Δεν αγκαλιαζόμαστε πια. Χανόμαστε καθημερινά στον πυρετό της μέρας.
Να προλάβουμε να βγάλουμε τη δουλειά, τέλος του μήνα να πληρωθούμε με μισθό της πείνας και να πάρουμε κουπόνια για το σούπερ μάρκετ. Όλα σε μια γρήγορη κίνηση τα ζούμε. Τα πάντα για την ακριβή μας επιβίωση.
Δεν αγκαλιαζόμαστε πια, δεν προλαβαίνουμε. Μια φευγαλέα ματιά και δύο λόγια κοφτά στο τρέξιμο του "ευ-ζειν".
Κι αν αγαπιόμαστε το αφήνουμε σε μηνύματα. Κι αν έχουμε ανάγκη από τρυφερότητα, αρκούμαστε σε γλυκούλικα εικονίδια,
στο διαδικτυακό μας, γρήγορο, αντάμωμα.
Και ξεχνάμε... ξεχνάμε να αγκαλιαστούμε.
Στο γρήγορο στροβιλισμό της μέρας μας, παψαν να είναι οικεία τα σώματά μας.
Δεν αναγνωρίζουμε τα χάδια, δεν ερμηνεύουμε σωστά την τρυφερότητα. Ίσως γιατί... γιατί δεν αγκαλιαζόμαστε πια... οι ψυχές μας, μαθαίνουν να επικοινωνούν μες σε οθόνες.
Σε μια λειτουργία αθόρυβη, ξεχνάς...
δε θυμάσαι πως είναι να αγκαλιάζεσαι.
Βαγια Μπαλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου