ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΛΙΡΗΣ

Έφυγε ένας καλός μας φίλος. Καλό ταξίδι φίλε Μιχάλη . Ο νοσταλγικός ήχος της Χαβάγιας θα μας μείνει αξέχαστος. 

Το πρώτο βίντεο πραγματοποιήθηκε στο Ξενοδοχείο Πευκάκι τον Ιούνιο του 2015 και το δεύτερο στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δήμου ύστερα από παράκλησή μου να διαβάσει μερικά αιτήματα που αφορούσαν  το Λουτράκι και Περαχώρα.

Πλήρης ημερών έφυγε από το μάταιο τούτο και πρόσκαιρο κόσμο ένας ανιδιοτελής συμπολίτης μας, ο Μιχάλης [Λάκης] Καλλίρης.
Τον αποχαιρετώ με ένα σημαδιακό τραγούδι, αν και θάνατος! Δεν ήταν φίλος. Τον θεωρούσα πατέρα μου και αυτή η λέξη θα ταίριαζε περισσότερο αλλά η Σώτια Τσώτου που έγραψε τους στοίχους του τραγουδιού, τους έγραψε αποκλειστικά για έναν φίλο αλλά αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα.
Τις ίδιες αγωνίες είχε και ο εκλιπών για τον τόπο. Τον σιγόκαιγε μια ιερή υποχρέωση και μια βαθιά ανησυχία για την πορεία του τόπου μας και γι΄ αυτό όπου καθόταν υποστήριζε με πάθος τις προτάσεις και τις ανησυχίες του προκειμένου να έρθουν καλύτερες μέρες στον τόπο μας.
Ζήσαμε μαζί το ζενίθ αλλά και το ναδίρ αυτού του τόπου.
Από το 2007, εποχή των παχαίων αγελάδων μέχρι το 2010 εποχή των παγετώνων, όπου άρχισε η κατρακύλα, ήμασταν σχεδόν πάντα ομιλητές στα προ ημερησίας διατάξεως θέματα.
Εκεί που οι πολίτες καταθέτουν τις ανησυχίες τους και οι άρχοντες χαριεντίζονται στο διάδρομο που τότε είχε και καφενείο.
-Χρήστο! Δεν νομίζω να μην έχεις θέμα σήμερα; Με ρωτούσε εναγωνίως.
-Κυρ Μιχάλη μου με τούτους εδώ όρεξη να έχεις και από προβλήματα το Λουτράκι είναι γεμάτο!
-Που θα πάμε ρε Χρήστο; Τούτοι δεν ακούνε κιόλας μας γράφουνε κανονικά! Τα ξέρουν όλα, κατά διαόλου θα πάμε να δεις!
-Κοίτα δεν τους κάνω το χατίρι! Τα έχω γραμμένα! Θα μιλήσεις πρώτος ή εγώ;
Μου έδειχνε συγχρόνως και μια κόλα αναφοράς.
Τι είχε συμβεί επειδή ενοχλούσαν αυτά που λέγαμε ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου μας είχε απαγορεύσει να έχουμε χαρτιά στο αναλόγιο και να μιλάμε απ΄ έξω. Μας θεωρούσε Ζουράρις; Κάτι τέτοιο μάλλον. Διέκοπτε μάλιστα και χάναμε τον ειρμό της σκέψης και δεν τα λέγαμε όλα.
Προσέχετε! Ολόκληρος πρόεδρος και δεν μπορώ να γράψω το ελάχιστο καλό γι΄ αυτόν.
Ούτε καν το όνομά του! Έβαλε και αυτός το λιθαράκι του για την κατάντια του τόπου.
Αυτή είναι η ζωή!
Αυτός είναι ο κυρ Μιχάλης!
Να μπορούν να πουν ένα μπράβο μια δικαίωση στο διάβα της, δυο φτωχά λόγια σε μια μακρόχρονη σεμνή και αγωνιστική διαδρομή της.
Ναι αγωνιστή κυρ Μιχάλη, άλλους 4-5 σαν και σένα να είχαμε θα ήταν το Λουτράκι όπως το ονειρευόσουν!
-Με ρωτούν ξένοι που είναι η Παναγία και τους λέω ορίστε η οδός Παναγίας Γιάτρισσας! Ο δρόμος όμως είναι κάθοδος κάντε τον άνοδο να σε βγάζει κατευθείαν στην εκκλησία!
Προσπαθούσε να τους πείσει να αλλάξουν τη φορά [άνοδος-κάθοδος] των δρόμων προκειμένου η οδός Γιάτρισσας να είναι άνοδος. Τίποτα…
-Κυρ Μιχάλη εσύ μιλάς πρώτος και μη με ξαναρωτήσεις του έλεγα.
-Να σαι καλά ρε Χρήστο και μη σταματάς να τους τα κοπανάς! Με ενθάρρυνε.
Μια φορά έφυγε από το αναλόγιο φουρκισμένος και του πετά υποτιμητικά ο πρόεδρος.
-Τελείωσεςςςς Λάκη;
Πήρα ανάποδες στροφές και του λέω.
-Δεν ντρέπεσαι! Είναι πατέρας σου και όχι Λάκης! Είναι συμπεριφορά προέδρου αυτή; Ζήτα συγνώμη!
-Εμείς έτσι μιλάμε! Μου απάντησε αναιδέστατα.
-Κρίμα είσαι και πρόεδρος! Απάντησα.
-Ρε Χρήστο περίμενες από αυτούς τους ανθρώπους συγνώμη; Λες και δεν τους ξέρεις! Μου είπε πικραμένος.

Καλό δρόμο κυρ Μιχάλη και στη μακαρία σου Ανάπαυση! Εσύ άφησες σπόρο πίσω σου να πει δυο λόγια για το Ανάστημά σου. Εμείς θα πάμε άκλαυτοι!
Κείμενο:  Χρήστος Παντελέου