Το αετόπουλο στο κοτέτσι

 

  "Μια άνοιξη ένας αγρότης διασκέδαζε καθημερινά μ' ένα ζευγάρι αετών που τους έβλεπε να πετούν, να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν κοντά στο κτήμα του.


Όταν μετά από μερικές μέρες τους έχασε, πήγε στον τόπο όπου είχε εντοπίσει ότι κατέβαιναν, για να δει τι υπήρχε εκεί, βρήκε μια εγκαταλειμμένη φωλιά μ' ένα αυγό μέσα. Πήρε το αυγό, το πήγε στο κοτέτσι και το έβαλε μαζί με τα αυγά μιας κότας, με την ελπίδα να το κλωσήσει εκείνη, να γεννηθεί το αετόπουλο, να μεγαλώσει και να πετάξει.
Σε δύο βδομάδες το αυγό άνοιξε και ένα υγιέστατο αετόπουλο γεννήθηκε. Ζώντας ανάμεσα στα κοτόπουλα, άρχισε σιγά σιγά να μαθαίνει και να συνηθίζει τους τρόπους τους και να θρέφεται με το καλαμπόκι που ο αγρότης τα τάιζε. Ξαφνικά ένα ηλιόλουστο πρωινό βλέπει από πάνω του πουλιά να πετάνε. 'Τι θαυμάσιο είναι να πετάς έτσι! Θα ήθελα πολύ να μπορέσω να πετάξω κι εγώ' σκέφτηκε.
Μόλις είπε την ιδέα του στα κοτόπουλα, εκείνα γέλασαν και του απάντησαν: 'Τι ηλίθια ιδέα! Εσύ είσαι κοτόπουλο. Τα κοτόπουλα δεν πετούν! . Ποτέ δε θα μπορέσεις να πετάξεις,! ό,τι κι αν κάνεις'. Η μητέρα του φοβισμένη του είπε: 'Αν προσπαθήσεις να πετάξεις, θα πέσεις πάνω στα σύρματα του κοτετσιού και θα σπάσεις τα φτερά σου'. Ο κόκκορας πατέρας του συμπλήρωσε με το λογικό επιχείρημα: 'Ακόμα κι αν πετάξεις, θα είναι πολύ δύσκολο να βρεις τροφή, θα πεινάσεις και θα πεθάνεις'.

Όλα τα κοτόπουλα συμφώνησαν ότι το μικρό αετόπουλο δεν έπρεπε να προσπαθήσει να πετάξει. 'Είναι ονειρεμένα να πετάς ψηλά όπως τα πουλιά' έλεγε και ξαναέλεγε στον εαυτό του. 'Επιθυμώ τόσο πολύ να το καταφέρω'. Κοίταζε και ξανακοίταζε τα πουλιά που πετούσαν στον αέρα και άρχισε να μελαγχολεί. Αλλά ποτέ δεν προσπάθησε. Πίστεψε τα κοτόπουλα. Όσο οι μέρες περνούσαν, το αετόπουλο όλο και λιγότερο μίλαγε για το πέταγμα. Δεν μπορούσε όμως να βγάλει από την καρδιά του τη μεγάλη του επιθυμία να πετάξει. Η θλίψη κι ο καημός του άρχισαν σιγά σιγά να κατασπαράζουν το σώμα του. Η τροφή και η επιθυμία για ζωή έχασαν κάθε νόημα για εκείνο.
Πέρναγε όλο και περισσότερες ώρες μόνο του, συχνά μέσα στο πέτρινο κοτέτσι. Κάποια μέρα ο αγρότης παρατήρησε ότι έλειπε από την αυλή του κοτετσιού. Πίστεψε ότι το αετόπουλο μεγάλωσε και πέταξε, αλλά! πήγε να το επαληθεύσει. Το κοτέτσι ήταν σκοτεινό, αλλά όταν άναψε το φως, μέσα σε μια γωνία είδε ένα σωρό από μαύρα φτερά. Τα σήκωσε και ήταν το αετόπουλο. Είχε πεθάνει από τη θλίψη του."

__

Το δίδαγμα της ιστορίας λοιπόν είναι να μην πάψει ποτέ κανείς να πιστεύει ότι είναι αετόπουλο και ότι μπορεί να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει. Το να βρει κανείς τους δρόμους της ζωής δεν είναι ποτέ ζήτημα γνώσης και συμβουλών, αλλά η ανακάλυψη της ίδιας της ψυχής μας.Και αυτό μόνο ο εαυτός μας μπορεί να το επιτύχει.
Πολλοί από εμάς αν κάνουμε την εσωτερική αναζήτηση μας, θα συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε αετόπουλα που ζούμε σε κοτέτσι, και ψάχνοντας γύρω μας για κοτόπουλα, θα δούμε πολλά. Στο χέρι μας είναι να ανακαλύψουμε λύσεις και τρόπους να πετάξουμε μακριά από το δικό μας κοτέτσι.
Πρέπει να πιστέψουμε στον εαυτό μας και να δοκιμάσουμε. Αν δοκιμάσουμε, θα πετύχουμε κάτι. Κι αν πετύχουμε, θα πιστέψουμε στον εαυτό μας. Κανείς δεν γεννιέται με πίστη, με τσαγανό, με κουράγιο και όνειρα. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της ίδιας της ζωής μας. Αρκεί να ζούμε το ταξίδι της μαθησιακά. Να μαθαίνουμε και να βελτιωνόμαστε συνεχώς από τις εμπειρίες μας, τα λάθη, τις αποτυχίες, τις επιτυχίες, τις δικές μας και των άλλων. Να παρατηρούμε και να καταλαβαίνουμε το περιβάλλον μας. Να εντοπίζουμε τους περιορισμούς, τις ευκαιρίες, και τις απειλές που υπάρχουν μέσα σε αυτό.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μπουραντά 'Ολα σου τα μαθα μα ξέχασα μια λέξη'