Μια βραδιά αφιερωμένη στην ποίηση και στους δημιουργούς της πραγματοποιήθηκε εχθές στο Polis Art Cafe από την Άνεμος εκδοτική.

 

Επιμέλεια Μίνα Γιαννούλη

Μια βραδιά αφιερωμένη στην ποίηση και στους δημιουργούς της πραγματοποιήθηκε εχθές στο Polis Art Cafe από την Άνεμος εκδοτική. Η Αγγελική Μπούλιαρη  ήταν παρούσα με την εξαιρετική ποιητική συλλογή της ΄΄Η νοσταλγία του  παλιού πόνου΄΄ . Μέχρι σήμερα τη γνωρίζαμε μέσα από τη συγγραφή.Όπως έχει αναφέρει η ίδια, οι περισσότεροι στίχοι έμειναν ΄΄άστεγοι μερικές δεκαετίες΄΄. Οι 83 ποιητικές της συνθέσεις που βρίσκονται στο βιβλίο επιβεβαιώνουν μια περιπλάνηση στο χρόνο. Ονειρεύεται και γράφει. Γράφει για τους ευαίσθητους που τα όνειρα και οι ελπίδες τους δε φυλακίζονται και δεν ακολουθούν τη ρότα των πολλών.Τους ονειροπόλους τρελούς, με την εφηβική καρδιά.Στην αγαπημένη μου καθηγήτρια και σήμερα φίλη μου εύχομαι να συνεχίσει τη δική της δημιουργική πορεία προσφέροντας σκέψη και συγκίνηση στους αναγνώστες της…

Εγωιστικό

Εμπρός λοιπόν!

Σπάστε μου την καρδιά,

σε χίλια δυο κομμάτια.

όση μ’ αφήσατε ακόμα ν’ απομένει,

Λυντσάρισμα στους αδύνατους.

Πατήστε τους ευαίσθητους

με την μπότα της κυριαρχίας σας.

Η γη ανήκει στους δυνατούς!

Ποιος νοιάζεται για τη γη;

Γι’ αυτήν εδώ νοιάζομαι την καρδιά,

την απροσάρμοστη.

Γι’ αυτό εδώ το πνεύμα νοιάζομαι,το διχασμένο.

Για την αντίφαση της ψυχής μου νοιάζομαι
και θέλω λίγο χώρο

ν’ απλώσω στην έκταση τα χέρια μου

ν’ απλώσω την καρδιά μου,
την ψυχή μου και το πνεύμα μου,

χωρίς τον φόβο πως κάποιος θα πυροβολήσει,

δολοφονώντας εν ψυχρώ

τις ευαισθησίες μου.

Διαβάστε τις πρώτες 10 σελίδες του βιβλίου 
http://anemosekdotiki.gr/poihsh/nostalgia.html

Μέσα από τα ποιήματά της αναδύεται ένα πρόσωπο που άλλοτε μας κοιτά με τα θολά από δάκρυα μάτια του κι άλλοτε με πείσμα, άλλοτε ονειροπόλα κι άλλοτε με περίσκεψη. Μας οδηγεί σε απόκρημνα μονοπάτια αυτογνωσίας που θέλουν θάρρος και δύναμη για να τα διαβείς. Πόθοι που διαψεύστηκαν, ελπίδες που ματαιώθηκαν, αγάπες που προσπεράστηκαν, νεκρικές σιωπές, απώλειες, παλιοί και νέοι πόνοι. Κι από την άλλη η πεποίθηση ότι το αύριο θα είναι πιο χαμογελαστό, πιο φωτεινό, ότι κουβαλά στα φτερά του την πραγμάτωση, την ευτυχία, τον αληθινό έρωτα, όσα δε ζήσαμε αν και θα θέλαμε.

Μαίρη Κουμπάρου