγμα» σήμερα για την χώρα μας; γιατί πολλά ακούγονται…
«Θα σας πω. Από τον Καραμανλή τον «Μεγάλο» και μετά, καμία από τις Κυβερνήσεις δεν είναι της αρεσκείας μου. Και αυτό όχι λόγω πολιτικών αποχρώσεων, αλλά απλούστατα γιατί δεν επέδειξαν πραγματικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Για να μην πω τίποτα πιο βαρύ. Πλέον δεν φοβάμαι κανένα. Η κατάντια μας δεν αποτελεί ευθύνη μόνον της σημερινής Κυβέρνησης. Βρήκαμε τον «γάιδαρο» και του τα ρίχνουμε όλα…»
Μήπως ήρθε η ύστατη ώρα, ώστε να ομονοήσουν οι Πολιτικοί Αρχηγοί, ενόψει όλων αυτών των κρίσιμων διεθνών πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων;
«Δυστυχώς δεν νομίζω πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό, αφού εξακολουθούν να προτάσσουν τα μικροκομματικά οφέλη. Όλοι θέλουν να γίνουν Αρχηγοί. Έχουν βρει έναν πειθήνιο ελληνικό λαό για τον οποίο αποφασίζουν τα χειρότερα, χωρίς την ουσιαστική του έγκριση… Και έτσι θα πορεύεται για πάρα πολλά χρόνια η φτωχιά Ελλάδα μας, χωρίς μέλλον».
Στις νέες γενιές δύναται να εναποθέσουμε τις όποιες ελπίδες για πραγματική πρόοδο και ευημερία;
«Όχι. Οι νέες γενιές ενδιαφέρονται κυρίως για μια ανούσια καλοπέραση. Σαν να μην ζουν αληθινά, τα νέα παιδιά σήμερα… Ρώτησα πρόσφατα ένα γυμνασιόπαιδο, τι γνώμη έχει για τον Γεώργιο Καραϊσκάκη. Μου απάντησε πως είναι ένα φανταστικό ποδοσφαιρικό γήπεδο. Να διαθέτουμε μια τόσο «βαριά» ιστορική κληρονομιά από τα βάθη των χιλιετιών και να ακούγονται από μικρά παιδιά τέτοια πράγματα»…
Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες, σε μια προσπάθεια να τηρήσουν την Αρχή της Αναλογικότητας, δείχνουν ότι μας σέβονται ως Έθνος, δεδομένου ότι είμαστε μια πολύ μικρή Χώρα…
«Οι σωστοί Αμερικανοί την αγαπούν την Ελλάδα, διότι σέβονται την Ιστορία της. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως σε κάθε ορκωμοσία νέου Προέδρου των ΗΠΑ, προσκαλούν πάντα και τον Έλληνα Αρχιεπίσκοπο Αμερικής. Αυτό λέει πάρα πολλά… Εξάλλου, είναι ευρέως γνωστό πως την Ελληνική Ομογένεια την εκτιμούν διαχρονικά όλες οι Αμερικανικές Κυβερνήσεις.»
Κώστας Πρώιμος
Κώστας Πρώιμος, ιδιοκτήτης-εκδότης της περιφερειακής εφημερίδας «Ενημέρωση Πελοποννήσου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου