ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΤΗΣ ΠΕΡΑΧΩΡΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Ι. ΚΑΡΑΠΑΝΑΓΟΥ!

Από την εκδήλωση της βράβευσής του στο Δημοτικό Σχολείο Περαχώρας από τον Προοδευτικό Εκπολιτιστικό Μορφωτικό Σύλλογο Περαχώρας-Από δεξιά διακρίνονται: Βασίλειος Καραπανάγος και Φίλιππας Θυμής, Πρόεδρος του Συλλόγου

 

 

 

 

 

Κάθε απώλεια δεν είναι δυνατόν να εκφραστεί με λέξεις από όσες και όσους τη βιώνουν. Το έργο της ζωής παίζεται σε καθημερινές συνέχειες στην προσωπική μας οθόνη και είναι συναρπαστικό γιατί δεν μπορείς με κανέναν τρόπο να προβλέψεις τη συνέχεια και συνήθως δεν είσαι έτοιμος να την αποδεχτείς συναισθηματικά, παρά τη λογική που θα έπρεπε να πρυτανεύει.

Πρωταγωνιστές του έργου όλοι εμείς, τόσο στη χαρά όσο και στη θλίψη! Μοναδικές προσωπικότητες που έχουμε διαμορφωθεί στη διαδρομή μας, δεχόμενοι ερεθίσματα από την οικογένεια, το σχολείο και την κοινωνία. Στους γονείς οφείλουμε «το ζην» και στο δάσκαλο «το ευ ζην» είχε πει ο Μέγας Αλέξανδρος!

«Μπορώ να φτιάξω μια καλύτερη κοινωνία εάν έχω στη διάθεσή μου έναν χωροφύλακα και ένα δάσκαλο», υποστήριξε σε διάλεξή του, πριν κάποια χρόνια, o κ. Κωνσταντίνος Τσιμπούκης, καθηγητής και προϊστάμενος ειδικών προγραμμάτων στη Μετεκπαίδευση των Δασκάλων και Νηπιαγωγών, θέλοντας να δείξει το σπουδαίο ρόλο του δασκάλου στην κοινωνία.

Σε κάθε περίπτωση ο δάσκαλος, ο δάσκαλός μας, είναι σημείο αναφοράς των συζητήσεων μας για τα ανέμελα παιδικά μας χρόνια. Για τις καλές ή τις κακές του στιγμές τις οποίες αναπολούμε με νοσταλγία. Και όλοι γνωρίζουμε το πόσο ένας δάσκαλος μας έχει επηρεάσει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας.

Ένας δάσκαλος μετατέθηκε στην Περαχώρα Κορινθίας, από τις Αμυγδαλιές Γρεβενών, το έτος 1959. Δίδαξε στο Δημοτικό της Σχολείο για 25 ολόκληρα χρόνια και στη συνέχεια την επέλεξε για να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του, επειδή την αγάπησε με πάθος! 
Οι μαθήτριες και οι μαθητές του τον είχαν χαρακτηρίσει αυστηρό αλλά δίκαιο. Όμως, μετά την αποφοίτησή τους και μεγαλώνοντας, αντελήφθησαν ότι ο δάσκαλός τους μιλούσε για το καλό τους, γιατί ήταν τα πνευματικά του παιδιά και καμάρωνε γι’ αυτά και χαιρόταν, πάντα, για τις επιτυχίες τους.
'Ολα τα χρόνια η παρουσία του ήταν διακριτική σε όλους τους τομείς της κοινωνικής του ζωής. Παράλληλα ήταν και ουσιαστική γιατί βασική του αρχή ήταν η ανιδιοτελής προσφορά του προς τον άνθρωπο, χωρίς εμπάθειες, προστριβές και διακρίσεις.

Πριν λίγες ημέρες, ο ΥΨΙΣΤΟΣ τον κάλεσε κοντά του. Ίσως για να συνεχίσει το έργο της διδασκαλίας...εκεί ψηλά. Τους τελευταίους δύο μήνες αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα υγείας που τελικά δεν κατάφερε να το ξεπεράσει, παρά τις επίμονες προσπάθειες των γιατρών και κατέληξε στο Γενικό Νοσοκομείο Κορίνθου. Πλήρης ημερών! Θέλημα ΘΕΟΥ!

Η καμπάνα του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου κτύπησε πένθιμα και η είδηση διαδόθηκε αστραπιαία. Οι συγχωριανοί του πληροφορήθηκαν την απώλεια σοκαρισμένοι γιατί, ξαφνικά, συνειδητοποίησαν πως έγιναν πνευματικά φτωχότεροι. 
Μετά από πενήντα πέντε χρόνια παρουσίας και αναφοράς στις δραστηριότητες του, ο «δάσκαλος», όπως τον αποκαλούσαν, ο δάσκαλος του χωριού, ο δικός τους άνθρωπος, δεν υπάρχει πλέον ανάμεσά τους. Μετακόμισε στους ουρανούς, όπου οι νεκροί αναπαύονται «εν ειρήνη», χωρίς τις μικρότητες και τις κακίες του εφήμερου αυτού κόσμου.

Η οικογένειά του, οι συγγενείς του, οι συγχωριανοί του, συνάδελφοι του, μαθήτριες και μαθητές του, φίλοι και γνωστοί του, από διάφορα μέρη της Ελλάδος, όσοι πρόλαβαν να ενημερωθούν έγκαιρα, ήταν παρόντες στη νεκρώσιμη ακολουθία, για τον τελευταίο χαιρετισμό-ασπασμό, για να καταθέσουν λουλούδια ή στεφάνια, για να τον αποχαιρετίσουν με δάκρυα στα μάτια, για να τον χειροκροτήσουν και για να του φωνάξουν, κατά τη έξοδο της σορού από την εκκλησία, «Αθάνατος», εκδηλώνοντας το σεβασμό και την αγάπη τους. 
Όταν ο κ. Δημήτρης Αικατερίνης διάβασε το βιογραφικό του, οι θύμησες αναβίωσαν και διαπιστώθηκε πόσο μικρή είναι η ζωή και πόσο λίγος χρόνος χρειάζεται για να αποτυπώσεις μια διαδρομή, έναν ολόκληρο κύκλο 91 ετών. «Μια αστραπή η ζωή, μα προλαβαίνουμε», απόσταγμα σοφίας του Νίκου Καζαντζάκη. 

