ΛΟΥΤΡΑΚΙ: ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ 4

Ο κυρ Παναγιώτης με το θρυλικό μηχανάκι και την οικογένειά του.


Εκτός του Ρούπα που ήταν ταυτόσημος με την Περιάνδρου χειμώνα-καλοκαίρι ήταν και ο κυρ Παναγιώτης Κεχρής. Σχεδόν κανείς δεν γνώριζε το επώνυμό του αλλά στον τόπο μας τα επώνυμα λίγο ρόλο έπαιζαν. Η επικοινωνία γινόταν με τα παρατσούκλια. Είχε ρωτηθεί Λουτρακιώτης για τον αδερφό του με το ονοματεπώνυμο και δεν τον ήξερε. Όταν του είπαν ρε ο αδερφός σου δεν είναι αυτός που ζητάνε;
-Ρε τον Βλαχοστάνη θέλουνε; Και γιατί δεν μου το λένε!
Το Κεχρής δεν γνωρίζω από πού προήλθε αλλά απ΄ ότι θυμάμαι όταν έμεναν σε μια σούδα επί της Βενιζέλου εκεί κοντά στο 45 αν δεν απατώμαι, στον τοίχο του σπιτιού είχε 3-4 κλουβιά με πουλιά. Υπήρχε μια αρχή που ακολουθούσαμε όλοι. Ορισμένα πουλιά έτρωγαν κανναβούρι και άλλα κεχρί. Κεχρί ταΐζαμε τα σκαρθάκια και τα λούγαρα. Αυτό δεν ήταν απόλυτο γιατί πολλές καρδερίνες ή φανέτα έτρωγαν και κεχρί. Ήταν ορισμένοι που έδιναν σε όλα τα πουλιά που διατηρούσαν ανεξαρτήτως τι έτρωγαν, μόνο κανναβούρι ή μόνο κεχρί. Πολύ πιθανών να ήταν σ΄ αυτή την κατηγορία και έδινε στα πουλιά πάντα κεχρί.
Ήταν ο άνθρωπος που η γεύση του σάμαλι που έφτιαχνε όλοι θα αναζητούν με νοσταλγία. Έφτιαχνε και μπακλαβά αλλά και κανταΐφι. Τη δόξα της σάμαλης του δεν την άγγιζε κανένα άλλο γλυκό του, γι΄ αυτό πολλές φορές έφτιαχνε 2 ταψιά σάμαλι και 1 κανταΐφι. Πωλούσε 1 δρχ. το σάμαλι και 1,50 το κανταΐφι. Ο αδερφός ζητούσε από τη μάνα μου 1 γ[δ]ραμμή όπως έλεγε για να πάρει σάμαλι στο γήπεδο την Κυριακή. Ήταν συνήθεια να αγοράζαμε σάμαλι κάθε Κυριακή στο γήπεδο. Είχε κομμένα τετραγωνισμένα μικρά χαρτάκια και μας την έδινε αφού την έκοβε με μια σπάτουλα. Συνήθως έτρεχαν τα σιρόπια και λερωνόμαστε ή κολλάγανε τα δάχτυλα μας από το σιρόπι. Φαντάζομαι τη γεύση του σάμαλί του να αναζητούν και πολλοί άνθρωποι από όλα τα μέρη της Ελλάδας αφού κάθε μέρα πήγαινε στην κάτω πύλη της σχολής Μηχανικού και πουλούσε στους στρατιώτες που υπηρετούσαν.
Τα βράδια το στέκι του ήταν στη συμβολή Περιάνδρου και Κολοκοτρώνη στην αριστερή μεριά. Ξέραμε που θα τον βρίσκαμε και πηγαίναμε όλο λαχτάρα να γευτούμε σάμαλι. Βλέπαμε το μηχανάκι του και τον αναζητούσαμε εκεί τριγύρω. Επειδή η ζήτηση δεν ήταν σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα αναγκαζόταν και έμπλεκε με παλιοπαρέες αλλά και μόνος του και έπινε στα Λιτσέικα. Τον αναζητούσαμε και τον βρίσκαμε εύκολα. Πολλές φορές μας έπαιρνε τη δραχμή και μας έλεγε.
-Άνοιξε μόνος σου και πάρε σάμαλι.
Γι΄ αυτό πολλές φορές ερχόταν η κυρά Αθηνά η γυναίκα του και καθόταν αυτή στο μηχανάκι και πωλούσε. Υπέροχη γυναίκα.
Λίγες φορές [αλλά υπήρξαν] είχε ξεπουλήσει και η απογοήτευσή μας ήταν μεγάλη. Τα άλλα γλυκά του τα δοκίμασα σε τέτοιες περιπτώσεις. Είχε τελειώσει το σάμαλι και αναγκαζόμαστε να πάρουμε ότι άλλο γλυκό είχε.
Γνωρίζω πως το Καζινό με ότι γλυκό είχε καταπιαστεί έκανε τη διαφορά. Με το σάμαλι δεν το είχε τολμήσει. Καρυδόπιτα που είναι παρεμφερή, έφτιαχνε. Πολλές μεγάλες βιομηχανίες ξεκίνησαν από κάτι τέτοιες καταστάσεις. Τη μοναδικότητα της γεύσης του συγκεκριμένου προϊόντος που είχαν και την ευρεία αναγνώρισή του.
Θυμάμαι τα σύνεργα της δουλειάς του όταν βγήκε σε σύνταξη τα πούλησε.
Εεε είπε να πει και τη συνταγή. Έδειχνε, να έτσι την κάνω. Την έφτιαχνε.
Καθόταν βάλε τώρα εσύ τα υλικά. Τόσο από αυτό , τόσο από το άλλο, τόσο από κείνο. Στο τέλος. Τίποτα καμία σχέση το ένα με το άλλο γλυκό.
Τον είδα μετά από πάρα πολλά χρόνια και ξαφνιάστηκα. Δεν το περίμενα, ήταν εντελώς ξαφνικά. Μοίραζα γράμματα κοντά στον σημερινό Γαλαξία επί της λεωφόρου και τον βλέπω να κάθεται σε μια καρέκλα. Στην αρχή δεν τον γνώρισα, αν και δεν είχε αλλάξει φυσιογνωμικά. Σοκαρίστηκα γιατί η κυρά Αθηνά είχε πεθάνει προ πολλού. Δεν τον είχα δει κι αυτόν πολλά χρόνια υπέθεσα πως είχε πεθάνει. Του μίλησα και μάλλον δεν κατάλαβε πως είμαι ο ανιψιός της κυρά Μαμής όπως έλεγε τη θεία μου. Θεός σχωρέστους και τους δύο, μάλλον και τους τρεις.
christospanteleou