Εις τον δήμο μας, κατέστη κοινή συνείδηση ότι οι εκλεγμένοι
δεν είναι κατά το πλείστον, οι πιο ικανοί και έντιμοι, κάτι που δικαιολογεί στο
έπακρον το κατάντημα του, αλλά και το γιατί το απίθανο έχει περισσότερες
πιθανότητες να συμβεί από το πιθανό.
Οι διαθέτοντες μνήμην, έχουν κατά νουν πως οι ίδιοι που πριν
από 30 μήνες πάσχιζαν να μας πείσουν ότι θα φόραγαν το αμπέχονο για να ριχτούν
στη μάχη των προβλημάτων και να μας σώσουν από τα προηγούμενα πολιτικά ανδρείκελα
που διοικούσαν, είναι οι ίδιοι που αμέσως μετά την υφαρπαγή της ψήφου μας, με
την ναζιστική τους τακτική στη γραμμή Γκαίμπελς, (παραπλάνηση, εξαπάτηση και
μετά δικαιολογίες για βελούδινες αλλαγές), με την ανάληψη της εξουσίας, αυθωρεί
και παραχρήμα, μας βούλιαξαν σκοπούμενα, σε ένα βουρκώδες έλος και σε ένα
βαλτώδες «ποταπόθεν», manus in mano με τους προηγούμενους.
Κάτι που αποδεικνύεται απροσμάχητα από τις παλινωδίες και
τις δολοπλοκίες, με αποτέλεσμα να θεωρούνται από πολύ κόσμο, persona non grata
για τα κοινά.
Με άλλα λόγια, αυτοί οι πολιτικά ασύνετοι, έφαγαν το «λωτό» της
δουλοπρέπιας, παρασύρθηκαν με τη σειρά τους από την δίνη των καιρών αμαχητί και
χάθηκαν στην απύθμενη καταβόθρα των αλλεπάλληλων μεταβολών. Έγιναν ένας
αλλοπρόσαλλος (sui generis) πολτός που δεν είπε ποτέ «κιχ» για τα σοβαρά
ζητήματα του τόπου, αφήνοντας τον μέσο πολίτη, με το στόμα ανοιχτό από το πνεύμα
συμβιβασμού που επέδειξαν.
Αυτοί οι πολιτικά και ηθικά «νεκροί», πρόκριναν το ατομικό
και όχι το συνολικό συμφέρον, ενώ στην περιρρέουσα ατμόσφαιρά της ηθικής τους
εγκατάλειψης είναι διάχυτη η μυστηριώδης γοητεία της ανηθικότητας, καθώς η
τιμιότητα θεωρείται από αυτούς σαν μια ιδιομορφία του ανθρώπινου είδους.
Το θέμα αυτό, που παρουσιάζουν σήμερα οι εν λόγω ταγοί,
θυμίζει έντονα τον «Χορό των Σκελετών», που ζωγράφισε ο μεσαιωνικός ζωγράφος
Macaber από το όνομα του οποίου βγήκε η λέξη μακάβριος. Κάτι που εξηγεί και το
γιατί μας πήρε ο Δαίμονας, αφού αυτοί πριν αρχίσουν να κάνουν κομμάτια τον τόπο
μας και να τον ξεπουλάνε, έκαναν κομμάτια την ψυχή τους και ξεπούλησαν την
συνείδηση τους. Αποτέλεσμα, να κάνουν τον σοβαρό και σκεπτόμενο πολίτη να επαναλαμβάνει
το στίχο του Κυρηναίου ποιητή Καλλίμαχου Σικχαίνω (=σιχαίνομαι) πάντα τα
δημόσια. Κάποια άλλα, από αυτά τα ατάσθαλα πολιτικά πρόσωπα, αφού ανέχθηκαν επί
τόσο καιρό την λεηλασία του τόπου δια της σιωπής τους (εάν δεν συμμετείχαν
κιόλας πίσω από τις κουρτίνες του παρασκηνίου), έρχονται τώρα λίγο πριν κληθούν
να περάσουν υποχρεωτικά κάτω από τα Καυδιανά Δίκρανα της υποχρεωτικής
αξιολόγησης, με ερίγδουπες και βαρυαλγείς δηλώσεις, να αποπροσανατολίσουν με
ανεξαρτητοποιήσεις, δήθεν για το καλό του τόπου, ώστε να μας παραστήσουν την
λευκή περιστερά και να δραπετεύσουν από τις πελώριες ευθύνες που τους
βαραίνουν.
