Σταυροφόροι και σταυροδότες

 

Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει ο ψηφοφόρος και γελάει.

 Κι έχει λόγους να γελάει, σε όποια κατηγορία κι αν ανήκει, από τις δύο που μπορούμε χονδρικά να διακρίνουμε. Η πρώτη φέρει τη συμβατική ονομασία «Σταυροφόροι», στη δεύτερη ανήκουν οι «Σταυροδότες».

Σταυροφόροι είναι όσοι έμαθαν από την οικογένειά τους ή από την ιδεολογία, την ηθική και την αισθητική τους να αρνούνται την παρείσδυση ή την επιβολή των όρων της αγοράς, της ανταλλακτικής οικονομίας, της συναλλαγής, ακόμα και στην υπόθεση της ψήφου.

Ξέρουν βέβαια ότι όλα αυτά τα περί ιερότητος των εκλογών είναι προφάσεις εν αμαρτίαις όσων στρεβλώνουν ή βεβηλώνουν αυτή την τελετή της δημοκρατίας, όσων την κλέβουν σαν κοινοί πορτοφολάκηδες παριστάνοντας ότι την αγκαλιάζουν για να την τιμήσουν. Έχουν αποφασίσει όμως να μην τους επιτρέψουν να τη στραγγαλίσουν κιόλας και να την πετάξουν στη χωματερή. Ξέρουν πως η ψήφος τους (ή και η άρνηση παροχής ψήφου, καθώς και η λευκή ψήφος, όταν απορρέει από οργανωμένη σκέψη και στέρεα αισθήματα), ως μια στιγμιαία αλλά με βαθιά προϊστορία εκδήλωση της συνείδησής τους, ως μια μορφοποίηση των γενικότερων αντιλήψεών τους, έχει βάρος όχι σαν ατομικό εγχείρημα αλλά σαν κουκκίδα ενός συνόλου· όταν αποβλέπει στο καλό (έστω έτσι, αόριστα) του συνόλου και δεν μετέχει σε παζάρια.

Μα, θα πουν οι πραγματιστές, οι εκσυγχρονισμένοι, οι μεταοτιδήποτε, πέραν κάποιας ομοιοηχίας, έχει καμιά σχέση με την ψυχή η ψήφος (ή η άρνησή της, ύστερα από σκέψη και όχι από ρηχό παρορμητισμό ή ναρκισσιστικό αριστοκρατισμό); Αλλ’ αν δεν έχει, ποιος και τι θα εμψυχώσει την ξέπνοη δημοκρατιούλα μας; Οι λαϊκοί αγώνες; Φυσικά. Αρκεί να είναι αυθεντικοί και όχι κομματικά καπελωμένες απομιμήσεις λαϊκότητας.

Ολοι αυτοί λοιπόν δεν θα μπορούσαν παρά να γελάσουν πικρά με όσα τραγελαφικά διαπράττουν εντός και εκτός Κοινοβουλίου (νύχτα κατά προτίμηση, όταν με το τέταρτο σκοτς χαλαρώνουν οι συνειδήσεις) οι επαγγελματίες της πολιτικής, για να εξυπηρετήσουν την προσωπική και κομματική τους πελατεία. Αλλά η σαρκάζουσα θλίψη τους δεν έχει τρόπο να καταγραφεί στις δημοσκοπήσεις. Ισως επειδή ξεπερνάει τα καμώματα του πολιτικαντισμού και μετατρέπεται σε αγωνία για έναν τόπο όπου το δόγμα «το νόμιμο ή και το νομιμοφανές είναι και ηθικό» είχε γίνει τρόπος επιβίωσης πολύ πριν το κηρύξει κυνικά ο υπουργός εκείνος, που κάποια μέρα θα τον δούμε να ξαναπολιτεύεται. Τόσοι και τόσοι επιστρέφουν πεντακάθαροι ύστερα από λίγα χρόνια αγρανάπαυσης και απόλαυσης της «παλιοζωής».

Οσο για τη δεύτερη και μαζικότερη κατηγορία, τους Σταυροδότες, δεν χρειάζονται πολλά: και με το ψηφοδέλτιο που διαλέγουν και με τον σταυρό που βάζουν, δίνουν για να πάρουν. Από ανάγκη ή από αμοραλιστικό πραγματισμό, αφήνουν στα κορόιδα τον ιδεαλισμό και εξαργυρώνουν την ομηρία τους. Μόνο που η ομηρία τους αυτή πλήττει κι όσους δεν φταίνε.

  Tου Παντελη Mπουκάλα