Πριν κλείσει για πάντα η αυλαία, τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία, για να συναντήσει πια την αγαπημένη του σύζυγο και μητέρα Πηνελόπη Σαββοπούλου-Καραπανάγου, που τον περίμενε καρτερικά, για εννέα χρόνια.

Αυτός ήταν ο «δάσκαλος», ο δάσκαλός μας, ο δάσκαλος της Περαχώρας. Αυτός ήταν ο Πατέρας μου. Ο ΘΕΟΣ να τον αναπαύσει! 
                      

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ 

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΡΑΠΑΝΑΓΟΥ

Γεννήθηκε το έτος 1923 στο Βυζίκι Αρκαδίας, της επαρχίας Γορτυνίας. Η οικογένειά του μετακόμισε στο Βέλο Κορινθίας, όταν ήταν σε ηλικία οκτώ ετών.

Τελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο Κιάτου και φοίτησε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως κατά τα έτη 1945-1947.

Μετά την αποφοίτηση του από την Παιδαγωγική Ακαδημία υπηρέτησε στο στρατό ξηράς με το βαθμό του έφεδρου Ανθυπολοχαγού.

Σαν δάσκαλος αρχικά δίδαξε στο Δημοτικό Σχολείο Βυζικίου και στη συνέχεια διορίστηκε στο Δημοτικό Σχολείο Γρεβενών το έτος 1952, όπου υπηρέτησε για ένα χρόνο. Ακολούθως μετατέθηκε στο χωριό Αμυγδαλιές Γρεβενών, όπου υπηρέτησε για οκτώ χρόνια, κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες διαβίωσης για την εποχή εκείνη. 

Από θεατρική παράσταση του Δημοτικού Σχολείου Περαχώρας για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου 1821

Στην Περαχώρα μετατέθηκε το έτος 1959, όπου υπηρέτησε σαν δάσκαλος και σαν Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Περαχώρας, μέχρι το έτος 1983. Ακολούθως επέλεξε την Περαχώρα για να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του. 

Πάντα στο πλευρό του, μέχρι να αποδημήσει στους ουρανούς το 2005, σύζυγος, μητέρα, και συμπαραστάτης του, η χαμογελαστή και ανθρώπινη, όπως τη θυμόμαστε, Πηνελόπη Σαββοπούλου-Καραπανάγου. 

Να υπενθυμίσουμε στις προηγούμενες γενιές και να ενημερώσουμε τις νεότερες ότι ο δάσκαλος Βασίλειος Καραπανάγος, ο δάσκαλός μας, για 25 ολόκληρα χρόνια στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και προσέφερε αγωγή και μόρφωση σε πολλές γενιές μαθητών που είχε σαν αποτέλεσμα να καταστούν δημιουργικά κύτταρα της κοινωνίας και να προοδεύσουν σε πολλά επίπεδα. Στην τάξη δίδασκε ακούραστα, με ιδιαίτερο ζήλο και αγάπη, μεταλαμπαδεύοντας και αναδεικνύοντας αρχές και αξίες ζωής. 

Από τη φετινή ετήσια χοροεσπερίδα των Αρκάδων Κορινθίας-Διακρίνονται από αριστερά: Βασίλειος Καραπανάγος, Νικόλαος Γεωργίου, Σπυριδούλα Πέτρου, Αγγελική Θεμέλιου, Κωνσταντίνα Θώδη, Νικόλαος Τσιούμαρης

Στις δραστηριότητες του καταγράφονται οι αξιοθαύμαστες ομιλίες του στις εκδηλώσεις του σχολείου, χωρίς χειρόγραφο, οι θεατρικές παραστάσεις, στις οποίες συμμετείχαν οι μαθητές του σχολείου, οι γυμναστικές επιδείξεις, οι εκπαιδευτικές εκδρομές, καθώς και οι όποιες ενέργειες του για να επιλύει προβλήματα μαθητών και γονέων με πραγματικό ενδιαφέρον.

Οι καταστροφικοί σεισμοί για την Περαχώρα, το έτος 1981, αποτέλεσαν έναν πολύ σημαντικό σταθμό στη θητεία του στο Δημοτικό Σχολείο Περαχώρας, λόγω των ζημιών που υπέστη το σχολείο. 

Διακρίνονται από αριστερά: Κοσμάς θεμέλιος, Βασίλειος Καραπανάγος, Νικόλαος Γεωργίου

Σημειωτέον ότι αποφοίτησε και από τη Γεωργική Σχολή «ΑΧΕΠΑ».

Ακόμη, τιμήθηκε από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό για τη συμμετοχή και την προσφορά του στους εράνους που πραγματοποιούνται υπό την αιγίδα του και από το Ελληνικό Κράτος για τη συμμετοχή και την προσφορά του στους εράνους της φανέλας του στρατιώτη.

΄Επαινοι του απονεμήθηκαν, τόσο από το Δημοτικό Σχολείο Αμυγδαλεών Γρεβενών όσο και από τον Προοδευτικό Εκπολιτιστικό Μορφωτικό Σύλλογο Περαχώρας, για την προσφορά του στους μαθητές των σχολείων και στις τοπικές κοινωνίες.