Στην αντίπερα όχθη τα ίδια και ίσως και χειρότερα, αφού
κάποια άλλα «ξεστρατισμένα όντα» που ακόμη κρατούν, όχι όπως θα έπρεπε τα πρωτεία,
αλλά τα έσχατα, παριστάνουν από πάνω και τους ανεπίληπτους, άσχετα αν ποτέ δεν
ακούσαμε από το στόμα τους ένα τίμιο λογύδριο και αυτό που τους συμπαρομαρτεί
είναι ένα μαύρο παρελθόν για μείζονα θέματα του τόπου όπως η μαρίνα και ο
προαστιακός. Εθισμένοι πάντα στην παραπληροφόρηση και στις ραδιουργίες, κρατάνε
ακόμη στα χέρια τους το ευαγγέλιο της τεμπελιάς και το πετάνε μόνο όταν κληθούν
να υπηρετήσουν δουλικά τις επιχειρήσεις κατοχής του δήμου μας. Ενώ όταν
αποκαλυφθεί η διαβρωτική και υπονομευτική τους δράση (βλέπε Βασιλόπουλος)
αναλώνονται σε μια αδολεσχία που παρουσιάζει κραυγαλέες εγνωσμένες αντιφάσεις,
με ογκώδη κενά στη λογική ακολουθία των γεγονότων και υπονομεύει την εμφανώς υποβοηθούμενη
αναπαραγωγή της εξιστόρησης αυτών, φανερώνοντας εν κατακλείδι πως είναι ανασκευασμένα
και αναληθή. Κάτι που καθιστά άμεσα αυτούς, νομικά ευάλωτους, ενώ φανερώνει την
τέλεια σύγχυση στην οποία βρίσκονται. Δεν χωρά αμφιβολία, πως οι συγκεκριμένοι
ταγοί, θα έχουν παταγώδη αποτυχία στις επόμενες εκλογές, αφού το πόπολο από
αυτή την υπερβολική τους... αγρανάπαυση, θα τους στείλει στην μόνιμη ανάπαυση
(σπίτι τους).
Συμπερασματικά (a posteriori), βλέπουμε πως όταν δεν
λειτουργεί, υποφερτά έστω, το πολίτευμα, ευδοκιμεί το αχρήστευμα και όταν δεν
λειτουργεί η διοίκηση του δήμου, υποφέρει η οικονομία και διασαλεύεται η
κοινωνική αρμονία. Τραγικό αποτέλεσμα να ανατρέπεται η ευταξία και να βρίσκει
πρόσφορο έδαφος για ανάπτυξη η παντός είδος κακουργία. Ωστόσο, είναι επιτακτική
ανάγκη να βρεθεί κάποιος τρόπος, ώστε η πολιτική να γίνει κονίστρα των άριστων
και όχι των έσχατων όπως είναι τώρα, κάτι που μας οδηγεί άμποτε σε άγνωστη γη (terra
incoghita).
Μπορεί με τα τεκταινόμενα στον δήμο μας, να κινδυνεύουμε να
μεταβληθεί η αρθρογραφία μας σε Ιαλέμου ωδή, δηλαδή σε λόγο θρηνητικό αλλά
είναι απαραίτητο να δώσουμε ένα στίγμα, ένα αποτύπωμα με την γραφή μας, που θα
μείνει ανεξίτηλο. Γνωρίζουμε ότι αριθμητικά είμαστε από τους λίγους που τολμούν
να γράψουν την αλήθεια με τέτοιο τρόπο, αλλά το μεγαλείο δεν υπήρξε ποτέ
αριθμητικό και αποστρεφόμαστε και εμείς την υλική διάσταση, ακριβώς όπως κάνει
και η Ιστορία. Η οποία είναι πάντα εκλεκτική και δείχνει την προτίμηση της, όχι
στους αριθμητικά αλλά στους ποιοτικά υπέρτερους.
Δημήτρης Καραπατάς,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου