Ενός λεπτού σιγή: Μνήμη Γιώργου Σταμέλου

Ο θάνατος του Γιώργου Σταμέλου αναδεικνύει με τον πιο τραγικό τρόπο σε ποιο βαθμό έχει μετατραπεί σε ζούγκλα η αγορά εργασίας και, βεβαίως, και η ζωή μας ολόκληρη

Χρίστος Βούζας

Την ώρα που τα δύο μεγάλα κόμματα σε μία ρετρό επανάληψη ενός ακόμη στερεότυπου της μεταπολίτευσης ξιφουλκούσαν για το ποιος κάνει ή δεν κάνει τους καλύτερους διορισμούς στο Δημόσιο,  ήρθε η τραγική πραγματικότητα της αγοράς εργασίας ακόμη και σε αυτόν τον (μισο)προστατευόμενο χώρο του Δημοσίου, να τα εκδικηθεί.

Ένας νέος 35 ετών, ο  Γιώργος Σταμέλος, ένας πενταμηνίτης των 495 ευρώ άφηνε την Τρίτη την τελευταία του πνοή μετά από τετράμηνη νοσηλεία σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας λόγω του σοβαρού τραυματισμού του στο κεφάλι κατά την πτώση του από απορριμματοφόρο. Σύμφωνα με τις καταγγελίες συναδέλφων του, ο Γιώργος Σταμέλος, ως ένα από τα εκατομμύρια θύματα της αδηφάγου ανεργίας σε μια Ελλάδα που τρώει τα ίδια της τα παιδιά, αν και είχε προσληφθεί μέσω των Προγραμμάτων Κοινωφελούς Εργασίας εργαζόταν παράνομα στην καθαριότητα του Δήμου Μεγαρέων. Πρόκειται για μία πάγια πρακτική που ακολουθούν πολλοί δήμοι, οι οποίοι αντιμετωπίζουν ελλείψεις προσωπικού στον Τομέα της Καθαριότητας. Μία πρακτική που έφτασε να καταγγείλει μετά από ανάλογο περιστατικό (ευτυχώς ελαφρού) τραυματισμού εργαζόμενου στον Δήμο Χαλκιδέων, ακόμη και η ίδια η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας Ράνια Αντωνοπούλου, απειλώντας τους δήμους που παρανομούν ότι θα τους κόψει τα Προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας. Τελικώς, αυτό που κόπηκε την Τρίτη δεν ήταν η Κοινωφελής από τους παράνομους δήμους αλλά το νήμα της ζωής ενός εργαζόμενου σε αυτή.
Ο θάνατος (δολοφονία κατά τους συναδέλφους του πενταμηνίτες - γιατί τόσο είναι το -χρονικό- δικαίωμα στη ζωή -και στο θάνατο- που τους δίνει η Ελληνική Πολιτεία) του Γιώργου Σταμέλου αναδεικνύει με τον πιο τραγικό τρόπο σε ποιο βαθμό έχει μετατραπεί σε ζούγκλα η αγορά εργασίας και, βεβαίως, και η ζωή μας ολόκληρη.
Αν στον, υποτίθεται προστατευμένο, χώρο του Δημοσίου, ένας Δήμαρχος ή Αντιδήμαρχος ή στέλεχος του Δήμου έχει τον τρόπο να εξαναγκάσει έναν εργαζόμενο σε Πρόγραμμα Κοινωφελούς να κάνει κάτι άλλο πολύ πιο επικίνδυνο και κοπιώδες από αυτό για το οποίο έχει προσληφθεί ακόμη και με τίμημα τη σωματική του ακεραιότητα και, τελικώς, την ίδια του τη ζωή, μπορεί να κανείς να φανταστεί τι συμβαίνει στην «κανονική», εκτός Δημοσίου, αγορά εργασίας. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία, καθώς όλοι μας έχουμε ακούσει και, κάποιοι από εμάς, ζήσει λιγότερο ή περισσότερο δυσάρεστες εμπειρίες, κυρίως, στον πρόσφατο εργασιακό μας βίο.
Όταν το μακρινό 1988 ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας έγραφαν και τραγουδούσαν «για ένα κομμάτι ψωμί», ίσως σε κάποιους  να φαινόταν υπερβολικό και σε άλλους πολύ «κομμουνιστικό».
Σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά, που ένα (πρώην;) κομμουνιστικό κόμμα βρίσκεται στην εξουσία, φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει κανείς που να θεωρεί ότι «για ένα κομμάτι ψωμί φτάνει μόνο η δουλειά». Για τον Γιώργο Σταμέλο, πάντως, είναι σίγουρο πως δεν έφτασε…
Υ.Γ. Θα περίμενε κανείς από τα κόμματα και πρώτα απ’ όλα από τα δύο μεγαλύτερα, πάνω από το νεκρό σώμα ενός εργαζόμενου, αν όχι να βγάλουν σχετικές ανακοινώσεις για να εκφράσουν τα συλλυπητήριά τους στην οικογένειά του, τουλάχιστον να τηρήσουν (ενός λεπτού) σιγή στη μνήμη του Γιώργου Σταμέλου. Δυστυχώς, ούτε αυτό έκαναν.
* Ο Χρίστος Βούζας έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος σε όλο φάσμα των ΜΜΕ και είναι διευθυντής της βραβευμένης από το Ίδρυμα Μπότση ιστοσελίδας aftodioikisi.gr, της οποίας είναι και ιδρυτής.